Reisverhaal «Kamberg»

Onze wereldreis | Zuid-Afrika | 0 Reacties 22 September 2013 - Laatste Aanpassing 03 Oktober 2013

En weer zijn we in een paradijsje beland. Ik durf het bijna al niet meer te vertellen...

Laten we beginnen bij het vertrek in St. Lucia. Inpakken verloopt zoals steeds zeer vlot. Alle kleren zitten per persoon in kleine zakjes, dus is het enkel een kwestie van de zakjes te verzamelen, alle kabels samen te krijgen, de zakken met het keukengerief volsteken, en alles in de koffer krijgen. Dit lukt deze keer met moeite, we hebben reeds boodschappen gedaan omdat dit in Kamberg moeilijk is, maar met de ruimte aan de voeten van de kinderen wat extra te benutten, krijgen we toch alles mee.

We rijden vlot via Durban naar Pietermaritzburg (je leert hier veel over de geschiedenis van het land gewoon door op de kaart te kijken...), eten onderweg vlug iets, en rijden dan verder naar Kamberg. Voorbij Durban komen we in ‘the valley of thousand hills’, en inderdaad, het wordt hier ferm heuvelachtig. Heel mooi. Na Pietermaritzburg beginnen ‘de Vogezen’, of zo maken wij toch de vergelijking. En hoe meer we Kamberg naderen, hoe machtiger de omgeving weer wordt.

We dachten dat Drakensberg, zoals dit gebergte noemt, te vergelijken was met de Alpen. Maar dat is het dus niet. Of toch niet het gedeelte waar wij zitten. Ik kan het moeilijk beschrijven, en wil ook geen vergelijking maken, maar geloof me, het is echt indrukwekkend. Hopelijk brengen de foto’s dit wat over.

Overal waar je kijkt zie je bergen, maar gene met echte pieken, meer allemaal glooiende vormen. Ik ga stoppen met beschrijven, het lukt me toch niet, bekijk misschien best nog de foto’s...

We zitten hier redelijk ver van de beschaving, maar het kamp waar we zitten (we zitten weer in een nationaal park), heeft 5 kleine chalets, en 2 vakantiehuisjes. Wij zitten in het verste huisje, Stille Rust. En hoe goed kan een naam gekozen zijn? Als we hier buiten zitten, horen we echt, maar dan ook echt, alleen maar vogels fluiten. En sprinkhanen wegspringen. En de wind door de bomen waaien (een zacht briesje, niet zoals aan de kust). En Stef zijn Nintendo... Echt pure rust dus!

De aankomst was wel redelijk fris. Aan de receptie, toen we incheckten, vroeg de man of we brandhout voor de open haard wilden kopen. Ik moest me inhouden om niet te lachen, en zei dat we wel eerst even gingen checken of dit wel nodig was.

Een kwartier later stond Bart er terug. Het huisje is misschien wel het meest praktische dat we al gehad hebben, met een apart keukentje, een kleine living, en een tafel waar we zonder problemen allemaal rond kunnen, maar wat was het er kil! Het waren ook juist enkele koude dagen geweest, dus het was er precies winter...

De lange broeken en de truien dus terug aan, en al bibberend ons proberen te warmen aan het haardvuur.

Het voordeel hiervan is wel dat je het verplicht gezellig maakt. Het heeft wel iets, zo samen voor het vuur. Lang hebben de kinderen er wel niet van genoten, want we steken ze vroeg in bed. We willen er hier een actief verblijf van maken, dus kunnen ze maar beter goed uitgerust zijn!

De volgende dag, na een -enkel voor mij, omdat ik steeds een beetje vies ben van spreien, en dat niet wil gebruiken, en dan dus midden in de nacht bijna bevries- ongelooflijk koude nacht, komen we wakker met een stralend blauwe hemel! Het belooft een prachtige, en vooral warme dag te worden!

Om 9u hebben we afgesproken om met een gids een plaatselijke grot te gaan bezoeken waar er authentieke San-rotsschilderingen te bezichtigen zijn. De San, ofte de bosjesmannen zijn de oorspronkelijke bewoners van Zuidelijk Afrika, duizenden jaren geleden.

De gids is er nog niet, maar die gids dient eigenlijk alleen maar om geen gasten alleen in de grot te laten, om vandalisme uit te sluiten. Het is meer dan een uur stappen, dus wij mogen alvast vertrekken, de gids zal ons wel inhalen. Er is maar 1 pad, dus we kunnen niet missen.

