Reisverhaal «Dag 4 : Soroa»

Cuba, daar waar de tijd plots eens stil stond ! | Cuba | 0 Reacties 09 November 2015 - Laatste Aanpassing 07 Januari 2016

Oef, deze keer een betere nachtrust gekend, ok, toch enkele keren wakker geworden, maar nadien terug in slaap gesukkeld. Om 7.30 u opgestaan om zo tegen 8 uur aan ontbijttafel te zitten. Blijkbaar had ik het vertrekuur verkeerd verstaan. Ik dacht om 9.00 uur verzamelen, blijkbaar was het 08.30 uur. Wij kwamen dus als laatste binnen in de kleine eetzaal. Sommigen waren al ongerust...

Dus vlug,vlug iets gegeten , deze keer een snelle en hulpvaardige bediening, en snel even omkleden in fietstenue. Maar we waren niet te laat, oef. Gelukkig dat we hier nog 1 dag verblijven zodat onze koffers in de kamer konden blijven . Snel nog drinkbussen gevuld en klaar voor vertrek. De fietstocht vertrok vanuit het hotel , richting Las Terrazas, een van de vele nationale parken in Cuba. De tocht was vrij vlak en meanderde door diverse kleine dorpjes, veel landbouwgronden met de boer die met ossen en een eg zijn land omploegde, talrijke karren met paard als transportmiddel, oude trucks met dikke rookwolken als uitlaatgassen, fietstaxi's, etc.. We hielden effen halt in een klein dorpje waar we in een kleine kruidenierswinkel konden zien hoe de verdeling van de basisgoederen zoals melk, bloem, eieren,.... gebeurde. Wat verderop was het blijkbaar kermis ( of geweest ) . Bekijk zeker en vast de foto's van die speeltuigen, je kan het echt niet voorstellen, zo'n leuk beeld maar oh zo afgeleefd. Hier bleef dus ook de tijd stil staan...

Ondertussen was Wim tot de constatatie gekomen dat zijn rugzak verdwenen was. Deze had hij op de grond naast zijn fiets geplaatst aan het hotel maar was zonder vertrokken. Na enkele km besefte hij dat hij iets miste. Dus via Alfredo contact opgenomen met het hotel maar helaas geen goed nieuws voor Wim. Gelukkig zat in de rugzak zijn paspoort niet maar was hij wel ong 140 euro armer. Sneu voor Wim ....

We doorkruisten grote suikerplantages en hielden halt bij het stadje Artemisa. We hielden even een pauze aan het plaza mayor waar we wat rond konden wandelen. Richard had zichtbaar veel last van de warmte en nam met de benen hoogrustend tegen een boom in het droge gras een powernap. Na een half uurtje terug de bus in, richting Las Terrazas, daar was op de heuveltop een koffieplantagemuseum. Voor diegene die dit wilden, konden dit per fiets doen, op het einde was wel een zware beklimming van 1.5 km te doen. Dus niet iedereen had daar zin in, een kleine groep van 8 personen ging de challenge aan ( Wim, Karel, Yvonne, Femke, Wendy, Karin,Marleen en mezelf ). Eerst stelde Wendy voor om ong. 4 km voor de echte beklimming al wat 'warm' te fietsen, vrij vlak volgens haar. Zo gezegd, zo gedaan. Maar amai, Wendy heeft ofwel geen problemen met klimwerk ofwel heeft ze zich schromelijk vergist. Die 4 km ging toch serieus al naar boven, niet te steil maar van opwarming gesproken, deze kon al tellen. 

Aan de inkom, daar begon rechtsop de eigenlijke beklimming( Sierra del Rosario ). De overige reizigers deden dit te voet, de fietsers gingen proberen deze te beklimmen. Zeg wel proberen, in het begin kon ik nog vlot de trappers ronddraaien maar er kwam geen eind aan het klimwerk. Ik kreeg ook het gevoel dat mijn kleinste versnelling op deze fiets toch nog iets zwaarder was dan de thuisfiets. Wim en Karel waren al voorop en al snel uit het zicht. Ik weet niet ofdat beide heren tot de top gefietst hebben maar ik moest , tegen mijn principes, op een gegeven moment afstappen. Zo steil was het, alsook zeer warm. Marleen zat vrij kort achter mij en hield het ook voor bekeken. Even op adem komen en dan maar te voet met de fiets aan de hand de steile helling op. Terug op de fiets was quasi onmogelijk. Ver was het niet meer, een kleine 100 m en we waren over het steilste heen. Daar wat gedronken en gewacht op de overige drie dames, Yvonne, Wendy en Karin, ook te voet klauterend. 

Tedju, daar baalde ik van. Ik deed al meerdere beklimmingen in het verleden maar te voet naar boven gaan gebeurde me tot nu toe maar 1 keer ( nl de zware bergpas in Marokko ) , nu second time.... Bummer! 

