Reisverhaal «De wonderlijke wereld van San Pedro de Atacama»

Wereldreis! | Chili | 0 Reacties 01 April 2014 - Laatste Aanpassing 15 April 2014

Na ons avontuur op het Paaseiland keerden we (al voor de derde keer!) terug naar Santiago. Het vervolg van onze route zou ons door Noord-Chili voeren, met als eerste halte La Serena, één van de oudste steden in Chili. We wilden er ons oorspronkelijk aan de schitterende nachtelijke hemel vergapen via één van de vele observatoria die in de buurt gelegen zijn. Per jaar zouden er zo'n 300 wolkenloze dagen zijn. Het wilde natuurlijk weer lukken dat net als wij er zijn de hemel betrokken is en er af en toe zelfs een spatje regen viel. Geen astronomische observaties deze keer dus, waarop we besloten het gezellige stadscentrum te verkennen. We zagen een getalenteerde rockband aan het werk, bestaande uit 60-plussers, bezochten het archeologisch museum waar enkele goedbewaarde mummies getoond werden, liepen langs een resem eeuwenoude kerkjes, en discussieerden mee met een groep mensen die actie voerden tegen de privatisering van water en tegen de vervuiling veroorzaakt door de lokale mijnbouw. Die mijnbouw zelf hoopten we zelf eens te zien in Calama, waar de grootste open kopermijn ter wereld gelegen is, Chuquicamata. Weerom bleek er een addertje onder het gras te zijn: de mijn bleek tijdelijk, tussen februari en mei dit jaar, geen tours meer te organiseren omdat ze nog aan het uitbreiden zijn! 

"Geen nood", dachten we, "in San Pedro de Atacama zullen we wel een mooie nachtelijke hemel kunnen bewonderen naast een hoop andere natuurwonderen." En ja hoor, je raadt het al wel, de dag dat we in het stoffige maar gezellige San Pedro aankwamen viel er zowaar regen! Het regent er à propos slechts enkele dagen per jaar... Gelukkig was de regen maar van korte duur, waardoor we al snel konden beginnen aan onze acht dagen in hostel Sol Atacama, daar in het midden van nergens, tussen kale zoutpannes, hoge vulkaantoppen, verlaten lagunes en immense astronomische observatoria.

San Pedro is een klein dorpje dat sterk tot de verbeelding spreekt van menig bezoeker. De enkele straten zijn gevuld met kleine adobe huisjes in warme mediterrane kleuren en vormen de thuishaven van hordes reisorganisaties en restaurantjes die allen erg hun best doen om de passerende reiziger naar binnen te lokken. Omdat de meeste attracties in de omgeving erg afgelegen liggen kan je haast niet anders dan je planning via zo'n reisorganisatie te regelen. Voor degenen die het bos niet meer door de bomen kunnen zien is er gelukkig nog het logboek dat in het infokantoor ligt, waarin reizigers hun commentaren, zowel positieve als negatieve, kunnen achterlaten over de door hun gekozen reisorganisatie. Dankzij dit handig boek kwamen we terecht bij Lithium Aventura. Uiteindelijk zouden we al onze uitstapjes bij hen regelen, inclusief de driedaagse excursie naar de Boliviaanse zoutvlakte van Uyuni.

Wat hebben we nu zoal bezocht? Allereerst was er de indrukwekkende geologie van de Valle de la Muerte en het maanlandschap van Valle de la Luna, onze tweede maanvallei na Ischigualasto in Argentinië. In deze laatste moesten we ons doorheen een grottenvallei vol grote zoutkristallen murwen alvorens op te klimmen op een hoge duin met een spectaculair zicht op de omgeving die zich geleidelijk aan overgaf aan het intense kleurenpalet van de nakende zonsondergang. 

Een andere dag gingen we richting de Laguna Cejar, gelegen in de immense zoutpanne van de Salar de Atacama. In deze lagune kon je immers drijven op het water, gezien het zoutgehalte van 33 %. IJzig koud, maar best eens de moeite waard! Achteraf kon je al dat zout weer afspoelen door een duik in de vijvertjes van de Ojos del Salar, waar het water zowaar nóg kouder was! Tijdens de terugrit naar San Pedro werden we getrakteerd op een heuse fuif in het busje, waarbij onze energieke gids zich, al botsend en knotsend, volledig liet gaan op de lokale hits!

In tegenstelling tot de meeste reizigers, trokken wij wel naar de veraf gelegen Salar de Tara. Wat een desolaatheid! Wat een bizarre rotsformaties, de zwaartekracht tartend in een immens uitgestrekte woestenij! Uiteindelijk kwamen we terecht in de geweldig mooie Salar zelf, waar honderden flamingo's in de lagune waadden en opgingen in de waanzinnig mooie kleuren van de achterliggende bergmassieven, gaande van wit, geel, oranje, rood en bruin tot paars en groen. Deze trip bracht ons tot op 4900 m hoogte, maar we hadden gelukkig onze voorzorgen tegen hoogteziekte genomen (Diamox en 3 liter water per dag drinken).

