Reisverhaal «Bay of Islands - Auckland»

Onze wereldreis | Nieuw Zeeland | 3 Reacties 13 April 2014 - Laatste Aanpassing 20 April 2014

13 april.

We leven met de constante ‘dreiging’ van slecht weer, met als gevolg dat we van ieder straaltje zon extra profiteren. We blijven dan ook iets langer dan gewoonlijk in Sandy Bay plakken. De kinderen leven zich uit op het strandje en wij lezen en plannen nog een beetje vanuit onze luie stoel op ons geïmproviseerd terrasje.
Eens op weg houden we onze verplichte zondagsmaaltijd in een godvergeten dorpje, waar we toch een pizza en lasagne kunnen scoren. Na de koffie weer verder, en we willen langs de Russell Road naar Russell rijden, wellicht langs mooie baaitjes en pittoreske dorpjes, met als afsluiter dan een ritje op de veerboot die ons dan naar Opua zal brengen waar we willen overnachten. Mooi plan, ware het niet dat ik eventjes niet oplet, en net op het moment dat we de Russell Road passeren natuurlijk… Eventjes niet opletten kan bij mij soms wel wat lang duren, en we zijn dan ook al een kilometer of 8 verder voor ik het opmerk, en dus houden we het maar bij ‘’t is dat e zo moe zien’. De weg die we nu nemen is korter, en passeert langs Kawakawa, waar ze een beroemd openbaar toilet hebben omdat het gedecoreerd is door Huntertwasser, een bekend (?) Oostenrijks kunstenaar. Heel het dorp is echter gedecoreerd met diezelfde stijl, dus vinden we het niet direct, en rijden we toch maar snel weer verder. En tegen dat we onze camping oprijden hebben we dus nog een hele namiddag om ons hier bezig te houden. Voor de kinderen duidelijk geen probleem: ze vliegen op het speelpleintje en we horen hen niet meer tot we hen binnenroepen om te eten. We waren zelfs bijna vergeten les te geven, hoe slim van ze!
Ook Bart en ik weten ons bezig te houden, er is hier namelijk gratis wifi, heel erg uitzonderlijk, en nog uitzonderlijker, ze is zelfs van de beste kwaliteit! Hupla, dropbox (waarmee we onze foto’s veilig stellen op 2 harde schijven in België) weer eens op punt zetten, de blog updaten, al wat informatie sprokkelen voor onze volgende bestemming… Oja, en dit allemaal op een bankje vlak bij het water met zicht op in de verte passerende zeilboten en dichterbij dobberende eendjes, en het zonnetje dat heel de tijd nadrukkelijk aanwezig is. Voorlopig dus nog geen slecht weer. Zo leuk dat ze hier het weer nooit juist kunnen voorspellen!

14 april.

Vandaag geen mogelijkheid om langer te blijven plakken, want op deze camping zijn ze redelijk strikt, om 10u vliegt iedereen buiten! Nuja, het is toch aan het overtrekken, dus zien we ook geen reden om hier langer te blijven. Vandaag langs de strandjes van de Bay of Islands langs Kerikeri verder naar het noorden, en dan nog iets verder naar het noorden, tot we in Maitai Bay uitkomen. Weer een uiterste puntje van een peninsula, en weer een toppertje. Een leuke route (langs het sjiekste golfterrein tot nu toe) en wanneer je niet meer verder kunt, vind je een DOC-camping. Weer een hele leuke, met ongelooflijk veel ruimte langs allerlei haagjes en als toemaatje een baai die je mond doet openvallen van verbazing. Een strand is een strand zou je zeggen, maar neen dus. Niet hier. Dit strand is een perfecte boog, en nu ik het aan het proberen ben, besef ik dat het moeilijk te beschrijven is. Maar geloof me maar. Echt mooi!
Als bij toeval kijk ik even of er hier geen geocaches liggen, en jawel, op 700m van onze plek zou er iets te vinden moeten zijn. Allen op pad, en man man, wat een leuke wandeling was dat! Hier en daar een kort klimmetje om dan bij een perfect uitzichtpunt te komen, dan weer zo scherp dalen dat zelfs (of vooral) Bart en ik op onze poep moeten gaan zitten, en af en toe serieus tussen planten en struiken wringend. Maar we vinden (met een onbedoelde maar gouden tussenkomst van Stef) onze schat, en kunnen supertevreden terugkeren. Volgens Ellie was dit de leukste wandeling van heel de wereldreis. Doet een beetje afbreuk aan al die ongelooflijke ervaringen die ik me toch herinner, maar kom, ’t is toch dat ze wel van een beetje avontuur houdt! Want avontuur is hier in NZ soms wel een twijfelgevalletje. Alle wandelingen die je hier kunt doen zijn echt subliem, echt echt prachtig, maar ze zijn ook stuk voor stuk ongelooflijk goed onderhouden. Super natuurlijk voor al diegene die minder goed te been zijn, alles is direct veel toegankelijker, maar voor onze kinderen ontbreekt het dan wel soms wat aan uitdaging, aan het ‘oergevoel’, aan avontuur,… Maar hier hebben ze dus volop weer hun hartje kunnen ophalen!
Het eten smaakte super na deze inspanning (want het is heel gevaarlijk om te denken dat deze wandeling maar 1,4km lang is, het zijn eerder de omstandigheden die de uitdaging vormen) en we verlangen alle 5 toch wel naar ons bed. Slaapwel!

