Reisverhaal «Chiang Mai 2 De verjaardags-editie»

Onze wereldreis | Thailand | 0 Reacties 02 Januari 2014 - Laatste Aanpassing 25 Januari 2014

We hadden dus nog 1 feestdag te gaan: Ellie’s negende verjaardag! We vonden het heel erg belangrijk om haar verjaardag extra speciaal te maken, en een speciale lokatie kon daar alleen maar bij helpen. We hadden serieus moeten puzzelen om op elke feestdag op de juiste plek te zijn, maar Chiang Mai was goed bereikbaar na Chiang Rai, en al zoekend naar een hotel was ons oog gevallen op een ‘resort’ net buiten de stad: The Log of Paradis. We vonden het op booking.com, waar we wel vaker slaapplekken mee reserveren, maar meestal controleren we ook nog eerst de reviews op andere sites, bv op tripadvisor. Hoe we ook zochten, we konden echter nergens een review van deze plek vinden... Heel vreemd. We weten het aan het feit dat het wellicht meer iets voor de Thaise bevolking was, en dat die dus niet snel hun ervaringen delen op het wijde net. Maar het zag er te leuk uit om niet te boeken. En het enige dat ons eigenlijk overtuigde: ze hadden boomhutten! Twee boomhutten die met een loopbrugje met elkaar verbonden zijn! Ik zou niet weten welke overnachtingsplek hier zou kunnen aan tippen! Te meer daar Ellie net nog tijdens één van de vele ‘wat-zou-ik-doen-als’-momenten tijdens het hoofdstuk ‘als-we-een-grote-tuin-zouden-hebben’, geopperd had dat ze zeker een boomhut zou installeren. Voila, ze zou al zeker deze ervaring cadeau krijgen.

Maar niet alleen de boomhutten, ook de rest van het resort zag er super-uitnodigend uit! Alles was een beetje in cowboy-stijl, en dus werden er ook wandelingen te paard/pony aangeboden. Na de leuke ervaring in Swaziland wilden we dit zeker nog eens overdoen. Leuke verjaardags-activiteit was dus ook al geregeld. Verder waren er nog allerlei randactiviteiten zoals boogschieten, darts, wandelingen, fietsen,... We zouden er zeker een leuke tijd hebben! Ietsje te duur volgens onze onszelf opgelegde norm, maar het was dan ook met een reden, en na Chiang Rai hadden we wel wat ademruimte...

En zo, met deze verwachtingen zaten we dus op de bus richting Chiang Mai. Aan de bushalte gearriveerd, een taxi regelen die ons kon brengen. Een beetje moeilijk want ze hadden nog nooit gehoord van dit hotel, en het adres leek ook geen belletje te doen rinkelen. Het hotel opgebeld, en zo werden ze al wat wijzer. Wij dus de taxi in. Het was toch zeker een half uur rijden, en opeens begon de chauffeur iets te opzichtig in zijn haar te krabben. Hij bleef ons maar vragen of we het al herkenden... Hij had dus ook geen idee. We hebben nog 2 keer gebeld naar het hotel, en opeens, eerder per ongeluk denk ik, zagen we toch de tipi’s staan (ja, je kon hier ook in tipi’s slapen, maar dat had ik na een eerdere ervaring zelfs niet overwogen...).

Waauw! Het zag er echt supercool uit! Niet te geloven dat niemand dit kent!

We moesten wel wat zoeken om de receptie te vinden, maar met behulp van de taxichauffeur, de arme man wou wellicht met een goed gevoel vertrekken, vonden we toch iemand die ons kon inchecken. We waren nog altijd onder de indruk. Wel weinig volk, maar het zou ook de eerste keer zijn dat we dat als een minpunt zouden ervaren...

Waar we vooral nieuwsgierig naar waren: de reactie van Ellie! En het was een schot in de roos! Ze kon haar geluk niet op! Ze mocht ook als eerste de boomhutten inspecteren, en deze waren echt super! Een beetje vreemd om al wiebelend op het toilet te zitten (beetje als op een boot), maar de inrichting was echt heel tof en gezellig!

