Reisverhaal «Moshi/Januari 2008»

Tanzania | 0 Reacties 28 Januari 2008 - Laatste Aanpassing 28 Januari 2008

Het werkgroepje

 

De eerste vergadering van het werkgroepje is enkele weken geleden doorgegaan,nieuwe mensen zijn nog steeds welkom , bel Maatje 0478361458

 

Ze zijn begonnen met het verkopen van rode en witte wijn en hebben daarvoor een goeie deal gekregen van een Oostendse wijnhandelaar, 5 euro per fles en ‘t is nog goeie ook !!

Dus wie graag wijn drinkt …en dat zijn er veel onder jullie…geef haar een seintje , en als je ze niet direct uitdrinkt,wordt ze alleen maar beter !

 

 

Gekregen financiele steun uit Belgie

 

Sinds de vorige keer dat ik geschreven heb,drie maanden geleden,zijn er drie artikels verschenen over wat ik hier doe.

Eén in de reiskrant van wegwijzer, één in Kreo, een ander reismagazine die samenhangt met vakantiegenoegens en één in het krantje van een Brussels ziekenhuis waarvoor één van mijn deelnemers gezorgd heeft die in mijn Jokergroep zat in september

De powerpoints die Sigrid,de vrijwilligster gemaakt heeft,hebben blijkbaar ook veel reacties opgewekt.

 

Het resultaat is dat er donaties binnengekomen zijn van vrienden,maar ook van mensen die ik niet ken.(in totaal 862 euro)

Een ex-collega die directeur geworden is van een school in Oostende,zal dit jaar sparen voor de straatkinderen.

Via Sigrid haar broer die bij Siemens werkt , zou ik eventueel aan drie laptops kunnen geraken en via medios aan nog één voor weinig geld.

 

Een andere vriendin die bij de provincie West-Vlaanderen werkt,heeft mijn aanvraag ingediend en verdedigd …en hoogstwaarschijnlijk, 90 procent zeker , zal ik begin april 10 000 euro krijgen ….

 

Ja, er is veel gebeurd in enkele maanden tijd en ik hoop dat er nog meer binnenkomt van organisaties , want er is een nieuw idee gegroeid…daarover meer verder in de mail !!! 

 

 

Habari allemaal,

 

Eerst en vooral wens ik iedereen de komende 11,5 maanden het allerbeste toe met vooral mooie momenten, weinig ziektedagen en veel leute !

 

Ik besefte plots dat het al heel lang geleden is dat ik nog geschreven heb,drie maanden, maar ale ik zal het goedmaken met ‘eens’ een langen te schrijven !!!

 

 

Ons eerste seizoen met de office-on-wheels zit erop !

We zijn in vier dorpen gaan lesgeven,Zamo Eerste Hulp en ik Engelse les.

Onverwachts was Sigrid er dus bijgekomen,zij was assistent-lerares (een beetje de Oror van hoger-lager :laatkomers een balpen geven,naamkaartjes schrijven,schriftjes uitdelen…maar wonderen deed met de computer) en Patrick, een Belg die hier voor enkele maanden is met zijn vriendin Mieke die als dermatologe gratis in het ziekenhuis werkt.

Mieke is toevallig een nicht van een vriendin van me en Patrick was op zoek naar een project,hij is leraar geweest in Belgie en dus was dat probleem vlug opgelost !

Hij gaf les aan de dragers !

Het was heel tof om hulp te hebben !

 

We werden overal met open armen onthaald en het ongeloof van GRATIS lessen was ontroerend.

Het verste dorp was Nalemuru en daar bleven Zamo en ik van maandag tot vrijdag kamperen.

Mijn favoriete plek , vlak aan de gate vanwaar de beklimmingen beginnen.

Een arm dorp zonder elektriciteit, water uit de rivier en heeeeeeel veel kindertjes …

 

De eerste nacht hadden ze ons neergezet op het dorpsplein , ik was als blanke de attractie van de kinderen…van ‘s morgens vroeg tot ‘s avonds laat had ik een publiek van vuile,schone kindertjes.