15 april.

Terwijl ze in België duidelijk volle maan hebben (2 Belgjes bij in de vriendenkring, welkom M & J), hebben wij hier een drukke voormiddag!
Tijdens de terugtocht gisteren na het vinden van de ‘schat’, bedachten we dat dit de ideale plek was om de missie van Gust, Stefs klasgenootje, te volbrengen. We hadden namelijk de opdracht gekregen iets achter te laten aan de andere kant van de wereld. Stef en ik dus voor de 2de maal op schattenjacht, nu wat vlotter en doelgerichter, terwijl Bart en de kinderen allerlei voorbereidingen moesten treffen, tiens tiens…
Het was wel heel erg leuk om nog eens met Stef op pad te zijn. Niet te geloven hoe flinker hij stapt, en echt niet te geloven welk tatergat hij geworden is! Nu loopt hij hier rond en babbelt aan 1 stuk door. Heel muzikaal ook. Hij maakt zelfs zijn eigen versies zoals ‘ik ben sexy en ik weet het!’… Tja, iets te veel geluisterd naar LMFAO, en het grootste nadeel is dat dat dan snel in je hoofd zit, en dat ikzelf me dan dikwijls moet inhouden om dat niet luidop te gaan zingen. Zo in een publieke keuken op een camping. Redelijk genant…
Na een halfuurtje bij de schat, daar onze missie volbracht en weer terug naar de camper. Het zou wel leuk zijn moest Stef en Gust binnen een jaar of 12 (of 15) hier samen langskomen! Wie weet…
Terwijl ze in de camper nog de laatste kweetnietwat doen, ga ik gaan douchen, en daarna kunnen we weg. Terug richting zuiden deze keer. Cape Reinga slaan we over. Het zal er wellicht heel erg mooi zijn, maar een omwegje van 208km zien we nu niet echt meer zitten.
We rijden nu dus langs de westkust terug naar beneden, en wauw, dit is echt weer een prachtig gebied! Het is een tijdje geleden dat we nog zolang konden voorover in onze autostoel zitten omdat we het hele landschap goed willen opnemen. Na nog een korte oversteek met een ferry komen we aan in Rawena, waar we ook overnachten.

16 april.

Ik geef het al maar direct toe, ik ben graag jarig. Maar ik verouder niet zo graag. Jammer dat die 2 altijd samengaan. Maar ik word dus wel weer extra in de watten gelegd, en daar kan ik alleen maar dubbel van genieten natuurlijk. Een leuke dag met cadeautjes, tekeningen, skype-gesprekjes, snoeptaarten, en een prachtige rit doorheen het mooiste stukje van Northland (het gedeelte boven Auckland dus).
We deden een korte stop bij de grootste Kauri-boom van Nieuw-Zeeland, en ze zullen wellicht wel gelijk hebben, want toen we erbij kwamen moesten we toch wel eens een stapje achteruit zetten om hem goed te kunnen bekijken…
We rijden door tot voorbij Dargaville, bij het Kauri-museum. Ellie wil dit graag bezoeken, maar we zullen het voor morgen houden. Er is hier een leuke camping bij, met hele mooie uitzichten, en we vermoeden dat de kinderen daar voor het ogenblik meer zullen aan hebben (en dan bedoel ik in feite vooral het speelpleintje;-)). Morgen dan eerst naar het museum.
Bart zet zich direct aan de potten, want hij zorgt voor stoofvlees vandaag! En ik kan intussen wat verder lezen, wat mondharmonica oefenen (jawel, ‘when the saints’ begint te lukken!), mijn Nieuw-Zeelands lievelingsbiertje nuttigen en genieten van de vele berichtjes die binnenkomen. Waarvoor veel dank natuurlijk!
37 worden terwijl je je dromen aan het waarmaken bent. Ongelooflijk!

