Reisverhaal «Letaba - Berg-en-dal (Kruger)»

Onze wereldreis | Zuid-Afrika | 3 Reacties 12 September 2013 - Laatste Aanpassing 15 September 2013

Letaba - Berg-en-dal.

We staan vroeg op, en net zoals gisteren zijn we terug om 7u op pad. Vandaag moeten we helemaal naar het zuiden van het park, dus hebben we een serieuze trot voor de boeg.

We besluiten tot rond 9u traag te rijden en wild te zoeken, dan een paar uur goed door te rijden, dan te eten, en dan vanaf 15u weer wat trager te rijden.

We doorkruisen ook ‘leeuwenland’, waar het dus normaalgezien stikt van de leeuwen, we zijn wel benieuwd!

We komen weer heel wat dieren tegen. Heel vaak vlakbij de weg zodat we de dieren echt wel van heel dichtbij kunnen bewonderen en observeren. Wat zouden die dieren toch denken??? Of voelen???

Het machtigste is een mannetjes-kudu die vlak naast de weg staat. In onze gids staat dat deze dieren zeer schuw zijn, maar deze dus duidelijk niet. Lotte heeft hem als eerste gezien, en we kunnen hem naderen tot we er pal naast staan. Hij is aan het eten en stoort zich helemaal niet aan onze aanwezigheid. Dit dier staat op het logo van het Krugerpark, en met recht, want het is een prachtig dier, met echt imposante horens!

Even later zien we een kudde olifanten vlak naast de weg. We kunnen vlakbij rijden om alle dieren te fotograferen en te filmen (klinkt als massa- en/of ramptoerisme, maar soit.) en we zijn alle vijf serieus onder de indruk. Plots heeft 1 olifant het precies door dat we wat aan het lachen zijn met de manier waarop hij zijn benen kruist, en is hij er niet echt mee gediend. Hij toetert en flappert eens goed met zijn oren, en wij hebben de boodschap begrepen, we schieten direct weg!!! Haha, wat was dat verschieten! ‘s Avonds merken we dat Ellie net aan het filmen was, en het is echt grappig om onze reactie te horen. Stoer dat we zijn;-)...

We hopen vandaag dus zeker leeuwen te zien, en ieder nieuw landschap lijkt voor ons perfect voor deze dieren. Maar blijkbaar hebben wij er het oog niet echt voor, of zijn we net op de verkeerde momenten op de verkeerde plaatsen, maar voorlopig dus geen leeuwen. En geen luipaarden, en geen neushoorns, want gelijk welke van deze drie willen we wel nog zien. Ellie stelt voor dat wie een dier vindt, frikandel moet roepen. Ik weet met moeite hoe haar gedachtengang gaat, hoe zou ik dan die vreemde dieren kunnen doorgronden???

Gelukkig mogen we wel af en toe frikandel roepen, want we komen weer enkele nieuwe dieren tegen: wrattenzwijnen, ook echt toffe beesten, een soort kalkoenen, ander klein grut, nieuwe prachtige vogels, en dan opeens, redelijk goed verscholen in het diepe gras, maar niet veilig voor mijn arendsoog: twee leeuwen!!! Licht euforisch proberen we een goede hoek te vinden om ze perfect op de gevoelige plaat te krijgen, tot we plots inderdaad een beter zicht krijgen: we zien twee wrattenzwijnen gezellig keuvelen in het gras, en waarschijnlijk zijn ze wel geflatteerd dat er eindelijk mensen zijn die zoooo enthousiast zijn door hen te zien. Dju... Voorlopig weten we dus wel hoe het voelt om leeuwen te ontdekken, maar nog niet om ze echt te zien...

Rond de middag stoppen we op een picnickplek. Op deze plekken is het terug veilig om uit de auto te stappen en zijn er basisvoorzieningen zoals toiletten en een kleine snackbar en natuurlijk genoeg ruimte om te picnicken.

We eten onder het waakzame oog van enkele kleine aapjes en een horde mooie blauwe vogels onze boterhammetjes op, en trekken algauw verder naar het zuiden.

We kunnen goed doorrijden, want we passeren langs gigantische stukken (echt zo ver je kan kijken eigenlijk) afgebrand gebied. Echt heel jammer, en heel veel wild zien we hier niet, al zullen er wellicht ook wel zitten. We spreken echt schande van de roker die hier onachtzaam zijn sigaret uit het raam gegooid heeft en zo deze zwarte vlakte op zijn geweten heeft. Volgens ons is dat de enige uitleg, want het kan toch zeker niet aan een barbecue ofzo liggen, je mag hier nergens uitstappen??? Later moeten we onze excuses aan de anonieme roker aanbieden, want het blijken gecontroleerde branden te zijn, om de te dichte groei van de struiken enzo wat aan banden te leggen.

