Reisverhaal «Dag 7 : Piñar del Rio + viñales vallei»

Cuba, daar waar de tijd plots eens stil stond ! | Cuba | 0 Reacties 12 November 2015 - Laatste Aanpassing 31 December 2015

Man, man, wat een nacht.  Deze keer niet zo zeer door de warmte maar vooral door de vele honden die quasi de ganse nacht aan het blaffen waren, zeer vervelend en enerverend.

We waren niet de enige die hiervan last hadden . Onze twee belgische dames Marleen en Karin hadden blijkbaar niets gehoord, onbegrijpelijk maar gelukkig voor hen .

De ontbijtzaal was normaal om 07.30 open maar hier keken ze niet zo nauw , asi es, zeker ? Er stond al een grote hoop met toeristen te wachten toen ze een tiental minuten later de deuren openden. Resultaat: een ware zondvloed naar het buffet en al gauw was alles geplukt en konden ze met moeite de aanvul bijhouden. Wederom was de keuze vrij beperkt , toch wel altijd eieren op het menu, ik heb nog nooit zoveel eieren tijdens mijn vakantie gegeten...

Rond 9 uur begonnen we aan onze fietstocht, niet iedereen ging mee. Gisteren was de bustocht naar het restaurant ook bedoeld om een idee te geven hoe zwaar het klimwerk wel zou zijn. Een deel hield het toch voor bekeken en ging met de bus mee naar het uitzichtpunt en Viñales.

De eerste km gingen vrij glooiend en lichtjes klimmend maar naarmate we naar het uitzichtspunt reden , des te steiler het werd, ik schat dat we een echt steil stuk hadden van om en bij de 3 km , dan een mooie afdaling om dan nog effen te klimmen naar de Mirador .

Ondanks de slechte nachtrust had ik er best wel zin in en reed me voorop deze keer. Op het steilste stuk moest ik Wim, Karel en Alfredo laten gaan en mijn eigen tempo zoeken. Met de afdaling kwam ik terug bij Karel en Alfredo, Wim was nergens meer te bekennen. 

Effen stoppen om te drinken, het was terug vrij warm en dan het laatse stukje naar de Mirador. 

Aangekomen kreeg je echt een beloning voor je klimwerk . Wat een mooi panorama ( bekijk zeker de foto's ) . Je bleef er naar staren , zo uitgestrekt, zo groots , zo groen... prachtig.

Ondertussen kwamen de andere fietsers een voor een binnensijpelen . Ook de bus was ondertussen toegekomen en iemand meldde me dat Silvia als laatste fietste en nog ver achterop zat . Dus ik terug de fiets op om haar tegemoet te rijden. Ik reed enkele km naar beneden maar kwam haar snel tegen. Silvia dacht blijkbaar dat ze verkeerd gereden was ( misverstand rond een bepaalde splitsing ) en daarom wat achterop reed in de veronderstelling dat de bus haar ging komen oppikken. Niet dus, ze was op de juiste weg en we deden nog het laatste stukje met z'n tweeën.

Aangekomen nog even genoten van het landschap, fotokes genomen om nadien ons bij de rest van ons gezelschap te voegen die ondertussen een koffie of ijsje zaten te nuttigen.

Een uurtje pauze om nadien de heuvel af te fietsen en een kleine 4 km af te leggen om in het stadje Viñales aan te komen. Daar stond er een andere gids ons op te wachten. De gids ging met ons een anderhalf uur durende wandeling maken in het Viñales park. Alfredo mocht hier niet gidsen .... Goed insmeren met zonnebrand was zeker geen overbodige luxe, een parasol gebruiken was ook geen onaardig idee. om maar te zeggen dat het terug zeer warm was. 

Deze man nam ons mee naar een tabaksplantage midden in de vallei, bij een 3-generaties oude boerenfamilie , ondertussen kregen we wat uitleg over de stad, de fauna en flora. Op de boerderij kregen we een uitleg over de teelt van tabak, van zaad tot gedroogde bladen. Ook werd er live een heuse sigaar gerold en konden we een sigaar degusteren. Ondanks dat we beiden geen rokers zijn, vonden we de smaak best wel lekker. Ik vermoed ook dat het vrij kwalitatieve waren gezien de smaak meerdere uren in mijn mond bleef hangen. Uiteraard konden geïnteresseerden hier een aantal sigaren kopen. We kregen ook een cubaanse koffie aangeboden. De boerin met dikke sigaar in haar mond die in een pot gemalen koffie en water liet koken op een open vuur, daarna de koffie door een zeef goot en aan elkeen een klein tasje van deze sterke koffie aangaf ,koddig zicht .... ( deze keer koffie met suiker moeten nemen, anders te straf ... ) 

Na het bezoek nog even naar een droogschuur gaan kijken, daar waar de tabaksbladen gedroogd werden na de oogst ( nu leeg ) , om onze weg terug te volgen richting stad.