17 april.

Wow, het heeft lelijk huisgehouden vannacht! De windstoten deden zelfs de mobilhome met momenten bijna de lucht ingaan. Sorry, beetje overdreven. Maar het was toch ferm.
Ideaal weertje dus om een museumpje te doen. Het duurt wel wat langer dan normaal voor we weg geraken, maar het is dan ook maar tegen een uur of 9 dat de wind iets gaat liggen, en dat we onze mobilhome uit durven.
Het Kauri-museum is geen must-do, maar wel heel erg verzorgd. Je waant je echt in de jaren stilletjes, en er zijn heel wat zalen die verschillende facetten tonen van het leven in deze streek in het begin van de 20ste eeuw. Heel erg leuk opgevat, en de kinderen keken hun ogen uit. Wel weer een museum boven onze maat, want halfweg voelden we ons energiepeil alweer serieus zakken… Dan maar vlug gaan herbronnen in het overliggende café, waar we iets kleins konden eten.
Daarna richting Auckland. Hier hadden we eigenlijk nog een extra nacht voorzien ergens rond Helensville, maar we merken dat we beginnen uit te kijken naar een volgende etappe… We verkiezen om vandaag goed door te rijden zodat we twee volle dagen in Auckland hebben, en dan nog een volle dag hebben om orde op zaken te stellen, en ons klaar te maken voor de volgende vlucht…
We installeren ons op een camping in Northcote, wat vlakbij het centrum van Auckland ligt. De gevolgen van de nabijheid van een grote stad zijn er natuurlijk. Geen uitgestrekte campings meer, met vaak maar 1 of 2 andere bezoekers, geen absolute stilte meer na 18u, geen charmante sfeer, geen mooie hoekjes,… Maar we hebben dan andere voordelen: de nabijheid van winkels op wandelafstand, en euh… ewel ja, het is toch 1 voordeel;-).

18 april.

Vandaag willen we gaan shoppen. Ellie heeft nieuwe sandalen nodig, en Bart en Stef een lange broek. Na de middag vertrekken we naar het winkelcentrum dat de receptioniste van de camping ons aanraadde, en die niet ver rijden is. Daar aangekomen, langs een immens rugbystadion, vinden we het al vreemd dat de parking redelijk leeg staat. Enkel in 1 hoek zijn er wel auto’s te vinden. Lap, goeie vrijdag vandaag, en dus alles gesloten. We proberen via internet nog te zoeken of er andere winkelcentra open zijn (we zien het niet zitten om met de mobilhome naar het centrum te rijden, en nu nog vertrekken met de bus is wat aan de late kant), maar blijkbaar is alles vandaag gesloten… Pech. Of niet, want de auto’s die wel op de parking staan, zijn er voor de bioscoop. We spreken af dat we een film zullen gaan bekijken als we niet langer dan 30 minuten moeten wachten. En de kinderen hebben geluk, want we moeten zelfs maar -3 minuten wachten. Ze spelen Rio, in 3D. Wel een leuke film eigenlijk. Al viel het ons wel op dat wij blijkbaar toch een andere soort humor hebben dan de meeste andere aanwezigen… Met momenten waren wij echt aan het gieren van het lachen, en beseften we plots dat we de enigen waren… Wat ons natuurlijk nog meer deed lachen. Man man, mor èm toch leute (zou Stef zeggen).
Nadien in de gietende regen nog een supermarkt gezocht, en het enige dat open was was een Chinese superette. Wel leuk eigenlijk om weer eens tussen al die Aziatische producten te lopen.

19 april.

