Reisverhaal «Lake Wanaka - Nelson»

Onze wereldreis | Nieuw Zeeland | 1 Reacties 21 Maart 2014 - Laatste Aanpassing 29 Maart 2014

21 maart.

Eerste dag van de lente in België, geen idee of dat hier dan de eerste dag van de herfst is. Zo voelt het alleszins niet, heel de dag straalt het zonnetje weer en is het heerlijk warm.
Vanmorgen terug langs de mooie weg langs berg en meer verder gereden. Vandaag deden we de Haast-pas, de weg die het binnenland (Wanaka) met de kust (Haast) verbindt. Geen echt bergtraject zoals we hadden verwacht al werden we wel geslingerd tussen verschillende bergen en dalen. Mooi mooi. Al kort nadat we vertrokken waren hielden we al halt voor een korte wandelstop. De Blue Pools zijn te bereiken via een korte wandeling doorheen weer een erg leuk tropisch bos, en zijn in feite gewoon 2 stromen die echter uitzonderlijk helder, en inderdaad wel een beetje blauwachtig zijn. Je kon de forel gewoon zien zwemmen (stroomopwaarts, net als zalm) van op de 2 hangbruggen. Er was ook een soort kiezelstrandje waar verschillende ‘keistapels’ gevormd werden. Daar hebben we dan ook maar mooi een Schoorens-stapeltje aan toegevoegd.

Eens aan de kust veranderde het zicht drastisch. Haja, de bergen waren toch aan 1 kant verdwenen… Neeneen, het was ook weer wat groener, en platter, en ja, die uitgestrekte zee hé… Wat niet veranderde waren de vele varens en bemoste bomen die de weg flankeerden. Weer een verscheidenheid aan tinten groen die niet te omschrijven valt.
Een hele relaxte picknick in Haast (om eens tegendraads te doen) waar de spelletjes ook weer bovengehaald werden) en daarna richting Fox Glacier.
We checken in in een camping waar we direct de was laten draaien, les geven, en koken. Business as usual dus. Of toch niet. We boeken ook nog een wandeling met een gids op de gletsjer. Helaas is dit pas toegestaan vanaf 7 jaar (en op de campings lukt het nog om te zeggen dat Stef 4 is, maar hem 7 doen lijken zal al moeilijker zijn…) waardoor enkel het vrouwelijk gezelschap dit zal meemaken. Vroeg ons bed in dus!

22 maart.

Met een lichte opwinding worden we wakker. De meisjes zijn echt heel enthousiast om op het ijs te gaan stappen. Iedereen kan gemakkelijk via een wandelpad tot bij de voet van de gletsjer komen, maar op het ijs mag je maar met een gids. We nemen de halve dag-wandeling die een uur of 4 zal duren. In een groep waar we samen met een Amerikaan de enige niet-Aziaten zijn, is het natuurlijk steeds lachen. Niet te doen welk opname-materiaal die mannen allemaal meezeulen! Maar de gletsjer dus. Ik heb nog nooit een gletsjer van dichtbij gezien (behalve dan die van een week of 2 geleden), maar hier was ik toch wel van onder de indruk. Je kon gemakkelijk zien tot waar de gletsjer ooit nog gekomen was, en zelfs in toch wel een relatief korte tijdsspanne van 6 jaar was de gletsjer spectaculair geslonken. De gids wist heel wat te vertellen, en het was wel leuk om te zien dat bij de picknick ’s middags de meisjes alles in detail nog eens doorvertelden aan Bart en Stef. Om op het ijs te stappen kregen we ijzers aan onze bottinnes die het uitglijden moesten tegengaan. Niet dat dat altijd even efficient was… De wandeling was nochtans helemaal niet zwaar (en Stef zou dit zeker aangekund hebben) en we moesten zelfs gewoon heel de tijd een uitgehouwen pad volgen. Een pad dat ze met veel ijver goed onderhouden, want met een ijsmassa die 1m per dag beweegt wordt een dag zonder onderhoud direct afgestraft en is het pad helemaal verdwenen… En als ze deze tocht toegankelijk willen blijven houden voor jong en oud moet het dus op deze manier. Maar het mocht de pret niet baten, want lang niet alles is voorgekauwd. Het ijs neemt constant andere vormen aan, en vormt uit zichzelf allerlei grotten en spleten. Eigenlijk best spectaculair om daar te midden in te staan. Een hele geslaagde expeditie dus, waar de meisjes nog heel de dag over verteld hebben.
En intussen hadden de jongens zich ook niet verveeld. Na de gebruikelijke klusjes in de mobilhome waren ook zij op stap geweest naar de gletsjer. Het was blijkbaar een leuke avontuurlijke wandeling dwars door tropisch bos, om dan plots oog in oog te staan met een mega-massa ijs. Vreemd toch.
Tegen 2u waren we weer herenigd en konden we na een snelle hap terug op pad. Niet ver, enkel 23km verder, Franz Josef, maar we wilden een warme douche, wifi, en een beetje rust. En dit vonden we allemaal in het Rainforest Holiday Park. Machtig om hier je camper te installeren temidden allerlei tropische planten!

