Reisverhaal «Langs hoogtes en laagtes in de Nepalese Himalaya»

Nepal | 6 Reacties 21 November 2013 - Laatste Aanpassing 21 November 2013

"Niet leuk ... want jullie hebben mij niet gedragen." Na drie dagen stijgen had ik geen lofzang op het wandelen in de bergen verwacht. En toch doet het pijn. We namen tijd om onderweg te tekenen en spelen, pasten ons aan haar tempo aan en verwenden ze alsof er elke dag iemand jarig was. Toen dat ook klopte schreef ze op mijn kaartje geen "gelukkige verjaardag", maar "ik ben blij dat jij een feestje geeft" - waarop ze haar deel van de appeltaart duidelijk afbakende. Ze vond het niet leuk, maar liet zich gewillig omkopen.

Na twee jaar waarin ze sporadisch hengelde naar een herhaling van onze 1000 km lange tocht door de Pyreneeën begin je al eens in sprookjes te geloven. Waarbij je abstractie maakt van het gegeven dat je een kind van vier in een wildvreemd land 2000 m steil omhoog én een nieuwe barrière tot ouderlijke affectie op haar boterham legt. Uit het niets proclameert ze: "Horen jullie dat geluid van het water ook? Dat is zoals de zee in Turkije. Dat strand vond ik het leukste van de hele reis."

"Ze zal u later wel dankbaar zijn", sust een vrouw die we onderweg kruisen. "Mijn dochter van acht wou ook mee, maar ik verbood het haar", puft een ander. Of ze zich amuseert, vraagt een derde. De "Nee!" van vrouwlief ging alvast door mijn merg en been. Als ik Flora op de vierde dag vertel dat ik graag in de bergen wandel om ver te kunnen zien en dat je door ver te zien ook verder denkt, dan luistert ze gelukkig aandachtig. Die avond herhaalt ze mijn woorden, maar meer dan een doorzichtige poging om in de gunst van papa te komen, daags na diens "feestje", zie ik daar niet in.

"Als jullie naar Leuven willen gaan, dan gaan jullie maar." "Euh ... en wat ga jij doen?" "Ik blijf hier want ik vind het hier leuk." Dat klinkt al beter. Er was de aankomst op de bergtop met zicht op 8000ers, waar ze van de andere wandelaars enkel lof voor kreeg. Misschien hielp de kamlijn en het interessante gegeven dat hij bezaaid was met ijskristallen die je makkelijk in de sok van een ander kon stoppen. Watervallen, bronnen, paarden, baby's, bruggetjes en holle wegen waar ze molletje kon spelen gingen er nu wél als zoete broodjes in. Wat zeker hielp was die ene gebogen tak die vrouwlief vond en mee naar huis wou nemen en die dochterlief meteen tot stuur van haar auto omdoopte. Correctie: sportkar. Ik ben snelle afdalingen wel gewoon maar om dat nu als co-piloot met de handrem op een vier-jarige brokkenpiloot te doen moest ik toch even mijn verstand uitschakelen. De hele dag treitert ze een groep Japanners. Ze laat de wandelende fototoestellen eerst voorgaan, weigert veelvuldige verzoeken tot fotoshoot en als de laatste voorbij is begint de volgende dollemansrit, aan de hand van papa. Niet zonder toeteren uiteraard, zoals dat hoort in een land waar elke vrachtwagen op zijn achterbumper horn please heeft staan. Nog een dag bergaf en een groep écht wilde apen later, krijgen we voor het eerst de vraag waarom we nu al in dit dorp gaan stoppen.