Reisverhaal «Turkije is de beste land!»

Wereldreis! | Turkije | 0 Reacties 29 Augustus 2014 - Laatste Aanpassing 09 September 2014

Istanbul is een gigantische stad, iets wat al bij de eerste aanblik zonneklaar wordt! Een stad die aan alle kanten tot aan de horizon reikt, zowel aan de Europese als aan de Aziatische zijde. Een metropool als geen ander die ons bij elke aanblik weer bleek te verrassen met zijn supermulticulturele gezelligheid. In het hart van deze stad liggen ontelbare straatjes kriskras door elkaar, een schier onuitputtelijke verzameling aan restaurantjes, theehuisjes en kleurrijke souvenirshopjes herbergend. Ons hostel bleek bovendien vlakbij de belangrijkste winkelwandelstraat van Istanbul gelegen, Istiklal Caddesi. Zoals al eerder gebleken, moesten we ook nu weer iets over hebben voor een supergoedkope accommodatie: een fuifhostel waar hitsige jongeren samentroepten om elke nacht opnieuw op veroveringstocht te trekken! Gevolg: een ladderzatte jeugd die in het midden van de nacht de 10-beddendorm binnenstrompelden om vervolgens met veel gebeeeuuuukkk alles onder te kotsen. Niet dat Stijn daar ook maar iets van gemerkt had... Lang leve die oordopjes! Uria daarentegen krijgt nog steeds rillingen als ze er aan denkt!

Istiklal Caddesi is een avontuur op zich. Vertrekkend vanaf het nabijgelegen Taksimplein proberen kleine oude trammetjes zich een weg te banen tussen de vele honderden wandelaars en langs de vele stalletjes van kastanje-, mosselen- en maisverkopers. Op regelmatige afstand heb je bovendien flamboyante ijsverkopers die met veel gevoel voor theater een hoorntje voor de mensen prepareren. Om aandacht te krijgen voor hun ijskunsten tokken ze regelmatig met hun meterslange ijsschep tegen een tros hoog hangende koebellen. Lekker eten vind je in deze stad overal, gaande van een enorm assortiment aan kebaps en aanverwanten tot heerlijke specialiteiten zoals kumpir, een enorme aardappel gevuld met bv. kaas, boter, verschillende olijven, Turkse ham, erwtjes, sla en mais, of pide, een soort Turkse pizza met gehakt. Een andere lekkernij die we in Istanbul ontdekt hebben is menemen, een pangerecht dat gegeten wordt als ontbijt en dat bestaat uit omelet, tomaat, Turkse pepers, ui, look en bladpeterselie. Om de vertering van al dat lekkers te bevorderen wordt vaak bij de maaltijd een zoutige yoghurt gedronken, ayran. Het was even wennen in het begin, maar we zijn er al helemaal fan van geworden! Turken zijn bovendien ook verzot op hun çay, een soort Turkse zwarte thee die wat wegheeft van de Indiase chai. Overal merk je kleine gezellige theehuisjes op waar men, gezeten op uiterst lage stoeltjes, de çay op zijn dooie gemak naar binnen werkt terwijl alle ogen gaan naar de tussendoor passerende mensen.

Om doorheen deze enorme metropool te reizen hebben we gebruik gemaakt van het uitgebreide metro- en tramnetwerk. In plaats van elke keer de volle pot te betalen kan je gebruik maken van de Istanbulkart, waarop je telkens wat geld moet storten en dat je reizen met het openbaar transport een pak goedkoper maakt. Enkele plaatsen die we zo bezocht hebben zijn de mooie Blauwe Moskee, de immense Hagia Sophia alsook de mysterieuze Basilica Cisternen. Vanaf de oude Galata Toren kregen we pas echt een goed zicht van de grootte van deze stad, alsook de Bosphorus. Een overvloed aan heerlijke geuren van allerlei specerijen en verse koffiebonen kwam ons dan weer tegemoet in de Kruidenbazaar. Het kleurenpalet was indrukwekkend! Voor elke denkbare tint leek er wel ergens een specerij te bestaan! Wat ons betreft moet deze bazaar zeker niet onderdoen voor de reusachtige Grote Bazaar die wat verderop gelegen is. 

