Reisverhaal «Chiang Rai»

Onze wereldreis | Thailand | 2 Reacties 27 December 2013 - Laatste Aanpassing 14 Januari 2014

Zoals Thaton onze kerst-plek was, zo zou Chiang Rai onze oudejaars-plek worden.

Chiang Rai is een stadje helemaal in het noorden van Thailand, dicht bij de Laotiaanse grens, maar minder groot en dus overzichtelijker dan Chiang Mai, eerder onze maat dus.

De guesthouse die we geboekt hadden, was heel erg budget-vriendelijk, en dat was ook wel wat aan de kamerinrichting te zien. Die deed toch wat denken aan ons bezoek aan Robben-eiland. Weinig franje dus... Maar er zijn ergere dingen dan groene muren, lakens met gaten in, keiharde bedden en deuren die niet helemaal dicht kunnen. We hadden wel een zwembadje op de binnenkoer, èn een gezellig restaurantje, èn een vriendelijke gastvrouw.

Het centrum bleek ook helemaal niet zo ver, dus wij vonden dat we het heel erg getroffen hadden met deze plek.

Het enige dat ons misschien een beetje tegenstak was het aanwezige publiek... Stel je een handvol mannen voor, meerderheid 60+, ook enkele begin 20, allemaal rond een tafeltje, allemaal verschillende nationaliteiten, maar verwikkeld in ernstige, luide discussies in een met verschillende accenten uitgesproken engels en intussen maar bier en koffie slurpend en de ene sigaret met de andere aanstekend. De hele dag door. En dan ‘s avonds maken ze het zelfs nog extra gezellig, en nodigen ze een lokale 60+er uit, om hen muzikaal te entertainen. En zo dus heel het guesthouse te entertainen met engelstalige-door-een-Thai-gezongen klassiekers. Denk: ‘all by myself...’ en ‘forever young’. Terwijl je dus net de kinderen in bed gestoken hebt, en zelf ook hoopte om wat extra slaap in te halen. We begonnen een beetje te twijfelen of deze plek wel zo ideaal was voor ons...

De andere dagen zijn ze niet meer begonnen met zingen, maar dit had een reden: aan de overkant van de straat was er een housewarming-party, en dit is hier een ernstige zaak! Drie dagen lang wordt heel de familie en de vriendenkring, en de familie van de vriendenkring, en de vriendenkring van de familie uitgenodigd om te feesten. En feesten, dat betekent hier: karaoke! En volume op 1000!

De echte rust hebben we hier dus niet echt gevonden...

Maar we hebben dat natuurlijk niet te veel aan ons hart laten komen! Een extra koffietje en we konden er weer tegen.

Chiang Rai is vooral leuk ‘s avonds. Allé ja, ‘t is te zeggen, voor zover wij weten, want enkel dan gingen we het stadje in. Er is dan avondmarkt, en niet zozeer met vanalles om te kopen (al zagen we hier wel weer vanalles, met vooral in het oog springend de stand met hondenkleren, geen hond hier die in zijn nakie rondloopt!), maar des te meer eet- en drinkstandjes! Een waar proeversparadijs! Voor een appel en een ei, krijg je hier dan in ruil heerlijke poffertjes, of noodles, of insecten, of worst, of fruit-shakes, of kippe-brochetjes, of friet, of jawel, een brochette eieren,... Het ene al aantrekkelijker dan het anderen, maar we konden ons hier dus wel uitleven...

Wat wel telkens heel grappig is op zo’n marktje, is dat om 18u opeens het volkslied door de opgehangen boxen schalt, en dat iedereen, maar dan ook echt iedereen dan rechtstaat. Precies of er wordt op een pauzeknop geduwd. En na het volkslied, duwt er iemand weer op play en gaat iedereen gewoon weer verder met zijn werk, of conversatie, of whatever die ook aan het doen was. De eerste keer (eigenlijk nog in Chiang Mai) hadden Bart en ik dat niet door, omdat we zo intens aan het genieten waren van het eten, en we waren zelfs heel content dat het eindelijk wat stiller was. Pas toen Ellie zeker 10 keer gezegd had tegen ons: ‘Maar kijk nu toch een keer, iedereen staat hier recht’, keken wij op van ons noodlesoepje (die toch nog steeds met de nodige concentratie moet gegeten worden om het netjes te houden) en bleken wij dus nog de enigen te zijn die neerzaten, en gewoon verder slurpten... Redelijk gênant... Intussen staan we nog altijd niet recht, het is ook onze koning niet, maar we hebben nu wel het fatsoen om toch ook even op pauze te staan.