23 maart.

Weer een dagje op het gemak vandaag. Voor de volgende dagen staat er niets bijzonders meer op het programma. Enkel richting noorden rijden, en onderweg genieten. En zien wat ons pad kruist.
We vertrekken pas na de les en rijden weer langs mooie, maar nu ook geen waauw-landschappen. De dorpjes die we vandaag passeren zijn allemaal omterdoodst. Meestal een huis of 3, een winkeltje en omdat het zondag is hier en daar ook een kraampje waar enkel de verkoper bij staat.
In Harihari (sommige plaatsnamen kan ik precies gemakkelijker onthouden dan de andere) stoppen we bij een plaatselijke pub om toch eens de plaatselijke cultuur op te snuiven. In een grote gelagzaal (zo 1 waarvan ze dan zeggen ‘met 3 man en een paardekop’, maar dit geheel tussendoor) bestellen we fish ’n chips en kijken terwijl naar een spannende serie op de grote tv-schermen. Lekker sociaal…
Nadien rijden we door tot in Horitika (niet juist hoor, maar deze kan ik precies toch minder onthouden). Hier is het National Kiwi Center, en vooral Stef is echt heel enthousiast om eens een kiwi, de vogel dan, in het echt te zien. Ik heb zo mijn dagje niet, dus ik blijf in de mobilhome terwijl Bart en de kinderen het centrum bezoekt. Tegen dat ik eventjes mijn ogen gesloten heb staan ze al terug. De kinderen heel enthousiast, maar Bart vond het blijkbaar toch maar een heel amateuristisch gedoe. Maar goed. Ze hebben de kiwi gezien, en ook hele dikke palingen die ze mochten eten geven. En dus na 3 kwartier stonden ze weer buiten. Het was intussen bijna 4u, en we konden kijken om te kamperen. In Goldsborough, een oud goudmijnersdorpje vlakbij is er een doc-camping waar we via een leuk straatje bijgeraken. Goud vinden is hier blijkbaar nog altijd mogelijk, en heel wat van de kampeerders die hier staan zijn dan ook met dat doel hier naartoe gekomen. Overal zien we speciale pakken hangen, zo’n goudpannen liggen, cowboyhoeden,… De kinderen testen direct de rivier eens goud, maar tot nu toe zijn we nog niet in de mogelijkheid onze reis te verlengen… In een hokje hier ligt gerief te leen, maar dat zien we pas te laat, dat zal dus iets voor morgen zijn.


24 maart.