In Istanbul namen we dan na enkele dagen een bus richting Bergama, via een ferry over de Zee van Marmara. Bergama is een charmant, zeer oud stadje dat gelegen is vlakbij de beroemde ruines van de Acropolis van Pergamon alsook het Asklepieion, het helingscentrum gewijd aan de god Asklepios en waar de beroemde geneesheer Galenus zijn praktijk had. In deze laatste vonden we restanten terug van oude minerale baden, tunnels waarin het verzachtend geluid van druppelend water te horen was (en is!), en overblijfselen van ruimtes waar men aan droominterpretatie deed. De Acropolis zelf viel vooral op door zijn deels gerestaureerde Trajaneum tempel en zijn theater. Ons hostel in Bergama was een oud gebouw waar de ietwat verlegen eigenaar ons elke ochtend verraste met een heerlijk vol ontbijt op het dakterras, onder tientallen overhangende druiventrossen en met prachtig uitzicht op de omgeving. We maakten er ook kennis met een Freudiaans psychoanalyste die er samen met haar vriend voor enkele dagen verbleef.

Al snel zaten we weer op de bus, deze keer richting Selçuk, met het vlakbij gelegen Efeze, één van de meest toeristische plaatsen in Turkije. Deze oud-Griekse en later Romeinse haven- en handelstad bevat tegenwoordig enkele zeer indrukwekkende overblijfselen van deze periode, inclusief de Tempel van Hadrianus en de Bibliotheek van Celsus. Het aantal bezoekers (waarvan velen per cruiseschip gekomen zijn via het nabijgelegen Kusadasi) en de zeer broeierige hitte van dicht tegen 40 graden maakte dat we er toch niet al te lang vertoefden...

Van Selçuk ging het vervolgens door naar Pamukkale, het "kasteel van katoen". Hier ligt een van de mooiste natuurwonderen van Turkije, een groot aantal terrassen van neergeslagen calciumcarbonaat dat het vreemde uiterlijk heeft van katoen of dikke klodders sneeuw. Al blootvoets begaven we ons richting de top van de helling, langs meerdere terrassen waarvan de temperatuur steeds hoger werd naarmate we dichterbij de top kwamen. Sommige mensen wreven de naar het schijnt geneeskrachtige modder uit over hun lichaam en baadden vervolgens in het ondiepe water van de terrassen. Wijzelf hielden het toch wat droger vermits ook hier weer enorm veel bezoekers waren. Desalniettemin is het toch best een spektakel om zien! In Pamukkale zelf maakten we verder kennis met de gastvrijheid van de Turken. Mehmet, een wat oudere heer, toont ons zijn kleine winkeltje en trakteert ons vriendelijk op çay, terwijl hij over zijn dorp vertelt en over de komst van "big money hotels". Hij fleurde merkbaar op toen we hem zeiden dat wij maar in een goedkoop, klein hotelletje verbleven. "Very good, very normal hotel!" Als Uria er vervolgens een mooie zomerhoed koopt, geeft Mehmet ons bovendien nog een cadeautje mee (een handdoekje met Pamukkale op). "Next time, Pamukkale with children!!" We zullen eraan denken... Wat verderop lopen we dan binnen bij het restaurant van Faroek, één van de zonen van Mehmet. In halfgebroken Nederlands en met een dik accent verraste hij ons met "Vlaams veel beter; Nederland zijn mierenneukers!" Het ijs was onmiddellijk gebroken, zoveel was wel duidelijk! 

Toen we het vervoer wilden regelen vanuit Pamukkale, wachtte ons nog een verrassing: een busbedrijf dat a.h.w. geleid leek door 14-jarigen! Met de gladde aanpak die je eerder van oudere, geroutineerde verkopers zou verwachten konden ze elke klant aan. Fascinerend om zien!

Normaal was het de bedoeling geweest om na Pamukkale drie weken vrijwilligerswerk te doen op een ecologische boerderij nabij Mersin, maar het lot heeft anders beslist.... Plots lieten de boeren niets meer van zich horen en werd zelfs hun workaway profiel afgesloten. Omdat we hen daardoor op geen enkele manier meer konden contacteren zat er voor ons niets anders op dan verder te reizen.