Wat hebben we, naast eten en drinken, nog gedaan in Chiang Rai?

Zeker het vermelden waard, is onze ontdekking van de Thaïse massage. Jaja, kenners onder jullie zullen nu al allerlei flauwe grapjes klaarhebben, maar ik had een dagje een brommertje gehuurd om op zoek te gaan naar vanalles, waaronder een betrouwbare plek waar ze een degelijke massage geven, zonder ‘happy end’. Bart ging eerst op ontdekking, en daarna ik. Een echte belevenis!

Communicatie enkel in 3 woorden-engels, maar we begrepen toch dat we gewoon een pakje van hen moesten aantrekken, en dat we dan gewoon moesten liggen, en alles ondergaan. Eerst werden de voeten en de benen heel zorgvuldig, en met bijzonder veel aandacht gerokken en getrokken en gekneed. Daarna ook nog je armen, en daarna wordt ook je rug onder handen genomen. Waauw. We beseften allebei dat we dat veel vaker zouden moeten doen. Het is zo belangrijk dat je lichaam lenig blijft! Het was met momenten redelijk pijnlijk, en soms werden we zelfs in hoeken gewrongen waarvan we niet wisten dat we die hoeken hadden, maar je voelde echt dat het goed was. Zeker voor herhaling vatbaar! Het is zelfs de enige keer dat we ‘s avonds zo uitgebreid over onze massage-ervaring bleven praten, ze had echt wel indruk op ons allebei gemaakt, en ze zette ons allebei aan tot het maken van bepaalde goede voornemens!

Iets anders wat ik zocht op mijn brommertochtje was een kapper. Die vond ik dan heel praktisch vlak naast onze guesthouse. Zowel Ellie als ik lieten ons onder handen nemen, en natuurlijk is dat hier een hele belevenis. Om je haar te wassen moesten we helemaal horizontaal op een behandeltafel gaan liggen, waarbij ze dan, met hun blote, lange nagels zeer veel aandacht geven aan het uitkuisen van je oren (aaarrrgghhh!), maar het verschrikkelijke gevoel dat dit geeft dan weer (bijna) goedmaken door zeker 20 minuten je haar te wassen. Heerlijk!

Met een voordurende glimlach op haar gezicht knipte onze kapster eerst Ellie’s en dan mijn haar, en het mag gezegd: het resultaat mocht er zijn! We waren allebei bijzonder tevreden!

Wat ik nog zoal zocht op mijn brommerritje? Bustickets, waarvoor ik toch wel een eindje uit het centrum moest, maar dat deerde me niet, heerlijk gewoon om tussen de lokale bevolking te doen alsof dat je de route hier heel goed kent (en ondertussen met het zweet op je rug proberen heel goed de weg te memoriseren voor het geval je verkeerd gereden bent...).

Verder ook nog papieren wens-lantaarns. Die wilden we namelijk heel graag met de kinderen in de lucht laten, om zo onze wensen en goede voornemens de juiste start te geven. Ook die werden gemakkelijk gevonden, bij een garagist die er rond de feestdagen blijkbaar nog een extra jobke bijneemt, maar de vraag waar we die dan best in de lucht lieten, was te moeilijk, al riepen ze wel heel de buurt bijeen (en moest ik zelfs met een externe hulpbron op de smartphone van het buurmeisje skypen) om te proberen te helpen. Lief en behulpzaam zijn ze hier wel!

We deden ook enkele uitstapjes. Met een taxichauffeur van de guesthouse bezochten we ‘the black house’. Een domein waar een kunstenaar verschillende gebouwen gezet heeft, en die helemaal volgens zijn eigen smaak gedecoreerd heeft. Niet helemaal onze smaak, er kwamen net iets te veel dode dieren-vellen aan te pas, maar ik moet toegeven dat hij wel consequent was in zijn werk, en dat we in feite wel allemaal onder de indruk waren. Een leuke uitstap voor wie in Chiang Rai is!

