Reisverhaal «Sapa 2»

Onze wereldreis | Vietnam | 3 Reacties 07 November 2013 - Laatste Aanpassing 10 November 2013

Sapa 2

Tja, dat heb je als je op de buiten, in een houten huisje slaapt natuurlijk: we horen weer allerlei geluiden die we niet direct thuis kunnen wijzen. Voor Bart en de kinderen blijkbaar geen probleem, maar mij bezorgt het toch wel wat spanning zodat ik toch minder diep slaap... Maar voor zover ik weet hebben we geen ongewenste bezoekers binnen gehad, en ‘s morgens geniet ik toch weer van mijn mooi privé-uitzichtje.

Vandaag wat meer structuur: ontbijten, douchen, lesgeven en naar Sapa-town.

Hier gaan we eerst naar de markt (noot van de redactie: terwijl ik dit typ, komt er een echt stokoud vrouwtje, zie foto’s, naast me staan, en leest ze mee wat ik schrijf. Ik hoop maar dat ze geen Nederlands kan, maar ik denk het niet;-)).

Dit is een overdekt gebouw van 2 verdiepen. Eerst kom je weer allerlei toeristische handwerkjes en t-shirts tegen, maar eens je verder loopt kom je ook langs de groentenkramen, en langs de beenhouwerij. NIet echt bevordelijk voor de eetlust, maar zo gaat het hier dus eenmaal. We zien een heel gamma aan dieren, en (noot van de redactie: intussen heb ik aan alle plaatselijke vrouwen hier mijn foto’s van Sapa getoond, waaronder ook die van hen, en enkele foto’s vanuit België, wat een verschil zeg!) niets gaat hier verloren! We vinden ook eindelijk nieuwe sandalen voor Stef. Na het marktje gaan we pizza eten, en daarna strekken we weer de benen. We gaan naar Cat-Cat-village.

Ik wist niet goed wat te verwachten. Op alle forums die ik bezocht heb, waren ze hier allemaal heel enthousiast over, maar verwittigden ze ook steeds voor de massale verkoopsters langs de weg en daar zijn we niet echt happig op...

Wel dat valt reuze mee. Bart en ik zijn allebei gezegend met een ‘bitchy-rest-face’ (er in rust ook uitzien alsof je een echte bitch bent) en blijkbaar heeft dit ook voordelen. Ze vragen het 1 keer, maar bijna allemaal laten ze ons daarna met rust. Er zijn er ook die het 5 keer vragen, maar dit zijn voor ons eerder de uitzonderingen. Geen klagen dus.

En het is ook snel duidelijk waarom deze wandeling zo toeristisch is: het is echt prachtig! Natuurlijk passeer je weer allemaal winkeltjes, maar het is toch redelijk rustig, en naast de winkeltjes zijn er echt hele mooie plaatjes! De kinderen vinden vooral de vele watervalletjes machtig, en stappen supergoed door, ook Stef! Die hebben we alleen een beetje moeten wijsmaken dat hij wonderschoenen aanheeft, en een ijsje beloven achteraf...

De wandeling is uitgestippeld, en vanaf een punt bieden ze motortaxi’s en minibusjes aan om terug naar het stadje te gaan omdat het vanaf dan gewoon stijgen is langs een stuk dat je toch al gedaan hebt. Wij dus in een minibusje, en terug naar ons hotel. De wandeling zelf duurde ongeveer 1,5uur op het gemak, en we zijn heel blij dat we ze gedaan hebben. Maar nu dus weer wat relaxen!

De kinderen zijn hier helemaal in de ban van tniS NetraaM, en maken allerlei tekeningen, brieven en liedjes voor hem. Veel weten we wel niet over hem, maar dat deert de kinderen niet. Heel leuk om hier toch de Sint-sfeer te kunnen opsnuiven. Voor mij misschien wel één van de leukste tijden van het jaar!

Lotte is ook een kwis aan het voorbereiden, dus ik zal hier maar afronden.

Het was een leuke dag, morgen vertrekken we hier alweer, op weg naar Ninh Binh. Weer een nachttrein, en daarna per bus of trein of taxi, we zien wel nog, naar een kitcherig hotelletje dat we geboekt hebben. Maar ze hebben een zwembad, en daar hebben de kinderen superveel zin in! En kinderen content, wij content!

Intussen zitten we al in Ninh Binh, maar schrijf ik toch nog wat verder:

De kwis die Lotte maakte was heel leuk. Er zaten praktische proeven in (tekenen, bananen eten,...) en theoretische vragen in. Het was heel erg spannend, maar het werd toch een nipte gelijkstand tussen Bart en ik. Nipt, omdat ik toch nog altijd vind dat ik toch wel een betere boef getekend heb...

