Reisverhaal «Dag 12 : Trinidad»

Cuba, daar waar de tijd plots eens stil stond ! | Cuba | 0 Reacties 17 November 2015 - Laatste Aanpassing 31 December 2015

Ergens rond 03.00 uur in de nacht hoorde ik onze belgische dames Marleen en Karin veilig thuis komen. Ze maakten niet veel lawaai, gewoon ik slaap vrij licht en hoorde hen hun deur van de kamer openen. Gelukkig kon ik snel terug mijn slaap verderzetten.

Aan de ontbijttafel was het terug een trieste bedoening, alweer geen reflectie van de accommodatie die we hadden, spijtig maar asi es !

Marleen kwam als laatste toe, Karin ging het ontbijt overslaan. Marleen was vrij karig met info van hun nachtelijke uitstap maar verklapte toch dat ze nog nooit zoveel gelachen had als gisterenavond. Plezant feestje dus blijkbaar.

Vandaag dus een vrije dag in Trinidad . We mochten onze fiets gebruiken om naar de stad te rijden. Wij opteerden om samen met Karin en Marleen eerst een fietstocht te doen naar het nabijgelegen schiereiland Ancon, bekend voor zijn witte stranden, palmbomen en blauwe zee. Een tochtje van om en bij de 15 km vanuit Trinidad.

De weg ernaartoe was vlak en we hadden meewind, ook de zon was van de partij, het leek zelfs een beetje op een landschap van het Zwin ttz diverse waterputten met diverse waadvogels te spotten. We reden onderweg even verkeerd ( bord richting schiereiland was blijkbaar weg ) maar zo erg was het ook weer niet.( we hebben dan toch maar een vismijn gezien als extraatje ) We amuseerden ons wel, ondertussen kregen we vooral van Marleen wat meer info over hun plezante avond gisteren. Karin had het wat moeilijk met het tempo, blijkbaar zat er nog serieus wat vermoeidheid in haar benen....

Op een t-splitsing , aan het begin van een baai, kregen we al een mooi beeld van hetgeen ons te wachten stond qua panorama.Nu naar links naar Playa Ancon. We volgden de weg totdat we niet verder konden. Oh ja, onderweg werden we aangesproken door een jonge nederlandse dame. Ze vroeg ons ofdat we bij een nederlandse fietsgroep hoorden, ofdat  deze toevallig Djoser was, ofdat we Piet en Lisette kenden...

Op al deze vragen antwoordden we volmondig ja...Blijkt nu dat deze dame de dochter was van Piet en Lisette en dat ze haar ouders wou verrassen met een blitzbezoekje . ( ze was nu in verlof op de Bahamas, eiland iets boven Cuba gelegen ). Ze vroeg ofdat we wisten waar zij te vinden waren. Tja, iedereen had een vrije dag, dus ofwel in Trinidad ofwel in ons hotel. We hadden alvast met de groep afgesproken om samen naar Trinidad met de bus te gaan tegen 19 uur, om daar te dineren. Dus mocht ze haar ouders niet voordien vinden, moest ze maar om 19 uur aan onze bus staan. Ok, nu wist ze wat meer en kon zij en wij verder. Uiteraard werd ons gevraagd om alles nog geheim te houden... Toch grappig dat we haar zo maar uit het niets tegenkwamen.

Wat verderop eindigde de weg, aan Bar Coconut. Daar gingen we even pauzeren en iets drinken.

Toen we onze fietsen onder een boom en langs de zijkant van een grote parking wouden stallen, kwam een Cubaan ons parkinggeld vragen ! Qué , tienen que pagar por nos bicis ? Ja, zei hij doodweg. Allez, dat meen je niet, hoeveel dan.  2 cuc per fiets. Dat was er toch over volgens mij, nog een manier om te profiteren van toeristen . Kom, man , we blijven hier maar voor een korte periode, we komen iets drinken en zijn terug weg . Na wat zagen herleidde hij toch naar 1 cuc pp die we dan maar betaald hebben om toch maar verder te kunnen.

Op weg naar het strand een andere Cubaan. Hij begroette ons en vroeg ofdat we een stoel + parasol moesten hebben, 4 cuc per stoel. Daar hadden we ook geen zin in, niet vanwege het geld maar vooral de manier waarop ze ons als toerist willen uitmelken.

Iets voor het echte strand met dus de stoelen en palmboomparasolen, was ook een open hut met diverse tafels en stoelen. Die waren blijkbaar gratis , dus we opteerden om daar te zitten en iets te drinken. Hier had je ook een mooi zicht op het strand en de zee.

Het bestellen van onze drankjes liep ook niet van een leien dakje maar na iets meer dan een kwartiertje kregen we uiteindelijk hetgeen we besteld hadden.

Nu we hier aan dit mooie strand zaten , mocht een duik in de zee toch niet ontbreken. Dus wij de zee in, er bleef wel altijd iemand aan onze tafel om onze spullen in de gaten te houden. Foto's nemen mocht eveneens niet ontbreken, echt het klassiek plaatje van een strandvakantie... wit strand, palmbomen en een azuurblauwe vlakke zee ! Prachtig.

Het was half twee dat we terug de fiets opsprongen, nu richting Trinidad. Deze keer hadden we tegenwind ( we hoopten nog bij de heenweg dat de wind zou draaien maar helaas ) , nu ging het nog minder voor Karin. Maar na ongeveer 1 uur fietsen kwamen we aan in Trinidad.

