Reisverhaal «Glentunnel - Mount Cook Village»

Onze wereldreis | Nieuw Zeeland | 0 Reacties 07 Maart 2014 - Laatste Aanpassing 16 Maart 2014

7 maart.

Vandaag weer op pad. Het einddoel is Lake Tekapo. In Geraldine stoppen we om te picknicken (hoe zalig altijd om gewoon op een mooi plekje te stoppen, de stoelen uit te halen, en te eten) en bij het speelpleintje waar de kinderen hun furten gaan uitwerken zien we Stef opeens heel wat indruk maken op een plaatselijk meisje. Blijkt dat dat meisje een Nederlandse mama heeft, en die nodigt de kinderen prompt uit om op de trampoline in hun tuin te gaan spelen. 4 smekende gezichtjes in mijn richting dus kan ik moeilijk weigeren… Paula woonde eerder in Christchurch met haar Nieuw-Zeelandse man, maar is door de aardbeving hun huis kwijtgespeeld, en zo zijn ze noodgedwongen verhuisd naar Geraldine. Maar ze heeft het hier best naar haar zin. En dat kan ik best geloven want ze heeft een geweldig leuk huis, en het stadje zelf is echt gezellig. Met een doosje vers geperste eieren en een nieuwe lading reistips kunnen we weer verder.

Opnieuw prachtige rit, blablabla, en dan komen we bij het prachtige meer. Door de aanwezigheid van gletsjers, hebben de meren hier allemaal een turquoise-blauwe kleur, dat van tint verandert naargelang de stand van de zon. En dan met de met sneeuw bedekte bergen op de achtergrond… Mooi mooi mooi. We houden even halt bij het meest gefotografeerde kerkje van het land, waar we gretig aan meedoen, en bij het standbeeld van de herdershond, die hier in het schapenland bij uitstek een belangrijke rol speelt. Daarna trekken we naar de camping die volgens de reisgidsen ‘idyllisch naast het meer’ zou liggen. Een kleine domper, want niet alleen is de camping de duurste die we al gehad hebben, ze is ook de meest onpersoonlijke, de ongezelligste en de meest misleidende, want ook al ligt de camping naast het meer, dat wil nog niet zeggen dat we er zicht op hebben… Nuja, we maken er bij valavond toch een mooi wandelingetje naast het meer, al geraken we niet echt ver doordat de kinderen ieder keitje in het meer willen ketsen. En dat op een keienstrand… Als de kinderen slapen sluip ik in het pikkedonker toch nog eens buiten om de sterrenhemel te aanschouwen. Lake Tekapo staat bekend als 1 van de beste plaatsen ter wereld om de sterren te bekijken, dus dat wil ik toch eens testen. Tweede domper van de dag, want door alle lichten op de camping (terwijl ze net trots zijn dat er hier geen lichtpollutie is) valt er niet veel bijzonders te zien. Ik loop nog even tot bij het meer, maar ook hier valt het wat tegen… Een topdagje, maar de camping valt ons toch wat tegen. Morgen zijn we weer weg.

8 maart.

Op de camping spreekt Bart iemand aan die ook met een Ford-mobilhome rijdt om eens te vragen of hij weet wat het lichtje wil zeggen die al een paar dagen oplicht op het dashboard. Die man moet ook in zijn handleiding kijken (welke wij niet kunnen vinden in onze camper), en het blijken de remblokken te zijn die moeten nagekeken worden. Hmmm, in deze bergachtige omgeving misschien wel belangrijk… We bellen de verhuurmaatschappij en we hebben geluk, in het stadje zelf is er een garagist die ons kan helpen. Die vertelt ons dat we ons nog helemaal geen zorgen hoeven te maken, maar dat we ze vanaf we in een grotere stad zijn misschien wel beter kunnen laten vervangen. En om te bewijzen dat we helemaal niet bang hoeven te zijn in de bergen stuurt hij ons nog Mount John op. Volgens hem zou het zonde zijn dat uitzicht niet meegemaakt te hebben. En ja man, hij heeft volledig gelijk! Eerst een prachtige weg ernaartoe, en eens boven heb je 360gr overzicht over de omgeving. Niet te vatten! We drinken er in een stralend zonnetje de befaamde cappuccino's (of chocomelkjes) en geraken niet uitgekeken. Een ongelooflijk zalig gevoel. Zeker een must-do als je in Lake Tekapo passeert (want je wil hier natuurlijk niet blijven slapen;-)). Er is hier ook een wereldbekende sterrenwacht, en ik kan me er hier wel iets bij voorstellen dat het hier wel eens mooi moet zijn bij een heldere hemel…