Tijdens het eten viel het ons al op dat alles hier precies een beetje stilgevallen was. En dat de communicatie bijzonder moeilijk zou worden, want enkel 1 iemand kon een beetje engels. En wij nog minder Thaïs...

We zouden het -wederom- niet aan ons hart laten komen, en onszelf wel bezighouden.

Het boogschieten bleek niet echt mogelijk met de bogen die er lagen, dus hielden we het bij vogelpik. Ik informeerde om de volgende dag misschien een trektocht te paard te gaan doen, maar daar moest de mevrouw een beetje mee lachen. Blijkbaar was alleen een ponyritje over het domein mogelijk... Hm, dat zou dan maar moeten voldoen als ‘leuke’ verjaardagsactiviteit... Op de vraag of we hier mooie wandelingen konden maken (zoals beschreven op hun website) moest ze ook eens lachen. Dat was dus ook niet mogelijk. We voelden ons een beetje gevangen genomen. In een luxe-gevangenis, dat wel, maar toch. We zaten hier echt wel in the middle of nowhere...

Maar het was een groot domein, dus we hielden ons wel bezig. Stef en Ellie bouwden een kamp op het bouwwerf-gedeelte, Lotte speelde Dominion mee met ons, we hadden geen tekort aan spijs en drank, ...

De volgende dag wilden we toch wel eens eropuit trekken en vroegen we of er brommertjes konden gehuurd worden, en dit is hier onze redding geweest! We konden weg!

En ze toonde ons ook nog de weg naar de hotsprings die hier blijkbaar heel populair zijn, al zouden we dat dan houden voor de dag erna, als verjaardagsactiviteit. Maar we toerden dus lekker weer rond, en waren vooral op zoek naar een plek waar we eventueel een taart konden kopen voor morgen, en naar een winkeltje met wat snacks en drankjes. Het laatste vonden we heel gemakkelijk. We sloegen een hele rugzak chips, koekjes, fruit en drankjes in, en konden zelfs stiekem een zak ballonnen kopen.

We toerden nog wat verder rond, en sloegen lukraak maar wat straatjes in. We hoopten nog een bakkerijtje tegen te komen, wat we niet deden, maar we reden wel dwars door het Thaise leven. Geen toeristen, geen hotels, enkel huisjes, winkeltjes en caféetjes. Echt leuk om door te rijden. Ook weer af en toe een serieuze bergop, maar dit werd dan beloond met prachtige uitzichten. We begonnen ook uit te kijken naar een plekje om iets te eten, maar vonden niet direct iets dat we echt betrouwden. Uiteindelijk toch maar gestopt bij iets heel lokaals, en daar was net een ingeweken Fransman, die een beetje als tussenpersoon handelde. Ze leken het heel raar te vinden (waren we op een privé-feestje beland? Geen idee) maar we mochten dus toch bij de barbecue gaan tonen wat we wilden eten. Er was kip en varkensworst en brochetjes, en een soort gehakt in bananenbladeren, en er was ook 1 iets dat we niet mochten nemen, en waarbij er heel erg gegiecheld werd... Ingewanden? Hond? Testikels? We zullen het nooit weten...

We kregen er niets extra’s bij, dus leek het ons eerder een aperitiefje, en moesten we dus toch nog ergens anders gaan zoeken naar een deftige maaltijd.

We stopten bij een marktje die heel druk bezocht werd, het was precies wel kermis ofzoiets. Hier vanalles om te eten, maar het was toch even zoeken naar datgene dat we betrouwden... Uiteindelijk gevulde broodjes gevonden, en zelfs een pizza! Er stond ook een springkasteel, waar Ellie en Stef gretig gebruik van maakten. Ik weet niet wie er meer plezier had, onze kinderen, of de lokale kinderen die hier samen met blanke kinderen konden spelen!

