Reisverhaal «De geuren en kleuren van India! (deel 2)»

Wereldreis! | Indië | 0 Reacties 16 December 2013 - Laatste Aanpassing 25 December 2013

Omdat vier weken veel te weinig is om India te verkennen, hebben we ervoor gekozen terug vrijwilligerswerk te doen. Via Helpx zijn we terechtgekomen bij het Shri Ram Heritage hotel in Bikaner, Rajasthan, waar we uiteindelijk drie weken zouden verblijven. Om daar te geraken hebben we de nachttrein vanuit Delhi Srai Rohilla genomen. Reizen via het Indische spoornet, slecht als zijn reputatie in het Westen mag zijn, is volgens ons zeker iets dat je gedaan moet hebben als je India bezoekt. Iedereen gebruikt het, er zijn maar liefst acht verschillende klassen waaruit je kan kiezen, en reservaties kunnen makkelijk online gedaan worden (http://www.cleartrip.com), eens je je doorheen de omslachtige registratieprocedure hebt geworsteld. Let wel, boek zo vroeg mogelijk je plaatsen want sommige treinen zijn al van weken tevoren volgeboekt!

Onze nachttrein dus. Omdat het al 23u was dachten we een vrijwel leeg station aan te treffen. Niets was echter minder waar! Het leek wel spitsuur, met vele honderden mensen allerlei baggage voortsjouwend in allerlei richtingen en ellenlange treinen die kwamen en gingen, steeds opnieuw nieuwe hordes mensen op de perrons uitspuwend om dan elk naar hun eigen, onbekende bestemming te trekken. Wat een schouwspel was ons dat! Eens onze trein arriveerde vonden we al snel onze plaatsen in de AC2 klasse (4 bedden). Echter, het toeval wilde dat we onze coupe moesten delen met een Indiase goeroe, inclusief lange grijze baard en dieporanje gewaden. Omdat het bed van Zijne Majesteit nog eerst door zijn meereizende discipelen (allen mooi in't wit) moest worden opgemaakt, konden we niet anders dan te wachten, met lange rijen wachtende mensen tot gevolg. Het beddegoed aangeboden door de Indische Spoorwegen was duidelijk te min voor Zijne Majesteit, getuige de matras, oranje lakens en idem kussenovertrek die zijn discipelen naarstig voor hem klaarmaakten. Nog even de voeten kussen en Zijne Majesteit was klaar om te gaan slapen. En wij om eindelijk door te schuiven naar onze eigen slaapplaatsen. Nu, Zijne Majesteit had al een overduidelijke misnoegde blik van afkeer op zijn gezicht toen hij besefte dat wij, onverlichte Westerse heidenen, tegenover hem zouden slapen, maar die blik zou al snel overgaan naar de diepste walging nadat Uria (een vrouw dan nog! Een VROUW!!) een stuk karton van de verpakking van het beddegoed per ongeluk op Zijne Majesteit's onbezoedelde schoot DURFDE te laten vallen! Het was zonneklaar: zelfs met de beste wil van de wereld zouden we nooit aanvaard kunnen worden als zijn discipelen. Niet met zo'n onbeschaamde arrogantie als wat we (Uria althans... een vrouw weet u!) zojuist lieten zien. Uria nam aarzelend het karton terug, lachte even groen, maar het gif in zijn ogen was te sterk. We besloten wijselijk om niet nader kennis te maken om Zijne Majesteit niet nog meer van streek te maken.. Op de vraag wie die man is, zei een andere Indier, "crazy crazy guru!" Jep zover waren we al! Gelukkig verliep de nacht verder zonder enige incidenten en konden we toch genieten van een korte slaap. 

Eens aangekomen in het hotel in de woestijnstad Bikaner, maakten we kennis met onze gastheer Yogi, een rustige, zeer joviale en ietwat ingetogen man die al vele jaren het hotelletje draaiende houdt dat hij van zijn vader, een legerofficier op rust, gekregen heeft. In ruil voor kost en inwoon zouden we hem de daaropvolgende weken helpen met het schilderen van Krisjna-verhalen op de muren, koken en afwassen, kamers kuisen en het opkalefateren van zijn geschreven Engels. Uria kon haar hartje ophalen in de keuken en leerde er van de dorpskok eenvoudig, traditioneel Rajasthaans dorpseten klaarmaken, zoals roti's en paratha's (platte broden met of zonder ghee, een soort boter), dal (dikke linzenbrij), sabji (aardappels met groenten) en pappad (een krokant, pikant deegproduct). Dit alles kregen we, met wat variaties, driemaal daags geserveerd met curd (yoghurt) en soms paneer (kaas). Als nagerecht waren er de bekende gulab jamun zoetjes van Bikaner, tezamen met overzoete chai thee. Opmerkelijk is dat de kok slechts vier kruiden gebruikte bij dit alles: koriander, curcuma, rode chili en soms komijnzaadjes. Meer heb je niet nodig om lekker Rajasthaans te koken! 

