Reisverhaal «Bangkok»

Onze wereldreis | Thailand | 0 Reacties 07 Januari 2014 - Laatste Aanpassing 05 Februari 2014

En toen, toen waren we in Bangkok.

Deze keer hadden we een logement gevonden via airbnb, een app waarop mensen hun huis, of enkele kamers, te huur zetten. Het was een beetje op goed geluk, maar we wilden het er toch op wagen. Het vooruitzicht op een eigen huisje was veel te aanlokkelijk. En de prijzen zijn ook veel aantrekkelijker dan dat je hier kamers in een hotel zou huren. Het contact vooraf verliep alvast zeer vlot en ik had bijna al een hechte vriendschapsband met de verhuurster door gewoon te mailen met elkaar. Ze had ook, heel handig, haar adres in het Thais doorgegeven, zodat we, eens we een gemeterde taxi gevonden hadden, dit konden tonen aan de chauffeur. Het was redelijk druk in de straten en toen we uiteindelijk het juiste adres gevonden hadden, was het toch nog even zoeken. De buren hielpen echter mee, en zo vonden we ons klein paradijsje.

Wow. Echt de max! Via de poort kwam je op een klein koertje, en via een glazen deur kwam je in de living. Beneden was er nog een badkamer, een gang en een keuken, en boven waren er 3 kamers, een badkamer en 2 terrassen, 1 met ligstoelen, en 1 met een wasmachine.

Vooral de keuken was een verademing voor ons! Eindelijk eens in pyjama kunnen ontbijten. Eindelijk eens zelf kunnen koken. Eindelijk eens allemaal samen ons bord gevuld krijgen, en allemaal hetzelfde! We waren redelijk enthousiast. Dat de frigo reeds gevuld was, zodat we gelijk al konden ontbijten, hielp ook al.

Het werd redelijk snel duidelijk dat we niet zoveel van Bangkok zouden zien. De kinderen genoten veel te hard van dit huis, en wij genoten van de rust die dat met zich mee bracht. De grootste uitdaging bleek inkopen doen, want we zaten hier echt wel temidden lokale bevolking. Geen hotel of toerist te zien hier, laat staan een supermarkt met een fruit-, groenten, en vlees-afdeling. Bart ging op jacht, en heeft uiteindelijk een seven-eleven gevonden, en daarna wat groentjes gekocht bij de buurvrouw die een straatstalletje heeft. Het heeft ook wel allemaal zijn charme.

We hebben hier 4 dagen moedertje en vadertje gespeeld, en intussen voelden we ons bijna echt helemaal aanvaard in de buurt. Het was bijna of we woonden hier, inclusief kapper- en tandartsbezoekjes (resp. Stef en ik).

De laatste dag wilden we toch iets zien van het grotere Bangkok, en we dachten dat een boottochtje hiervoor misschien wel geschikt was. Eerst de ongelooflijk onlogische structuur van het openbaar vervoer ontwarren, waarbij we aan een overgang geholpen worden door een oudere man, die ons aanraadt om niet naar het gebruikelijke startpunt van de bootjes te gaan, maar iets verder, waar de lokale bevolking start, en waar je veel minder zult betalen. We wikken en we wegen, en besluiten deze man toch te vertrouwen. Hij helpt ons aan een tuktuk, legt alles uit, en regelt zelfs een schappelijke prijs voor de tuktuk.

En zo worden we inderdaad naar een klein, vernukkeld piertje gebracht, wat we zeker nooit zelf zouden gevonden hebben. Al is het intussen maar de vraag of dit zo’n pluspunt is…

Er moest ferm gedebatteerd worden over de prijs (die we uiteindelijk toch op de richtprijs van de vriendelijke man die ons dit aanraadde gekregen hebben, lang leve de onderhandelings-ervaring uit Bonanza) en na een hele tijd wachten vertrokken we. Er waren heel wat golven, en het uitzicht was nu ook niet zo fantastisch, dus we bleven uitkijken naar wat zou komen. Het moet ook wel gezegd dat we helemaal niet voorbereid waren, en dat we dus geen gevoel voor oriëntering of geen idee van belangrijke gebouwen hadden. We moesten vooral veel varen, en lang wachten op sluizen die opengingen. Toen kwamen we in bewoonder gebied en werd het al iets interessanter, al was het leukste het voeren van brood aan de vissen, waardoor je opeens honderden dikke grote vissen rond je zag krioelen. En we zagen een grote varaan. Verder echt niets gezien die de moeite was, en uitleg kregen we al niet want de kapitein sprak geen woord engels. Als toemaatje werden we nog afgezet waar we ook nog eens moesten betalen om daar af te stappen! We betaalden enkel voor Bart en ik, tegen hun zin, maar naar ons gevoel was dit al pure oplichterij! Boot weg, en daar stonden we dus, geen idee waar of hoe. Hoera voor de smartphones op dat moment, waardoor we toch zagen dat we aan de belangrijkste tempel van Bangkok stonden. Eerst iets gaan eten, en twijfelen, we hadden namelijk later die dag nog afgesproken om te skypen met de klas… Gaan we naar de tempel en skypen we hier in het restaurantje, of vertrekken we en skypen we in het huisje? Tempels en Schoorens gaan niet zo heel goed samen, zodat we iets later een tuktuk zochten die ons naar de metrohalte kon brengen. Geen chauffeur die wist waar we heen wilden, en zelfs toen we gelijk welk metrostation vroegen, hadden ze nog altijd geen idee…Doorheen het drukke verkeer toch op een knooppunt geraakt, en al zoekend de juiste metro gehaald. Intussen was het uur van afspraak al daar, maar skypen in een overvolle metro bleek niet zo handig. Een uurtje later waren we goed en wel thuis en kon Stef volop vertellen aan zijn klas. Altijd een plezier om dat te zien! Intussen beseft Bart wel dat zijn telefoon uit zijn broek gegleden is, wellicht in de tuktuk… Tja, niet echt een dag om over naar huis te schrijven…(oeps)

We hebben dus wel een poging gewaagd om Bangkok te zien, maar het zal dus voor een volgende keer zijn…

Voor de transfer naar het busstation had Ann (mijn intussen beste vriendin die het huisje verhuurt) een taxi geregeld, die ons, na enkel 1 keer te moeten terugkeren omdat we iets belangrijks vergeten waren, veilig naar het juiste station brengt.

Hier tickets kopen, een uurtje of 2 wachten, en we kunnen vertrekken. Op naar de grens van Cambodja, waar je niets anders over leest dan corruptie en bedrog! We zijn superwaakzaam en vooral heel erg benieuwd!