Daarna snel terug naar huis gesnord, want we hadden beloofd de brommertjes om 19u terug in te leveren... We haalden het net niet, maar ze zullen het niet echt gemerkt hebben denk ik, zo professioneel zijn ze nu ook niet.

Nu nog de kinderen in bed krijgen, en wachten tot ze sliepen, om al de voorbereidingen te treffen voor de verjaardag. Het was al elf uur, en we hoorden ze nog giechelen, dus de ballonnen in hun kamer droppen was al niet meer mogelijk. Dan maar enkel de loopbrug versierd, en onze kamer gevuld met ballonnen, mooi rond haar cadeau...

Daar ze lang hadden liggen kletsen, hadden ze iets langer geslapen dan normaal, maar toen waren ze daar dus toch: alledrie even zenuwachtig, of misschien eentje toch iets meer... Er werd gezongen, er werd gezoend, er werd gekroond, en er werd een cadeautje opengedaan. Ellie kon maar van 1 iets spreken en het was van een hangmat in haar kamer! In Pai hadden we het ideale exemplaar gevonden, en deze hadden we dus al een tijdje stiekem in onze rugzakken meegezeuld. Maar met resultaat, want Ellie glunderde! Opdracht volbracht!

Lekker gaan ontbijten (alhoewel, je kan hier kiezen tussen noodlesoup of american breakfast die dan heel erg calorierijk is... Jawel, vanaf morgen kiezen we de noodlesoup) en dan les. Wel een leuke les voor Ellie, maar dus toch les... Intussen ging Bart ervandoor op een brommertje in een laatste zoektocht naar een taart. De pizzaman van gisteren had gesproken over een bakker, dus die moest Bart nu zien te vinden...

Na de les, en nadat Bart succesvol teruggekeerd was, was het tijd voor het beloofde ponyritje. We moesten een hele tijd wachten, mochten niet echt bij de stallen komen, en toen we dat toch deden zagen we een stal met schapen zonder eten noch drinken. Ik begon echt genoeg te krijgen van deze plek hier. En toen had ik de pony nog niet gezien! Een mager beestje, met een hoofdstel aan, waarvan het bit (wat dus in zijn mond zit, en waar je aan trekt), niet meer was dan een ijzerdraad. Lotte zou eerst gaan, maar het was duidelijk dat dit geen pony was om zelf een toertje uit te stippelen. Het enige wat ze kon doen was over en weer gaan. Ik was dolcontent dat Ellie zelf ook inzag dat dit pure mishandeling was, en al niet meer wilde op de pony gaan. Ook Lotte stopte na 5 minuten. Echt schandelijk!

Nu ja, dan maar over naar de volgende stap in het grote verjaardagsfeest: de taart. Het was Bart dus gelukt om de bakker te vinden, en wat voor één dan nog! Echt niet te doen, welke taarten hij verkocht! Ok, niet meteen de taarten die je in België ziet liggen, laat staan dat je ze dan zou kopen, daarvoor waren ze net iets te kleurrijk, maar voor dit moment, op deze plaats, waren ze gewoonweg perfect! Bart koos een blauwe (?!), versierd met allerlei snoepjes en legde met handen en voeten uit aan de bakker dat het voor zijn dochters verjaardag was. Direct werd nog haar naam op de taart bijgeschreven, kregen we nog een doosje taartkaarsjes en zelfs een plastieken mes/taartschep. Wat een luxe!

