Reisverhaal «Operatie Zamo»

Tanzania | 0 Reacties 09 December 2008 - Laatste Aanpassing 09 December 2008

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
De wijnactie die vrienden van me vorig opgestart hebben,loopt nog steeds: 5 euro voor een fles witte of rode wijn . Kan van pas komen tijdens de komende feestdagen , mail me je bestelling door of bel me vanaf zaterdag 14 december ’08 op mijn Belgisch nummer 0477.44.88.13.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
De eerste dinsdag van 2009 verschijnt er een uitgebreid artikel van me in de LIBELLE
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Habari allemaal,
Volgende week kom ik naar huis , dus is het het moment om jullie nog even lastig te vallen met een paar pagina’s Tanzania.
Eerst en vooral was het ongelooflijk deugddoend om zoveel medeleven te ontvangen naar Zamo toe,van vrienden die Zamo ontmoet hebben live of enkel op papier.
Ik heb niet aan mijn spaargeld moeten zitten om hem te laten opereren,voldoende donaties zijn binnengekomen.
Bedankt!
Het was op het nippertje,ik kan zeggen,we hebben een vader van vier kinderen gered van de dood.
Ongeveer een maand geleden zijn we begonnen met het op zoek gaan naar een goeie dokter.
We kwamen terecht in het meest gekende ziekenhuis van Tanzania,KCMC,waar ook heel wat blanke dokters werken als vrijwilliger.
Een blanke chirurg is hier niet aanwezig,maar uiteindelijk hadden we na wat rondvragen een lokale dokter gevonden met een goeie reputatie,dokter Patrice.
Vermits KCMC zo gekend is,komen er dagelijks honderden patiënten van over heel Tanzania met allerlei kwalen en ziektes.
Ziek-zijn hier is vooral tijdrovend…er zijn twee consultatiedagen en als je geluk hebt zie je je dokter na een hele dag wachten in de rij…en anders kom je enkele dagen later maar terug.
En dan zijn er nog de vele onderzoeken die gespreid worden over enkele weken.
Zamo was altijd blij als er een blanke het onderzoek deed,omdat ze vriendelijk zijn,uitleg geven en hem geruststelden.
De Tanzaniaanse dokters en verpleegsters zijn meer van de brute aanpak.
In ons geval had het rekken van de beslissing tot opereren nog een extra reden…de dokter wist dat er een blanke financieel zou helpen…hij rook geld en meldde heel uitdrukkelijk naar mij toe hoe lang de wachtlijst wel was…ja,zelfs in de ziekenzorg is er corruptie.
Ondertussen groeide de tumor , je zag het door zijn T-shirt.
Maar de dokter maakte zich geen zorgen…
Tot ik vorige week maandag een sms kreeg van Zamo dat hij nog een onderzoek nodig had en het weer enkele dagen zou duren voordat hij de uitslag zou hebben,besliste ik dat we naar iemand anders moesten gaan.
Om de hoek van het tehuis waar de jongens naar school gaan,is er een klein,proper privé- ziekenhuisje en daar ben ik op mijn gevoel binnengestapt.
Een gewone dokter liet direct een specialist komen , helaas hij had me misverstaan en er kwam een gynecoloog.
Een heel vriendelijke man die samen met de sympathieke directrice een specialist belde en de volgende dag hadden we een afspraak.
Dat was vorige dinsdagavond.
De chirurg voelde voor Zamo en mij direct goed aan,hij was rustig en zag direct dat de tijd drong.
We bespraken de prijs met de directrice en toen ik akkoord ging ,begon dokter Msuya zijn operatieploeg op te trommelen en een datum vast te leggen,het werd : zondag.
Ja,zo vlug kon het gaan als je geld hebt…en dan spreken we over 500 euro,wat de meesten niet hebben.
Zamo was heel nerveus toen we zondagmiddag wachtten op het moment van de operatie.
Hij had zijn eigen kamer met nog drie bedden ( die achteraf nog van pas zouden komen).