Tegen 15u zijn we al vlakbij Berg-en-dal, ons nieuwe kamp voor de volgende 3 nachten, en door al die afgebrande vlaktes hebben we niet echt veel meer gezien en we besluiten nog een lus te maken.

Het is redelijk ruw terrein, en het gebrek aan wild wordt gecompenseerd door het avontuur van het 4*4-rijden (in een SUV...).

En als je het dan niet meer verwacht: tussen de struiken zien we plots wat bewegen, en we zien zowaar twee neushoorns!!! Wow, wat een meevaller zeg! We waren ervan overtuigd dat je deze schuwe dieren heel moeilijk kan spotten zonder gids, en dat deze dus niet voor ons zou weggelegd zijn... We blijven heel lang kijken, en wanneer we wegrijden, vertellen we de tegenliggers waar ze de neushoorns kunnen zien. We voelen ons echte helden!

Later blijkt het hier vol te zitten met witte neushoorns, en inderdaad, we hebben er intussen zeker al 12 ofzo gezien...

Maar we waren op dat moment dus echt wel blij en trots!

In het nieuwe kamp krijgen we terug een huisje, en dit blijkt nogal vreemd ingericht. De voordeur in een slaapkamer, dan nog een kamer, toilet, douche en badkamer, en dan een living met twee bedden, en een open keukentje. De tafel staat buiten, dus moet er telkens buiten gegeten worden. Voor de koude moeten we het niet laten, maar het is jammer dat het licht nogal zwakjes is... We sluiten de dag af met onze eerste Castle (zuidafrikaans biertje) van deze reis, we zijn weer, of beter gezegd nog altijd tevreden mensen.

De eerste dag in Berg-en-dal is een rustdagje. Slapen tot we wakker worden, rustig -buiten- ontbijten, wandelingetje rond het park (waar er ook al veel moois te zien valt), les geven, braaitje (zuidafrikaans voor barbecue, dat doen ze hier altijd en overal, ze vinden het volgens mij zelfs vreemd dat wij binnen ons vlees braden...), gaan zwemmen,...

Tegen 15u kriebelt het toch alweer, en besluiten we toch nog een uurtje of 3 te gaan ‘game driven’, ofte wild te gaan zoeken.

Rond Letaba, het vorige kamp, was er volgens ons veel meer wild te zien, en ging het precies veel gemakkelijker, maar toch kunnen we ook nu weer genieten van de prachtige natuur, en enkele onverwachte confrontaties met allerlei beesten. We zien weer witte neushoorns, olifanten en eigenlijk een beetje vanalles (wellicht ook een impala of drie...) en plots steekt een neushoorn voor onze neus de weg over. Daarvoor moet je hier dus traag rijden, en staat er dus overal dat het wild steeds voorrang heeft! Wanneer we ‘s avonds de foto’s beter bestuderen zien we dat we daar gewoonweg de zwarte neushoorn voor ons gehad hebben! Heel erg zeldzaam, en dus een klein wondertje om hem zo uitgebreid en van dichtbij te kunnen zien.

Wat later staat er een auto langs de kant, en hij vertelt ons (door het raam, er wordt hier dus echt niet uitgestapt!) dat hij een zwarte neushoorn aan het bespieden is. We zien hem ook, en kunnen ons daarmee al tot echte zwarte neushoorn-spotters kronen! Het maakt onze blindheid voor de katachtigen een beetje goed...

We zijn weer volledig gemotiveerd, en de dag nadien willen we er echt voor gaan. Vanaf nu zijn we Kruger-freaks!!!

We staan om half zes op (ja! ook ik!), en vertrekken direct. We rijden rond, genieten van de rust van de ochtend, maar zien niets ècht spectaculairs. Langs de weg wel een hyena, wat wel een moeilijke naam is voor iemand met als achternaam Schoorens. Hij wil wel hyena zeggen, maar er komt steeds hygiëna uit. Haha! En neen, ik heb het niet over Stef;-).

