Reisverhaal «Dag 13 : Topes de Collantes»

Cuba, daar waar de tijd plots eens stil stond ! | Cuba | 0 Reacties 18 November 2015 - Laatste Aanpassing 31 December 2015

Deze keer was het ontbijt een pak beter dan gisteren, blijkbaar zijn er toch mensen gaan klagen of hadden ze meer grondstoffen dan gisteren. Maar als het goed is , moeten we het ook melden....

Vandaag het binnenland in, het in de heuvels gelegen Topes de Collantes. Het beloofde vandaag de pittigste fietstocht te worden, niet lang of ver wel een erg heuvelachtig parcours met voor de liefhebbers een zware beklimming van ong 9 km op het einde.

Spijtig genoeg was de weg vanuit Trinidad naar Topes onderbroken door werken en moesten we een grote omweg maken , ong 45 km terug, net voorbij ons hotel bij Gaujimico.

We stopten bij het dorpje San Francisco , daar stapte iedereen uit om alvast het eerste traject aan te vangen. Het was wederom een warme en zonnige dag. We reden richting dorpje Sierranita ( betekent infeite kleine bergketen ) , en inderdaad ,het ging al flink bergop. Aangekomen in het dorpje konden we wat schuilen onder een grote boom en wat water bijtanken. Volgens Alfredo was hetgeen we nu al voorgeschoteld kregen qua klimwerk nog niets was vergeleken met hetgeen we op het einde van de tocht zouden krijgen. Velen zagen het dus niet meer zitten om de laatste 9 km nog te doen. Maar vooraleer daar aan te beginnen was er nog een klein stukje op en neer af te leggen. Dat was nog een haalbare kaart voor iedereen.

Ik ging nog wat sfeerfoto's trekken van zowel onze reisgenoten als de omgeving en zat dus wat achterop.

Aangekomen aan de splitsing waar de echte beklimming begon, stonden al een paar Djosers te wachten op de bus. Ik wilde de uitdaging wel aangaan, ik kan altijd terugkeren, alhoewel niet echt iets dat in mijn woordenboek staat... En ik had al eens moeten afstappen deze vakantie, deze keer niet hoopte ik ...

Maar na de eerste bocht was het al snel duidelijk dat het niet van de poes was. Ik kwam al snel enkele dames tegen zoals Yvonne en verbazend genoeg de kranige Betsy ( chapeau , zo'n inspanning niet willen ontzien op zo'n leeftijd ) . Zij zaten ook al serieus op hun tandvlees en zouden later ook terug naar de bus keren.

Er was niet echt ergens een stukje vals plat om even op adem te komen. Ik kreeg het moeilijker en moeilijker maar bleef hopen dat er na de volgende bocht het iets minder steil zou gaan. Tevergeefs ...

Opeens kwamen Karel en Herbert af die het voor bekeken hielden en naar de bus afdaalden, veel te steil , riepen ze me toe... Amai, nu zakte de moed mij ook in de schoenen. Maar na de bocht zag ik Marleen staan. zij was ook nog in de running voor de beklimming maar was nu wat op adem aan het komen en wat drinken. Ok, ik er naar toe om ook even te stoppen, mijn hartslag te doen dalen en eveneens ook de dorst te laven.

Beiden waren we aan het twijfelen wat we zouden doen, doorgaan of terugkeren, als zelfs Karel en Herbert al waren afgedaald...

Toch spraken we mekaar de nodige moed in en gingen terug bergopwaarts. Het bleef maar goed stijgen en we waren verplicht om constant over de ganse breedte van de weg te gaan slalommen , in een brede s-vorm rijden dus, niet echt mijn geprefereerde manier van klimmen maar zo kon ik op adem blijven en een bepaald vast ritme rijden. Dit idee kwam van Marleen ( zij had het van Wendy gezien bij vorige beklimmingen) die dan ook deze wijze van klimmen ging hanteren. Nog wat gestopt om te drinken en in de verte zagen we Wendy afkomen, ook al slalommend. We hebben dan maar op haar gewacht ( zo kon onze hartslag ook terug op peil komen ) . Wendy had deze beklimming al eens gedaan maar wist infeite niet meer ofdat het echt nog ver was tot aan de top . We pepten mekaar op en gingen ervoor!