Ik had dus gisteren mijn dagje niet. Iedereen komt wel eens zijn grenzen tegen en blijkbaar kom ik de mijne nu tegen. Na bijna 7 maand reizen, ik vind dat het nogal meevalt. Ik heb een vervelende hoofdpijn die maar niet weg wil gaan, ik heb het gevoel dat de kinderen heel de tijd in mijn oren roepen, en ik kan precies nergens rust vinden…
Gelukkig ben je dan met 2 volwassenen, en vullen we elkaar toch wel goed aan. Gisteren had Bart de kinderen al eens apart meegenomen naar dat kiwi-centrum, deze nacht sliep ik in Lotte haar bed om eens eindelijk te kunnen liggen zoals ik wil, en niet geklemd in een twijfelaarsbed (ik heb echt plaats nodig om te slapen…), en als toemaatje gaat Bart deze ochtend met de kinderen een wandeling van anderhalf uur doen bij onze camping. Ik voelde me al heel wat beter deze ochtend, de hoofdpijn was tenminste al praktisch helemaal weg, maar die extra voormiddag ‘congé’ bracht mijn energiepeil weer helemaal op punt. Een hele voormiddag in een boek in een andere wereld vertoeven (Nicci French, altijd goed) en op het gemak spaghetti opwarmen tegen dat de wandelaars terug waren. Zalig! Konden we thuis ook maar zo gemakkelijk mijn mindere dagen opvangen…
Toen ze terugkwamen waren ze heel enthousiast. Het was een hele leuke wandeling geweest door weer prachtige stukken bos en langs prachtige beekjes. Ze zagen ook enkele goudzoekers aan het werk, die hun ‘hobby’ precies wel heel serieus nemen…
We genoten van het herwonnen evenwicht en van het zonnetje en bleven nog wat plakken op de camping. Nog een koffietje, nog een spelletje, nog wat lezen, tot we toch beslisten nog enkele kilometers te doen.
In Greymouth gingen we eerst nog boodschappen doen, en toen reden we in rechte lijn richting Punakaiki. Het landschap kwam weer mooier en mooier. Een nieuw soort tropisch bos, en een prachtige ruwe kustlijn.
Punakaiki is bekend voor de ‘pancake rocks’, een rotsformatie op het strand die nogal op een stapel pannenkoeken doet denken (al is dat vooral door de naam natuurlijk, anders zou je gewoon zeggen dat de rotsen wel vreemde streepjes hebben…). Ook zijn er ‘blowholes’. Dit zijn gaten in de rotsen waar er bij vloed (en we hadden geluk juist op het goeie moment te komen) met een enorme kracht water door geperst wordt, waardoor het lijkt alsof er stoom uit die gaten komt. Spectaculair. Ik had niet verwacht dat dit zo de moeite zou zijn. Ik had dit zelfs op de kaart aangeduid als ‘overbodig’. Fout! Als je hier in de buurt bent, zeker stoppen!
We namen een plek op de camping in het kleine dorpje, en waren direct gecharmeerd! Wat een zicht op de omliggende bergen! En als we het struikgewas kruisen die net naast de mobilhome staat, komen we geheel onverwachts direct op een prachtig stuk strand uit! De kinderen zijn niet te houden! Direct de schoenen en broeken uit, en over de golven gaan springen. We hebben ze maar weer binnengekregen als het donker werd en we wilden beginnen eten! Er zijn hier ook enkele leuke wandelingen te doen en er is ook een grot die schijnbaar de moeite zou zijn. We overwegen dus om eventueel nog een dagje langer te blijven. Het bevalt ons hier wel.

25 maart.

Als we tijdens de nacht wakker worden van de regen (dat kan nogal kletsen op zo’n mobilhome), beseffen we dat ons plan niet zal doorgaan. De kinderen vinden het hier vooral super door de zee, maar met dit weer zal dat niet echt leuk worden. Het ziet er ’s morgens naar uit dat het zal blijven regenen, en we gaan dus maar weer verder. We doen toch nog de Truman-walk, die maar een half uurtje duurt, en die wel de moeite is. Weer doorheen een magnifiek bos, en je komt uit aan een klein baaitje, waarvan de randen uit rotsen bestaan die helemaal uitgehold zijn. Echt een prachtig staaltje natuur! Er is ook een kleine waterval waar we zo achter kunnen lopen. Het weer is niet echt schitterend te noemen, maar het effect is dan misschien wel dat de zee er nog krachtiger uitziet. Schitterend!
Door de pracht van deze wandeling twijfelen we of we toch ook niet de andere wandeling in dit dorpje zouden maken, maar Stef geeft toch nogal een vermoeide indruk dus laten we het maar zo. We besluiten kilometers te malen vandaag, zodat we zo snel mogelijk bij het Abel Tasman NP in het noorden geraken, waar er wel een strand zal zijn waar de kinderen kunnen zwemmen.
We rijden doorheen weer een heel gevarieerd landschap met zowel hoge bergen als diepe dalen (letterlijk te nemen!) en stranden in Kawatiri. Ik weet niet of je het een dorpje kunt noemen, maar we kunnen hier gratis kamperen, en we hebben alles bij ons wat we nodig hebben.
Lotte heeft de liefde voor het koken echt gevonden (hoe zou dat toch komen?) en vanavond trakteert ze ons op Lotte-burgers. Bart houdt een oogje in het zeil, maar ze doet dat goed! Lotte-burgers met verse appelmoes en patatjes, dat wordt smullen!