Blanke poetst de tanden,blanke staat op,blanke gaat naar de wc (achter de stam van een denneboom en die zijn niet breed…)

 

Het was grappig,maar ook wel vermoeiend,een beetje als kamperen op de speelplaats van een grote school tijdens een hele lange speeltijd.

 

De tweede nacht hadden ze een plek gevonden voor ons net buiten het dorp waar het rustig was en prachtig vooral als je vogelliefhebber bent : vogels in alle kleuren en alle groottes (meer weet ik er helaas niet van,maar ik genoot er wel van) en mijn favoriete dier hier : de kameleon, echt het meest fascinerende wezen die ik ooit gezien heb.

 

We kookten ons eigen potje , vegetarisch ,maar de vele rondvliegende insekten zorgden toch nog voor de nodige proteinen in de kookpot.

En soms werden we uitgenodigd voor een lokale maaltijd of ging ik om mijn studenten te steunen een thee’tje drinken in hun ‘tea-room’ , een klein hutje met een kromme tafel en een schele stoel.

Maar dit was voor mij het echte Afrika , daar lesgeven, de reden waarom ik naar hier gekomen ben.

 

Het samenwerken met Zamo verliep heel goed en ja als je zo nauw samenwerkt leer je elkaar ook beter kennen en soms leken we wel een getrouwd koppel : samen boodschappen doen , samen koken ,hij die kritiek geeft op mijn rijstijl en ik op zijn te laat komen voor het eten …domme dingen waar we achteraf mee lachten.

 

 

 We hebben in totaal lesgegeven aan 300 dragers in 8 weken.

Tijdens het lesgeven leerden we de dragers beter kennen.

Het was weer opvallend hoe anders ze gewoon zijn van les te krijgen,zwijgen en schrijven…na enkele dagen zag ik ze loskomen en tegen het einde van de week werd er veel gelachen tijdens dialoogjes en spelletjes.

Op het einde van drie weken vertrok ik altijd met spijt ,maar ook met de belofte dat we het volgende laagseizoen terugkomen.

 

Half December zijn we dan naar twee van de dorpen geweest : Umbwe en Nalemuru waar onze eerste twee uitleenbureau’tjes opgestart werden !

En het was een zalig gevoel,het was al het sleurwerk en vroeg opstaan waard geweest !

De 600 kilo kledij werd verdeeld en hopelijk het begin van nog meer die overkomt en nog meer locaties die we kunnen bevoorraden van warme kledij!

 

In Nalemuru werkt er een vriend van Zamo, in het enige hotel daar, als kok en hij wil gratis de kledij uitlenen enkele uren per dag, Benson.

Hij kent alle dragers uit het dorp,dus dat zal de waarborg zijn !

 

In Umbwe hebben we een oude ranger die meewerkt en vlak aan de gate woont.

Hij heeft een kleine kamer ter beschikking gesteld en het inrichten ervan was super.

Alle nagels die in de oude muur zaten werden gebruikt om een touw tussen te spannen en de kleren eraan te hangen.

Een oude deur en het zoeken van enkele grote stenen werden uiteindelijk een rek…Ikea heeft er niets aan !

Eén van de dragers zal hem helpen als hij niet klimt.

Eind deze maand gaan we op bezoek om te zien hoe alles loopt.

 

Sinds half December is het hoogseizoen begonnen en dus wordt de Kilimanjaro weer beklommen.

Zamo heeft al enkele safari’s gedaan en dat geld zal welkom zijn om de auto rijdende te houden,want oude auto’s hebben veel kosten , maar TA is een kloeke!

 

En terwijl Zamo op safari gaat, kan hij ook wat extra verdienen dankzij de fooien, en met vier kinderen kan hij dat goed gebruiken.

 

Ondertussen kan ik me bezighouden met de jongens , ja mijn ‘engeltjes’ die vragen veel aandacht en ook energie.

