Reisverhaal «En toen kwam... de stilte»

Wereldreis! | Australië | 1 Reacties 03 Januari 2014 - Laatste Aanpassing 11 September 2014

Met slechts vijf rupees in onze zak vertrokken we uit India en hoewel we slechts een fractie van dit immense land gezien hebben, zijn we zeer verrast geweest door de diversiteit op alle vlakken die we er aantroffen. India, either you love it or hate it. We gaan toch voor het eerste.

Maar wat een contrast met Australie, onze volgende bestemming! Voor het eerst in weken voelden we terug de wind in ons gezicht, zagen we wolken, zuivere straten en een vrij geordende gang van zaken en konden we helaas niet meer met onze handen eten zonder vreemd bekeken te worden. Het was echter niet weken maar al maanden geleden dat we nog dikke koeien zagen en dat de meeste vrouwen even kleurloze kledij droegen als de mannen waardoor ze naadloos leken op te gaan in de saaie grijsheid van de steden. We voelden een onbehaaglijk gevoel in het zomerse Perth en wilden liefst direct terug naar het kleurrijkere en levendigere India. Misschien was dat gevoel niet enkel een gemis van de kleurenpracht en diversiteit van Azie, maar vooral een acuut besef van het, in onze ogen, verlies van die kleurrijke diversiteit in onze eigen grijze, ietwat monotone Westerse maatschappij. Dit onbehaaglijk gevoel dat er iets mis leek te zijn duurde best een aantal dagen alvorens het wegebde naar de achtergrond. India een cultuurshock? Vergeet het maar... Australie werd de echte shock!

Omdat we slechts vier weken in dit reusachtige land zouden verblijven, stonden we voor enkele moeilijke keuzes. Huren/kopen we een auto of verplaatsen we ons enkel met het openbaar vervoer en carpooling? Doen we weer vrijwilligerswerk of trekken we er gewoon op uit, de west- en noordkust verkennend en geleidelijk onze weg zoekend naar Sydney? Of nemen we de Indian Pacific en vervolgens de Ghan naar het Rode Centrum, twee van de grote treinreizen die gerust naast de Transmongolie Express geplaatst kunnen worden? Deze laatsten hebben we echter al snel van ons lijstje geschrapt na de prijzen eens te hebben opgezocht... Laten we zeggen dat je er niet komt met 1000 euro! Uiteindelijk hebben we beslist om terug twee weken helper te zijn alvorens gedurende twee weken al carpoolend richting Sydney te trekken. We vonden al snel een plekje op de 12 ha grote organische boerderij van Roy en Diana in Northcliffe, zo'n 400 km ten zuiden van Perth, temidden de geweldige wouden van karri, marri, jarrah en tingle bomen. Beiden leven zeer bescheiden en zijn erg bezig met organisch tuinieren en zelfbedruipend wonen. Elke dag kregen we dan ook allerlei vegetarische lekkernijen voorgeschoteld. Oh ja, en vegemite, een smeerpasta van biergistextract waar ze hier verzot op zijn! Wij echter niet want die gistsmaak is echt niet te harden! Als slaapplaats konden we terecht in een omgebouwde zeecontainer die wat afgezonderd ergens op hun stond. Zo'n originele accommodatie waren we nog niet tegengekomen! 

Wat oorspronkelijk twee weken waren zouden er uiteindelijk drie worden omdat helaas zou blijken dat Stijn een Indisch cadeautje met zich meedroeg: een parasiet met de naam Giardia lamblia had zich genesteld in zijn dunne darm en verhinderde een goede absorptie waardoor hij al snel 7 kg verloor en meer misselijk was dan goed is voor een mens. De feestdagen en de afgelegen lokatie verhinderde een snelle analyse, waardoor eerst enkel vermoed kon worden dat het om giardiasis ging. Het geneesmiddel werkte gelukkig wel, maar later in Nieuw-Zeeland zou er helaas een zeldzaam herval optreden, maar daarover later meer.

Ons werk bij Roy en Diana bestond vooral uit bessen plukken, liefst vrij vroeg in de ochtend zodat ze nog verpakt konden worden en naar de lokale winkel gebracht. Van braambessen (boysenberries) en frambozen (de gewone soort en loganberries) tot bosbessen en rode bessen, elke dag opnieuw moesten ze geplukt worden. Het lijkt eenvoudig, maar vooral bij de braambessen was het kwestie om enkel deze te plukken met de juiste kleur: niet te rood en hard, niet te zwart en zacht, maar voldoende paarszwart met maximaal haalbare membraanspanning in de besjes. Het duurde toch twee dagen alvorens we de subtiele verschillen goed konden aanvoelen! Verder hebben we enkele tuintjes aangelegd waarbij we nieuwe toepassingen leerden voor karton, zeegras en steengruis. Ook moest er een bruggetje gebouwd worden over een beekje dat door hun grondgebied loopt. Omdat Diana en Roy momenteel een tweede woning aan het bouwen zijn, waren er ook enkele taken binnenshuis te doen zoals schuurwerken, plamuren en raamkozijnen overschilderen. Elke dag kregen we trouwens een aangenaam bezoekje van enkele wilde kangoeroes die vaak al van kleins af aan gevoederd werden door Diana en Roy. Soms kwamen ze zelfs zachtjes aankloppen op de keukendeur om amandelen te krijgen! Naast kangoeroes waren er ook de immer vreemd starende alpaca's, een horde hysterische eenden en een eenzame kip. O ja en een grote zwarte kat, toepasselijk Shadow genoemd. 

Omdat we uiteindelijk drie i.p.v. twee weken bij Diana & Roy verblijven, konden we helaas niet meer carpoolen richting Sydney, gezien de 4000 km afstand! De enige mogelijkheid die overbleef was een goedkope binnenlandse vlucht, die er toch ook nog meer dan vier uur over deed. In Sydney aangekomen bleek overigens dat onze met complimenten overladen hostel eigenlijk een met kakkerlakken geinfesteerde feesttent was, pal gelegen in de rosse buurt! Het meest opmerkelijke was misschien nog de Indische "medische theoloog" die al zes maanden in dat centrum van ontucht vertoefde! Misschien wel de allerbeste oefening voor zijn Zengeest? In elk geval kwam daarmee een einde aan ons relatief kort bezoek aan Australie, waar we wel leuke ervaringen hebben opgedaan op de boerderij van Diana & Roy, maar waar we door omstandigheden veel te weinig hebben kunnen zien van de uitgestrektheid van het land. Gelukkig zouden we dit later kunnen goedmaken in Nieuw-Zeeland. Meer nog, dat land zou ons gedurende ons heel verblijf blijven overdonderen! Maar daarover later meer. Veel groetjes en tot gauw!