Reisverhaal «Ca va bien?»

Mali | 0 Reacties 09 November 2008 - Laatste Aanpassing 04 Maart 2009

Met een onweersbui kom ik aan in hoofdstad BAMAKO. "Bonjour, ca va? Ca va bien"? Bijna elke Malinees heet je welkom. Van een vriendelijk, goedlachs volk gesproken. Bamako lijkt 1 grote drukke markt. Ik koop een negerinnetje. Houten beeld hé. Verder 3 mooie maskers die uiteindelijk niet kunnen tippen aan de mooie maskers en beelden in het kleine maar interessante National Museum.

Met gids Boubakar maak ik een 4 daagse wandeltocht tussen verschillende dorpjes in PAYS DOGON. Een uitgestrekt gebied waar zo'n 350000 Dogon's zouden wonen. Ze leven in dorpjes, die meestal dezelfde structuur ( gebaseerd op hun spirituele geloof en symboliek ) hebben, verspreid over (hoog)vlaktes of onderaan kliffen. Hun voorouders leefden nog hoger tegen de kliffen. Hier en daar zie je nog restanten staan waarvan sommige nog origineel zijn en andere hersteld met hulp van UNESCO. Daarboven kun je nog kleinere openingen in de rotsen zien waar de Tellems woonden. Dit moeten kleine mensjes geweest zijn met grote klimcapaciteiten. Ieder dorp had zijn leider, de hogon en die leefde een beetje geisoleerd boven toen de anderen al besloten hadden om onderaan de klif te gaan wonen. Hij mocht geen contact meer hebben met zijn familie, mensen aanraken of zich wassen. Hij bracht offers als hij raad moest brengen. Nog weinigen voelen zich vandaag geroepen om hogon te worden.
In elk dorp zijn een paar "togu na's" waar oudere mannen verzamelen om te rusten of te dicussieren. Deze zijn ongeveer 1m hoog en de reden dat die..euh zo laag zijn is om te vermijden dat met bij discussies zou gaan rechtspringen. Ook heeft elk dorp zijn 'vrouwenhuis' waar vrouwen tijdens hun menstruatie heen gaan. Eten wordt door de familie gebracht. Er is ook een speciaal huis waar men de besnijdenissen doet. Dit gebeurt op 15 jarige leeftijd. Daarna blijven ze 2 weken in dit huis en leert een priester hen de taken van een man, krijgen ze opleiding om bvb maskers te maken. Zeer belangrijk in deze cultuur. Het 'Kanaga' masker is het bekendste ( een figuur met 2 armen naar de lucht en 2 armen naar de aarde gericht, gebasseerd op hun scheppingsverhaal ). Het moet zeer interessant zijn om tijdens een ceremonie zo'n befaamde maskerdans bij te wonen.
Nadat de jongen dus een man geworden is mag hij ook zijn eigen huis bouwen buiten het erf van zijn familie. En waar men kan zal men nu meer voor steen kiezen dan de lemen huisjes want die moeten na de jaarlijkse hevige regens telkens hersteld worden. Op elk erf zie je de bekende graanschuurtjes staan, waarvan 1 telkens voor de vrouw is. Daar bewaard ze haar kostbare ( juwelen, kleren, deel van de oogst die ze krijgt,.. ) dingen. Vroeger hadden de huizen en schuren prachtig versierde houten deurtjes en luikjes, nu enkel nog replica's.
De 'nieuwe' mannen mogen vanaf nu ook aan de meiskes zitten. Elke man mag 4 vrouwen trouwen. Let wel op: er een vriendin of maitresse op nahouden is verboden!
Zelf slaap ik, alleen, op de daken met een muskietennet onder de blote sterrenhemel in mijn blootje ( om assorti te zijn ) en val in slaap bij het tellen van de ontelbare sterren. En dan die milky way!
Onderweg zie ik mensen de oogst binnenhalen, vragen kinderen ' toubab ( witte ) geef uw plastic fles, fluiten de vogeltjes en snuif ik de zoete geur van de baobabvruchten. In de stammen van de baobab zie je soms pilaren. Ze gebruiken vezels van de stammen. Bij de volgende keer klimmen ze hoger en zo kan de rest herstellen. 
Altijd grappig om 2 Dogon's goeiedag te horen zeggen. Het is telkens een uitgebreid standaard vraag/antwoord spel. En heeft de ene gedaan, begint de andere. Sommigen blijven staan, anderen zijn al 5m verder en zijn nog bezig te antwoorden. Gelukkig volstond mijn: Ca va?

