Reisverhaal «Adrenaline in Huacachina»

Peru | 0 Reacties 16 Juni 2009 - Laatste Aanpassing 22 December 2009

Adrenaline in Huacachina

Deze keer moeten we maar een paar uur op de bus om op onze bestemming te geraken.  We namen een goedkope 'Soyuzbus' naar Ica en stapten daar in een minitaxi naar Huacachina een 10 minuten verder.  Een stukje oase temidden van de gigantische zandduinen. 

We hadden via andere reizigers een adres van een goed hostel gekregen maar toen we daar aankwamen, was het meer een bouwwerf en de vele Israelies hebben ons doen afhaken.  In 'El Huacachina', vroeger een kleine hostel en nu een heel mooi complex, namen we 2 bedden in een 10 persoonsdorm.  Er waren maar 2 andere logies en dan valt een dorm wel goed mee.  Het treuzelen had ook weer zijn vruchten afgeworpen en we kregen een mooie korting en ontbijt inbegrepen.  We verkenden het plaatsje en gingen een hapje gaan eten bij de Israelies. Toch wel eens zeggen dat het het beste restaurantje was van 6 in Huacachina maar de helft van het menu was niet te verkrijgen.  Kwestie of de kok zin heeft om te koken...   We kwamen ook Mike en Tina (van in Puno en Cusco) terug tegen.  Een blij maar kort weerzien, ze zouden diezelfde avond nog vertrekken.  Het was warm en zonnig en dan moet je toch aan het zwembad gaan liggen é, de actie laten we voor morgen.  Alhoewel het tegen de avond toch serieus kan afkoelen.

Huacachina staat bekend voor zijn enorme zandduinen en daar heeft men wat op gevonden om de toerist bezig te houden.  Ten eerste het sandboarden, dit is ongeveer hetzelfde als snowboarden maar dan op het zand en ten tweede kan je er een geweldige kick beleven met een "areneros" oftewel de duinbuggy. Het hotel heeft zijn eigen felgroene monsters, een 4-tal denk ik.  Onze chauffeur is een beetje een lompe kerel, hij doet teken dat we mogen plaats nemen in de buggy en met een oorverdovend gebrul rijden we richting de duinen.  En we zijn niet alleen, blijkbaar vertrekken ze allemaal op hetzelfde uur.  De boards worden onderweg nog ingeladen en we kunnen beginnen aan de dolle rit.  Met volle vaart rijdt hij vooruit, achteruit, omhoog en als een razende weer naar beneden.  Stijn en ik zitten vooraan naast de chauffeur, die alsmaar blijft glimlachen en geen woord zegt.  Omhoog gaat nog want dan zie je waar je ongeveer rijdt maar de helling afrijden is wat anders.  Soms is het zo steil dat je niets ziet !  Af en toe komt er daarbij nog een scherpe bocht op een helling en al naar beneden gaan.  Ik heb nog nooit zo getierd en geroepen.  Ik kreeg zelfs kramp in men vingers door de gordel zo stevig vast te houden.  En Stijn maar lachen !  We stapten nog uit om die board eens te testen.  We hebben alletwee geen ervaring met snowboarden (die ene keer in Komen niet meegerekend) maar het gaat redelijk vlot.  Stijn gaat in volle vaart naar beneden en ik er achteraan.  Een paar keer klimmen we terug op de berg zand en glijden we terug naar beneden waar de buggy ons terug oppikt.  Nog een paar helse ritten en dan kunnen we terug de board nemen.  Deze keer is de duin veel te steil en moeten we op onze buik gaan liggen en vooral goed vasthouden.  Dit gaat nog veel rapperder en je ziet ook niet waar je uitkomt. Bijna iedereen zette terug de longen open met het nadeel van het zand natuurlijk.  We mogen nog eftjes genieten van de zonsondergang vanop de hoogste duin en de rit terug naar het hotel kan beginnen.  We krijgen nog een laatste reeks adrenalinestoten en kunnen daarna nog wat bekomen bij het zwembad.  Het was voldoende voor één dag !

De volgende dag lagen we in de voormiddag aan het zwembad en in de late namiddag waren we al een stukje verder gereisd, meer bepaald naar Paracas aan de zee !

groetjes   sabine en stijn