Reisverhaal «Arequipa, Arequipa, AAArrrequiippppaaa !!»

Peru | 0 Reacties 10 Juni 2009 - Laatste Aanpassing 22 December 2009

Arequipa, Arequipa, AAArrrequiippppaaa !

 Na een lange busrit vanuit Cusco kwamen we pas tegen 22u toe in Arequipa. De reden dat we een dagbus genomen hebben en geen nachtbus ligt in het feit dat de nachtbussen hier in Peru jammer genoeg een zeer beruchte reputatie hebben. Diefstal is er schering en inslag. En op enkele weken van het einde van onze reis zou het doodjammer zijn dat nog te moeten meemaken. Onze intocht in Arequipa was wel onvergetelijk, om het met de woorden van Sabine te zeggen, “we arriveerden in een zee van lichtjes” ! Voor zover we konden zien overal lichtjes, heuvel op, heuvel af … We namen een taxi en vroegen de chauffeur ons te brengen naar hostal Bothy in de Puente Grau, op aanraden van iemand waarmee we enkele weken terug de altiplano van Chili naar Bolivië overgestoken hebben.

Na een korte nachtrust was het weeral zonneschijn boven ! Arequipa is gekend als één van de mooiere steden in Peru, en dan vooral dankzij de speciale bakstenen die ze hier gebruiken. Bijgevolg hebben alle gebouwen, van grote kathedralen tot kleine huisjes hier dezelfde kleur, een soort wit-grijs. Één van die gebouwen is het monasterio Santa Catalina, een klooster gebouwd door een Spaanse dame in 1532, het jaar waarin de Spanjaarden hier hun rooftochten begonnen. Het complex is een wirwar aan kleine steegjes, pleintjes en huisjes. Iedere kamer (één kamer per non) had ook een keuken met persoonlijke kok!! Men zegt dat in het klooster meer personeel werkte dan er nonnen waren .. Het gebouw was eeuwenlang gehuld in een sluier van mysterie. Het was ontoegankelijk tot 1970 toen het zijn deuren opende voor het grote publiek . Van het reilen en zeilen binnen de kloostermuren werd niets bekend gemaakt. Er deden wel eeuwenlang de wildste verhalen de ronde, over decadente feestjes en nog meer van dat fraais. Jaja, die brave nonnetjes … . Maar het moet gezegd, die nonnen hadden smaak en zaten daar niet slecht!

Na ons bezoek aan het Santa Catalina klooster aten we een heerlijke baguette in een gerestaureerd koloniaal huis aan de overkant van de straat. Heerlijk buiten op het terrasje. Daarna slenterden we over de plaza central waar een prachtige kathedraal en gebouwen met gaanderijen de markt omsluiten. In de namiddag was het tijd voor een bezoek aan een tweede hoogtepunt in Arequipa, het museum met “Juanita, the Ice princess”. In 1995 hebben archeologen op de flanken van een nabijgelegen vulkaan een mummie van een Incameisje gevonden in ongelofelijk goede staat. Blijkbaar is ze eeuwen geleden geofferd op de top van de vulkaan en door het ijs en de sneeuw zo goed bewaard gebleven. We kregen een heel goede uitleg van een universiteitsstudente (die ook gids was) over de rituelen van de offering, over de ontdekking en over nog zoveel meer, enorm interessant. De mummie zelf lag in een soort glazen frigo en wordt ieder jaar door wetenschappers verder onderzocht. We sloten de dag af met een pizza en een DVD in het Frans, dwz geen andere toeristen bij ons in de zetel …

De dag erop probeerden we tevergeefs nogmaals onze slaapzakken te verkopen. We sleuren die nu al mee sedert Nieuw-Zeeland, liever dat dan ze gratis te moeten weggeven, koppig als we zijn ! Eén iemand was geïnteresseerd maar die had niet genoeg geld bij zich…. jaja. Verder zijn we nog een tocht gaan boeken bij Land Adventures, een trekking van 3 dagen in de Colca Canyon, de diepste canyon ter wereld ( 3 x dieper dan de Grand Canyon). In de namiddag nog wat op internet, Sabine een beetje lezen in hare hangmat en ’s avonds in een Turks restaurant enkele pita’s gaan eten.

Op een onmenselijk uur moesten we opstaan deze ochtend, om 2u30 kwamen ze ons al oppikken, een uurtje of 3 slapen dus ! We stapten op een grote bus en ontmoetten er onze gids voor de komende 3 dagen. Zijn naam was Roosevelt, een sympathieke pee van begin de twintig die altijd een glimlach op zijn gezicht had staan. Dat belooft. Na het gebruikelijke heen en weer rijden in de stad om iedereen op te pikken, ook het gebruikelijke wachten op de Israëlis, konden we eindelijk koers zetten naar de eerste halte van de dag, Cruz del Condor. Het is een view point op de rand van de canyon waar je iedere morgen de condors de warmeluchtstromen ziet opzoeken. In cirkelvormige bewegingen laten ze zich naar boven stuwen zonder maar één keer hun vleugels open te slaan. Het zijn ook de grootste roofvogels ter wereld en zijn dan ook heel indrukwekkend, zeker als ze op enkele meters van je passeren. Jammer genoeg is dit schouwspel ook bij andere toeristen bekend. Naast de andere inzittenden van onze bus stonden ook nog honderden anderen de vogels te bewonderen. En je kan ze geen ongelijk geven.