De weg naar het ( in reizigerswereldje bekende ) TIMBUKTU was lang. Vooral lang wachten dan. Het zou gemakkelijk zijn om het 1ste deel ( vanaf Sevaré ) te liften doch de Mercedessen gingen hun kinderen droppen in privéscholen, de jeeps van de NGO's reden constant heen en weer ( flink deel van donaties gaat naar benzine denk ik ) en de bus had geen zin.
Dan maar naar MOPTI, de havenstad van West-Afrika. Ook hier veel verkoopstandjes. Veel gedroogde vis ( soms pikzwart die later dan opgewarmd en geserveerd wordt of in een sausje beland ), als marmer uitziende zoutblokken en alles wat je maar kan bedenken. Een stadje vol geuren en kleuren dus. Hier vertrokken de 4x4's naar Timbuktu. Als er genoeg passagiers waren. Na anderhalf uur wachten vertrekken we dan toch en in Sevaré ( 13km verder ) pikken we nog 6 wachtende mensen op. Na 4,5u sta ik, of liever zit ik oncomfortabel, op 100m van waar ik die morgen begonnen ben. De laatste 190km zijn offroad en bij een ondergaande zon past de muziek van Calexico heel goed. Nog even stoppen voor het gebed en we kunnen verder. De oude man 2 plaatsen naast mij ( we zitten met 4 tegen elkaar geplakt op de achterbank, 2 voorraan en 4 in de laadruimte ) had de smaak blijkbaar te pakken want hij begon een soort mantra met Allah erin. Zijn zoon naast mij is spoedig aan het meedoen. Het lijkt wel een schoolreis. Tien minuten later hebben we een lekke band. Ik vond het een goeie grap. Daarna nog een lange theepauze, terug biddend verder om op 13km van de stad te eindigen omdat de overzet niet meer vaart. Mijn muskietennet en spray mag ik niet uit mijn bagage halen van de driver want dan draag ik plots alle verantwoordelijkheid als er iets fout loopt met de bagage op het dak. In mijn best sukkel Frans maak ik hem duidelijk hoe we er misschien wel in zouden geslaagd zijn om die boot te halen en we niet in of buiten de wagen aan de rand van de Niger, waar volop muggen zitten ( leuk in een land met malaria ), zouden moeten slapen. 
Als zombie bekijk ik de opgaande zon, nemen we de ferry, gaan vader en zoon terug de Allah toer op ( ik hield mijn hart al vast ) om uiteindelijk dan toch op de grote markt te belanden. Af en toe komt hier nog eens een kamelencaravaan aan met zoutblokken uit de mijnen. Voor de rest is dit stoffig, zanderig stadje, waar Tuaregs in blauwe gewaden vriendelijk zijn zolang ze je nog iets te verkopen hebben, een doodgewoon stoffig, zanderig stadje aan de rand van de woestijn. Maar ik heb toch maar die stempel in mijn paspoort.

Ik verlaat Timbuktu, met 2 Nederlandse dames, met een pinasse ( houten boot met bankjes en tafeltje, slapen doe je in tenten op de oever ) voor een 3 daagse trip op de Niger. We zien kleine dorpjes waar kinderen plichtsgetrouw staan te zwaaien, horen en zien gekleurde vogels en luieren. Nijlpaarden zien we spijtig genoeg niet. Het water staat nog te hoog. 

En dan is er nog de schitterende, grootste lemen moskee ter wereld in DJENNE. Wauw! Wat een gebouw in modder en klei in Sudanese stijl. Elk jaar herstellen vrijwilligers de schade na het regenseizoen. Vandaar de vele houten balken die je ziet. Dat gebruiken ze om op te staan. Binnenkijken mag niet als niet-moslim. Op maandag wordt bijna elke centimeter van het dorp ingepalmd door één van de kleurrijkste markten van West Afrika. Tegen de middag is iedereen er en wordt je overvallen door geuren ( niet altijd even fris ) en kleuren. Je ziet de verschillende bevolkingsgroepen met hun typische versieringen ( reeksen van gouden oorringen, gouden neusringen, andere vrouwen hebben rond hun lippen een blauwe tattoe zodat ze er een beetje uitzien als Homer Simpson ). Vrouwen verkopen fruit terwijl ze hun baby borstvoeding geven.
Wat een verschil de dag erna als het middeleeuws aandoende dorp verlaten is. De Nederlandse dames zijn er ook nog en samen gaan we op weg naar het Peuldorp SENOSSA. De Peul waren een nomadisch volk doch droogte dreef hen samen in dorpjes. We zijn het wandelen snel moe, te heet, en versieren een lift met de ezelskar. Die gaat ook niet ver genoeg en onze volgende lift is...de ziekenwagen die langskomt. Voor 0,5€ mogen we achteraan instappen en zien dat er behalve een zwarte lijkzak op een brancard niks aanwezig is. Zelfs geen pleistertje. In Senossa zelf lopen we een klein uurtje rond en bezoeken de in der haast opgetrommelde gids zijn familie. Bij het terugkeren missen we net dezelfde ziekenwagen die nu met loeiende sirenes naar Djenné rijd en dus belanden we terug op een ezelskar. Vlug gaat zo'n ezel niet maar in Afrika bestaan de woorden 'vlug' en 'tijd' toch niet.

 

 

 

 

 

 

Fotoalbums van Mali

On the Niger (5)

10 November 2008 | Mali | Laatste Aanpassing 10 November 2008

  • Dorpje in Débo meer.
  • Volop aan het werk.
  • Ook onderweg.
  • Dorpje in het Débo meer.

Djenné (10)

10 November 2008 | Mali | Laatste Aanpassing 10 November 2008

  • Opzetten van de maandagmarkt.
  • Lekker geurtje hier.
  • Schoon volk.
  • Ik blijf aan mijn werk denken:-). Voordeur in Seno

Timbuktu (6)

10 November 2008 | Mali | Laatste Aanpassing 10 November 2008

  • Streets of Timbuktu.
  • Tuareg veemarkt.
  • Grand marché.
  • Zelfgemaakte flipperkast.

Mopti (3)

10 November 2008 | Mali | Laatste Aanpassing 10 November 2008

  • Kickeren in de haven.
  • Haven van Mopti.
  • Streets of Mopti.

Pays Dogon (12)

10 November 2008 | Mali | Laatste Aanpassing 10 November 2008

  • Pays Dogon.
  • Huis van de fetisjcheur (offerpriester).
  • Waar ze vroeger leefden.
  • Baobab boom met bewerkte stam.

 

Plaats een Reactie

 

      
This site is only viewable in landscape mode !
Session Tracking