Van een overvloed aan toeristen gingen we dan vervolgens naar een stad waar je maar zeer weinig Westerse toeristen ziet, Konya. Deze stad staat vooral bekend als de laatste rustplaats van de 13de eeuwse dichter, filosoof en Sufi mysticus Jalal ad-Din Rumi, ook wel Mevlana genoemd. Zijn lichaam ligt opgebaard nabij het Mevlana Museum, waar je meer over zijn levensgeschiedenis kan leren en vooral meer te weten komt over de Sufi broederschap der Mevlevi Dervishen, die gesticht werd door een zoon van Rumi. Deze groep staat vooral bekend van zijn sema's, gebedsuitvoeringen waarbij de dervishen via een ronddraaiende dans dichter bij God geraken. Hoewel we als toeschouwers enkel de buitenkant van een sema kunnen zien, was het toch bijzonder indrukwekkend om eens mee te maken! Achter het Mevlana Museum maakte we ook kennis met Mustafa, een nederig man die samen met anderen een kleine shop uitbaat vol met de meest wonderlijke en mooiste keramiek die we al gezien hebben! Met een çay aan onze lippen vertelde hij uitvoerig over gebruikte methodes en de betekenis van patronen en verschillende vormen.

Naast de thuishaven van de dansende dervishen staat Konya ook bekend voor zijn etli ekmek (een speciale soort langwerpige gehaktpizza) en firin kebap (heeeeerlijke ovengeroosterde kebap). Beiden hebben we enkele malen uitgeprobeerd in onze favoriete restaurantjes. Dit waren steeds plaatsen waar veel lokale mensen kwamen, steeds weer garanties voor lekker eten tegen zeer schappelijke prijzen! Het viel trouwens op dat wij Belgen echt wel bourgondische eetgewoontes hebben! Steeds weer leken we dubbel zo traag te eten dan de lokale mensen. Het leek alsof voor hen eten vooral iets praktisch is i.p. iets waar je tenvolle van moet genieten. Althans in onze ogen...

Ons hotelletje in Konya was gelegen vlakbij enkele moskees. Gevolg: vijfmaal daags een luide kakofonie aan azans (oproepen tot gebed) die vanaf de minaretten klinken. Waarom deze niet allemaal gesynchroniseerd worden afgespeeld is ons een raadsel, aangezien het verschil van enkele seconden tussen elke azan van elke moskee een wereld van verschil bleek!

Als voorbereiding op ons verblijf in Iran heeft Uria ook een hijab (hoofddoek) gekocht in Konya. Met vereende krachten van enkele behulpzame dames (niet erg geholpen door de totale taalbarriere...) kreeg ze uiteindelijk de techniek onder de knie! Enkel onze visumregelingen stonden nu nog tussen ons en Iran, maar dat zouden we later in Ankara regelen. 

Na enkele dagen Konya namen we de bus richting Cappadocia, het Anatolische wonderlandschap van grotwoningen en elfenschoorstenen. Weerom werden we gedropt in een toeristische hotspot, maar je kan moeilijk dit spectaculaire landschap negeren als je in de buurt bent! Onze stee in dit buitenaardse landschap werd Göreme, een charmant dorpje gebouwd tussen ettelijke turfstenen torens, restanten van een enorme vulkaanuitbarsting miljoenen jaren geleden. Göreme barst van de reisagentschapjes, restaurantjes en souvenirshopjes, maar (je kan het al zien aan de verkleinwoordjes) al bij al oogt alles erg knus en gezellig! We spraken snel af met zo een reisagentschapje om de zog. Groene Tour te regelen, alsook een plaatsje op een van de tientallen luchtballonnen die elke ochtend opstijgen voor een memorabele vlucht over dit intrigerende landschap. Onze reisagent verklapte ineens dat Cappadocia een Perzisch woord is dat "land van mooie paarden" betekent. Hij fluistert er wel onmiddellijk bij dat we dit geheim moeten houden want veel mensen weten dit niet. We zouden pas later ontdekken wat hij bedoelde... Maar allereerst was er de ballonvlucht! Het deed ons direct terugdenken aan de dag van Stijn's huwelijksaanzoek, alweer 6 jaar geleden, toen we eveneens de lucht ingingen. Hier in Cappadocia was het toch ook een indrukwekkende belevenis! Vele tientallen ballonnen die ongeveer gelijktijdig voor het luchtruim kozen, terwijl onder ons de magische Roze en Zelve valleien geruisloos weggleden. Wat een spektakel om zien! Na een uurtje was het helaas weer voorbij en stonden we weer met onze voetjes op de begane grond. We bedanken de piloot met "tesekkur ederim" waarop hij verbaasd en oprecht vraagt "why do you speak Turkish??" In Vlaanderen zou het andersom zijn, "Waarom spreek je GEEN Nederlands?" 