Mount Eden staat vandaag op het programma. Dit is een uitgestorven vulkaan, en je kunt tot op de rand van de krater wandelen, vanwaaruit je een prachtig uitzicht over de stad hebt. En waar Stef dus eindelijk een krater van dichtbij kan zien. Ook hebben we een barbershop gevonden in Mt Eden, waar Bart zijn haar en baard wat kan laten temmen.
Deze keer gaan we met de bus, en in een nieuwe stad is dit altijd wel weer spannend. Een activiteit op zich eigenlijk al. Maar we geraken vlot in het centrum, en vandaaruit nemen we nog een andere bus naar Mount Eden. Ook hier merken we weer hoe handig het is om een smartphone mee te hebben. Het adres van de kapper staken we in de ingebouwde gps, en toen we zagen dat we heel dicht waren, duwden we gewoon op het knopje om de bus te laten stoppen. De halte bleek vlak voor de kapper te liggen. Handig. Jammergenoeg bleek de term barbershop hier niet echt te kloppen, of toch niet in onze verwachting, want Bart had gehoopt om op ‘artisanale’ wijze zijn baard te laten scheren. Het werd de tondeuze, maar ok, hij kwam toch als een frisse schooljongen weer buiten.
Een fikse wandeling naar de top van de vulkaan, en daar inderdaad een mooi zicht over de stad, en in de krater. Die in feite enkel een diepe put in het grasland blijkt te zijn… Maar toch wel de moeite eigenlijk. Echt genieten hebben we echter niet kunnen doen, want we kregen opeens een ‘shower’ over ons. Heel raar, je ziet dan echt in de verte waar de regen begint en waar die weer ophoudt. En dan dus hopen dat de wind uit de juiste richting komt…
We hadden geen cash-geld meer, waardoor we geen bus meer zouden kunnen nemen. Doorgestapt naar Mount Eden dorp dan maar, waar we gelukkig geld konden afhalen, en ook eens door de gezellige hoofdstraat wandelen. Heel veel gezellige restaurantjes en cafeetjes, maar jammergenoeg geen schoen- of kleerwinkels… De bus dus maar terug naar het centrum. We belandden in de Queenstreet, waar er deftig geshopt kan worden, en vinden de broeken voor Stef en Bart redelijk vlot (en ’t zijn Paassolden hier!) maar schoenen voor Ellie zijn onvindbaar… Dat zal dus voor Perth worden.

20 april.

Opstaan terwijl dat je weet dat er aan de andere kant van de wereld een deftig feestje begint, soms doet dat wel een beetje zeer. Maar dan denk ik maar aan de frisse paasdag die ik tegemoetga, en vooral, aan hoe graag ik hier wel niet ben! Neen, nog steeds geen last van heimwee hier!
Vandaag staat in het teken van de opkuis (klinkt saaier dan dat ik het vond hoor, vooral met dat fris hoofd van mij;-)), en terwijl Bart dus heel de dag de kinderen bezighoudt (lang leve het zwembadje op de camping) organiseer ik op mijn geheel eigen chaotische wijze de valiezen. Een tijdje geleden dat we dat nog moesten doen, en met de verschillende boekenpakketten die er intussen bijgekomen zijn, ook wel een hele klus om alles mee te krijgen. Gelukkig mogen we 5 keer 20kg meenemen, waardoor we de rugzakken van de meisjes vullen met boeken, en ze als handbagage een AVEVE-zak meekrijgen, die dan ook nog eens gevuld is met allerlei gerief die niet meer in de grote valiezen kan. Hoe dan ook, ik denk dat we alles mee zullen krijgen.
Als afscheidsmaaltijd laat Lotte zich weer van haar creatiefste kant zien, en eten we pannenkoeken met broccoli en champignons. En pudding als dessert. Mmmmhhhh!!!
En daarna nog een laatste keer slapen in onze mobilhome. Gemengde gevoelens… Blij dat we enkele dagen weer in de luxe van een hotel zullen kunnen vertoeven, reuzebenieuwd wat het zal geven in die daktent, en naar alles in Australië eigenlijk, en toch ook wel een beetje hartzeer dat we hier moeten afsluiten. Komen we hier ooit terug? Let’s hope so!

 

 

 

 

Fotoalbums van locatie «Paihia»

Opua - Auckland (6)

13 April 2014 | Onze wereldreis | Nieuw Zeeland | Laatste Aanpassing 20 April 2014

  • Om een idee te krijgen van hoe dik die bomen wel k
  • Maitai Bay by night (evening).
  • Mount Eden. Met in de verte de showers over Auckla
  • Snoeptaart!

 

Plaats een Reactie

Rita Courtens Wat lees ik daar: " Je bent graag jarig maar je veroudert niet zo graag" ? Ik hoorde ooit iemand reageren op z'n verjaardag en hij zei: " Je n'ai pas vieilli, j' ai juste pris de l' âge". Mooie filosofie toch!!! Geplaatst op 27 April 2014
jan halewyck joepie, schat verborgen. heb je ook een schatkaart gemaakt voor Gust? Geplaatst op 24 April 2014
Marjolijn Een Zalig Paasfeest toegewenst...alhoewel jullie dit al eerder herdacht/gevierd hebben...en de lange 'vlucht' jullie vermoedelijk niet echt in de sfeer brengt van een intens Paasfeest-gebeuren. Na zo'n wereldreis zullen jullie mijn inziens echter nog meer als verrijzenismensen in het leven staan. Geplaatst op 20 April 2014

 

      
This site is only viewable in landscape mode !
Session Tracking