Hij heeft geen familie meer,maar blijkbaar zijn ziekenhuizen ,net als bruiloften en begrafenissen, hier de gelegenheid om sociaal samen te komen.
Dag en nacht had hij bezoek van buren,zijn vrouw,vrienden.
De eerste nacht werden de drie andere bedden bezet door zijn vrouw,een buurman en de verpleegster.De andere nachten waren er ook telkens bezoekers die bleven logeren.
Hij heeft nog nooit zoveel aandacht gehad,het deed hem deugd.
Na een drie-uur-durende operatie werd het gezwel getoond , anderhalve kilo was het al.
Moesten we enkele dagen langer gewacht hebben, had de tumor zijn dikke darm dichtgeknepen en zou hij zichzelf vergiftigd hebben…
Ze hebben een stuk darm moeten wegsnijden en er liep ook een ader door het gezwel.
Hij heeft geluk gehad.
Sinds vandaag is hij weer thuis.
De tumor wordt onderzocht op kanker , de eerste test was geruststellend , maar het definitieve antwoord volgt binnen drie weken…het moet goed zijn.
En er is nog goed nieuws,vers van de pers !
Vanmorgen werd Prosper (de drager uit het dorp Umbwe die ons gratis help met het uitlenen van de kledij en die onschuldig in de gevangenis zat) vrijgelaten , samen met de 12 andere onschuldigen.
Het volledige verhaal van de diefstal is als volgt:
Een winkel in Umbwe had een grote bestelling gedaan aan twee leveranciers.
De leveranciers wachtten al weken op hun geld,maar het kwam maar niet.
Dus kwam de wraak: ze braken in en namen terug wat van hen was en vervolgens staken ze de winkel in brand.
Iedereen die in de omgeving van de winkel woonde en jong was,werd opgepakt.
En blijkbaar sommigen om andere redenen…zoals Prosper,hij is een Pare.
Hier in Tanzania zijn er heel veel verschillende stammen.
Rond de Kilimanjaro wonen de Chagga.
Chagga-leiders staan gekend om hun drang naar geld en macht.
En het dorpshoofd van Umbwe is een typische Chagga en wil alle macht zelf houden of tenminste delen met een andere Chagga,maar zeker niet met iemand van een andere stam zoals Prosper.
Hij was jaloers op het feit dat er een blanke hem vertrouwde en hij het uitleenbureau openhield.
En dus heb ik ongewild schuld aan Prosper zijn arrestatie,vandaar dat ik ook geprobeerd heb om zijn vrouw financieel te helpen terwijl ze er alleen voorstond met twee kleine kinderen.
We zijn overeengekomen met Prosper dat hij iemand anders zoekt in het dorp om de kleren uit te lenen,een Chagga die hij vertrouwt.
Ja, Tanzania is een vreedzaam land,maar onderling is er discriminatie, afhankelijk van je stam.
Prosper gaat er ongelooflijk mee om,hij zag zijn drie maanden gevangenschap als een periode om na te denken en dingen anders te zien,geen wrok of bitterheid.
Hij verwijt me niets,is zelfs dankbaar dat ik hem vertrouwde.
Zamo zijn chirurg is ook Pare en zo ken ik er nog een paar die eerlijk en bescheiden zijn.
Waar zeker geen Pare aanwezig zijn , is het bureau van de immigratie..
Enkele weken geleden kreeg ik op een maandagmorgen bezoek van drie mannen in veel te grote kostuums.Ze zagen er grappig uit.
Even dacht ik dat het dragers waren die zich opgetut hadden,maar net op tijd hield ik mijn mond en kreeg ik identiteitskaarten van immigratie onder mijn neus geduwd en het bevel dat ik mee moest.
Ik probeerde mijn ‘vriend’ van immigratie,Tabaran te bellen.
Hij is maar een klein beetje corrupt en voelt als een veilige vader te midden van al die geldhongerige blikken als je het bureau binnenkomt.
Hij stond aan een loket toen ik met mijn escorte binnenkwam.