Op oudejaarsdag, om het jaar sportief, sociaal en cultureel in schoonheid te eindigen, hadden we een fietstocht naar de witte tempel (de twee kunstenaars zijn blijkbaar vrienden...) geboekt. We zaten in een groepje samen met een ander koppel met een zoontje van 6, dus we waren al opgelucht dat wij niet een hele groep zouden gaan ophouden. Ze waren uit Australië, dus het was wel fijn om al wat informatie in te winnen. Heel grappig dat we nu nog altijd geen Australiër tegengekomen zijn die de streek die wij zullen doen al bezocht heeft. Al zeggen ze wel allemaal dat het er heel mooi moet zijn...

De fietstocht was echt super tof! Het bedrijfje waar we mee geboekt hadden (chiangrai bicycle tours) ging heel gedreven te werk om iedereen de juiste fiets te geven, en hierbij kregen ze de meeste dankbaarheid van onze Stef! Glunderen dat hij deed toen hij zag dat hij op zo’n aanhangfiets mocht meerijden! Machtig!

De tocht zelf was heel leuk. Op deze manier kom je toch echt weer op plaatsen waar je anders helemaal niet zou komen. Dwars door de rijstvelden, door bossen, langs kleine kleine dorpjes,... Af en toe eens een bergje, maar met de kwaliteitsfietsen die we hadden lukte het allemaal prima. Ook de meisjes deden dat weer supergoed! Echte doorbijters! Stef had al gauw door dat hij niet echt mee hoefde te duwen, en vond het veel boeiender om allerlei nieuwe fietshoudingen uit te proberen...

We eindigden op een afstand van de witte tempel omdat het blijkbaar redelijk druk was daar, en het te gevaarlijk zou worden om er te fietsen. We werden nog eerst naar een restaurantje gebracht om iets te eten, en na deze lunch gingen we dus de tempel gaan bezoeken. Jawadde. Druk! Blijkbaar is oudejaar voor iedereen een reden om eens ‘de witte tempel’ te gaan bezoeken...

De witte tempel is een project van een Thaise kunstenaar die een heel zwaar verleden heeft gekend in de drugs, en om af te kicken een jaar als monnik leefde. Hier heeft hij het licht gezien, en uit dankbaarheid heeft hij deze tempel gebouwd. Waar je binnenkomt symboliseert alles zowat de hel, en binnen in de tempel is de muur waardoor je binnenkomt helemaal beschildert op een ‘moderne’ manier, en vind je er zelfs allemaal figuurtjes op zoals Kung Fu Panda, en The Jedi, Michael Jackson, Bush,... die dus de slechte invloeden voorstellen. De zijmuren tonen de weg naar de verlichting, om dan op de andere muur, waar je weer naar buiten gaat, een gouden afbeelding van Boeddha te zien. Echt mooi kun je het niet noemen, maar het is toch wel leuk om te zien. Ook voor de kinderen was dit de eerste keer dat ik ze niet hoorde zuchten in een tempel. Wat het ook heel erg bijzonder maakt is dat heel de tempel wit is van buiten. Wellicht komt hij zo aan zijn naam. Maar het maakt het geheel tot iets heel speciaals, iets heel sprookjesachtigs. De buitenkant is echt wel mooi vind ik.

We moesten dus in stoet de tempel in en weer uit, en uiteindelijk viel dit wel mee, maar het enige echte storende, was een stem die constant uit al de luidsprekers vanalles riep. Ik dacht dat dit deel uitmaakte van het concept, dat dit ook ‘de hel’ symboliseerde (voor mij benaderde het dit toch wel een beetje...), maar later hoorden we dat dit de kunstenaar zelf is, die in een gouden toren op het domein aanwezig is, en iedereen kan bekijken, en dan door zijn microfoon iedereen vanalles toeroept. Voornamelijk negatieve dingen in de trant van ‘jij daar met je roze pull, je mag hier wel gratis binnen hé, is het dan zoveel gevraagd om je vuilnis in de vuilbakken te gooien? En jij daar met je pyama aan, er staat toch duidelijk dat je niet op het gras mag lopen? Waarom doe je dat dan toch?’. Blijkbaar zei hij af en toe ook wel erbij dat hij dankbaar is dat er zoveel mensen zijn kunst willen komen bekijken, en dat er ook goeie bezoekers bijliepen, maar het kwam er toch vooral op neer dat hij iedereen berispte. Heel erg vreemd. Heel erg grappig natuurlijk, maar voor mij was het toch wel heel erg irritant om constant die agressieve stem in een taal die ik niet begrijp te horen roepen. Eerlijk gezegd was ik blij dat we weer weg konden. Al is het dus zeker de moeite, en mag je dit zeker niet overslaan. Je kunt alleen maar hopen dat de kunstenaar zelf op dat moment ergens anders is...