 

Een mooi verhaal over Bahati,woestelingetje,die terug de straat opgegaan is sinds oktober.

Het schoolgaan was een zware taak voor hem en zijn zelfbeeld.

Hij kan niet schrijven of lezen,is nooit naar school geweest.

Er zijn hier op straat heel veel jongeren die met een mand rondlopen en noten en sigaretten verkopen als job.

Wel,Bahati heeft op een dag , uit zichzelf,met geschooid geld ook een mand gekocht en 20 noten en een pak sigaretten.

 

 

Het mooiste was zijn smoeltje,trots op zijn kleine ‘business’ en ja ik werd een goeie klant van hem (net toen ik wilde stoppen met roken …)

Ik heb hem enkele pakken sigaretten gegeven en twee kilo noten als startkapitaal en hij vroeg of hij een rekening kon openen bij de bank !!

 

Dit is erg ongewoon,hij kijkt vooruit !

Ik was trots op hem,Zamo en ik zijn nu aan het kijken of dat mogelijk is.

Normaal moet je 18 zijn en hij is pas 15 , maar dat is dan het voordeel van Tanzania waar geboorte-aktes een zeldzaamheid zijn en je plots in een dag tijd drie jaar ouder kan zijn !

Voorlopig ben ik zijn bank en komt hij met zijn winst naar mij en stop ik het in een aparte portefeuille.

Hij zou zelfs een eigen kamer willen huren , en daar zijn we nu mee bezig.

Ik heb afgesproken met hem dat ik de eerste maand huur betaal ( 8 euro) en zal het inrichten voor hem , maar hij moet elke dag 25 eurocent sparen voor de huur erna !!)

Ja, ook al zal hij heel zijn leven verkoper zijn,hij geniet ervan en da’s uiteindelijk het belangrijkste !

 

Het samenwonen van de andere jongens verloopt meestal goed.

Ik vind het al een hele prestatie dat ze met z’n zessen samen kunnen wonen zonder toezicht.Ze koken samen en slapen samen.

De omgeving waar ze wonen is niet ideaal,maar ooit hebben ze gezegd dat ze in het centrum wilden wonen.

Nu merken ze dat diefstal daar een deel van is…hun buren ‘lenen’ hun eten en de kleine kamer werd via het raam,waar tralies voor is,opengekraakt en met een stok werd er vanalles uit de kamer gevist.

Ik ga op zoek naar iets anders tegen eind maart,als het ‘contract’ (ale , een stukje papier met wat gekrabbel op van mij) ten einde loopt.

 

Samenwonen is 1 stap en naar school gaan een andere.

De fietsen werden verdiend , maar wat had ik een naief Europees beeld van tweedehandsfietsen in Tanzania!

Wie zou er bij ons aan denken om oude kinderfietsen te stelen??

Een fout die ik gemaakt heb tijdens het kopen van de fietsen was het niet vragen van een betalingsbewijsje.

Ik dacht aan die van ons die we nodig hebben als garantie,maar hier is er geen garantie.

Hier schrijven ze wel het nummer van de fiets op het bonnetje,blijkbaar verwachten ze zich hier aan diefstallen.

 

Dus na een week werd de eerste fiets gestolen…Moshi is een dorp…want een week later werd de dief met de fiets teruggevonden en door één van de jongens naar het politiebureau gestuurd.

Toevallig had ik enkele dagen ervoor kennisgemaakt met twee politie-agenten in de straat,Richardi en Godfrey, die me gezegd hadden dat ik altijd op hen kon rekenen.

Wat sympathiek,dacht ik naief.

Richardi had al met een grote smile naar mijn rok gekeken en het stuk eronder,maar dat nam ik er nog bij.

 

Nu,ze waren er voor ons toen ik meeging naar het politiebureau zonder betalingsbewijs maar wel met foto’s en een camerareportage met de fiets erop.

Maar zonder dat nummer kon ik weinig doen en toen Richardi achter de hoek even vermeldde dat hij drie kinderen had die ook een fiets wilden,hoefde het voor mij niet meer.Drie fietsen om één terug te krijgen was niet interessant.