Hij stelde me gerust en zei dat ze me niets konden doen,maar dat er iemand was komen klagen over mij (KPA dus…ik wist het al van Philip die bij de Amerikaanse NGO werkt.KPA was daar komen klagen en had gezegd dat ze mij uit het land moesten krijgen ,omdat er geen geld zou zijn zonder mij om dragers samen te roepen en het hen moeilijk te maken)
Ik was net onderweg naar een vergadering met Cuthbert (van Ahsante Tours die Zamo en mij helpt met ons gevecht tegen de vakbond) en had een boekje bij me met enkele puntjes over KPA en de dragers en ook in mijn gsm zaten ‘bewijzen’ van wat ik deed en niet mocht doen als simpele toerist.
Ik voelde me net in een misdaadfilm en besloot naar de wc te vluchten om alle bewijzen ongedaan te maken.
Alle berichten werden gewist en ik scheurde enkele blaadjes uit mijn schrift en stopte ze in mijn onderbroek.Dat leek me de veiligste plek...
Bijna drie uur heb ik doorgebracht met de man met veel te groot kostuum.
Hij zei me dat ik me thuis moest voelen…dat het een standaardprocedure was…
Er werd een verslag gemaakt van alles wat ik hier doe en ik vertelde een mooi verhaal,die deels waar is: als tourleader gekomen,om Swahili te leren,vrienden bezoeken en na drie maanden terug naar Belgie.
Een mens leert hier liegen,ik begon mezelf al te geloven.
Eerst probeerde hij me te pakken op het feit dat ik in een appartement woon en niet in een hotel.
Ik had mijn antwoord klaar:
Ik mag bij mijn vriendin logeren.
Als jij vrienden uit het buitenland op bezoek hebt,ga je ze toch ook niet in een hotel duwen omdat ze geen attest hebben van vrijwilliger.
Toen begon hij over Mkombozi , het tehuis waar de jongens naar school gaan en dat hij wist dat ik daar regelmatig was.Dat was volgens hem werken …
Ik zei:
Ik ga op bezoek bij mijn kleine vrienden,heb ik een attest nodig om vrienden te bezoeken?
En wat dan met al die toeristen die projecten bezoeken en donaties schenken , hebben zij een attest nodig?
Moest jij een straatkind zijn die niemand heeft behalve die ene blanke die hen helpt, en je weet dat ze in Moshi is,maar ze komt niet op bezoek,hoe zou jij je dan voelen?
En toen kwam het er uit,hetgeen waar het allemaal door begonnen was:
Iemand is komen zeggen dat je Engelse les geeft aan dragers…en toen moest hij wel toegeven vanwaar dat kwam:KPA
Ik zei dat zij wilden dat ik dat deed voor hen,maar dat ik geweigerd had en dat dit nu hun wraak is.
Als je me wil pakken op lesgeven,probeer me dan te vinden terwijl ik het doe en zet me dan buiten.
Toen liet hij me gaan.
Hij kon me niets doen.
De voorbije drie maanden was het soms lastig om dingen heimelijk te moeten doen,zo heb ik lesgegeven in de achtertuin van de Glacier waar niemand me kon zien.
En ik heb de jongens ingelicht voor het geval iemand iets zou vragen over me.
Mkombozi kent de situatie en we vertellen hetzelfde verhaal.
KPA is persoonlijk hulp komen vragen aan Cuthbert,de baas van Ahsante Tours die ons gratis zijn buitencafe heeft laten gebruiken voor meetings en lessen.
Hij is ook ondervoorzitter van het comite van Touroperators en heeft veel connecties die goed van pas kunnen komen.
Hij is akkoord gegaan met het willen helpen van KPA (hij is een rasta-chagga en dat zijn speciale,business man maar met een goed hart)
Wat KPA niet weet is dat hij de hulp van Zamo en mij gevraagd heeft en wij heimelijk samenzitten en advies geven.Dit is de perfecte manier om onopvallend verder te doen met ons project naar de vakbond toe.
Het was moeilijker , maar niet onmogelijk.
Ik ben vooral coördinatrice geweest en de leraar-dragers hebben meer dan hun job gedaan.
Ja,met mijn deeltijds loopbaanonderbreking uitkering hing ik hier de grote Jan(ine) uit die salarissen uitbetaald.
Maar het was goed dat ik er was.