Na nog een half uurtje rijden, reden we het kleine dorpje Cabanaconde binnen, het geboortedorp van onze gids Roosevelt. Klein kerkje, klein dorpspleintje, vervallen huisjes, enkele koeien en schapen, mannen, vrouwen en kinderen die met een enorme bundel maïsstengels op hun hoofd van het land komen afgewandeld, kortom het echte leven van de doorsnee Peruaan. We hadden nog een klein uurtje de tijd alvorens we mochten aanschuiven voor de lunch en dus wandelden we nog wat rond in het dorp en deden zo allerlei indrukken op. De lunch was allesbehalve lekker. De stukken vlees met vet er rond waren ongelofelijk taai, ik heb een vermoeden dat we de lokale lekkernij, “cuy”, op ons bord liggen hadden, bij ons beter bekend als hamster. Na de lunch konden we eindelijk aan onze tocht beginnen. Eerst liepen we nog enkele kilometer langs de canyon, om dan vervolgens steil naar beneden het pad tot aan de rivier te volgen, zo’n 3000 m lager ! Jawel, deze canyon is meer dan 3000m diep en claimt de diepste canyon ter wereld te zijn. Al is niet iedereen het erover eens, een naburige canyon is ongeveer even diep, de metingen geven slechts enkele meters verschil aan. Onze groep bestaat deze keer uit 4 personen en de gids. Wij en dan nog een jong Frans koppeltjes uit Montpellier, Tom en Fanny, sympathieke mensen. We liepen zigzag omlaag en onderweg deed Roosevelt heel erg zijn best om uitleg te geven over de streek, en aangezien dit zijn geboortestreek is wist hij er ons heel erg veel over te vertellen. Hij legde ons uit welke de cultuurverschillen zijn tussen de bewoners van de enkele dorpjes die in de canyon liggen. Over de rivaliteit van vroeger, de verschillende klederdracht en vooral dan de verschillende stijlen van hun hoeden, de levenswijze, hun werk op de flanken van de hellingen. Ook toonde hij ons waar in de verte één van de vele Incatrails lag over de Andes naar Cusco. Zoals hier in Europa alle wegen naar Rome leiden, kwamen alle paden hier in Cusco uit, de Incahoofdstad ! Beneden aan de hangbrug over de Colcarivier zaten 3 vrouwen klaar om ons frisdrank en koekjes te verkopen. We waren nog niet beneden of ze riepen ons al toe “mister, mister, you buy coca-cola, Fanta, Sprite, cookies, please mister …”. En dat deden we dan ook maar, veel te duur ma ja, iedereen moet leven. Als je weet dat ze al hun levensmiddelen kopen in het dorp Cabanaconde dat 3000 meter hoger ligt en bijgevolg alles met ezeltjes naar beneden moeten brengen, dan betaal je gerust enkele eurocenten meer. Na de pauze was het nog een kleine 2 uur wandelen tot in het kleine dorpje waar we de nacht zullen doorbrengen bij een familie landbouwers. Onderweg deed Roosevelt weeral enorm zijn best om uitleg te geven. Over de irrigatiekanaaltjes bijvoorbeeld waar je aan een tak op de grond kon uit aflezen dat een boer bezig is zijn stuk land te irrigeren en je bijgevolg de stroom van het water in de kanaaltjes niet mocht veranderen. Of over de giftige, melkachtige vloeistof uit een bepaalde struik die gebruikt wordt om dieren mee te doden, of over de kleine nissen in de hellingen waar men vroeger offers in lag om goede oogsten mee te bekomen. Hij kon echt over alles babbelen, gelukkig dat er ook dergelijke gidsen bestaan, we hebben al andere meegemaakt het afgelopen jaar!

Aangekomen in het huisje waar we zouden overnachten was nog niemand thuis. Niet nodig zo bleek, Roosevelt toonde ons de basic maar propere kamers, we namen een douche met warm water en hij begon in de keuken met de voorbereidingen voor het avondeten. Bij het donker worden werd het al snel heel frisjes. We zetten ons in een cirkel rond het houtvuur in de keuken en aten heerlijke avocado’s, zoete aardappelen en rijst. Na een lange, mooie en intense dag kropen we in bed.