Interessant om zien was het feit dat de hulpjes van de kok lokale dorpsjongens waren, die geheel volgens hun dorpstradities zijn opgevoed. Zo was het voor hen even aanpassen om met een Westerse vrouw te communiceren en moesten we een Grieks koppel (collega-helpers) duidelijk maken dat ze beter geen handjes vasthouden in de keuken, laat staan innige knuffels geven. Niet dat die jongens hun hoofd op hol zou slaan, maar in hun traditie is dit gewoon "not done."

Veruit de meeste tijd bij Yogi ging naar de Krisjna taferelen. We hebben beiden weinig schilderervaring, laat staan met het decoreren van oneffen buitenmuren van een hotel met sneldrogende acrylverf! Het was dus best een uitdaging voor ons beiden! Gelukkig was er nog de hulp van Sandrine, een mede-helpster die al aan de eerste Krisjna afbeelding begonnen was. Uitgaande van bestaande tekeningen (genomen uit een oude Indische kalender) kregen we de contouren uiteindelijk overgecalceerd op de muur en kon het eigenlijke schilderen beginnen. Tijdens de vele dagen werk hieraan hadden we wel wat bekijks van de gasten. Velen stopten even om een babbeltje te slaan met die twee vreemde Westerlingen die daar, al staande op dat waggelend platformpje, een poging ondernamen Lord Krishna op de muur te krijgen. Na in totaal twee weken konden we eindelijk onze handtekeningen eronder plaatsen en we moeten toegeven dat het er beter uitziet dan we in eerste instantie gedacht hadden! We kregen (veel te veel) complimentjes van iedereen, speciale zelfgemaakte ijskoffie van de grootmoeder des huizes als bedankje en Stijn kreeg zelfs twee aanbiedingen om tegen betaling schilderijen in opdracht te maken. Zo is er een man uit Mumbai die graag een geschilderd zelfportret van zijn driejarig dochtertje zou willen om op haar verjaardag cadeau te doen, "want als ze weet dat het door een buitenlander geschilderd is, dan zal ze het zeker blijven koesteren." We gaan zien of we er de tijd voor vinden! 

Tijdens een van onze uitstapjes heeft Yogi ons ook laten kennismaken met echte kunstenaars, de gebroeders Vishnu en Vineet Mehra, beiden zeer aangename, nederige en warme mensen. Beiden zijn autodidact maar hebben duidelijk een ongelooflijk talentvolle artistieke aanleg. We hebben dan ook twee van hun werkjes gekocht tijdens een bezoekje bij hun thuis: een olieverfschilderij van een oude Rajasthani woestijnbewoner en een surrealistische potloodtekening van Ganesha. Achteraf zijn ze enkele keren onze schilderwerken komen volgen (de stress!!) en hebben ze zelfs meegeholpen wanneer we even vastzaten. Met enkele penseelstreken had Vishnu Stijn's problemen met de vouwen in Rukmini's jurk opgelost. Geweldig om eens echte meesters aan het werk te zien! 

Samen met Vineet en Yogi zijn we overigens eens naar een traditionele Hindoe ceremonie gegaan in een tempel in Bikaner gewijd aan de godin Durga. Vineet zelf zong met een trance-achtig ritme mantra's terwijl een vriend van hem de drums bediende. Aanbidders van Durga stroomden toe en prevelden zachtjes mee met de steeds sneller wervelende stem van Vineet, terwijl ze gefixeerd bleven op het heilige centrum van de kleine tempel. De energie van de opzwepende trance werd steeds heviger tot het een explosieve climax bereikte en iedereen wild begon te klappen en mantra's op zijn luidst begonnen te reciteren. Zeer indrukwekkend om eens mee te maken! Achteraf moesten we nog een ommegang doen, wierrook over ons heen slaan, kregen we een bindi (pigment op de plaats van het derde oog), dronken we van heilig water en aten we suiker. 

