Reisverhaal «In het spoor van de Inka's! »

Wereldreis! | Peru | 0 Reacties 21 April 2014 - Laatste Aanpassing 07 Mei 2014

Eenmaal in Copacabana was het plan om de bus van 13u30 te nemen richting het Peruviaanse Puno. Er werd ons gezegd dat we al om 13u ter plekke moesten zijn, maar omdat het Zuid-Amerika is steekt het nooit op een minuut. Groot was dan ook onze verbazing toen we er om 13u10 toekwamen om dan te horen dat de bus al vertrokken was. Bleek dat er een folkoristische optocht was aan de grens waardoor deze gedurende enkele uren zou worden afgesloten en waardoor bussen dus opeens vroeger dan gepland moesten vertrekken om vooralsnog de Peruviaanse kant te halen voor het te laat is. Niet dat men het nodig achtte ons dit even te melden toen we de dag ervoor het busticket kochten... Niet dat we het ook erg vonden... Deel van het avontuur nietwaar? En dus haalde Uria haar trukendoos boven! Even theatraal zagen en klagen tegen iemand van het busbedrijf, vervolgens eens lief kijken en binnen de kortste keer wordt er vanalles gedaan om ons zo snel mogelijk richting grens te krijgen. We moesten zelfs hollen om een taxi te halen die vervolgens tegen topsnelheid door de straten van Copacabana scheurde. De passagiers die hij onderweg nog oppikte wisten niet wat er aan de hand was! Nog voor ze de deur konden sluiten, scheurde de taxi alweer met gierende banden weg. De oudere man die vooraan zat moest zich zelfs met beide handen vasthouden... Gelukkig kwamen we nét op tijd bij de grens aan om nog snel-snel de formaliteiten af te werken en op de wachtende bus te springen, vlak voordat de weg werd afgesloten.

Een viertal uurtjes later stonden we dan in Puno, de toegang tot de rieteilanden van Uros en smeltkroes van de Aymara- en Quechua bevolkingsgroepen. Van deze altijd levendige stad herinneren we ons echter vooral de chullpa's van Sillustani. Dit zijn indrukwekkende pre-Inka tombes in de vorm van megalithische torens, waarin vele honderden mummies werden gevonden. Onlangs heeft men geprobeerd een deel van zo'n toren na te bouwen met de methodes die men indertijd voorhanden had. Men deed er drie maanden over met zes man. En dan hebben we het nog niet over die tientallen andere tombes, die soms nog heel wat groter zijn! Ja, vroeger wist men duidelijk nog wat geduld betekende...