De dag erna zijn we terug met het zonnetje wakker geworden, iedere dag opnieuw eigenlijk, wat een luxe! De kamer uitstappen en het uitzicht over de canyon en de vallei mogen aanschouwen is puur genieten. Daarna de voetjes onder tafel steken en lekker verse pannenkoeken met chocoladesaus erover verorberen. Een uurtje later was het hoog tijd om verder te trekken. We liepen de andere twee dorpjes door, natuurlijk niet zonder uitleg over de verschillende plantensoorten, de kleine medische hulpposten en de landbouw in de canyon. Aan een klein stalletje proefden we de heerlijke vruchten van de talrijke cactussen die hier groeien. Die zien er niet alleen prachtig en exotisch uit, ze smaken nog eens heerlijk ook. De ene soort groen en zuur als een limoen, de ander sappig en zoet. Op het programma van vandaag staat vooreerst de oase aan de rivier bereiken voor de lunch. Het is een groene plek vol palmbomen, groene gazons en enkele verkoelende zwembaden en waar je in kleine barakken ook de nacht kan doorbrengen. Een frisse duik, en neem dat maar letterlijk, het water was ijskoud deed wel deugd, in de canyon kan het verschrikkelijk warm worden overdag. We aten een soort spaghetti en luierden nog wat aan het zwembad. De andere groepen die hier ook waren bleven hier overnachten om dan de volgende ochtend vroeg de tocht terug naar boven te maken. Wij daarentegen begonnen kort na de middag opnieuw met wandelen. Zo zijn we morgenochtend op ons gemak en kunnen we lekker uitslapen. En een hele namiddag hier rondhangen zagen we ook niet echt zitten, liever verder wandelen en dingen zien en meemaken ! Zo gezegd zo gedaan, de tocht van bijna 3000 meter naar omhoog begon. Iedereen was er met een klein hartje aan begonnen want naar verluidt was die niet te onderschatten. Niet enkel de stijgingsgraad, maar ook de ruwe paden en de brandende zon kon ons parten spelen. Maar verassend genoeg ging het heel goed en vlot. I.p.v. 3 uur deden we er slechts 2 uur over en onderweg konden we nog genieten van de prachtige uitzichten en de passerende karavanen van bepakte ezels en hun begeleiders die vaak aan een rottempo naar beneden liepen langs de steile wanden. Je moest echt opletten dat je geen duw kreeg van de ezels hun achterwerk of je belandde enkele honderden meter lager ! Boven op het plateau waren de boeren hun rijstvelden onder water aan het zetten Net als in Azië laten ze alles vollopen met water alvorens hun buffels of koeien er in te zetten. Door hun gewicht maken ze met hun poten onbewust de grond terug klaar voor de aanplanting van nieuwe rijstplantjes. Na het inchecken in ons hotel namen we een welkome warme douche want het was opnieuw heel koud geworden. We waren ook allemaal nat van het zweet na die klimtocht uit de Colca canyon. ’s Avonds gingen we met zijn vieren - Fanny was te uitgeput van de trekking - alpacastoofpotje gaan eten in een nieuw restaurantje, heerlijk ! Daarna volgde een verdiende nachtrust.

Na het ontbijt nam Roosevelt ons mee naar een ander vieuw point, ééntje dat minder bekend is bij toeristen en volgens hem ook zeer erg de moeite. Tot onze verbazing was het er bijna verlaten, op een 4tal toeristen van een andere groep na, en zagen we er ook condors voorbijvliegen. Vergeleken met twee dagen geleden aan “Cruz del condor” waren er hier veel minder vogels, maar als je moet kiezen tussen honderden andere toeristen naast, voor en achter je om 15 condors te zien of met zijn achten naar 3 mooie exemplaren kijken, dan is de keuze rap gemaakt. We hadden tijd en konden er echt genieten van de natuur. Een dik uur later zaten we alweer op de bus. Tegen de middag stopten we nog eventjes om aan te schuiven voor het uitgebreide lunchbuffet en reden dan verder terug naar Arequipa. Aan het hoogste punt, een pas op 4900 meter boven de zeespiegel stapten we nog eens uit om wat foto’s te nemen van de besneeuwde vulkanen die je in de verte kon zien liggen. Enkele uren later waren we terug in Arequipa en was onze 3daagse excursie beëindigd. We namen afscheid van het Franse koppel en van Roosevelt, onze sympathieke gids, en wandelden terug naar ons hostel. Voor de zoveelste keer weer een prachtige ervaring rijker !!

Groetjes

Stijn en Sabine

 

 

 

 

Fotoalbums van Peru

Paracas (6)

23 Juni 2009 | Peru | Laatste Aanpassing 23 Juni 2009

Huacachina (4)

23 Juni 2009 | Peru | Laatste Aanpassing 23 Juni 2009

Mancora (6)

23 Juni 2009 | Peru | Laatste Aanpassing 23 Juni 2009

Trujillo - Chiclayo (9)

20 Juni 2009 | Peru | Laatste Aanpassing 20 Juni 2009

Nazca (6)

15 Juni 2009 | Peru | Laatste Aanpassing 15 Juni 2009

Arequipa (18)

10 Juni 2009 | Peru | Laatste Aanpassing 10 Juni 2009

Salkantay (24)

04 Juni 2009 | Peru | Laatste Aanpassing 04 Juni 2009

Cusco (9)

04 Juni 2009 | Peru | Laatste Aanpassing 04 Juni 2009

Puno (9)

04 Juni 2009 | Peru | Laatste Aanpassing 04 Juni 2009

Isla del Sol (14)

01 Juni 2009 | Peru | Laatste Aanpassing 01 Juni 2009

 

Plaats een Reactie

 

      
This site is only viewable in landscape mode !
Session Tracking