 

Juma en Gaspa moesten ondertussen hun fiets bij mij thuis zetten omdat ze niet naar school geweest waren en Kelvin werd overvallen toen hij op bezoek ging bij zijn zieke oma,de enige familie die hij nog heeft.

 

En toen waren er nog drie fietsen over en de vakantie begon.

Ja, ze hebben hier twee grote vakanties van 6 weken.

Nu,ik kan me voorstellen dat de leerkrachten dat echt nodig hebben met klassen van 50 a 60 kinderen.

 

Ik had besloten om hen eens mee te nemen op kamp !

Weg van de stad,met de tent en het openbaar vervoer.

Samen koken en ik had toen ik met de Jokergroep rondreisde een djembesessie (een soort drums) gedaan aan de kust en de leraar wilde wel eens afkomen naar Moshi voor de jongens.

Patrick zag het volledig zitten om ook mee te gaan en we belandden in een klein dorp aan een groot meer,Langati.

 

Gaspa,de jongsten wilde zijn knuffelolifant meenemen die hij in juli bij het afscheid gekregen had,maar ik moest hem wel dragen op straat,de stoeren.

Met hun tandenborstel en slaapzak vertrokken we.

De bedoeling was om hen te laten socializen met de locale kinderen en daarvoor had ik een voetbal gekocht en hadden Patrick en ik een heel programma voorbereid met activiteiten en spelletjes.

 

Elke dag stond er twee keer een uur drummen op het programma en Gaspa wilde leren koken.

Het was een prachtig dorp en boeiend om hen uit hun normale omgeving te zien.

Vooral Kelvin bloeide helemaal open en zei op een avond tegen mij: Syli,dit voelt als thuiszijn,de kinderen zijn hier zo vriendelijk.

Hij vertelde me ook voor het eerst zijn triest levensverhaal:

Zijn moeder was ziek geworden en gestorven,zijn vader hertrouwd en ook gestorven.

Zijn stiefmoeder had zelf kinderen , dus hij was er teveel.

Hij heeft nog een zes jaar oudere broer die ook ergens op straat woont,maar hij weet niet waar.

Zijn oma kan niet voor hem zorgen , want ze is ziek.

 

Een  mooi moment was,toen ze met de Eerste Hulpkist de locale kinderen verzorgden.

Gaspa was de verpleger en blies bij ontsmettingsmomenten, Kelvin de dokter.

 

Er kwamen ook enkele moeilijke momenten naar boven,maar het zou abnormaal zijn als dat niet zo geweest was.

Maar toen we terugkeerden,wilden ze allemaal nog blijven,dus dat was mooi.

 

Wat ik ook merk bij hen is dat ze meer en meer open worden naar mij toe.

Sexuele voorlichting is in Tanzania een taboe,zowel thuis als op school.

Enkele weken geleden begonnen ze al giechelend over besneden worden…hier is iedereen besneden die katholiek is , anders ben je onrein.

Dus zijn er ondertussen twee besneden en ik heb ze de week erna verwend en dagelijks traiteur gespeeld met luxemaaltijden die bestonden uit kip en vlees.

Gaspar had me heel overtuigd gezegd dat ze dat nodig hadden om beter te genezen…en hij had het nog wel enkele weken extra gewild.

Binnenkort volgen nog Richardi en Bahati.

 

Tijdens de Kerstperiode had ik het toch even lastig.

Sigrid,de vrijwilligster,was de 21ste teruggekeerd en zoals altijd als het goed klikt met iemand die dan vertrekt,was het weer wennen in een leeg huis.

 

Het lesgeven was afgelopen en dus plots had ik ook tijd en stilzitten is niets voor mij.

Even heb ik getwijfeld of ik toch niet naar huis zou komen,maar mijn belofte aan de jongens om samen kerst te vieren hield me tegen.

En het was een mooie Kerst.

 

Kerstavond hebben we samen gekookt en in mijn keuken tijdens het zweten kerstliedjes gezongen.