Ellie kon haar ogen niet geloven! En als klap op de vuurpijl was de taart nog ongelooflijk lekker ook! Het was wel gezellig, zo samen in een boomhutje, op de plaid op de grond. De taart was heerlijk, maar toch was de combinatie blauwe slagroom/opgeklopt eiwit te zwaar gebleken, en bleef er dus een bord vol blauw versiersel over. Het bracht me op een verkeerd idee: wou Ellie die taart niet eens in iemands gezicht draaien??? Ellie direct enthousiast, maar niemand was precies happig om slachtoffer te spelen... Dus moest ik me maar kandidaat stellen. Lap. Alles toch een beetje voorbereid, en toen ik gewapend met handdoeken klaar zat, kon Ellie haar gang gaan. Ze durfde bijna niet, maar zwierde de taart uiteindelijk toch sierlijk temidden mijn gezicht. En nog een beetje nadraaien zo... Wat een mens niet allemaal moet ondergaan om haar dochter een leuke verjaardag te gunnen...

Na dit onverwachtse intermezzo, gingen we dan over naar stap 4 van de grote dag: de hotsprings!

Een lange rit, en daar aangekomen, leek het wel een soort Bellewaerde. Dan toch in die zin dat er heel veel volk was, en dat je hier de sfeer proefde van ‘we willen hier echt zijn’. We wisten niet goed wat te verwachten... Het was een (ik had hier mooi geschreven, maar bij het herlezen heb ik dat toch maar gewist, want zo mooi was het nu ook weer niet bij nader inzien...) park, met hier en daar winkeltjes, een camping, een zwembad, een massagesalon, en een aangelegd riviertje, waar iedereen aan de zijkanten zat met hun voeten in het warme water. Ai. Niet echt de hotsprings zoals we ze leren kennen hadden in Pai. We konden wel gaan kijken naar de geisers, en voor de kinderen was er ook nog een klein zwembadje. De kinderen met enige moeite erin gekregen, maar je kon zien dat het hen niet echt aanstond. Ze werden ongelooflijk aangestaard, en de geur van zwavel maakt dat je ook niet echt direct kopje onder wil gaan... Het uitstapje werd dus een beetje ingekort...

Dan maar weer naar huis. Onderweg keken we nog uit naar een plekje waar we ‘s avonds naar toe zouden kunnen gaan om te eten. We hadden niet meer zoveel zin om nog veel te spenderen in ons hotel...

Toen we dus na wat spelen weer op pad gingen om te eten, dachten we snel iets te vinden. Wat we echter voorzien hadden, was blijkbaar gesloten, een ander had geen plaats meer, en nog een andere plek serveerde alleen duitse worsten, waar we niet echt op ‘begoest’ waren. Maar zoals altijd bleek de uiteindelijk plek waar we terechtkwamen een schot in de roos! Een hele vriendelijke man zette ons de meest lekkere gerechten voor, en het was een waar feestmaal. Voor de andere vier toch, want ik had ergens op een verkeerd chili-pepertje gebeten, en kon de rest van de maaltijd niet meer zonder een ijsblok in mijn mond. En leute dat ze hadden met hun arme moeder!

Maar nog was de dag niet afgesloten! Er moest nog gefeest worden!

De boomhut werd ingericht, kaarsjes aangestoken, drankjes en chips klaargezet, en de laptop werd omgetoverd tot draaitafel. We hebben ook niet veel nodig om uit de bol te gaan, dus bij het eerst liedje stonden we al te shaken! Zelfs voor Bart en ik was het leuk om nog eens op een ‘dansvloer’ te staan. De hut wiebelde redelijk, en de muziek zullen ze misschien wel tot bij het restaurant gehoord hebben, maar soit. Wij nemen feestjes vieren heel serieus.

Enig boegeroep natuurlijk toen het laatste nummer werd aangekondigd, maar het was goed geweest. Ellie was duidelijk zeer tevreden over haar dag, en zal deze niet zo snel vergeten!

De volgend dag vertrokken we alweer.

Het ‘resort’ was niet wat we ervan gedacht hadden, maar uiteindelijk bleek de afgelegen ligging wel voor verrassende belevenissen te zorgen en hebben we toch wel moeten lachen met het geknoei van het personeel hier. Maar ik zou het dus niemand aanraden om hier te komen...

Vol goede moed reden we dus richting Chiang Mai voor een nieuw avontuur: de jungle-tocht!