Ook naar de jongens toe heb ik het gevoel dat ik resultaten gezien heb van de voorbije twee jaar.
De drie alleenwonende zijn elke dag naar school geweest sinds ik terugben en hun huisbaas is echt een goeie man,die tegelijk opvoeder is.
De leraars en opvoeders van het tehuis hebben er goeie hoop op als ze elk hun eigen school zullen hebben met internaat.
Ze hebben het nog gezien dat het weghalen van straatkinderen uit hun vrije omgeving vol verslavingen hen positief veranderde.
Want ook al wonen ze veilig en gaan ze naar school,sommige verslavingen zijn er nog steeds…en ik hoop dat die zullen ophouden als ze hier weg zijn.
De straatwerker denkt dat de voorbije twee jaar een goeie overgangsperiode waren van het straatleven naar een normaal leven,we zullen zien.
Zij zullen het moeten bewijzen en doen,maar ze zien het zitten.
Bij ons is een internaat een straf,maar hier is het voor ‘rijkere’ kinderen.
De gezinnen die het zich kunnen permitteren,sturen hun kinderen op internaat en zien hen slechts 2 keer per jaar tijdens de vakanties.
Nu nog afwachten of het zal lukken om hen in een Keniaanse school te krijgen,waar de scholen veel beter onderwijs geven.
Ik zou 1 kamer houden zodat ze tijdens hun vakanties een plek hebben om naartoe te komen.
Ericki heeft een mama ergens rond Arusha die samen is met de reden van zijn weglopen,een stiefvader.
Hij ziet het wel zitten om de vakanties bij zijn moeder te zijn,dus gaat Goodluck samen met iemand van het tehuis en Ericki op bezoek volgende week.
Ik zou heel graag meewillen,maar zie het als een aanmoediging naar andere arme kinderen toe in het dorp.
Als ze weten dat Ericki weggelopen is en dan terugkomt met een blanke …misschien denken ze dan dat dat de oplossing is op een beter leven en doen ze hetzelfde.
Dus laat ik Goodluck foto’s nemen voor me.
Zo werd ook Shukuru,de albino-jongen,vorig weekend naar zijn grootmoeder gebracht.
Ja, de meeste straatkinderen als ze nog iets van band met hun thuis hebben,dan is het met hun grootmoeder.De enige die hen liefde heeft gegeven.
Ik denk dat Shukuru toch wel het grootste deel van mijn salaris hier is.
Hij is veranderd van een zwerver die met niemand een echte band had, naar een gelukkige jongen,die voelt dat hij graag gezien wordt.
Hij is een ongelooflijk zonnig kind die je gewoon moet graag zien.
Hij toont zijn kinderlijk kant die hij ervoor niet kon tonen.
Zo hebben we het ritueel dat hij zich ,elke keer als hij op bezoek komt, verstopt zoals mijn nichtje toen ze drie was: met zijn rug naar mij toe en zijn handen voor zijn ogen en dan schrik ik natuurlijk enorm als hij zich omdraait…en ligt hij plat van het lachen!
Zijn familie had het blijkbaar moeilijk met zijn ‘anders-zijn’ , maar begint hem nu te zien als een goeie jongen , omdat ze naar zijn binnenkant kijken.
Ook Baraka is een stuk van mijn salaris.
Hij is nog steeds in Watoto Foundation,de school waar ze een beroep leren.
Hij heeft het lastig gehad en kwam met allerlei verhalen om me te overtuigen om hem daar weg te halen.Maar hij hield vol ondanks zijn gemor.
Er zijn veel regels en iedereen is er gelijk,ik mocht hem niet belonen met materiële dingen,zelfs zijn fiets mocht niet mee,maar hij wist dat die veilig bij mij in de kamer stond.
Ik vind hun regels soms hard,maar anderzijds voorkomen ze veel onderlinge frustraties en ruzies door iedereen gelijk te laten zijn.
Ik maakte hem duidelijk dat dit zijn laatste kans was op een betere toekomst,hij is de oudsten en kan zijn achterstand op school niet ophalen,dus is een beroep leren de enige mogelijkheid.
Twee weken geleden was het feest omdat er 5 afstudeerden.