Onze laatste dag in Sapa moesten we weer proberen op te vullen in afwachting van de nachttrein.

We luierden nog wat bij ons huisje, kregen een transfer naar het stadje, gingen daar op het gemak iets eten, wisten begot niet wat daarna gedaan, en plots kregen we een inval: massage!

Bart en Lotte waren direct kandidaat! We gingen op zoek naar een plekje, en hier kregen ze een hoofd- en nekmassage en een voetmassage. De andere twee bleven hierbij om te kijken, en intussen ging ik de winkeltjes nog eens door, op zoek naar kleine cadeautjes.

Toen ik ze weer ging oppikken, waren ze allebei helemaal relaxed. Al was het voor Lotte iets te hardhandig geweest...

Maar we hadden toch weer wat tijd voorbij laten gaan.

Nog pannekoeken, en wat extra lang blijven zitten, en dan konden we toch gaan vertrekken naar de vertrekplaats van de bus die ons naar het station (1,5uur rijden) zou brengen.

Hier hoorden we van andere reizigers dat er een tyfoon op komst was... Zo gauw mogelijk het internet toch maar eens checken...

De treinreis gaat weer volgens hetzelfde stramien als de heenreis, waarbij de één al beter slaapt dan de ander, maar waarbij we toch weer wakker schrikken om 5u, op het moment dat we normaalgezien moeten aankomen dus. Nog sneller dan de eerste keer schieten we allemaal in onze kleren, maar weer is het overbodige drukte, pas een half uur later arriveren we op het station.

En hier moeten we dus een betrouwbare taxi vinden richting het station die bussen heeft richting Ninh Binh. Ze kunnen het hier redelijk ingewikkeld maken met dat openbaar vervoer en al die verschillende stations...

We worden in een meter-taxi geduwd, en we weten niet goed of we het mannetje kunnen betrouwen. Ik zit dan wel stoer naast de chauffeur met mijn smartphone op kaartweergave, waarbij ik zogezegd de weg volg (al wist ik begot geen adres ofzo van dat station), om te tonen dat hij ons zeker geen foefjes moet wijsmaken en veel te lang moet rondrijden! Wanneer we hem er ook op attent maken dat de meter toch wel snel vooruit gaat, toont hij ons dat het nog geen 6u is, en dat er dus een ander tarief loopt. Tja, ze kunnen hier eigenlijk doen met ons wat ze willen hoor.

Hij probeert ons ook nog duidelijk te maken dat in het station waar wij heen willen geen bussen rijden naar Ninh Binh, en dat we een station verder moeten nemen. Maar ik heb mijn reisgids mee, en vertrouw daar dus maar op. Zijn voorstel om ons direct door te voeren slaan we ook maar af.

En dus brengt hij ons naar het busstation.

Hier met armen en voeten proberen uit te leggen dat we naar Ninh Binh moeten. Een mevrouwtje in een loket zegt enkel: 8 o’clock, terwijl ze haar schouders ophaalt. Niet echt overtuigend...

Ik probeer een ander loket, en net als het mijn beurt is komt dat eerste mevrouwtje erbij staan. Gênant, want zo ziet ze wel heel duidelijk dat ik haar niet vertrouw. Maar hier zegt ze dat er pas om 12u een bus vertrekt. Ik vraag haar dus maar of we naar het andere station moeten, en dat bevestigt ze. We moeten naar Giat Bat-station.

Hup, weer alles bij elkaar, en een nieuwe taxi zoeken. Hier staat er maar 1, dus nemen we deze, met een vriendelijke, oude, geen jota-engels-sprekende Vietnamees. We tonen duidelijk het adres in mijn reisgids, èn zeggen ‘bus Ninh Binh’. Duidelijk toch?

En ja, hij brengt ons dus naar een groot station. Wanneer we hier echter binnen zijn, is dit station helemaal leeg! Zeer vreemd naar Vietnamese maatstaven!

Lap, we zitten hier in een trein-station!

Terug naar buiten dus, en nog maar eens een taxi aanhouden.

Deze lijkt duidelijk te weten waar we naartoe moeten en weer zijn we op weg... Het aanbod van de eerste taxichauffeur om ons te brengen lijkt ons opeens toch wel heel gemakkelijk en zelfs voordelig!

Maar eindelijk zijn we aan het juiste station!

We zijn nog maar uitgestapt of er komt een jong gastje ons vragen of we naar Ninh Binh moeten. Hij begeleidt ons naar een andere kant van het station, weg van de openbare bussen, naar een minibus.