Na enkele dagen Puno werd het vervolgens tijd om de 7-uur durende busrit naar Cusco aan te vatten, waar we zowaar bijna drie weken zouden verblijven. Cusco is immers de magnifieke hoofdstad van het oude Inka-rijk (15e-16e eeuw) en toegangspoort tot de Heilige Vallei en Machu Picchu. Voor wat betreft deze laatste dachten we nu toch eens na te gaan hoeveel tickets er nog beschikbaar zijn. Er mogen namelijk 2500 mensen per dag Machu Picchu betreden, waarvan slechts 400 de klim naar Huayna Picchu mogen doen, vanwaar je een verbluffend uitzicht hebt over de oude Inkastad en de woeste omgeving. Wat bleek? Er waren nog wel genoeg tickets voor Machu Picchu zelf, maar tot half mei was er geen enkel ticket meer beschikbaar voor Huayna Picchu... BEHALVE nog slechts 8 tickets voor 27 april. "Onmiddellijk reserveren die handel," dachten we. Er was echter één probleempje: je moest binnen de 6 uur betalen of de reservatie werd geannuleerd. Onmiddellijk betalen was dus de boodschap. Helaas is Peru nu niet echt Mastercard-vriendelijk en is Visa al wat de klok slaat. Gezien we enkel Mastercard op zak hebben, haastten we ons naar het infokantoor van Puno. Zij konden ook maar enkel vaststellen dat de banken allemaal dicht waren (het was Goede Vrijdag), dat je niet met iemand anders zijn Visa kaart kan betalen en dat er eigenlijk maar 1 oplossing is, willen we deze tickets bemachtigen: om de 6 uur de reservatie hernieuwen totdat we de bus 's anderendaags zouden nemen richting Cusco, en éénmaal daar, onmiddellijk hernieuwen en de tickets rechtstreeks in het DRC (het officieel verkoopkantoor) betalen. Er zat weinig anders op en na een korte nacht en een voorspoedige busrit doken we het eerste het beste internetcafé binnen dat we vonden in Cusco. Gelukkig waren er dan nog steeds 6 tickets beschikbaar, konden we de reservatie hernieuwen en met ons afgeprint bewijsje begaven we ons vol goede moed richting DRC. Bleek (uiteraard) dat daar een rij tot Zichen-Zussen-Bolder stond die (uiteraard) volgens de principes van de processie van Echternach vooruit leek te gaan. Tot overmaat van ramp zagen we enkele touroperatoren voor ons staan die LIJSTEN van mensen bij zich hadden die een ticket nodig hadden. Gelukkig viel het al bij al toch nog mee en hadden we ons ticket nog op de valreep in handen, vlak voor de duisternis inviel. Dat noemen ze dan geluk hebben!

Omdat Cusco dé archeologische hoofdstad is van Zuid-Amerika dachten we dat een "gratis historische toer" wel nuttig zou zijn. Helaas bleek onze gids weinig kaas te hebben gegeten van de geschiedenis van zijn eigen stad. Het begon nochtans veelbelovend, met het gruwelijke verhaal van Tupac Amaru II, die één van de grootste opstanden tegen de Spaanse bezetting organiseerde, maar dat moest bekopen met de dood. Op 18 mei 1781 werden zijn vrouw en kinderen publiek geëxecuteerd op het centrale plein, terwijl hijzelf gevierendeeld werd. Dit plein kreeg sindsdien de bijnaam "Plein der Tranen". Echter, in plaats van het verder te hebben over de ontstaansgeschiedenis van de stad, de centrale Zonnetempel en andere verbazingwekkende Inka-architectuur die overal nog in de stad te bewonderen viel, begon onze flamboyante gids het levensverhaal van Tupac Shakur te vertellen (met zijn rapmuziek op de achtergrond natuurlijk), om vervolgens Thor Heyerdahl's reis met de Kon-Tiki te bewierroken (hoewel deze op zich weinig wetenschappelijks heeft bewezen), alvorens over te gaan naar het nog-veel-minder-wetenschappelijk-bewezen Atlantis, dat hij beschouwde als de oorsprong van de technologische kennis van de Inka's. Neem daarbij nog een lange uitwijding over chakra's en het historische karakter van onze toer was compleet! 

Hoewel we dus weinig over Cusco zelf hadden bijgeleerd, buiten dan wat New Age mythologie, konden we deze namiddag gelukkig doorspoelen met een gratis glas pisco sour. Uiteindelijk zijn we zelf op ontdekkingstocht gegaan in deze boeiende stad, waarbij we verschillende musea hebben aangedaan (o.a. de musea van moderne, regionale en volkse kunsten, alsook het museum van heilige, magische en medicinale planten), alsook de wonderbaarlijke Qoricancha, de oude Zonnetempel die voor de Inka's gold als het middelpunt van het universum. De Spaanse conquistadores hadden de gewoonte om de onderste lagen van veel Inka-tempels te behouden zodat deze als basis konden dienen voor hun kerken. Een geluk, want net daardoor kan je overal in Cusco nog de hoogstaande architectuur bewonderen die de Inka's indertijd machtig waren. Dankzij hun verfijnde technieken (en ongetwijfeld hun appreciatie voor de deugd van "geduld") waren ze in staat om lange muren vol zware stenen te bouwen, zonder gebruik te maken van een soort cement en waarbij elke steen naadloos aansloot op de omliggende blokken. Zo is er zelfs een 12-hoekige muursteen te vinden in één van de vele nauwe straatjes in Cusco!