Ik schat ongeveer 1 km verderop zagen we in de verte op de top van een laatste erg steil stuk Alfredo naar ons wuiven. Daar was de finish!. Nog even wat rusten , wat drinken om het laatste stuk aan te vangen. Op dat moment kwam de bus aan. Tijd om te vertrekken, met z'n drieën terug al slalommend naar boven. Het moet een komisch zicht zijn geweest vanuit de bus om ons zo naar boven zien te rijden. Maar we bleven het tandwiel ronddraaien en vorderden langzaam maar zeker naar de top.

En effectief, enige minuten later kwamen we een voor een boven aan de top. Daar stonden ook Wim en Femke ons op te wachten.Yes , we did it ! Vol adrenaline en vreugde omarmden we elkaar en feliciteerden we mekaar met onze volharding . Ondertussen was ook de bus aangekomen en kwamen de overige reisgenoten ons met applaus tegemoet gewandeld. Prachtig moment, uiteraard nog enkele kiekjes van de berggeiten Wim, Femke, Wendy, Marleen, Alfredo en mezelf. Moment om in te kaderen.

Terug met z'n allen de bus in om de weg naar Topes de Collantes verder te zetten. Blij dat we dit niet meer met de fiets moesten doen, want het klimwerk er naar toe was ver van over, er waren nog serieus wat pittige stukken te overwinnen, zelfs onze bus had het moeilijk om boven te geraken bij enkele beklimmingen.

Maar na een uurtje rijden kwamen we aan bij ons hotel in Topes de Collantes, een dorpje midden in de bossen/jungle. Het hotel lag diep in een soort valleike.

Eerst was het tijd om iets te eten in het restaurant van het hotel ( het was al na 14 uur ) , maar het eten was niet zo bijzonder, zeker geen prijs-kwaliteit waard , maar zich opwinden heeft toch geen zin.

Daarna naar het hotel  waar we onze sleutels kregen. Dit liep niet zo vlot als bij andere hotels. Dit was een staatshotel en iedereen moest zijn paspoort laten scannen alvorens een kamersleutel te krijgen. Toch kregen we in afwachting terug een Cuba libre. We hadden niet echt haast en dronken op ons gemak het drankje leeg, samen met Marleen, Karin, Wendy en Yasser. Ondertussen begon het plots zeer hard te regenen en waren we gedwongen te wachten totdat de bui over was gezien onze kamer in een bijgebouw, buiten het hotel was.

Gelukkig duurde de bui niet al te lang en konden we naar onze kamer. Het doucheke deed deugd....

Om 16 u hadden we afgesproken om met een kleine groep naar een verder gelegen koffieplantage/huis te wandelen, samen met Alfredo. Het bleef gelukkig droog, af en toe wel een kleine druppel. De weg ging eerst steil naar beneden om nadien terug een heuvel op te wandelen. Daar was er het koffiehuis waar we wat meer uitleg kregen van Alfredo hoe de koffie wordt gepland, geoogst, gedroogd en gebrand. Uiteraard mocht het drinken van een koffie niet ontbreken, de keuze was erg uitgebreid. . Marleen, Silvia, Karin en mezelf kozen voor een rum-koffie waar infeite teveel rum inzat om lekker te zijn, maar met wat gestoomde melk ging deze vlot binnen.. De sfeer was goed en werd beter met de minuut.

Terug aan ons hotel hadden we nog voldoende tijd vooraleer we omstreeks 18.30 u aan tafel moesten. Dan maar met de drie dames en mezelf op ons terras aan het aperitieven met wat rum-cola en de droge guayanama. Karin had nog een halve sigaar op reserve en deze gingen we nu consumeren. Het roken van de sigaar gecombineerd met de drank zorgden dan ook voor talrijke hilarische momenten, zoals gezegd de sfeer werd er alsmaar beter op.

Rond half zeven aan tafel, het was er erg druk maar de bediening verliep vrij vlot . De keuze was deze keer zeer uitgebreid ( buffetvorm ) en lekker voor Cubaanse normen.

Een flesje rode wijn mocht niet ontbreken.

Na het diner gingen we nog even naar de bar van het hotel waar we nog met Alfredo over het leven , de cultuur, de geschiedenis van Cuba gesproken hebben. Interessant gesprek.

Rond 23 uur, tijd om deze geslaagde dag af te sluiten. Trots dat we door elkaar op te peppen, we erin geslaagd waren om  de beklimming tot een goed einde te brengen. Hopelijk heb ik morgen geen last van deze zware inspanning..... Benieuwd.

 

 

 

 

 

Plaats een Reactie

 

      
This site is only viewable in landscape mode !
Session Tracking