We mochten onze fietsen parkeren in de paladar van gisteren en konden zo de stad te voet verkennen. Eerst op zoek naar een broodjeszaak, het was al ruim half drie en een broodje kon er dus wel in. Al snel vonden we een leuke zaak waar we een lekkere koffie en dito sandwich konden verorberen.

In mijn reisgids was er een uitgestippelde wandelroute om de meeste bezienswaardigheden van Trinidad te zien. Iedereen ging akkoord om deze te volgen. En effectief, we deden zaken die we gisteren met Alfredo hadden gezien maar ook naar plaatsen waar weinig toeristen te vinden waren. Onderweg ook nog andere reisgenoten tegengekomen, ook een dame die ons een restaurant aanbeveelde voor vanavond ( toevallig zaten daar ook Alfredo, Yvonne, Femke en nog enkele andere Djosers die ook het idee hadden om vanavond daar te dineren ) , het feit dat Alfredo daar ging eten stelde ons gerust, dus boekten wij ook maar een tafeltje voor 4 .

Trinidad is echt een leuke stad om te bezoeken, we moesten ons nog reppen om voor 18 uur aan het hotel te zijn ( voor donker want geen licht op de fiets ! )  Bekijk zeker en vast de talrijke foto's van deze gezellige kuststad.

We hadden dus een uurtje om ons op te frissen want om 19 uur zou de bus ons naar de stad brengen. Iedereen kon dan vrij zijn of haar restaurant uitkiezen. Terug naar hotel moest men zelf organiseren ( taxi )

Voor ons was het makkelijk, gewoon Alfredo volgen want het restaurant was niet echt in een hoofdstraat gelegen. Aangekomen bleek de zaak goed vol te zitten, vreemd dat in een quasi weggestoken straat, in een huis met een normale voorgevel, er achteraan in de tuin een groot restaurant tevoorschijn kwam en dat het ook zo druk bezocht werd.

Zo druk zelfs dat blijkbaar onze tafel niet meer gereserveerd stond ( die van Alfredo en co wel ) , de dienster bood ons doodleuk haar excuses aan en vroeg ofdat we maar naar een ander restaurant wouden gaan Blijkbaar had een andere groep onze tafel ingenomen Ik vroeg haar ofdat we niet konden wachten totdat er een tafel vrij was maar deed ze wat moeilijk over. Dan maar Alfredo ingeschakeld , hem uitgelegd wat er aan de hand was, hij sprak met de dame en plots kregen we een tafeltje onderaan , dichtbij de keuken om in afwachting van een tafel in het restaurant alvast iets te drinken

Ook dat tafeltje was vrij interessant te noemen want hier hadden we goed zicht op de werking van de open keuken die in volle rush zat .

Na een klein half uurtje kregen we een tafel en konden we onze maaltijd bestellen.  Deze kwam er relatief snel aan ( of was het misschien omdat we ons zo goed amuseerden aan tafel dat de tijd voorbij vloog ?  ) en het liet ons smaken.

Aan de tafel van Alfredo zaten ook nog Piet en Lisette die ondertussen verrast waren door de aanwezigheid van hun dochter en haar vriendin, ook zij zaten aan tafel. Ook het verhaal van onze toevallige ontmoeting aan Playa Ancon kwam uiteraard aan bod.

Na het restaurant nog wat zitten kuieren in de straten van Trinidad langs de diverse winkeltjes( heel veel schilderijenwinkeltjes ) en afgesloten met een terraske met salsabandje

Nu tijd om taxi te zoeken.

Dat liep vrij vlot zelfs maar de auto die ons werd voorgesteld was een oude Lada. Wij wilden toch liever in een oldtimer rijden dus weigerden we de Lada. De man was in eerste instantie niet echt tevreden en ik hoorde hem tegen andere Cubanen vertellen dat wij op zoek waren naar een oldsmobile . Ik legde hem uit in het spaans dat hij het niet persoonlijk moest nemen, dat wij in ons land zulke omdtimers niet hebben en dat we daarom in Cuba met zo'n auto eens mee wilden rijden. Hij begreep mijn redenering en zei dat hij me zou helpen. Enkele minuutjes later kwam er zo'n oude bak aan en hij liet deze stoppen. Hij sprak de chauffeur aan en na wat over en weer gepraat stapten opeens de Cubaanse passagiers van die taxi uit en zei de man ons dat wij mochten instappen.... we keken wat verbaasd, de uitgestapte heren waren niet echt tevreden maar onze contactpersoon zei dat we mochten instappen, no problema ... Ok, dan maar instappen, nu nog de prijs afspreken, van de gevraagde 10 cuc kreeg ik er nog 2 af ( nog te duur want normaal was 5 de gebruikelijke tarief ) maar we hadden nu wel ons gevraagde vervoermiddel !

Maar wat een bak, compleet afgeleefd, rammelen tot en met, de chauffeur zag er ook niet al te fris uit, reed gedreven de stad uit, niet echt veel aandacht voor de verkeersregels ( zijn die er wel ? ) maar terug wat een plezier dat we gemaakt hebben in die al bij al 10 minuten durende rit !

Aangekomen aan hotel, nog wat sfeerfoto's genomen van de oldtimer en tijd om ons bedje op te zoeken. Terug een zeer geslaagde dag, fun, fun en nog eens fun !