Net als je denkt dat de bouwkunst van de Inka's je niet nóg meer kan laten verwonderen, dan word je geconfronteerd met het heuvelfort van Saqsayhuamán (oftewel "Sexy Woman" volgens onze eerder vernoemde stadsgids). Deze site was oorspronkelijk bedoeld als militaire vesting en als astronomisch observatorium, en bestaat uit een gigantische cyclopenmuur met blokken tot 7 m hoog die vele honderden tonnen wegen. En alles sluit weer naadloos aan mekaar! Soortgelijke verbazingwekkende architectuur zouden we later terugzien in de sites van Q'enqo, Pucapucara en het wondermooie Tambomachay, waar je indrukwekkende waterwerken kon bewonderen. De Inka's wisten immers als geen ander hoe water van hoog in de bergen af te leiden naar een wirwar van stenen kanaaltjes, zowel voor irrigatie als voor hun badruimtes.

Tijdens ons verblijf in Cusco zijn we dus ook met onze duurverdiende tickets richting Machu Picchu vertrokken. Deze oude Inkastad ligt op een bergtop boven het dorpje Aguas Calientes, dat eigenlijk niet meer is dan een overnachtingsplaats voor de vele duizenden bezoekers die hier steeds weer passeren tijdens hun tocht naar Machu Picchu. Er zijn veel manieren om daar te geraken, maar veruit de meeste mensen nemen de peperdure trein vanuit Cusco of Ollantaytambo. Het traject Ollantaytambo - Aguas Calientes is, per kilometer gerekend, zelfs de duurste treinrit ter wereld. Deze boemelrit van anderhalf uur kost je MINSTENS 40 euro per persoon, enkel! 

Gelukkig zijn er ook andere, veel goedkopere, maar minder bekende routes voor zij die wat meer tijd hebben. Zo namen we allereerst een lokale bus naar Ollantaytambo (2,5 euro/persoon). Dit kleine dorpje bestaat voor een groot deel nog uit oorspronkelijke muren en gebouwen, stammend uit de Inka-tijd. Sommige huisjes worden zelfs al meer dan 500 jaar continu bewoond. Veel mensen spreken ook enkel Quechua en hebben slechts weinig notie van het Spaans. Het enige Quechua-woordje dat we trouwens leerden was een Wifi paswoord, pikysiky. Wij content natuurlijk dat we weer iets konden bijleren! Echter, we werden al serieus achterdochtig door de slappe lach van de kuisvrouwen als reactie op onze vraag wat dit woord nu eigenlijk betekent. Veel maakte het eigenlijk niet uit, want hoeveel mensen kennen nu ook het Quechua voor "schaamluis"?

Hoog op de imposante heuvels die Ollantaytambo omsluiten liggen overigens een schat aan archeologische sites, gaande van uitgestrekte landbouwterrassen, immense Zonnetempels tot oude Inka-begraafplaatsen. Na enkele dagen te hebben doorgebracht in dit uiterst charmante en authentieke dorpje, namen we een overvolle bus naar het verre Santa Maria (3 euro/persoon), dat aan de achterzijde van Aguas Calientes gelegen is. Hier moesten we vervolgens overstappen in een kleine camionette die ons naar het piepkleine Santa Teresa (2,5 euro/persoon) bracht, waar we wederom richting een camionette werden geloodst voor een hobbelige rit naar Hidroelectrica (1,5 euro/persoon). Vanaf deze waterkrachtcentrale moesten we vervolgens een 3 uur durende wandeling langs de treinsporen ondernemen richting Aguas Calientes. Onderweg kregen we er bovendien nog gratis een geweldig uitzicht bij op de door nevelslierten omhulde heilige bergen van het Vilcabamba-massief. Heen en terug heeft het transport naar Aguas Calientes ons dus uiteindelijk slechts 20 euro/persoon gekost.