Maar naarmate we de stad naderden werd het maar donker en donker. Het duurde dan ook niet lang of de hemelsluizen gingen goed open. Door het nemen van diverse foto's liepen wij wat achterop, in een straatje leidend naar de hoofdstraat van de stad. Door de plotse en grote regenbui moesten we op zoek gaan naar een schuilplaats. We waren met z'n vijven in totaal ( Marleen, Karin, Betsy, Silvia en mezelf ). We liepen naar een huis met een afdak maar blijkbaar liep Silvia naar het huis ernaast. Het was echt hard aan het regenen, dus bleven zowel Silvia als ik met de drie dames op hun gekozen schuilplaats. Een cubaan kwam naar buiten en bood ons zijn 4 schommelstoelen aan. Het kan nog effen duren, zei hij . Soms gaat het snel maar meestal duurt het om en bij 1 uur... 

Wij dan maar het beste van gemaakt , zitten, kletsen, lachen, foto's maken. Gezien de straat naar de stad hellend was, kwam er door de hevige regenval een ware vloedstroom naar de vallei gestroomd. De straat was volledig blank, van riolen hier geen sprake.

Gelukkig was het ong na een half uur quasi gedaan met regenen en kon ik op zoek gaan naar Silvia. Zij had blijkbaar een heuse rondleiding gekregen van de moeder des huizes. Ik beloofde nog om straks na het eten zeepjes bij haar te brengen uit bedanking ( zeepjes lagen in de bus ) 

Door ons oponthoud hadden we nu wat minder tijd om het stadje te verkennen en bleef het beperkt tot het zoeken van een restaurantje. Betsy ging op zoek naar Nelly , dus gingen de vier belgen dan maar samen lunchen. We kozen voor een vegetarisch restaurant waar we zeer lekker gegeten hebben ( ook een non-alcoholische drankje No stress was verbazend lekker )., ook veel leute gemaakt....

Na de lunch , terug tijd om naar de bus te gaan. Deze reed terug naar het hotel waar iedereen een vrije namiddag kreeg. Ik had nog zin om te fietsen en samen met Marleen reden we als enige de terugweg met de fiets. Tijdens de beklimming om uit Viñales te geraken werden we terug getrakteerd op een fameuze regenbui. Deze keer niet veel mogelijkheden om te schuilen, dus gewoon doorfietsen dan maar, kletsnat waren we..

Gelukkig stopte het met regenen net na de top aan de Mirador en konden we onze tocht verder zetten op een droog wegdek .

Na iets meer dan een uurtje kwamen we aan ons hotel waar Marleen en mezelf onze prestatie beklonken met een pintje aan het zwembad. Enkele van onze medereizigers waren aan het uitrusten aan en rond het zwembad. Silvia zat wat te lezen op haar balkon. 

Snel een doucheke genomen ( ondertussen was het terug beginnen regenen ) en de tijd gedood met het bijwerken van mijn verslag. 

Deze avond was het eten voorzien onder een open patio naast het zwembad. 

Gelukkig regende het niet meer. Eerst nog met een deel een apero genomen aan de bar om nadien aan te schuiven aan tafel. Op het menu een varkensvlees schotel met diverse groenten, rijst... Het vlees was lekker mals, de rest was wat teleurstellend van kwaliteit . 

Zoals gebruikelijk, kwam er een bandje spelen en konden enkele vrijwilligers terug wat salsa-les opdoen. Ook Marleen en Karin waagden hun kans maar Marleen hield het snel voor bekeken. Karin was in vorm en deed met veel overgave de pasjes van de lerares na. Spijtig dat ik dit niet heb kunnen filmen. 

Op een gegeven moment vroeg Wendy aan de leider van het bandje ofdat Femke eens aan een instrument mocht voelen terwijl het geluid maakte ( ik ken de naam van het instrument niet maar het was een soort van gedroogde kalabas met ribbels waar je met een stokje moest over wrijven om een ratelend geluid te maken ) .

Femke is doof en wou dus weten ofdat ze al raspend een idee kon krijgen hoe het zou klinken. Emma gaf de maat aan en Femke deed het verbazend goed. Het moet niet eenvoudig zijn om een bepaald ritme te volgen of in de maat te blijven terwijl je niets kon horen. Haar enthousiame was opzwepend en het duurde niet lang of quasi iedereen van onze groep stond op de dansvloer te klappen of op een ander instrument te spelen. Echt fun ! Echt een belevenis, niet enkel voor Femke maar ook voor ons.

Nadien nog wat gekeuveld aan tafel, Marleen is nog een fles van die zoete drank , die Guayabita ,  gaan halen en deze werd natuurlijk soldaat gemaakt. Het was al na de elven en we waren terug bij de laatsten , dus tijd om te gaan slapen. Terug een plezante dag gehad. Hopelijk nu geen last van die honden !

 

 

 

 

 

Plaats een Reactie

 

      
This site is only viewable in landscape mode !
Session Tracking