Goh, ik was vergeten hoe zalig het is om in de bergen te wandelen. Als je er doorrijdt met de wagen denk ik altijd -al weet ik intussen heel wat beter, maar toch blijf ik dat denken-hoe saai het moet zijn om in de bergen te wandelen, want dan ga je toch veel te traag vooruit, en verandert dat landschap toch niet.

Maar hoe fout is deze gedachte wel niet! Het landschap wisselt zeker iedere 10m! We wandelen over beekjes, langs dor lang gras, langs rotsen, bergop, bergneer, ... We passeren watervallen, en moeten langs enkele toch wel steile punten.

En de kinderen? Die vinden het de max! Stef, die met moeite de weg naar school te voet wil doen, is niet te houden. En de grootste motivator is, zoals al gemerkt in Graskop, terug de combinatie rotsen en fototoestel. Op praktisch iedere rots gaat hij gaan poseren, en hij stopt pas als hij de klik van mijn fototoestel hoort. Leve het digitale tijdperk! En die klik is dan het startschot om naar de volgende rots te rennen. Hij is bijna niet te stoppen.

Maar alle drie doen ze het ongelooflijk goed. Ze zeggen ook heel de tijd hoe leuk en avontuurlijk ze dit wel niet vinden. Een andere extra motivatie is het feit dat de gids ons blijkbaar toch niet direct inhaalt. Ze maken er een erezaak van om vòòr de gids aan de grot te arriveren! En op een 50m na is dit bijna gelukt. Chapeau voor de gasten! Stef krijgt het wel lastig, maar Bart krijgt hem al zingend en zeverend weer erbovenop. Ook hij bereikt op eigen kracht de grot, op 2300m hoogte!

De grot is eerder een soort afdak uit rots, maar 4000 jaar geleden was dit een heilige plek voor het San-volk, en kwamen ze hier samen om op traditionele wijze te dansen en te vieren. En er bestaan slechtere plekken. Ok, qua veiligheid zouden er nu misschien wel extra maatregelen mogen genomen worden, maar wat een uitzicht! Echt de max!

De tekeningen op de wanden zijn ook wel indrukwekkend. Heel mooi, en heel fijn en precies getekend. Met eland-bloed en gras. En dat staat er dus nog steeds op. En ook de vingerafdrukken toen ze hun vingers wilden afvegen. Ongelooflijk! We zien taferelen van jagers die elanden jagen, en van sjamanen, en van hun geloof dat ze de kracht van die elanden konden overnemen. Ook de kinderen (behalve Stef, die krijgt weer een beetje zijn klopje...) zijn heel geïnteresseerd, en stellen heel wat vragen.

Ik had niet gedacht dat dit me zo zou boeien, maar ben toch wel onder de indruk.

En dan mogen we dus de terugweg aanvatten. En dit nu dus vooral in dalende lijn. Stef is niet echt super-enthousiast, en wandelt nogal ‘truntachtig’, maar zet toch door. Bart neemt de zware taak op zich van Stef-begeleider, en motiveert en verstrooit hem, zodat hij toch zelf verder stapt. Ik steek er met de meisjes een straffer tempo in en we stappen gezwind door. Algauw zien we de jongens niet meer, en na een leuke, tetterende afdaling, komen we content aan bij het vertrekpunt. Een frisse cola is nu wel verdiend! Een kwartiertje later komen de jongens ook aan, en wat zijn we trots op Stef! Blijkbaar was de tocht 7km lang, en Stef heeft dit helemaal zelf uitgewandeld. Geen enkele keer hebben we hem moeten -of neen, ik moet schrijven: willen- dragen. Chapeau! Hij is zichtbaar ook heel tevreden en trots, maar vooral zichtbaar ratteversleten!

Eens terug bij het huisje beginnen ze te spelen, en lijkt het alsof ze gewoon eventjes een blokje om hebben gedaan. Straffe gasten!