Doel van de dag is Mount Cook, de hoogste berg van NZ. De route durf ik niet te beschrijven, maar ze staat in de reisgidsen beschreven als een vijfsterren-route. Af en toe moeten we echt stoppen om het uitzicht eens goed in ons op te nemen. We proberen wel foto’s te nemen, al vergeten we het vaak omdat we te gefascineerd zijn, en ze doen de waarheid trouwens onrecht aan. Het is adembenemend. Ok, het zal jullie al opgevallen zijn dat ik (en Bart) redelijk onder de indruk zijn van NZ, maar ik moet misschien wel bekennen dat we de grootste fans zijn in ons gezin. Niet dat de kinderen het hier niet leuk vinden of niet mooi, zeker niet, verre van zelfs, maar laat ons zeggen dat ze niet bij iedere stop uitstappen om van weer een mooi uitzicht te genieten. Even door het raam kijken volstaat vaak voor hen. Zonde, maar tja, de jeugd hé;-).

Bij Mount Cook village slapen we op een DOC-camping. Dit betekent dat er weinig faciliteiten zijn, maar dat ze meestal wel in een natuurlijke omgeving liggen. Wow. Het uitzicht dat we hier voorgeschoteld krijgen is weer iets helemaal anders dan dat we tot nu toe gehad hadden. Vanuit onze camper kijken we uit op een gletsjer die om de zoveel tijd kraakt zodat we weer op een heel andere manier onder de indruk zijn van de kracht van de natuur.

Het loopt hier toch niet allemaal even vlotjes. Om de camper zo ideaal mogelijk te zetten (soms streven we hier toch een beetje de perfectie na, om direct afgestraft te worden zal zo blijken), manoeuvreert Bart nog een klein beetje nadat we allemaal al uitgestapt zijn. Met de deur nog open (want het is enkel om 3m vooruit en weer achteruit te rijden) waar opeens het fototoestel door vliegt… Tijdens het rijden hiernaartoe had ik deze heel de tijd op mijn schoot, maar die had ik dus bij aankomst op een kastje gelegd… Gelukkig zonder veel ergs, enkel het afdekplaatje van de batterij is spoorloos. We hebben 2 dagen met ons hoofd naar beneden gelopen om de ondergrond te scannen, maar zonder resultaat… Een beetje duck-tape en mijn toestel is direct veel flashier geworden…

Tijdens het installeren worden we aangesproken door een oudere meneer die zijn passie over rondreizen per motorhome duidelijk wil delen. Altijd wel leuk en het is van zulke mensen dat je veel kunt leren. Zo komen we meer te weten over het systeem van ‘freedom camping’, en dat is misschien wel juist wat we eens nodig hadden. Zo uit onszelf zouden we toch niet snel zomaar ergens durven gaan staan. Maar blijkbaar mag je hier overal kamperen waar er geen verbodsbord staat, en zolang er nog niet te veel anderen staan. Op deze manier kun je op veel mooiere plekjes blijven slapen en spaar je ook een grote som uit! Dit mag je echter wel alleen maar doen als je ‘self contained’ (zelf voorziend zijn op vlak van toilet) bent, wat met onze mobilhome dus geen probleem is. Hij geeft ons nog enkele concrete plekjes waar het mooi toeven is, en we kunnen bijna niet wachten om zijn raad in de praktijk te gaan brengen!