Met het eten zijn we toen de straat opgegaan en hebben het uitgedeeld aan mensen en kinderen die geen thuis hebben.

Ze blonken in hun vel.

 

Kerstdag is het hier de gewoonte dat de kinderen in de namiddag naar de kinderdisco gaan.

Mieke en Patrick en ik hebben er eens een kijkje gaan nemen,net een paar controlerende ouders.

Koddig om hen stoer te zien doen en dansen als grote,maar met een ritme om jaloers op te zijn.

Voor hun kerst hadden ze van mij nieuwe kleren mogen kopen en ze zagen er prachtig uit.

 

‘s Avonds was er de verrassingdinner en nam ik hen mee buiten het centrum waar een live-band speelde en er kip op het menu stond.

Veel volk,veel dansen en stralende gezichten.

tWas mijn mooiste Kerst en de hunne ook !

 

 

Sinds deze week is het nieuwe schooljaar begonnen.

Ik heb mijn eerste oudercontact achter de rug en Michael is een pracht van een leraar,die zelf als kind op straat gewoond heeft.

Iemand met een hart voor de jongens, goeie ideeen en veel geduld.

 

De drie fietsen staan momenteel in mijn gang.

Ik ben even op reis geweest vlak na nieuwjaar , het heeft deugd gedaan.

En voor hen was het teruggaan naar school na 6 weken vrijheid niet evident.

Dus heb ik beslist om elke dag met hen mee te wandelen naar school,wat beweging kan geen kwaad.

Want Afrikanen koken met veel olie en dat voel ik aan mijn broeken.

 

Moesten onze kinderen niet door hun ouders uit hun bed gehaald worden,zouden er ook veel afwezigen  zijn op school.

 

Tijdens de vakantie zag ik ook hoe belangrijk geld voor hen is.

Ze krijgen elke week hun eten van me,maar voor extraatjes hebben ze geld nodig en daar raakten ze niet altijd op een goeie manier aan.

Eén van die manieren is het graven naar metaal aan de spoorweg en dat dan verkopen,maar dat is verboden.

 

Dus heb ik nu iets nieuws gevonden om hen op een goeie manier iets te laten verdienen: het verkopen van noten en sigaretten,zoals Bahati doet.

‘s Morgens moeten ze naar school gaan en ‘s middags en in het weekend kunnen ze geld verdienen.

Kelvin stelde zelf voor om mee te helpen betalen in het eten en als er iets aan hun fiets was , dat ze het zelf zouden laten repareren,dus zo worden ze zelfstandiger en onafhankelijker.

 

Dus zijn we eergisteren na school naar de markt geweest om hun elk hun ‘winkel’ te laten kopen. Ze zijn heel enthousiast en ze zijn actief bezig met iets goeds.

Elke dag komen ze hun geld brengen en hun noten bakken bij mij,zo heb ik er controle op en speel ik voor bank.

 

Bahati kwam hier ook binnengewandeld en als ervaren verkoper,gaf hij hen trots tips i.v.m. het bakken van de noten en waar de goedkoopste kraampjes waren.

Hij was in zijn nopjes en de anderen luisterden vol bewondering.

 

Ja,mijn vrije tijd na het lesgeven is alweer opgevuld !

 

Wat het nieuwe idee betreft…

Onze bedoeling was om de locale vakbond hier te helpen , in de eerste plaats met advies om te veranderen en het goeie te doen en zo meer leden te krijgen.

Op die manier hadden ze ook financieel kunnen groeien en de office-on-wheels verderzetten zonder hulp van blanken.

 

Maar helaas, ze zijn er nog niet klaar voor.

Ze werken heel chaotisch en sommmigen hebben een te grote geldhonger…

We blijven proberen , maar ondertussen zijn we beginnen denken aan een andere manier om na mijn vertrek alles verder te laten gaan.

Het nieuwe idee is …een Climber’s Clubhouse !!!

Een Tanzaniaanse NGO die met de opbrengst de office-on-wheels kan laten verderwerken.