We beseffen goed dat hij ons niet echt wilde helpen, maar gewoon zijn bus wil volhebben, en dat dit voor ons iets duurder is dan de openbare bus, maar we ontzien het eigenlijk om verder te zoeken, en zijn wel content met de prijs die hij ons vraagt, en bedenken dat we hier misschien wel comfortabeler mee zullen reizen. Ahum. Hoe fout was dit wel niet!!!

We moeten dus wachten tot de bus vol is tot we kunnen vertrekken. Wij waren nog redelijk vriendelijk op de bus gebracht, maar wat we hierna zien is ronduit erg! De gasten die mensen moeten ronselen gaan redelijk agressief te werk, en schuwen enig trek- en duwwerk niet! Het gaat er af en toe ook lelijk aan toe als er mensen zijn die opeens toch van de bus willen stappen... Waar zijn we hier beland?

Opeens beginnen ze ons ook duidelijk te maken dat Stef bij Ellie op 1 plek moet, of bij 1 van ons op de schoot. We hebben inderdaad niet voor hem moeten betalen, maar we hadden duidelijk gezegd dat hij ook een plek moest hebben, dus gaan we hier niet mee akkoord. Desnoods nemen we wel een andere bus, want heel gezellig lijkt het ons hier niet echt. We moeten redelijk luid onze stem verheffen, maar uiteindelijk winnen we toch het pleit. We hebben de andere reizigers dan ook wel aan onze kant. Het feit dat Stef begon te wenen (door de mevrouw achter hem die hem heel de tijd aait, niet doordat hij zou moeten verhuizen, maar dat hebben zij natuurlijk niet door), heeft misschien ook wel geholpen. Iedereen dus een eigen plek, en gelukkig stopt de vrouw nadien met mijn kinderen lastig te vallen.

Maar we zijn dus nog niet vertrokken.

Iedere rij bestaat uit 2 plekken links, en 1 plek rechts van de gang, maar in het gangetje zijn er ook nog plooistoeltjes om de gang dus ook nog te vullen. En die moeten dus optimaal gebruikt worden. Wanneer we denken dat er nu echt wel niemand meer bij kan, springen alle ronselaars er ook nog bij, en wringen ze zich gewoon naast ons op de stoel. Geen denken aan dat ik nu eens vriendelijk plaats zou maken! Ik heb me, ondanks het ongemak, zo breed mogelijk gemaakt, om hem toch wel duidelijk te maken dat dit mijn betaalde plek was, en dat hij, als hij toch niet betaalde, maar moest op het dak zitten. Sorry, agressie wekt duidelijk agressie op!

Ze reden nog een tijdje rond met open deur op zoek naar andere passagiers (waar ze die zouden steken, en wie er nog op een overvolle bus wil stappen, geen idee!), en gelukkig springen de ronselaars aan de rand van de stad uit de bus. Oef, eindelijk dus mijn plaats voor mij alleen.

De rust keert terug in de bus, en het is een twee uurtjes rijden naar Ninh Binh.

Hierover meer in mijn volgend verslag, want ik voel dat ik weer niet te stoppen ben... Sorry!

 

 

 

 

Fotoalbums van locatie «Sa Pa»

Sa Pa 2 (6)

07 November 2013 | Onze wereldreis | Vietnam | Laatste Aanpassing 10 November 2013

  • De twee jonge globetrotters. 't Zijn precies echte
  • De drie scheetjes.
  • Nog vlug een snelle hap voor we de trein opspringe
  • Ellie krijgt gezelschap.

Sa Pa (34)

03 November 2013 | Onze wereldreis | Vietnam | Laatste Aanpassing 07 November 2013

  • Aan hun hoofddoek zie je tot welke stam ze behoren
  • Nieuwe schoenen voor Stef!
  • Waarom de saaie trap nemen als je ook de avontuurl
  • Samen met Tammie op stap.

 

Plaats een Reactie

boeleke amai ik krijg al schrik als ik jou verslag lees, heel moedig hoor van stef op die bus met al die aandringende mensen Geplaatst op 11 November 2013
inke Maar Belle wat een cliff hanger... is er morgen weer een aflevering? x Geplaatst op 11 November 2013
Ann Verbeke Hallo Isabelle, Bart en kids, Blij te horen dat jullie allemaal ok zijn hoor! We zaten hier toch ook allemaal wat in spanning toen we hoorden dat de tyfoon richting Vietnam ging! Geniet verder van jullie reis! groetjes Dominique, Ann, Baptiste en Jaël Geplaatst op 11 November 2013

 

      
This site is only viewable in landscape mode !
Session Tracking