Na de tocht verfristen we ons wat, en kon onze ‘oudejaarsavond’ dan van start gaan. Ons favoriete eetadresje (hotpot! Zoooo lekker!) was gesloten, maar we vonden iets verder nog iets die ons ook de nodige gezelligheid gaf, en lekker eten. Lang geleden dat ik op oudejaar nog eens iets deftigs at vòòr middernacht.

Daarna wandelden we nog wat rond om de sfeer wat op te snuiven. Er was veel volk op de been, maar het was ook niet overdruk. Ideaal. We zochten een plekje om onze ballonnen op te laten, maar waar we eerder al mensen bezig zagen, werden we nu tegengehouden door een soort security. We moesten dus iets anders zoeken... We gingen eerst nog even naar een andere buurt, waar een hele straat afgezet was en waar er verschillende grote optredens bezig waren, maar daar het niet echt onze genre was zijn we toch maar weer teruggegaan. Bij gebrek aan gezellige-open-plekjes-in-het-stadcentrum hebben we dan maar onze eigen gezellige plek, gewoon tussen twee auto’s in een zijstraat, gecreeërd... A la guerre comme à la guerre ofziets.

We hadden voor elk een ballon waar we onze wensen inbliezen, en dan nog een grote gezamelijke ballon voor onze goede voornemens... Veel zal ik hier niet over lossen, maar laat ons zeggen dat onze voornemens niet zo héél veel verschillen van die van jullie wellicht.

De kinderen wilden wel heel graag opblijven tot na middernacht, maar het was wel duidelijk dat dat voor de jongste 2 iets te hoog gegrepen was. Tegen 10u zaten ze in hun nest, en ze zullen niet heel lang wakker gelegen hebben. Bart en ik twijfelden nog... Moesten we nu in de bar gaan meedoen met de groep vrijgezellen (die het nochtans gezellig gemaakt hadden rond een kampvuurtje)? Moesten we op zoek gaan naar schuimwijn, of bier, of gelijk wat om het wat feestelijk te maken? Of moesten we gewoon doen wat we wilden op dat moment, en dus gewoon een aflevering van ‘The Killing’ bekijken? Ik zeg het, het was een bijzondere versie van oudejaar. Iets voor 12 toch nog kunnen skypen met vriendjes die zich aan het klaarmaken waren voor het echte feestgedruis in België, en dan om middernacht toch in onze pyama’s de meisjes wakker gemaakt om de massa’s lichtlantaarns in de lucht en het vuurwerk te bewonderen. Ik werd er toch een beetje stil van... Heel erg mooi, en heel erg bijzonder om hier zo ver weg, en zo veel vroeger dan gewoonlijk een nieuw jaar te beginnen. Ik had het me eigenlijk niet mooier kunnen voorstellen.

Dan toch nog vlug de aflevering uitgekeken, en dan maar gaan slapen, want om 7u ging Skype alweer om zo mijn vrolijke vriendjes een gelukkig nieuwjaar te kunnen wensen. Heel erg surrealistisch eigenlijk...

Na een weekje Chiang Rai hadden we het hier nu wel gezien, en was het tijd om de bus te nemen richting Chiang Mai. Chiang Mai kenden we al, maar deze keer gingen we iets buiten de stad. Op het internet hadden we een heel speciale plek gevonden, die uitstekend leek te passen om de verjaardag van Ellie te vieren. Na Kerst-Thaton en Oudejaar-ChiangRai hadden we nu weer een feestdoel: Ellie’s verjaardag! Het zou een dubbele bedoening worden, maar meer daarover in mijn volgende verslag...