Ze hebben een job waar ze hun stage gedaan hebben,ze krijgen een kamer voor 6 maanden en begeleiding en ze krijgen een pakket meubelen en keukengerei.Een mooie start.
Het was de eerste keer dat ik Baraka zag als de Baraka die ik kende,enthousiast en vrolijk.
Hij speelde vol overgave mee in een grappig toneeltje en glunderde.
Het leek wel alsof hij de knop omgedraaid had en ervoor wilde gaan.
Hij leidde me rond in de school en de verschillende klaslokalen waar ze tot timmerman,elektricitein,lasser,kok en automecanicien opgeleid werden.
Zijn doel was mecanicien worden toen hij er arriveerde,maar plots zei hij:Syli,ik weet wat ik wil worden,timmerman.
Dat was mooi,ik beloofde hem om hem te helpen als hij binnen drie jaar afstudeert.
Enkele dagen geleden is zijn vakantie begonnen en hij is naar zijn grootmoeder vertrokken,met zijn fiets!
10 januari begint het nieuwe schooljaar…ik hoop dat hij doorzet…het staat in mijn agenda genoteerd!
De stichter van het project,een Nederlandse gepensioneerde man Nout,riep me bij hem toen ik voor de laatste keer op bezoek ging.
Hij legde me uit dat Baraka de enige was die bezoek kreeg en dan nog van een blanke.
Hij vond dat niet goed , want de anderen zagen daarvan af en het liet Baraka ‘meer’ zijn.
Ik begrijp zijn standpunt volledig,maar wil toch zien hoe het gaat met Baraka.
Dus heb ik voorgesteld om tijdens mijn volgende drie maanden te komen voor alle jongens.
Eén dag per week ga ik meehelpen aan hun activiteiten,ze wilden me daar al houden voor een hele week,maar ik heb nog andere dingen te doen.
Nout bood me zelfs een echte job aan…in Arusha zijn ze gestart met een afkickcentrum voor straatjongens die verslaafd zijn aan drugs,lijm,drank.
Ze willen telkens tien jongens een kans geven om af te kicken en hen dan overbrengen naar de school.
Een prachtig initiatief en het klonk aanlokkelijk,maar de dragers zijn er ook nog en uiteindelijk vind ik dat er voor deze job lokale straatwerkers zijn die dat veel beter kunnen doen.
Ik heb geprobeerd om de straatwerker,Teobalt, van Moshi voor te stellen.
Hij is een man van de straat,met een groot hart en van wie ik al veel geleerd heb,helaas ook hier zijn diploma’s belangrijk en het is naar een ander gegaan.
Maar ik kan niet ontkennen dat ik gevleid was met dit aanbod van een echte job en een boeiende ook nog.
Maar enkele weken geleden heb ik nog eens ‘echt’ kunnen werken !
Moshi had zijn eerste festival :het oktoberfestival (het was wel al november toen het gebeurde,maar da’s detail)
Het thema was Duitsland en de medewerkers mochten heel de dag en nacht rondlopen in een belachelijk tirolerkleedje met oorspronkelijke diepe decolleté,maar sluitspelden doen wonderen.
We kregen in ruil gratis ingang,drank en eten,dus een goeie deal.
Natuurlijk liep er vanalles mis:
De elektriciteit viel geregeld uit,dus drank zoeken bij kaarslicht.
Te weinig frigo’s ,dus ontevreden klanten die warme pinten moesten drinken.
Het was ook wel boeiend om achter de bar te staan en allerlei soorten klanten te bestellen.
Hoe rijker de Tanzaniaanse klant hoe onbeleefder…we hebben er een cursus ‘beleefd vragen’ van gemaakt.
Zo was er een man die krediet voor zijn telefoon vroeg op een agressieve manier,hij eiste dat ik voor hem op zoek ging.
Ik eiste dat hij beleefd was en draaide me om.
Zoals kleine kinderen,negeren en het ongelooflijke was: ze vonden dat fantastisch , hij smeekte me om een pint en wilde bijna met me trouwen of toch de huwelijksnacht.gelukkig stond ik veilig achter de toog.
’t Was grappig , maar toch liever geen job als barman hier.
Voila,dat was de laatste mail van 2008!
 