Helaba, ik (hiermee bedoel ik Bart in mijn eigenste persoon mee) vind dat ik deze mooie tekst mag onderbreken en op de vorige alinea een repliek mag geven. Laat ze maar lachen met hun man en vader, als ik ze daarmee gelukkig kan maken. Maar er is een uitleg voor deze uitspraak! Ik ben een man die dagelijks met hygiëne bezig is. Bij ochtendgloren als ik me uitrek na het ontwaken van een wonderbare droom, denk ik meteen dat ik hygiënisch moet zijn om de dag te beginnen. Om te eten, hygiënische handen. Aankleden, hygiënische kleren. Autorijden, hygiënische auto. Werken, hygiënisch voorkomen. Steeds hygiëne, hygiëne, hygiëne,... Dan doorkruist op een dag toevallig een hyena ons pad. En wat zeg ik dan, als je weet waar ik steeds mee bezig ben: hygiëna.

Akkoord mijn uitleg is hoogst waarschijnlijk niet waar, maar het zou wel kunnen. Ik ben niet altijd sterk in mijn taal- en spraakvaardigheid. Dat zit een deel in mijn familie, er zijn er nog, maar ik zal geen namen vermelden (het begint met een K en eindigt met urt). Maar het belangrijkste van de mens is: Het zit van binnen (iedereen is nu op de melodie van het clouseauliedje mee aan het zingen). Zie, ik heb andere kwaliteiten. Ik doe mensen zingen, lachen, eventueel dansen tijdens het lezen van een tekst. Met deze zin wil ik dan ook mijn Belle bedanken dat ik haar superspannend verhaal heb mogen onderbreken en misschien tot een volgende keer mensen, je hygiënische Bart.

Als onderdeel van onze nieuwe ‘freakiness’ zoeken we ook een goeie uitkijkpost uit, een beetje verscholen, maar vlak aan een spoor dat zèker van luipaarden moet zijn, en wachten daar dan. We lezen een boek, of spelen nintendo, of turen wat in het rond. Maar we wachten. Tot we dus meer dan een half uur niets gezien hebben, en dus maar besluiten door te rijden.

We stoppen op een nieuwe prachtige uitkijkpost en ontbijten hier (het malariapilletje in de choco gaat er telkens vlot in). Het valt niet mee om op de voorbank ontbijt te smeren voor drie kinderen, en ondertussen zelf te vergaan van de honger, èn ondertussen toch de hele omgeving te scannen, maar we genieten er toch ongelooflijk van!

Maar weer geen kat die komt opdagen...

We rijden nog door naar een mooie waterpoel, moest ik een luipaard zijn, ik kwam zeker 5 keer per uur hier langs om te drinken, maar ook hier hebben we geen geluk...

Een beetje teleurgesteld, want we zagen onderweg natuurlijk wel af en toe dieren, maar niet echt diegene waar we op gehoopt hadden, rijden we terug naar ons kamp.

In mijn hoofd was ik deze alinea al aan het opstellen... Ik had twee versies: één waar ik dan triomfantelijk kan schrijven dat er dan vlak voordat we het kamp binnenreden toch wel een luipaard en een troep leeuwen aan het zwaaien waren naar ons, en een tweede versie waarbij we de realiteit moesten onder ogen zien, en dat de big five niet voor deze week zal zijn...

En ja, het is de tweede versie geworden... Jammer maar helaas. Onze ervaring hier is er helemaal niet minder om! We zijn echt helemaal onder de indruk van dit stukje Zuid-Afrika. Die beesten zijn echt enorm boeiend, en ze hier zomaar te zien rondlopen, echt maf!

We geven nog wat mini-les, gaan nog wat zwemmen, doen nog een wasje, bekijken nog eens de foto’s en de filmpjes van de voorbije dagen en mogen dan alweer de valiezen maken. Morgen staat Swaziland op het programma! Geen idee wat dat zal geven!

Oja, nog vergeten te vertellen dat ik gelezen had op het internet (toen we nog thuis waren en internet iets heel gewoons was) dat er hier heel wat apen zaten die inbraken in de huisjes en zelfs de frigo’s openmaakten op zoek naar voedsel. Ik dus helemaal op mijn gemak hier... Maar er waren geen apen te zien, dus borgen we die zorg al snel weer op. Tot we toch merkten dat er geknabbeld werd aan een zakje suiker. En de dag erop aan een banaan... Er moest dus toch een indringer zijn.

Toen Bart op een middag alleen in de living zat, iets te lezen, kreeg hij plots bezoek van de dader: een eekhoorn! Ze komen binnen via spleten in het dak, spurten door je huisje, ruiken en knabbelen wat aan het uitstaande eten, en schieten weer weg. Hmm... Wijze les: geen eten op de kasten laten staan, maar alles erin!!!