Aguas Calientes moet toch wel de vuilste toeristenval zijn in heel Zuid-Amerika! Je betaalt er voor alles minstens het dubbele van de prijs in Cusco en dan word je nog in't zak gezet. Zo bieden veel restaurants een "menú" aan tegen 20 soles (5 euro), waarvoor je een kleine soep krijgt en een hoofdgerecht dat zo miniem is dat je een tweede hoofdgerecht moet bestellem om niet met honger van tafel te gaan. Vervolgens tellen ze nog een verdoken 10 % tax en 15 % fooi bij de rekening, zodat je uiteindelijk veel te veel betaalt voor veel te weinig. Om dit allemaal te vermijden hebben we telkens op voorhand duchtig gediscussieerd met de druk-gesticulerende uitbaters opdat we toch maar die extra's niet hoeven te betalen. Soms kregen we zelfs korting als we dreigden gewoon naar het volgend restaurant te gaan. Een andere truc is om gewoon naar de centrale markt te gaan en je eigen fruit en groenten te kopen tegen prijzen die een stuk goedkoper zijn dan op de drukke toeristenstraat, een 100 m verder. 

Onze jeugdherberg in Aguas Calientes was een gezellige B&B, waarvan we vooral een lange discussie onthouden met enkele Hollandse meisjes over de grappige verschillen tussen hun Nederlands en ons Vlaams. Zo lagen ze telkens te schaterlachen bij het woordje "zot", dat ze zelf blijkbaar nooit gebruiken!

Om Machu Picchu te bereiken zijn er twee mogelijkheden: neem de bus (14 euro/persoon, retour) of wandel de 500 m steile klim naar boven. Omdat we ook nog Huayna Picchu gingen beklimmen die dag besloten we toch maar veiligheidshalve om de bus te nemen. De eerste aanblik van Machu Picchu zelf is er uiteraard eentje van ontzag! Dat men deze plaats kon bouwen op zo'n ontoegankelijke plaats, hoog in de Andes, blijft toch wel een half mirakel! Toen we er arriveerde tegen 6u 's morgens was er gelukkig nog weinig volk en moest de zon nog opkomen boven de grillig gevormde maar o zo mysterieus ogende bergen die de Inkastad omringen. Terwijl het licht van de nieuwe dageraad stilaan de stad doordringde, wandelden we langs oude huisjes, steile landbouwterrassen en de overblijfselen van heilige tempels. Centraal gelegen vind je de Intihuatana, een monoliet die uiterst precies werd uitgehouwen om de kardinale punten weer te geven alsook de equinoxen. De Inka's waren niet enkel meesterbouwers maar beschikten duidelijk ook over een gedetailleerde astronomische kennis.

Over het precieze doel van Machu Picchu tast men nog steeds half in het duister. Vermoedelijk is deze plaats een soort buitenverblijf geweest voor de Inka Pachacutec en zijn nauwe medewerkers. Er konden zo'n 500-700 mensen verblijven. Vaststaat dat de stad nooit door de Spanjaarden werd ontdekt, zelfs al hadden ze documenten in handen waar melding werd gemaakt van deze plaats. Ten tijde van de (officiële) ontdekking ervan in 1911 door de Amerikaanse ontdekkingsreiziger Hiram Bingham, woonden naar het schijnt zelfs nog enkele lokale mensen in de ruïnes. Net doordat de Spanjaarden deze plaats nooit ontdekt hebben zijn de ruïnes overigens in verbazingwekkend goede staat bewaard gebleven.