Van de andere tempels en forts die we bezocht hebben is vooral het enorme Junagarh Fort het vermelden waard. Vineet heeft hier ook een klein verkoopsstandje van zijn werken. In de tuinen nabij het fort hebben we overigens Siddhi Kumari ontmoet, Prinses van Bikaner (kleindochter van de laatste Maharaja van Bikaner, Karni Singh) en een bekende plaatselijke politica. 

Een van de merkwaardigste tempels die we bezocht hebben was de rattentempel van Deshnoke, zo'n 30 km van Bikaner. Volgens de legende zou een stiefzoon van Karni Mata, na te zijn verdronken, op verzoek van zijn moeder terug tot leven zijn gewekt. De god van de dood had er blijkbaar weinig zin in en liet de zoon, samen met alle andere mannelijke kinderen van Karni Mata, reincarneren in ratten. Het gevolg is een met 20000 zwarte ratten (en enkele witte) geinfesteerde tempel waar de mensen van heinde en verre naartoe komen om ode te brengen aan deze heilige creaturen. Je ziet de mensen zelfs eten van door de ratten half afgeknabbelde crackers! Vanuit elke opening in de muren leken wel tientallen ratten te komen, soms zelfs over onze (blote) voeten hollend! En de geur... die was bijna niet te harden natuurlijk! Overal lagen bovendien etensresten die vele mensen meebrengen voor de lieflijke diertjes, dus het was kwestie om goed je weg te zoeken tussen al die restjes, ratten en uitwerpselen. Plotseling consternatie alom: een witte rat (rozig-bruine is een betere omschrijving!) werd gesignaleerd! Mensen troepen haastig samen, maar het beestje kiest al snel het hazenpad. In het heiligste centrum van het heiligdom gaan de religieuze ceremonien ondertussen onverstoorbaar verder en op het monotoon geroezemoes van prevelende mantra's besluiten we deze opmerkelijke plek achter ons te laten en alles eens te laten bezinken met een lekkere chai. 

Enkele dagen later nodigde Yogi ons dan uit om een nacht in de Thar woestijn door te brengen. Alle elementen waren aanwezig: een schitterende zonsondergang die de steppewoestijn al snel achterliet in volslagen duisternis, een traditioneel Rajasthaans avondeten rond een kampvuur en onder een stralende sterrenhemel, een lekkere, voor niet-legerpersoneel verboden, 7-jaar gerijpte Old Monk rum, en uiteindelijk een meter dekens in je tentje om je lekker in te duffelen tegen de nachtelijke kou! Een fantastische ervaring! Je leert hier trouwens echt de waarde van water waarderen. Zo moesten we wegens waterschaarste onze vuile borden en bestek afwassen met zand.

Een andere geweldige ervaring was een bezoek aan een Rajasthaans bruiloftsfeest. Wat een kleurenpracht overal! De vrouwen liepen rond in schitterende gewaden en een band speelde live Hindoe muziek. Even dachten we echter zelf in het middelpunt van de belangstelling te staan. De muziek hield net niet op met spelen toen we er aankwamen. We werden uiteindelijk uitgenodigd om dure whiskey te drinken in het "mannenkwartier", waar we nogal bekijks hadden aangezien Uria en Martina (een Slovaakse helpster) er ook bij waren. De wenkbrauwen trokken nog meer omhoog toen Martina zich ook aan de whiskey waagde! Hoewel het eerst bij vreemde blikken bleef, duurde het toch even vooraleer een eerste heerschap zich voorstelde en vroeg om samen op de foto te mogen. Nu het ijs door deze heldendaad eindelijk gebroken leek, moest plots iedereen op de foto met ons en kregen we zelfs even hun tulbanden aangemeten! Hoewel we het huwelijk zelf niet gezien hebben was dit een zeer aangename kennismaking met de Rajasthaanse gastvrijheid! Wat een contrast met het Delhi dat we gezien hebben. En toch... dat er ook hier mensen zijn die echt gastvrij zijn en niet op je geld uit zijn zouden we ervaren in de Roze Stad, Jaipur. Meer hierover in deel 3 van "De geuren en kleuren van India!"