26 maart.

Vandaag doen we een soort ‘overgangsrit’ naar het noorden van het eiland, naar het gebied rond Abel Tasman. Het zou daar heel mooi zijn, en wat mij na de regendag van gisteren (en koude nacht) nog het meest aantrekt, het zou daar ook warmer zijn. Het is hèt vakantieoord van vele Nieuw-Zeelanders, dus dat zal voor ons ook wel niet mis zijn.
Maar het is natuurlijk niet omdat dit ‘maar’ een overgangsrit is dat ze daarom niet minder mooi zou zijn. Zeker niet! Het is allemaal wel iets minder overweldigend. Het doet bijna lieflijk aan. Glooiende landschappen, omzoomd met een bergketen die niet persé indruk wil maken. En dit allemaal in de warme herfstkleuren, die extra benadrukt worden door de heerlijke zon. Het is dus weer genieten. En het is maar een korte rit vandaag. Tegen de middag zijn we al in Kaiteriteri, waar het hier ’s zomers (je weet wel, zo december - januari) op de koppen lopen is, maar nu heel erg rustig. We installeren ons op de Beach Camp, bijna met ons gat op het strand, en na een heerlijke biefstuk met een fris slaatje gaan we het strand verkennen. Echt mooi hoor, we zitten hier aan een baai, waardoor we in de verte, over het water bergen zien liggen, en het strand maakt een mooie boog. Heel erg fotogeniek. Er staat echter wel wat wind waardoor we een plekje opzoeken aan de monding van één of andere rivier. We steken het riviertje over, en kunnen ons installeren op een soort eilandje, lekker in de zon en uit de wind, en met een prachtig uitzicht, voornamelijk onze drie kinderen die langs of in het riviertje spelen. We verdiepen ons elk in ons boek, tot Bart opmerkt dat het water precies toch al iets hoger staat dan daarnet… Het is blijkbaar vloed. Waar het water bij de eerste oversteek van de rivier maar tot aan onze knieën kwam, komt ze nu tot halverwege onze poep… Nog een kwartier later en we zouden wellicht mogen zwemmen hebben…
Het is lang geleden dat we nog echt hebben kunnen genieten van zo’n warm weer, en het is zalig om weer helemaal buiten te leven. We kunnen hier absoluut niet klagen van het weer, het regent hier aan de West Coast blijkbaar 2 dagen op de 3, wij hebben slechts 1 dag regen gehad. Maar meestal komt de zon er pas echt door tegen de middag, en is het tegen 16u op zijn warmst. En eens de zon onder is daalt de temperatuur weer snel. Wat ook een verademing is, is de afwezigheid van zandvliegjes. Heerlijk! Wie weet krijgen we eens geen jeuk-aanvallen deze nacht,…`

27 maart.