Veel van de rotswoningen liggen verspreid rond het Goreme Open Museum. Hier vind je ook een resem rotskerken van soms meer dan 1000 jaar oud, al dan niet met nog intacte orthodoxe fresco's. De meest imposante was de zog. Donkere Kerk, een prachtige rotskerk vol kleurrijke orthodox-religieuze taferelen die in opmerkelijke staat bewaard zijn gebleven o.w.v. hun afscherming van het zonlicht.

Op naar de Groene Tour. Deze populaire daguitstap bracht ons eerst naar Derinkuyu, een ondergrondse stad die tot 80 m diep onder het oppervlakte gaat en waar 20.000 mensen konden verblijven. Derinkuyu is de meest indrukwekkende van de 150 ondergrondse steden die te vinden zijn in de regio. Mensen verbleven er niet continu maar er werden voldoende voorraden aangelegd om er maanden te overleven in geval men moest vluchten voor binnenvallende indringers, zoals de Romeinen. Voor deze laatsten was het bijzonder moeilijk om toegang te krijgen tot dit ondergrondse rijk aangezien de vele toegangspoorten van binnen uit afgesloten werden. Zeer impressionant dat de Phrygiers dit 2500 jaar geleden konden bouwen. De vele nauwe tunnels en doorgangen zijn zeker niet voor mensen die aan claustrofobie lijden!

Na Derinkuyu ging de tour verder naar de afgelegen Ihlara Vallei, een wondermooie groene streep van 14 km lang, gelegen in een oceaan van dorheid die zo kenmerkend lijkt voor zuidelijk Anatolie. Aan het einde van deze herbronnende vallei kwamen we uit bij het Selime klooster, een oud grotklooster dat hoog uittorent boven de omgeving.

Terug richting Goreme hielden we ook even halt bij een onyxfabriek. Onyx, een halfedelsteen verwant aan agaat, wordt hier massaal ontgonnen en geslepen tot bv. bijzonder mooie vazen. Tijdens de demonstratie van het slijpproces werd een eivormige onyx mooi glad geslepen, waarna de werkster de vraag stelde aan onze tourgroep "weten jullie eigenlijk wat Cappadocia betekent?" Onzen euro viel onmiddellijk en Stijn gaf het correcte antwoord, tot grote verbazing van de werkster en de anderen. Daarop kregen we zelfs het onyx eitje cadeau! Ons reisagentschapje bleek dus toch niet zo slecht gekozen ;-)

In Goreme hebben we verder kennis gemaakt met lekkere plaatselijke ovenschotels van gehakt of met aubergines. Befaamd in de streek is ook de pottery kebap, dat gebakken wordt in een gesloten aarden pot die je dan moet open kloppen met het heft van je mes. Het gezellig restaurantje waar we deze lekkernij uitprobeerden stond onder het waakzaam oog van de moeder des huizes, een zich op een aftandse, luid ronkende brommer verplaatsende, ferme Turkse grootmoeder die ons telkens als een hartelijke babushka begroette wanneer we passeerden. Echt hartelijke mensen, die Turken! Overal zag je weer kleine theehuisjes, waar ouderen en jongeren zich aan het oeroude spel backgammon waagden, of ook het modernere rummikub. Nooit gedacht dat dit laatste spel zo populair was in bepaalde streken!

Voor meer aarden kunst zijn we overigens naar Avanos getrokken, het lokale mekka van de pottenbakkerskunst. Uria mocht zich helemaal uitleven bij een lokale meester en kon zowaar bij de eerste poging een kunstig potje produceren! Haar glunderende blik op de foto spreekt boekdelen!!