Voor de wereldberoemde geisers van El Tatio klommen we "slechts" tot een hoogte van 4200 m, maar ten eerste was deze klim veel steiler en ten tweede moesten we hiervoor 's morgensvroeg om 3u30 al uit de veren. Niet dat onze flamboyante hosteleigenaar Andrès daar ook maar iets van rekening mee wilde houden... Bij ons viel het nog mee, maar de avond voordat een groep Engelse reizigers naar El Tatio wilde trekken, vond Andrès dat hij maar eens een heerlijke barbecue moest organiseren, inclusief veel drank en luide muziek. We betaalden 4000 CLP per persoon (6 euro) en dachten in de plaats daarvoor veel groentjes en lekker vlees te krijgen. In de plaats daarvan kregen we liters pisco, slechts enkele tomaatjes en uien, aangebrande worstjes en, last but not least, 2 kg soepvlees. "Soepvlees?" Ja hoor, omdat meneer zijn barbecue veel te vroeg liet uitgaan en er vervolgens niets beter op vond om al dat vlees (dat hij met blote handen en veel bloedgespetter uiteen had gescheurd) 2 uur lang te koken in water, zonder ook maar iets van zout, laat staan kruiden, toe te voegen. Terwijl onzen Andrès in dronken toestand probeerde aan te pappen met een Tsjechische reizigster, bleven wijzelf, tezamen met enkele Duitsers, stoïcijns op ons soepvlees knabbelen tot onze kaakspieren het uitschreeuwden van een overdosis opstapelend melkzuur. We konden er enkel maar om lachen natuurlijk, maar dat kon niet gezegd worden van die arme Engelsen die de slaap maar niet konden vatten... 's Anderendaags zou blijken dat velen onder hen weinig van de spectaculaire geisers hebben gemerkt, vermits Klaas Vaak zijn zandmannetjes overuren liet kloppen!

En toen... beefde de aarde! Terwijl we aan het bestellen waren in één van de vele aangename restaurantjes in San Pedro, werd Noord-Chili getroffen door een zware aardbeving van 8,2 op de Richterschaal. Alles rammelde en daverde danig, het licht viel uit en sommigen renden in paniek naar buiten. San Pedro ligt dan wel enkele honderden kilometers van het epicentrum, maar de beving kwam toch aan! In de havensteden Iquique en Antofagasta hadden ze minder geluk en vielen er doden te betreuren. Ja, dat was toch best even beangstigend en tevens zeer indrukwekkend om mee te maken. Zo word je nog eens herinnerd hoe nietig we eigenlijk zijn in vergelijking met al die natuurkrachten die soms rondom ons heen dreigen uit te barsten! De dagen nadien zouden we nog regelmatig sterke naschokken voelen. Zelfs tijdens de astronomische toer die we de laatste dag deden, begon alles weeral danig te waggelen. Men wacht naar het schijnt al 150 jaar op "the Big One" (9-10 op de Richterschaal), die de ondergrondse druk in de convergentiezone tussen de Zuid-Amerikaanse plaat en de Nazcaplaat wat moet verlichten, maar ook deze keer leek zijn tijd nog niet gekomen.

Tijdens de vernoemde astronomische toer in de Salar de Atacama werden we trouwens getrakteerd op een buitengewone nachthemel, eentje die je niet snel in Europa zal terugvinden. De band van de Melkweg was bijzonder helder, terwijl het Zuiderkruis, de Magellaanse Wolken alsook de planeten Jupiter, Saturnus en Mars prachtig om zien waren, zowel met het blote oog als doorheen één van de vele grote telescopen die er stonden opgesteld. We kregen uitleg over de oude kosmologie van de Inca's, het huidige begrip van de rotatie van de hemellichamen en er werd dieper ingegaan op het nieuwe ALMA project, dat iets verder gelegen was en waar 66 telescopen een gigantische spiegel van 16 km simuleren om dieper in het heelal te kunnen priemen dan ooit tevoren! 

Met deze nachtelijke excursie kwam een einde aan ons verblijf in het wonderlijke San Pedro de Atacama. De dag nadien vertrokken we op de driedaagse excursie naar de immense Salar de Uyuni in Bolivië, dat ons zou voeren naar meer kleurrijke lagunes, woeste rotsformaties, zouthotels en tenslotte de buitenaardse zoutpanne zelf. Maar hierover gauw meer! Veel groetjes en tot een volgend verslag!