Tegen 10u 's morgens werd het dan tijd om Huayna Picchu te beklimmen. Een grillig pad dat zeer steil omhoog liep over glibberige stenen en langsheen diepe afgronden bracht ons uiteindelijk naar de top van de berg, vanwaar je een machtig uitzicht hebt over Machu Picchu, alsook de diepe valleien, geschapen door de Rio Urubamba, en de immer groene bergtoppen van het Vilcabamba-massief. Met de warme zon in onze rug bleven we er toch even zitten om te genieten van dit spektakel! Helaas mochten we slechts 4 uur op de berg vertoeven en al snel glibberden we weer naar beneden over het veel te smalle, veel te steile pad. Tijdens onze trage weg richting uitgang kwamen we nog een Amerikaanse Bijbelgroep tegen, voornamelijk bestaande uit jongeren. De leider sprak hen toe over hoe men hier vroeger zulke idolen als de Zonnegod, of de Berggoden vereerden en hoe we deze idolatrie tegenwoordig moeten weerstaan, zoals een citaat uit Mattheüs het verder uitlegt. We besloten wijselijk om rustig verder te gaan...

In de toiletten van Machu Picchu openbaarde zich trouwens nog een vreemd spektakel: twee Japanners die vol overgave hun dure camera's met ultralange lenzen bovenhaalden om duchtig de aanwezige, urinerende mannen te fotograferen (van achteren welteverstaan...)! We wisten al dat ze cameragek waren, maar dit is toch een heel ander niveau! Enfin, wederom besloten we (of liever, Stijn) wijselijk om rustig verder te gaan...

Na nog een nachtje in Aguas Calientes vertrokken we de volgende ochtend te voet terug langsheen de treinsporen richting Hidroelectrica. Onderweg kregen we het gezelschap van een soort Golden Retriever. Omdat we hem enkele droge koekjes gaven en een aai op zijn bol, bleef hij bij ons gedurende de hele tocht! Straathonden... soms hebben ze gewoon wat aandacht nodig.

Na een voorspoedige rit in enkele busjes en minibusjes stonden we terug in Cusco, waar we nog een weekje zouden verblijven. We bezochten er nog enkele monumenten en maakten kennis met Lara uit Duitsland, Flor uit Frankrijk en eveneens Wim en Lies uit het Antwerpse. Met Lara gingen we een dagje uit naar Písaq, een dorpje waar een groot ruïnecomplex gelegen is met uitgestrekte landbouwterrassen, tempels en grotten waar een groot aantal mummies gevonden werden. Het bleef helaas de hele dag miezeren en bovendien liepen we even verloren, waardoor we onze weg tussen exotische (maar stekelige!) flora naar het dichtsbijzijnde pad moesten zoeken. Hoe verder we liepen, hoe steiler het echter werd, maar uiteindelijk slaagden we er, mits wat gekruip op handen en voeten, toch in om het pad terug te vinden en het dorpje te bereiken alvorens de duisternis inviel. Weerom een avontuur dat we niet snel zullen vergeten! De hete mate de coca thee achteraf leek wel een geschenk uit de hemel!

Omdat we wat langer in Cusco hebben verbleven dan gepland, hebben we besloten om wat minder van de rest van Peru te zien en vrij snel door te reizen richting Ecuador, waar we de laatste twee weken van mei zullen verblijven. Maar daarover later meer. Veel groetjes en tot een volgend verslagje!

PS. Omdat we er financieel nog vrij goed voor staan en om een belofte aan een goede vriendin in te lossen, hebben we besloten om eind juni, na een weekje thuis te zijn, terug te vertrekken voor een viertal maanden. Ons doel is Iran, waar we overland naartoe zullen reizen via Duitsland, Tsjechië, Slovakije, Hongarije, Roemenië, Bulgarije, Turkije en Armenië. We zullen (deze keer definitief) terug thuis zijn rond eind oktober! Al die tijd kan je ons natuurlijk blijven volgen via deze blog!