De dag voordat we zouden vertrekken richting Ankara kwamen we geheel per toeval langs een piepklein kunstcafeetje dat luistert naar de naam Omurca. We dronken er heerlijke huisgemaakte rode wijn en ontmoetten de kunstzinnige, immer nederige Harun. Hij vertelde ons over zijn leven, over zijn gedwongen huwelijk op zijn 16de, over zijn desinteresse in geld en het kapitalisme, over zijn grote voorliefde voor kunst met hout en steen, en over zijn grote droom om te wonen aan de Zwarte Zeekust in een klein huisje in het woud met enkel een tuintje en zijn kunstprojecten. Hij vertelt over de teloorgang van de traditionele landbouw in de streek en over de opkomst van het massatoerisme (waar wij deel aan hebben) dat stilaan de ondergang betekent voor de traditionele manier van leven, met grote droogtes tot gevolg alsook de corruptie van de lokale mensen door het binnenstromende geld. Harun probeert dit tegen te gaan op zijn geheel eigen manier door zijn authenticiteit te behouden. Dat is iets dat direct opviel in zijn nederige woning. Authenticiteit. Een klein stukje verademing in een streek die stilaan versmacht wordt door de verstikkende smog van massatoerisme en de massaconsumptie van steeds weer dezelfde herkauwde objecten. Harun was een vruchtbare spiegel voor ons. We spreken af om bij hem nog een weekje te blijven, in zijn kleine grotkamer die hij voor gasten openstelt. Met toeristen heeft Harun een haat-liefdeverhouding. Hij heeft nu eenmaal geld nodig, een noodzakelijk kwaad waar hij meermaals enigszins verbitterd over spreekt. Hij zegt zijn kunst niet te willen verkopen want dan is het geen kunst meer en verliest het zijn innerlijke waarde waardoor het een zoveelste object wordt, bestemd voor consumptie. We spenderen menige avonden in zijn kunstzinnig ingerichte koer, verhalen vertellend en luisterend naar oude Franse chansons, terwijl enkele van zijn zeven katten ronddartelen rond onze benen. Hij vertelt ons dat hij elke steen van zijn boventerras zelf uitgekozen heeft en zelf op hun plaats heeft gezet. Een andere dag leert hij ons backgammon en mogen we hem helpen met het inpappen van een nieuw kunstwerk in hout met olijfolie. Harun, een van de meest authentieke mensen die we zijn tegengekomen op onze hele reis! Hopelijk kan hij zijn droom waarmaken en vindt hij rust aan zijn geliefde Zwarte Zeekust!

Na afscheid te hebben genomen van Harun gingen we richting Ankara. Hier zouden we uiteindelijk een vijftal dagen verblijven om ons Iraans visum te regelen. Nog enkele pasfoto's laten maken (met hoofddoek), paperassen invullen, een overschrijving bevestigen, vingerafdrukken laten afnemen, meer formulieren invullen, onze Iraanse uitnodiging verifieren, nog een zoveelste kopie van ons paspoort maken, vervolgens drie dagen wachten en we hebben ons visum in handen!

Tijdens dat wachten maakten we kennis met onze kamergenoten: Hossein, een Irakese apotheker uit Erbil en een Iraans koppel, Meysa en Kia. Samen hebben we zeer boeiende discussies over Iraakse vs. Iraanse politiek en hoe al die zaken die het nieuws halen nooit een goede afspiegeling zijn van de man in de straat. Ze doen dan ook beiden erg hun best om ons te overtuigen dat ze geen probleem hebben met wie dan ook, ongeacht achtergrond of geloofsovertuiging. We moeten hen duidelijk geruststellen dat we best wel weten dat onze media een weinig genuanceerd beeld geven dat bijzonder polariserend werkt en dat dat gemediatiseerd beeld niets over de gewone mens zegt. Beiden waren overigens zeer ongerust over IS, oftewel Daesh zoals ze het noemen, want deze "barbaren versterken weer het westerse beeld dat alle moslims vanbinnen eigenlijk terroristen zijn" om het in hun woorden te zeggen. Hossein heeft het verder over de moeilijkheden die hij zal ondervinden als hij terug in Irak is. Hij landt in Erbil, maar zijn vrouw en kind zijn ondertussen naar Samarra getrokken, nabij Bagdad. Door de situatie met IS zijn de wegen vanuit Erbil naar het zuiden afgesloten en weet hij niet goed wanneer hij zijn gezin kan terugzien. Dat zijn toch problemen van een andere schaal dan wat wij meestal ervaren in ons Belgenlandje... 

