Reisverhaal «6 weken Spanje!»
Lange reis 2019
|
Spanje
|
0 Reacties
04 November 2019
-
Laatste Aanpassing 04 November 2019
Het komt er eindelijk nog eens van: ik zal proberen nog een verslagje te schrijven.
Er is zoveel dat ik wil vertellen, en tegelijk weet ik niet goed wat er de moeite waard is om hier neer te schrijven. De foto’s op zich vertellen in feite al een heel deel van ons verhaal hier.
Maar ik ga dus toch een poging wagen…
Intussen zitten we over de helft, en zijn we dus al meer dan twee maanden aan het reizen. Het vliegt echt voorbij. Als ik door mijn foto’s blader zijn er dingen die ik al bijna vergeten was, en toch lijkt alles zo vlug te gaan. Het is ook wel intens, iedere drie-vier dagen vertrekken we opnieuw naar een nieuwe plek, waarbij we steeds het gevoel hebben een nieuwe city-trip of een nieuw avontuur te starten. Het is plannen wat we op die nieuwe plek gaan doen, en voor we het beseffen zitten we op alweer een nieuwe plek. Er is nauwelijks tijd om echt te beseffen wat we hier allemaal beleven. En nu klinkt het allemaal nogal zwaar… Alsof we in een sneltempo alles gezien willen hebben. Laat me maar onmiddellijk duidelijk zijn: we doen het heel erg op het gemak! Grote activiteiten doen we niet echt, fietsen/surfen/wandelen zijn onze hoofdactiviteiten, en dit dan enkel in de namiddag, na het schoolwerk. Wanneer we in een stad verblijven gaan we al eens iets gaan bezoeken, al moeten we de volgende jaren nog heel wat citytripjes ondernemen om de dingen te bezoeken die we nu links hebben laten liggen.
We reizen nu ongeveer een zestal weken door Spanje.
Onze eerste stop in Orio was direct een voltreffer: we voelden direct een klik met die plek, en hebben er, verdeeld over 2 periodes, het langst verbleven.
We reden, toen nog met onze mobilhome Mariëtte, tot in Pamplona en het natuurpark Bardenas Reales. Pamplona bleek een onverwachte leuke stad, waar we echt genoten hebben van de kennismaking met het Spaanse leven. We huurden er een auto om naar Madrid te rijden. Club Brugge had namelijk een ferme wedstrijd voor de boeg, en daar wilden Bart en Lotte natuurlijk bij zijn. Het moet zijn dat onze aanwezigheid geapprecieerd werd, want wie gekeken heeft naar die match zal die nog wel herinneren! Er werd (bijna) geschiedenis geschreven! Kurt en Wim, Barts broers waren ook van de partij, dus ook deze mini-reünie maakten de trip naar Madrid meer dan de moeite waard!
Daarna terug naar Pamplona, en terug naar Orio, waar we nog een reünie hadden: Katrien en Hein waren met onze auto naar Spanje gereden en zouden Mariette terug naar België brengen. We bleven 3 dagen samen kamperen voordat we elk onze weg gingen. Spannend om Mariëtte uit handen te geven, te meer omdat er net een gat in de ‘sarzebuzze’ gekomen was waardoor ze nogal luidruchtig door het leven ging, en we niet goed wisten of dat gat een voorbode was van eventuele andere mankementen… Ze heeft zich kranig gehouden, maar jammergenoeg heeft ze op 600km van de eindbestemming toch moeten opgeven… De versnellingsbak was opeens helemaal kapot, en verder rijden was geen optie meer… Katrien en Hein dus verder met de trein, en Mariëtte enkele dagen later met hulp van de verzekering rechtstreeks naar onze garagist… Benieuwd of ze nog te genezen valt…
Maar intussen waren wij de noordkust van Spanje aan het verkennen. Ik keek enorm uit naar deze streek omdat ze bekend staat als zeer groen, zeer grillig, zeer authentiek,…. Je hebt zowel de Picos de Europa als de vele surfstranden, dus zowel Bart als ik en de kinderen konden onze gading vinden. En ik werd niet teleurgesteld: het is er prachtig, en we kunnen maar niet geloven dat er nog maar zo weinig mensen die we kennen hier geweest zijn! Grootste reden hiervoor zal het risico op regen wellicht zijn, maar we hebben hier gemerkt dat regen zelden heel lang blijft vallen, en eens de zon er door komt, droogt alles snel weer op en krijg je in no time het ideale nazomer-gevoel.