Tot binnenkort in het koude Belgie !!!
Syli&&&

 

 

 

 

Fotoalbums van Tanzania

General (3)

28 Januari 2008 | Tanzania | Laatste Aanpassing 03 December 2010

  • Mudi,eentje om op te eten !!
  • Mijn Nederlanse vrienden met hun adoptiezoontje ,
  • Om zeker niet onder te gaan ...nog wat zwemlessen

afscheid van het project (2)

20 Juni 2007 | Tanzania | Laatste Aanpassing 20 Juni 2007

  • knuffel aan drager Robert
  • drager Philip in zijn nieuwe job en met mijn sleut

de Engelse competitie (4)

20 Juni 2007 | Tanzania | Laatste Aanpassing 20 Juni 2007

Mijn nieuwe wachters voor de deur (2)

20 Juni 2007 | Tanzania | Laatste Aanpassing 20 Juni 2007

De straatstudentjes in de Engelse les (2)

04 Juni 2007 | Tanzania | Laatste Aanpassing 04 Juni 2007

A\fscheidsfeestje voor de grote mensen !! (4)

04 Juni 2007 | Tanzania | Laatste Aanpassing 04 Juni 2007

Lesgeven in de tuin (6)

04 Juni 2007 | Tanzania | Laatste Aanpassing 04 Juni 2007

Teacher Charles in Moshi (1)

04 Juni 2007 | Tanzania | Laatste Aanpassing 04 Juni 2007

Slapen op straat voor de malariapakjes (5)

04 Juni 2007 | Tanzania | Laatste Aanpassing 04 Juni 2007

de dragers uit de dorpen (4)

04 Juni 2007 | Tanzania | Laatste Aanpassing 04 Juni 2007

the teachers in Marangu (4)

04 Juni 2007 | Tanzania | Laatste Aanpassing 04 Juni 2007

  • teacher Rumisha at Marangu village
  • Teacher Saturnin who teaches at Marangu hotel !
  • teacher Maximilian at Marangu village
  • Teacher Hilary who teaches at the village

Nachtleven in Moshi:dansen in de living ! (4)

04 Juni 2007 | Tanzania | Laatste Aanpassing 04 Juni 2007

Malariabestendige nachtuitrusting... (6)

25 Mei 2007 | Tanzania | Laatste Aanpassing 17 Maart 2007

NEW CATEGORY (1)

17 Maart 2007 | Tanzania | Laatste Aanpassing 17 Maart 2007

  • zwemles

Wekelijks zwemmen met de straatkinderen (1)

17 Maart 2007 | Tanzania | Laatste Aanpassing 17 Maart 2007

 

Plaats een Reactie

 

      
This site is only viewable in landscape mode !
Session Tracking