Vandaag rijden we door naar Farewell Spit, het uiterste puntje van het noorden van het Zuider-eiland. In kilometers niet zo’n grote afstand, maar door een venijnig bergje, Takaka Hill, doen we er toch langer over dan verwacht. In Takaka doen we nog eens grote boodschappen (haha, heb j’em?), en iets verder, bij een mooi rustplekje, houden we een uitgebreide picknick. Heerlijk in het zonnetje! We hebben voor de kinderen een springtouw gekocht en je kunt niet geloven hoe content ze daarmee zijn. We horen ze niet! Er staat ook een kraampje waar ze appels, peren en verse vijgen verkopen. Het systeem is simpel. Je kiest een zakje uit, en je steekt het juiste bedrag in een afgesloten koker. Een honesty-box. Leuk systeem, zou dat in België ook lukken? Wij gaan voor de verse vijgen, lekker!
We komen verschillende campings tegen, maar laten ze allemaal links liggen, we rijden verder tot we eigenlijk niet meer verder kunnen, tot in Wharakiriki (ik kan er weer een beetje naast zitten…) Beach. Het laatste stuk is zelfs gewoon over gravel. Maar als we nu tot het uiterste gaan, dan kunnen we alle plekken die we dienen te gaan bekijken zo afwerken bij het terugrijden.
De camping hoort tot de duurdere die we al genomen hebben, en de faciliteiten zijn maar zozo, maar hier betaal je gewoon voor het uitzicht en de rust. Hier waan je je echt weg van de wereld. We zijn lange tijd ook de enige die op het stuk voor de campers staan, dus we hebben echt het gevoel dat alles voor ons is. Voor de kinderen is er ook een leuk speelpleintje, en de ontvangst is hartelijk. Als we alle wandelingen moeten doen die ze ons voorstelt blijven we hier zeker een week plakken. Wellicht blijven we inderdaad minstens een nachtje langer. Er is hier een prachtig strand vlakbij waar er tijdens laagtij baby-zeehondjes te zien zijn, er is de korte uitstap naar Farewell Spit, een kilometers-lange landtong die geheel uit zandduin bestaat, behoorlijk spectaculair naar horen zeggen, en er zijn die prachtige groene heuvels hier, waar je gewoon de schapensporen dient te volgen om naar een volgend adembenemend uitzicht te komen. Heb ik dus allemaal van horen vertellen, morgen breng ik er eigenhandig verslag van uit! Ben benieuwd! Voorlopig hebben we niets anders gezien dan wat we kunnen zien vanaf onze kampeerplek. Rustig boekje (uit)gelezen, wat les gegeven, een spelletje gespeeld, foto’s gesorteerd,… Morgen schakelen we wel over naar actieve modus. Denk ik.

28 maart.

Jawel, het minste wat je kan zeggen is dat we actief geweest zijn! En het was een superdag!
De twijfel of we nog een nachtje zouden blijven is deze ochtend vanzelf weggespoeld. Heel erg jammer van zo’n prachtige plek, maar het is helemaal niet proper, en de ‘ecologie’ lijkt me vooral heel erg van 1 kant te moeten komen… Door watertekort vragen ze 2$ voor het warme water (zoals op veel plekken) maar ze zeggen er dan droogweg bij dat je gelijk welk muntje er kunt bijsteken om nog eens 5 minuten water te hebben. Laat de mensen gewoon in 5 minuten hun douche nemen hé.
Soit. De keuken was ook een smerige boel, dus de liefde was enigszins bekoeld.
En waarom zouden we nog een extra nacht zoveel betalen, als we om het hoekje, bij de start van de wandeling een grote parking hebben waar we ook ons kunnen installeren?
We wilden dus met hoogtij op het strand zijn om die baby-zeehondjes te kunnen zien, en dit viel tussen 13 & 16u. De voormiddag dus nog gevuld met lesgeven, koken, chillen,… En om 13u dus op pad. Je kon in 15 minuten op het strand geraken, maar je kon ook een klein omweggetje doen langs velden, meren en bossen en zo er een uurtje over doen. Op deze manier had je niet alleen een heel erg leuke, gevarieerde wandeling, maar kwam je ook op een prachtplek uit op het strand, met direct een fenomenaal zicht. En neen, ik overdrijf echt niet! Wharakariki is echt wel het mooiste strand dat ik ooit zag! Het was eb, dus het strand was enorm breed, en overal waren reusachtige rotsen verspreid, waarvan enkele met van die bogen, die als je een beetje fotograaf bent, prachtige plaatjes oplevert. Zowel de kinderen als wij waren echt onder de indruk, Stef heeft denk ik niet meer gestopt met rondrennen…
Dit was dus het begin op het strand. En toen hadden we de zeehondjes nog niet gezien. We passeerden nog enkele rotsen waar je helemaal onderdoor kon lopen, als in een echte grot, ook wel spannend. En toen dus de zeehondjes. Het waren er echt een hele hoop, en ze speelden allemaal samen in een klein, diep poeltje. Echt wonderbaarlijk. We konden precies niet stoppen met kijken. En af en toe kwam er zelfs een zeehondje heel dichtbij die ons dan eens goed bekeek. We waren allemaal -weeral- onder de indruk.
Tegen dat we, via dat wegje van 15minuten (mag ik zeggen 15 prachtige minuten?), terug op de parking waren was het bijna 16u. En toen moesten we nog 2 andere uitzichtpunten gaan bezoeken. We maakten nog een kort praatje met een ouder koppel die ons de tip gaven waar we die nacht zouden kunnen kamperen (merci, inderdaad wreed schoon!) en reden dan naar Cape Farewell. Mooi uitzicht inderdaad, en niet echt geschikt voor hoogtelijders, de kliffen leken me toch wel heel erg diep en stijl…
Volgend punt was Farewell Spit, die duin-landtong dus. We gingen niet op de duin zelf, maar naar het uitzichtpunt (want als je erop staat, dan zie je hem toch niet zo goed???). Een klein klimmetje, en eens boven kon ik een schreeuw niet onderdrukken. Wat is het hier toch mooi!!! We hadden hier een uitzicht van 360gr, en alles was even indrukwekkend. Weiden, heuvels, zee,… De Farewell Spit was ook wel mooi trouwens, maar toch, het was het geheel die echt indruk maakte.
Een superdagje dus, en toen hadden we nog geen kampeerplek gevonden. Maar we vonden gemakkelijk het plekje dat dat koppel ons verteld had, en inderdaad, een superplekje! Een klein zijwegje dat naar een parking leidt om het strand op te gaan, en daar staat ook een toilet. En we hebben wel een toilet in onze mobilhome, maar laat ons zeggen dat de openbare toiletten hier toch wel aangenamer zijn. En daar zit niets van cynisme in, want de openbare toiletten zijn hier stuk voor stuk echt proper en fris. ’t Mag ook een keer gezegd worden.
We staan hier met nog 2 andere kampeerwagens, waarvan er 1 groepje een vuurtje aan het maken is op het strand. Dat zal ik dan subiet eens gaan checken met de kinderen voor we gaan slapen. Om een perfect dagje perfect af te ronden.