 

De Clubhouse zou een plaats zijn waar toeristen en dragers kunnen samen eten en drinken.Er zou internet zijn en er zouden culturele activiteiten doorgaan.

De dragers betalen een lagere prijs voor alles om het voor hen toegangelijker te maken.

En , ook de straatkinderen zou ik hierbij betrekken !

We zouden hen een bij-job kunnen aanbieden tijdens hun schoolgaan en later eventueel een echte job !

 

Wie niet naar school gaat , zoals Bahati , kan een aangepaste job krijgen!

 

Het lijkt ons een fantastisch idee en Sigrid gaat op zoek naar geld in Belgie.

Als die 10 000euro in april erdoor komen kan ik alvast een stuk grond kopen en moest ik dan nog wat geld binnenkrijgen om er iets op te zetten voor de kinderen om veilig in te wonen en om te beginnen een simpele constructie met houten palen en zeilen om een begin te hebben…we zien wel,maar het komt er!

 

Voila,ik heb genoeg getypt voor deze keer.

 

Tot de volgende keer , ik probeer nog wat foto’s te zetten op www.Tangatanga.com

 

Kwa herie !

 

Syli&&&

 

 

 

 

  

 

 

 

 

 

Fotoalbums van Tanzania

General (3)

28 Januari 2008 | Tanzania | Laatste Aanpassing 03 December 2010

  • Mudi,eentje om op te eten !!
  • Om zeker niet onder te gaan ...nog wat zwemlessen
  • Mijn Nederlanse vrienden met hun adoptiezoontje ,

afscheid van het project (2)

20 Juni 2007 | Tanzania | Laatste Aanpassing 20 Juni 2007

  • drager Philip in zijn nieuwe job en met mijn sleut
  • knuffel aan drager Robert

de Engelse competitie (4)

20 Juni 2007 | Tanzania | Laatste Aanpassing 20 Juni 2007

Mijn nieuwe wachters voor de deur (2)

20 Juni 2007 | Tanzania | Laatste Aanpassing 20 Juni 2007

De straatstudentjes in de Engelse les (2)

04 Juni 2007 | Tanzania | Laatste Aanpassing 04 Juni 2007

A\fscheidsfeestje voor de grote mensen !! (4)

04 Juni 2007 | Tanzania | Laatste Aanpassing 04 Juni 2007

Lesgeven in de tuin (6)

04 Juni 2007 | Tanzania | Laatste Aanpassing 04 Juni 2007

Teacher Charles in Moshi (1)

04 Juni 2007 | Tanzania | Laatste Aanpassing 04 Juni 2007

Slapen op straat voor de malariapakjes (5)

04 Juni 2007 | Tanzania | Laatste Aanpassing 04 Juni 2007

de dragers uit de dorpen (4)

04 Juni 2007 | Tanzania | Laatste Aanpassing 04 Juni 2007

the teachers in Marangu (4)

04 Juni 2007 | Tanzania | Laatste Aanpassing 04 Juni 2007

  • teacher Rumisha at Marangu village
  • teacher Maximilian at Marangu village
  • Teacher Saturnin who teaches at Marangu hotel !
  • Teacher Hilary who teaches at the village

Nachtleven in Moshi:dansen in de living ! (4)

04 Juni 2007 | Tanzania | Laatste Aanpassing 04 Juni 2007

Malariabestendige nachtuitrusting... (6)

25 Mei 2007 | Tanzania | Laatste Aanpassing 17 Maart 2007

  • Na het zwemmen , gaan we sjiek eten met heel het '
  • Genieten in het zwembad

NEW CATEGORY (1)

17 Maart 2007 | Tanzania | Laatste Aanpassing 17 Maart 2007

  • zwemles

Wekelijks zwemmen met de straatkinderen (1)

17 Maart 2007 | Tanzania | Laatste Aanpassing 17 Maart 2007

 

Plaats een Reactie

 

      
This site is only viewable in landscape mode !
Session Tracking