Reisverhaal «Leven en dood in Georgië»

Turkije en Georgië | Georgië | 0 Reacties 02 November 2013 - Laatste Aanpassing 18 November 2013

Nazi is tevreden met de nieuwe president van Georgië. Een varkenskop in maatpak, dat wel. Maar hij gaat verder op het populaire anti-Rusland pad en onze gastvrouw is dat communistische juk nog niet vergeten. Voor de argeloze bezoeker die een opfrissing nodig heeft is er vandaag in het nationale museum een tentoonstelling over de Sovjet bezetting. Die opent met een mitrailleur die zich richt op een doorzeefde treinwagon en eindigt met het aantal gedeporteerden en doden: 800.000 op een bevolking van 4 miljoen.

Het volstaat om de trein van Borjomi naar Tbilisi te nemen om te zien dat het nu beter gaat dan toen. Vroeger had je lege winkels en volle treinen, nu kun je zelfs winkelen in de trein. Stel dat je voor zaken op weg naar de hoofdstad bent en je bent toevallig een paar sokken, een orthodox kruis of een DVD van de lokale filmheld vergeten. Geen paniek: het komt allemaal naar je tafeltje. Nee het gaat Georgië werkelijk voor de wind. Bomma's proppen vandaag met alcohol gevuld pralines in je mond, zelfs als je vier jaar bent.

Alhoewel. Over de grijze leeftijd gesproken: ongeveer elke verkoper lijkt een gepensioneerde te zijn. Ik merk aan hun ijverige pogingen om ons een miskaars of brood te slijten dat het pensioen hier dan toch niet zo royaal zal zijn. Dat de trein niet meer zo vol zit als vroeger heeft misschien ook te maken met het feit dat hij waarschijnlijk niet meer gekuist werd sinds het einde van de Sovjet Unie. En als je enkel van de gelaatsuitdrukkingen afgaat krijg je niet de indruk dat de mensen vandaag vinden dat ze nu in het lang beloofde land van melk en honing wonen. En als ze dat al vinden dan houden ze het verdomd goed verborgen.

Niet dat we het - buiten de schitterende hoofdstad - sombere heden als slechter dan de Sovjetbezetting willen afschilderen. Daar laat de tentoonstelling geen ruimte voor. Flora vraagt hoe oud de mensen waren die in de met kogelgaten doorzeefde wagon zaten.

"Daar zaten oude en jonge mensen in."

"Dus ook kindjes?"

"Euh ... ja"

"Dus er zijn mensen die kindjes dood maken?"

Dat was niet de bedoeling van ons bezoek. Haar volgende vraag is wie die kindjes dood doet. Het Nationaal Museum van Georgië heeft kosten noch moeite gespaard om duidelijk te maken hoeveel mensen de Sovjets hier gedeporteerd en gedood hebben , maar voor Flora is er maar één schuldige: soldaten. Meer specifiek: gewapende soldaten.

Een en ander resulteert in een angstige vraag naar wat die gewapende soldaat daar doet, als we er even later op straat een kruisen. Waarop de nuance over landen in oorlog volgt: soldaten doden enkel kinderen als er oorlog is en ja, mama en papa kunnen lang op voorhand weten als er oorlog gaat komen. Lang genoeg om ergens anders naar toe te gaan. Dat de Koude Oorlog hier zo recent als 2008 nog heet was - met bombardementen, Russische troepen op 40km van de hoofdstad en bijna 1000 doden - hoeven we er niet bij te vertellen.