Na de boterhammen zetten we ons in het zonnetje, en geven we nog wat les. Het is plezant, en rustig, en echt warm,en het is genieten! We zitten hier echt goed, en we leven gewoonweg buiten. Zalig! Bart en ik merken op dat we vooral daarvan genieten: van het buitenleven. In Swaziland was dit ook de extra factor die het afmaakte. In St.Lucia hadden we dit veel minder. (Maar daar hadden we wifi, wat dan ook wel iets heeft;-))

Als beloning voor hun tocht hadden ze al een frisdrank, en snoep gekregen, maar ze willen nog een extra beloning, die ze zelf voorstellen: nog een wandeling. Ze zijn soms echt niet te schatten die kleine mannen!

Na de les volgen we dus nog een pad langs ons huisje, en we komen aan bij enkele visvijvers, waar ze aan fly-fishing ofzo doen. Heel mooi en rustgevend om te zien. We maken een toer rond de verschillende vijvers, en passeren weer hele afgebrande stukken land. Onze voeten, en voor Stef bij uitbreiding ook zijn benen, zien potjezwart!

Iedereen dus in bad/douche, en vlug een pasta klaarmaken die we buiten, terwijl de zon aan het ondergaan is, opeten. *zucht*

De kinderen zijn hier helemaal verwikkeld in een fantasie-spel, met winkeltjes en hotelletjes,.... heel grappig om te zien hoe ze bepaalde dingen die ze een maand geleden nog niet kenden al helemaal integreren in hun spel. Zo is hun nintendo een creditcard-machine, en zijn de speelkaarten hun kredietkaarten, die ze dan door de nintendo moeten steken. Ze spelen ook hotelletje, en bij het afrekenen moet je dan vertellen welke activiteiten je zoal meegedaan hebt. En ze hebben ook steeds een pot staan om de fooien in te steken. Heel grappig om vanuit een ooghoek mee te loeren!

En nu liggen ze in bed, ik denk niet dat ze nog lang zullen verteld hebben... Wij zitten intussen weer voor het haardvuur, want eens de zon onder is, zakt de temperatuur heel snel...

Buiten horen we een uil.

Machtig!

24 september ’13

Vandaag starten we met les, en gaan we pas in de namiddag wandelen. Het is ongelooflijk warm vandaag, en we kunnen zelfs les geven in bikini. Zalig!

Na de les kriebelt het toch om wat te gaan wandelen, en we gaan op zoek naar een geocache die hier niet zo ver vandaan zou verborgen liggen... Geocaching is een beetje een ‘geek’-activiteit, waarbij er via gps gezocht wordt naar ‘verborgen schatten’. Ze liggen steeds in een interessante omgeving (zelfs in Poelkapelle), en je vindt ze over heel de wereld. En het is de ideale motivator voor kleine jongetjes om toch te gaan stappen.

We vinden vlot de plek waar we moeten gaan zoeken, maar dan begint het moeilijkste, de schat echt vinden. We doorzoeken ieder hoekje en kantje van de picnic-plek, maar vinden niets. Beetje frustrerend, maar net als we het willen opgeven, valt onze rand (afrikaanse euro), en vinden we de schat(een filmrolletje) toch. Iedereen content dus.

De terugweg is iets lastiger, door de bergop, en dit met weer zo’n haardrogerswind die vlak op kop staat... We zijn allemaal content als we weer in ons huisje zijn. Eten (droge boterhammen met saai beleg, we zijn een beetje door onze voorraad heen...) en platte rust!

In de namiddag staat er nog een korte wandeling op het programma, naar de Mooi River, een mooi riviertje dus, waar de kinderen kunnen in zwemmen/spelen. We kiezen al snel voor het lage watergedeelte omdat er van zwemmen niet veel in huis zal komen...

Het water is zoals verwacht ijs-, maar dan ook ijs-koud, maar dat kan onze waterratten weeral niet deren. Vooral Stef geeft geen kick in het water. Bart en ik blijven aan de kant, zoals echte redders natuurlijk;-).

Ze hebben weer een magnifieke tijd: dammen bouwen, met stenen gooien, visjes zoeken,...

De wolken komen jammergenoeg opzetten, en hoe warm het deze middag ook was, het koelt ferm af. Allen terug de kleren aan, en weer naar huis dus.

Hier alweer ons laatste avondmaal, en dus ook weer inpakken.

Morgen gaan we op het gemak opstaan, de auto inladen, en we hopen rond 10u te kunnen vertrekken, weer richting kust. We hebben zo’n 4u rijden voor de boeg (denken we toch), dus kunnen we het rustig aan doen.

Wat voor ons geen enkel probleem is:-).