Reisverhaal «De pech van Paraguay»

Zuid Amerika | Paraguay | 0 Reacties 20 Maart 2013 - Laatste Aanpassing 20 Maart 2013

Hallo iedereen,

Het is weeral een hele tijd geleden  dat we nog iets gepost hebben.
We zullen er dan maar snel aan beginnen!

Vorige keer stonden we op het punt om de watervallen van Iguazu te bezoeken.
Eerst hebben we de Argentijnse kant bezocht om daarna in de namiddag naar de Braziliaanse kant te gaan. In Argentinië hebben we eerst  langs onder aan de voet van de watervallen gewandeld om dan verder te gaan naar de bovenkant  en te eindigen bij de spectaculaire Garganta del Diablo. Het is moeilijk om neer te schrijven hoe groot  en hoe spectaculair de watervallen wel niet zijn. Het is ongelooflijk met welke kracht het water naar beneden valt en dat kilometers lang. Aangezien je dicht bij de watervallen komt, was het onmogelijk om droog te blijven. We denken dat de foto’s het beter kunnen beschrijven.

Na Iguazu zijn we richting Paraguay gereden om zo richting Salta (Argentinië) te gaan . Na een klein stukje Brazilië reden we over `de brug van de vriendschap` , Ciudud del Este binnen. Ciudad del Este is een taxfree zone en waar enorm veel de grenzen over gesmokkeld wordt. Het verkeer is één grote chaos waarbij honderden jongeren u proberen binnen te lokken in hun winkel. Aangezien wij niet echt iets moesten kopen zijn we er maar snel  doorgereden, richting de Itaipudam tussen Paraguay en Brazilië. Na een wat teleurstellende rondleiding ( de rondleiding op de Yacretedam was veel boeiender) , wilden we naar een natuurreservaat.
Hiervoor hadden we echter toestemming nodig om het gebied binnen te gaan. Maar na heel wat verschillende uitvluchten, beginnende van ´ik kan de weg niet uitleggen` tot `het is onmogelijk om er met een auto te geraken `,kregen we dus geen toestemming. We hebben onze weg dan maar verder gezet en en onze plannen wat aangepast. `s Avonds hebben we geslapen op een camping  dicht bij nog een waterval. De waterval was best wel de moeite ( In België zouden er grote pretparken rond gebouwd worden) maar viel in het niets met de watervallen van Iguazu. Verder zijn we nog langs  Jesuieten ruines gepasseerd en hebben we Encarnacion bezocht , om daar de grens terug over te steken naar Argentinië.

Na succesvol  Paraguay te verlaten kwamen we aan de grens van Argentinië . Wij mochten zonder probleem het land binnen , maar de auto niet. We misten een document , dat we nog nooit eerder nodig hadden om Argentinië  binnen te komen, waardoor de auto tegengehouden werd. Van de nogal norse douane beambte moesten we onze plan maar trekken en terugkeren naar Paraguay. Na wat aandringen  bleef hij volhouden en zagen we geen andere oplossing dan met zijn baas te gaan praten. HIervoor moesten we de auto achterlaten aan de grens en zijn we naar het centrum gelift , om daar op het hoofdkantoor  een oplossing te zoeken. Na een uurtje te praten met de Administrador ( die gelukkig heel wat vriendelijker was) , was er een oplossing. We kregen toestemming  om gedurende 5 dagen door Argentinië te rijden en zo de grens terug over te steken met Chili om daar in eender welk gemeentehuis het papiertje te laten afdrukken. Een omweg van 1300km ( en de Andes over)en dat terwijl onze ouders al onderweg waren naar Argentinië. Terug aan de grenspost aangekomen was de douanebeambte in alle staten  omdat we  naar zijn baas waren gestapt en de toestemming wel hadden verkregen. Hij deed er alles aan om ons te negeren en na enkele telefoontjes van het hoofdkantoor , veel gevloek  en 4 uur later kregen we uiteindelijk  toch toegang tot Argentinië.OEF!

Wij dus richting Chili voor een papier dat we waarschijnlijk niet meer nodig hebben .
Alles ging voorspoedig tot we terugreden (jawel, met het juiste papier) van San Pedro de Atacama (Chili) richting Salta (Argentinië). Door de hoogte ( we moesten over een pas van 4200m) werd de druk in de radiator te groot en ontsnapte er waterdamp via de stop . Hierdoor werd de temperatuur van de motor steeds hoger en hoger waardoor we genoodzaakt waren te stoppen en de motor te laten afkoelen. Hier stonden we dan  op 3600m hoogte in het midden van de Andes, met in de wijde omgeving niemand te bespeuren. Na een uurtje te wachten en water bij te vullen konden we de weg verder zetten. Dit hebben we nog een paar keer moeten herhalen om uiteindelijk terug in Salta aan te komen (onderweg ook nog eens een lekke band gehad).
We waren een paar dagen voor onze ouders (en Hellen en Mathias) in Salta, waardoor we genoeg tijd hadden om de auto  op te ruimen , de stop van de radiator te vervangen ,een groot onderhoud te doen , om uit te rusten en om te wachten op het groot bezoek uit België.

Nadat we ze hadden opgewacht in hun hotel en bij de nodige pintjes hadden bijgepraat, begon de rondreis in de omgeving van Salta met z’n allen.

Aangezien we nog drukke reisdagen op het programma hebben , is het moeilijk om van heel de reis met de familie ,waarin we veel gezien hebben, een verslag te schrijven. Daarom hopen we op vrijwilligers van het thuisfront ;).

Na een moeilijk afscheid op de luchthaven werd het tijd om de weg verder te zetten naar Bolivië.
Na een toch wel opmerkelijke grensovergang en de eerste kennismaking met corruptie, zijn we nu  in Tupiza.
Ondertussen hebben we de stad verkend en zijn we vanmorgen  te paard de omgeving gaan verkennen. Na de eerste angst te overwinnen, genoten we van de prachtige natuur te paard als echte cowboys. Nu zijn we vollop aan het bekomen  en genieten we nog na met zadelpijn.
Paard rijden is geen lachertje!

Morgen rijden we richting Potosi.

Vele groeten

Leen en Sven