Problemen van een andere schaal zagen we ook in de straten van Ankara, waar veel Syrische vluchtelingen in erbarmelijke omstandigheden wat geld proberen bijeen te bedelen voor een kleine maaltijd. Sinds het begin van de Syrische crisis zijn meer dan 2 miljoen vluchtelingen de grens overgestoken, medegeholpen door premier Erdogan die hen met open armen ontving. Echter, hoewel de Turken meeleven met hun situatie, zorgt deze enorme mensenmassa voor steeds meer en steeds complexere problemen. Er is de taalbarriere en er zijn de verschillende, vaak botsende, geloofsopvattingen die soms voor de vrij seculiere Turken (zeker in steden als Istanbul en Ankara) als vrij fundamentalistisch worden opgevat. We kopen soms wat eten voor enkele bedelende gezinnen, maar er is natuurlijk veel meer nodig dan dat om deze complexe sociale problemen op te lossen.

Met Meysa en Kia zijn we ook eens Ulus gaan bezoeken, het oude stadscentrum. We beklommen het fort van Ankara en bezochten het Museum van Anatolische Beschavingen, dat een uiterst boeiende duik werd in de enorm rijke geschiedenis van Turkije. In Turkije vind je bv. de oudste gekende tempel ter wereld, Gobekli Tepe, die tot 12000 jaar oud is!! Verder ging het over Catal Hoyuk en de culturen van de Hittieten, Akkadiers, Phrygiers, Lydiers, enz... Teveel om op te noemen! Wat een rijke geschiedenis!

Buiten Ulus gerekend is het grootste deel van deze metropool minder dan een eeuw oud. Daarmee ademt ze misschien niet de geschiedenis of de gezelligheid uit van Istanbul, maar ook hier zijn veel gezellige hoekjes te vinden. De truc is bv. om enkele keren terug te gaan naar een favoriet restaurantje zodat je al snel diepere contacten kan leggen met de eigenaar. Zo ontmoeten we Mustafa, eigenaar van een gezellig kumpirrestaurantje nabij het Kizilay district. Hij vertelt uitvoerig over de schoonheid van zijn land, over de verre streken van Erzurum en Van, over de rijke thee tradities van Rize, alsook over Kemal Ataturk, de Vader des Vaderlands en zijn grote held. Hij nodigt ons een aantal keer uit op Turkse thee en we geven hem een foto van ons cadeau. We zijn zelfs voor altijd bij zijn thuis uitgenodigd! Zoals al eerder gezegd, de gastvrijheid van de Turken kent werkelijk geen grenzen, wat onze ervaring in dit mooie land bijzonder goed deed smaken! "Turkije is de beste land!" stond er eens op een zuil in het treinstation van Genk geschreven. We kunnen het enkel beamen! 

Na 40 dagen op Turkse bodem werd het tijd om richting Kaukasus te trekken. Na nog een korte tussenstop in Rize, ging onze bus al snel weer verder richting Sarp, de Georgische grensovergang. Wat ons daar tegemoet kwam tartte echter elke verbeelding!! Maar daarover later meer... Veel groetjes en tot gauw!

 

 

 

 

Fotoalbums van locatie «Turkey»

Turkije is de beste land! (192)

25 Augustus 2014 | Wereldreis! | Turkije | Laatste Aanpassing 27 Augustus 2014

  • Asklepion (5)
  • Cappadocia - Ihlara Vallei (6)
  • Cappadocia - Selime Klooster (2) - als dit maar ni
  • Varen boven Cappadocia!! (16)

 

Plaats een Reactie

 

      
This site is only viewable in landscape mode !
Session Tracking