Maar we zijn naar deze camping gekomen om hier de Hooker Valley-wandeling te doen, een tocht van ongeveer 3uur heen en terug naar het Hooker-meer (wat wij vertalen voor de kinderen als het Oer-meer) doorheen een prachtige vallei met uitzicht op Mount Cook. Dat is voor morgen, als opwarmertje lopen we al eens tot de eerste hangbrug en het helpt, want de kinderen zijn direct enthousiast om morgen te vertrekken!

9 maart.

Met een stralende zon worden we wakker, en tegen 10uur kunnen we vertrekken. Met toch een volle rugzak, want blijkbaar kan het weer hier snel omslaan, en ik kan me voorstellen dat het misschien toch frisser wordt als we de bergen intrekken. Niets daarvan gelukkig! De hele route is het heerlijk zonnig, met toch een licht briesje om het niet al te lastig te maken. De kinderen doen het voortreffelijk. Heel de toch gaat over een aangelegd pad (waar ze zoveel mogelijk naast lopen om de natuurlijke weg te nemen…) en iedere bocht brengt een nieuw verrassend uitzicht. Voor we het goed en wel beseffen komen we aan bij het meer, en zijn we volledig verrast. We hadden gehoord dat we ijsblokken zouden kunnen vastnemen, maar hier waren we niet op voorbereid. Het is gewoon het uiteinde van een gletsjer, met een meer vol gigantische ijsrotsen! De kinderen, maar ook wij zijn helemaal onder de indruk! Super! Een mooi plekje om te picknicken! De terugweg gaat nog vlotter, de meisjes nemen weer het voortouw, en Bart komt achter met Stef, die blijkbaar geen seconde, maar dan ook geen seconde gestopt heeft met babbelen. Maar hij heeft al babbelend dus wel de tocht afgewerkt, dus iedereen content! Ellie had bij het meer ook een vriend voor Keia (haar huis-kei, die ze thuis in haar kamer koestert als een huisdier) gevonden die hier haar camper-kei zou moeten worden. Voor ons geen probleem, maar dan moest ze hem natuurlijk wel heel dat eind zelf meezeulen. Lichtjes trots mag ik zeggen dat het een doorbijtertje is. ‘Ik wil het, ik kan het, en ik doe het!’. En nu weegt onze camper dus 3kilo meer, maar het is een mooie -voorlopige- souvenir aan een leuke wandeling.

En de kinderen hebben na de tocht, waar wij zo’n 5uur over gedaan hebben, blijkbaar nog energie over, want ze ravotten buiten dat het een lieve lust is. Als ik ze bij het donker worden binnen roep blijkt er enige paniek te zijn… Lotte is haar amulet dat ze gekregen heeft als afscheid van 1 van haar beste vriendinnen kwijtgeraakt… We doorzoeken het hele gebied waar ze gespeeld hebben, maar geen amulet te vinden. Het is geen leuke nacht voor Lotte… Ze is helemaal ondersteboven van dit verlies. We proberen haar te troosten maar het blijkt heel erg belangrijk voor haar te zijn. Ons hart breekt toch een beetje al weten we dat ze hier wel door zal geraken.

 

 

 

 

Fotoalbums van locatie «Glentunnel»

NZ Glentunnel - Mount Cook Village (20)

07 Maart 2014 | Onze wereldreis | Nieuw Zeeland | Laatste Aanpassing 16 Maart 2014

  • Hooker Valley Walk
  • Check it maat!
  • Eerste stop om Lake Tekapo te bewonderen...
  • Een extra kei voor bij de collectie!

 

Plaats een Reactie

 

      
This site is only viewable in landscape mode !
Session Tracking