29 maart.

Vandaag willen we weer naar de bewoonde wereld, naar Nelson. We moeten een heel eind dezelfde weg nemen als 2 dagen terug, maar nu dus in tegenovergestelde richting, maar dit verveelt geen minuut. Vooral in het begin van de route is er een groot verschil. Waar we eerst het gevoel hadden dat we in een soort Blanckaert (jeweetwel, in Woumen) aan het rijden waren, met hele grote moerassige velden naast de weg, was dit nu allemaal gevuld met water. Wat een verschil hier tussen eb en vloed!
Om te picknicken stopten we op een kleine camping, het McKee memorial reserve. Echt de max! Wij wilden in Nelson slapen, wat hier maar een 45km vandaan is, maar anders was dit een goede keuze geweest! 6$/volw, kinderen gratis, en toch alle faciliteiten die je nodig hebt. De kinderen waren hier niet van het speelpleintje weg te slaan. Er stonden ook vele groepjes vrienden samen, dat deed me wel een beetje fantaseren… De camping lag direct aan een keienstrand, aan een mooie baai, waar je aan de andere kant Nelson kon zien liggen. We zijn hier een uurtje of drie blijven staan, gewoon omdat de sfeer hier zo juist was. Lekker relax!
En toen dus weer langs de vele boom- en wijngaarden richting de drukte van de steden. Het is hier toch altijd weer een beetje wennen…
En nu staan we dus op een vakantiepark-camping, en het contrast met deze middag kan bijna niet groter zijn. Maar hier kunnen we wel weer een wasje doen, een warme douche nemen, en de kinderen genieten hier ook van een leuk speelpleintje. Dus da’s ook goed.
We wilden maandag de overzet doen naar het noordereiland, maar die was toen ik daarnet wilde boeken al volzet, dus hebben we het een dagje verzet. En dus zullen we Barts verjaardag op de ferry vieren. Ook niet mis lijkt me.
En zo krijgen we ook nog een dagje extra hier op dit stuk NZ waar we echt ondersteboven van zijn. Zullen we dit nog kunnen evenaren?

 

 

 

 

Fotoalbums van locatie «Boundary Creek»

Lake Wanaka - Nelson (24)

21 Maart 2014 | Onze wereldreis | Nieuw Zeeland | Laatste Aanpassing 29 Maart 2014

  • Fox Glacier.
  • Wharariki Beach Holiday Park. Zelfs als je helemaa
  • Wharariki Beach. Met laagtij zie je hier de baby-z
  • Mijn mannen!

 

Plaats een Reactie

Rita Courtens Spectaculair! Geplaatst op 29 Maart 2014

 

      
This site is only viewable in landscape mode !
Session Tracking