Het kriebelde om heel de kustlijn tot in Portugal te volgen, te meer omdat iedereen ons vertelde dat hoe meer naar het westen, hoe ruiger alles wordt, maar de dagen vlogen voorbij, en we moesten nog heel Spanje dwarsen…
We doken dus naar het zuiden, het binnenland in, en eerst werden we daar toch niet helemaal wild van… Er is namelijk héél véél binnenland in Spanje, en na de diversiteit van de noordkust, viel ons hier vooral de eentonigheid op: kilometers en kilometers velden, hele dorre velden. Af en toe doorbroken door wijngaarden, die dan wel voor mooie kleurschakeringen zorgden, maar ook niet echt meer dan dat. Maar we moesten hier nu eenmaal door, om naar een gebied te gaan waar we terug heel benieuwd naar waren: Extremadura. Gekend als onherbergzaam gebied en een waar paradijs voor vogelaars.
Hier maakten we enkele prachtige wandelingen en werden we telkens beloond met uitzichten waar we stil van werden. En inderdaad, moest je graag roofvogels zien, dan zit je hier op de juiste plek: onwaarschijnlijk hoeveel we er hier van dichtbij hebben kunnen zien, machtig gewoon!
Volgende stop was Sevilla, en ja sorry, maar ook dit was iets waar we heel erg naar uitkeken. Nuja, het spreekt voor zich dat we op deze reis vooral de plekken bezoeken waar we nieuwsgierig naar zijn zeker? Maar Sevilla dus: wow! We hadden maar twee dagen in deze stad, maar dit was genoeg om ons te doen verliefd worden op deze parel! Die kleuren! Die sfeer! Die warmte! Het was van begin tot einde volop genieten!
Door een misrekening van de reisorganisatie (moi…) moesten we noodgedwongen een nachtje zien door te brengen ergens tussen Sevilla en Malaga. Dit werd Arcos de la Frontera, en achteraf kunnen we enkel blij zijn dat mensen af en toe eens missen. Het werd een leuke stop in een klein toeristisch dorpje, waar Bart al zijn stuurkunsten moest bovenhalen om in die kleine mini-straatjes te rijden, maar waar we ook genoten van de rust, van paella, van het Spaanse leven…
Daarna volgde voor Lotte een hoogtepunt! Het werd herfstvakantie in België, en ook al telt dit niet voor onze kinderen, er waren wel twee vriendinnen die het vliegtuig op stapten om Lotte enkele dagen te vergezellen. Het werd een leuke tijd in Malaga, waarbij Lotte en haar vriendinnen genoten van het strand, terrasjes, en vooral van elkaar, en de rest van ons eigenlijk een beetje van hetzelfde. Malaga stond nu eens niet op ons lijstje, maar we moeten toegeven dat het wel een leuke stop was. Vooral een winkelstad, maar met genoeg gezellige straatjes om in te dwalen om ons enkele dagen zoet te houden.
Na Malaga hadden we nog 1 stop voorzien voor we de oversteek deden naar Marokko: El Palmar. Op goed geluk gekozen, omdat we daar via Airbnb een leuk goedkoop huisje vonden die ons geschikt leek om het stadse leven eventjes van ons af te schudden. Van een onverwachte voltreffer gesproken! El Palmar blijkt de hoofdstad van het golfsurfen in Spanje te zijn, en het huisje is precies op ons lijf geschreven: lekker rustig, basic, maar met toch de luxe van een zwembadje. En vooral: heerlijk weer! De vooruitzichten waren niet ideaal, maar zoals we al zoveel merkten: het ene moment kan het regenen, en een kwartier later lig je te puffen van de warmte… We hebben de pech dat onze auto rare meldingen geeft op het dashboard, waardoor we niet echt met een gerust hart kunnen vertrekken naar Marokko, maar met de hulp van de vriendelijke huiseigenaar hier hebben we de auto naar een plaatselijke garagist kunnen brengen, en blijven we hier ‘noodgedwongen’ nog wat langer. Marokko loopt niet weg, en we vinden het hier wel leuk. Lesjes maken in de hangmat, spelletjes spelen op het terras, gaan surfen, de enige straat van dit dorp afwandelen van surfshop naar surfbar, reisroutes overwegen voor Marokko,… We houden ons nuttig bezig ;-).
En zo zijn jullie weer een beetje mee met ons reisverhaal.
We genieten volop van elke dag hier. De ene is misschien al wat boeiender dan de andere, maar iedere dag is de moeite waard, en we beseffen dat dit avontuur voor we het goed en wel zullen beseffen alweer achter ons zal liggen. We maken reeds leuke plannen voor wanneer we terug thuis zullen zijn, maar zijn vastbesloten toch nog een kleine twee maanden dit geluk dat we nu hebben goed te koesteren!
Alvast bedankt om dit relaas tot op het einde te lezen, en ik beloof ook over Marokko een verslagje te schrijven!!!! Want dat wordt ook zoooo hard de moeite!!!!