Nu terug de fiets op en na amper 200 meter waren we op de top, extra spijtig, misschien toch nog even op de tanden kunnen bijten daarjuist...?

Aangekomen aan het koffiemuseum, nog even een kuitenbijtertje van 20 meter , en daar stond normaal gezien een koffie voor ons klaar. Maar blijkbaar geen koffie meer, een grote groep toeristen was ons voor geweest. Asi es, dus dan maar een frisdrankje. Na de drank- en plaspauze kregen we van Alfredo een beknopte rondleiding in het koffiemuseum, vooral uitleg over hoe men plukte en door wie, hoe ze gedroogd en geplet werden.

Na het bezoek, een nieuwe uitdaging, dezelfde weg terug met de fiets maar dan naar beneden.... niet zo van zelfsprekend , zeer steil, remmen die het maar zo en zo deden, maar gelukkig, iedereen kwam zonder kleerscheuren terug aan de ingang. Deze keer naar rechts,  3 km verderop naar een mooi meertje Lago Palmar . Daar gingen we terug met z'n allen lunchen, terug klaargemaakt door Alfredo en co. In afwachting kregen we terug de kans om op te verfrissen , nl zwempartij in het meertje. Ik bleef nog wat foto's nemen van de mooie omgeving. Silvia was al snel te vinden in het water. Vond het zelfs leuk om tot aan de overkant te zwemmen, allez, ik er naartoe. Toen ik er bijna was , zag ik Silvia naar iets toe zwemmen, ik zag ook iets en volgde haar. Effectief, op een drijvende boomstam zat een grote waterschildpad lekker te zonnen, met zijn nek volledig uitgestrekt, verder kon deze niet. Maar hij had ons in de gaten en op amper 2 meter afstand verwijderd, vond ie het welletjes en dook het water in. Voor ons het sein om rugwaarts te keren. Velen onder ons hadden ondertussen dezelfde verfrissing gekozen. Het was trouwens terug een mooie maar warme dag.

De lunch was quasi hetzelfde als de dag ervoor maar niemand vond dit erg, voor maar amper 5 cuc kreeg je infeite een goede maaltijd.

Na de lunch gingen we terug de bus in om naar de volgende uitstap te gaan. Deze keer naar een gebied in Soroa waar we uit drie verschillende uitstappen konden kiezen, nl een tocht naar een mooi uitkijkpunt ( wel steile wandeling ) ; een wandeling naar een waterval of een bezoek aan een orchideeëntuin. Volgens Alfredo was het laatste het interessantste van de 3 . Wij kozen dan maar voor optie 3 ondanks dat het nu nog niet echt het hoogseizoen van de orchidee was. Jan en Jenny vergezelden ons.

Eerst kregen we een kleine introductie over het ontstaan van dit park en wat uitleg over de kweek van honderden orchideeën. Nadien kregen we de kans om zelf het park te verkennen. Zeer interessant, toch nog veel variëteiten kunnen fotograferen en wat een mooi uitzichtpunt bovenop het park. We bleven zeker daar een kwartier genieten van dit prachtig panorama.

Nadien nog iets gedronken aan een barretje totdat we met z'n allen compleet terug waren gekeerd van onze activiteit.

Het was al donker toen we aankwamen aan de paladar waar we gingen dineren. Deze keer echt een paladar in de ware betekenis van het woord, bij mensen thuis. We kregen een verscheidenheid van schotels van kip, varkensvlees, rijst, soep, brood en krab . Alles was best lekker ( de krab was lekker van smaak maar zat vol stukjes krabbenschelp, dus constant kleine stukjes schelp uit je mond vissen... )

Maar dus lekker gegeten, leuke en vooral lachrijke avond gehad met onze twee belgische dames Marleen en Karin. Het zal onze laatste niet zijn ....

Daarna tijd om terug naar hotel te vertrekken , ong 40 minuten rijden. Voor velen zijn dit erg korte minuten geweest , door het traject met de ogen toe te doen.

Aangekomen aan hotel, koos iedereen voor zijn kamer om wat slaap in te halen, terug een mooie, inspannende maar leuke dag beleefd.

Wim vroeg nog na naar zijn rugzak maar helaas, niets gevonden. Volgende probleem , Wim had zijn hotelsleutel in zijn gestolen rugzak nog steken. Een dubbel was blijkbaar niet aanwezig, nochtans was dit reeds deze morgen gemeld toen Alfredo voor het eerst belde . Het hotel had dus de ganse dag de tijd om te zoeken naar een dubbel of om bvb aan de poetsdame de passepartout te vragen... Neen , niet aan gedacht , asi es, dan maar zeker ! Dus Wim mocht via een kamer naast de zijne via het balkon naar zijn eigen balkon klauteren om zo in zijn kamer te kunnen geraken . Viva Cuba !

Morgen een nieuw apart verhaal of avontuur ?  Je komt het te weten bij dag 5......