Reisverhaal «MET DE BUS VAN SUKHOTHAI NAAR LOPBURI»

Thailand | 0 Reacties 08 December 2011 - Laatste Aanpassing 08 December 2011

Een tuktuk bracht ons in "no-time" naar het busstation van Nieuw Sukhothai. Aha, we hadden geluk, de bus naar Phitsanulok stond vertrekkensklaar ... dat is service !!!
Het was de 5e December en de geboortedag van Koning Bhumibol. Voor de Thais betekende dat een extra verlofdag aan het week-end. Dat bleek door de drukte in het busstation,

De rit van 60 km naar Phitsanulok duurde iets langer dan 1 uur en daar beseften we pas dat blijkbaar iedereen op stap was. We informeerden eerst aan loket Nr 2 naar de bus naar Lopburi. "FULL, FULL", was het antwoord. Ze wezen naar loket Nr 24. Wij daar naartoe. "FULL, FULL", hoorden we opnieuw. Verdorie, wat krijgen we nu? Ook vanachter een 3e loketje kwam hetzelfde antwoord. Toen wisten we het effe niet meer.

Een man achter ons, stak zijn armen omhoog en zei "LOPBURI". Jaja, Lopburi, knikten we hevig. Hij bracht ons terug naar loket nr 24 en brabbelde een beetje Thais tegen de madame achter het loket. En toen gebeurde er een wonder. Ze toverde ineens 2 ticketten tevoorschijn. Geweldig ... wij super-blij natuurlijk en we hebben haar zeker 5 maal bedankt ... zijzelf keek ons maar een beetje meewarig aan. Waarom, dat wisten we toen nog niet maar ik herinnerde me zo' n blik toen we in 1988 op de luchthaven van Sydney het CB Hotel boekten en toen was dat niet de beste keuze. Maar goed, we hadden ticketten en de bus zou binnen een half uur vertrekken, ergens aan de zijkant van het busstation.

Daar bekeek een man onze ticketten, deed labels aan onze koffers en laadde ze in het ruim van de bus. So far, so good. Toen begon de instapprocedure. Eerst de Thais die op de bus zaten, want blijkbaar was Phitsanulok voor die bus een tussenstop. We probeerden een paar keer mee op te stappen maar dat mocht niet, Wachten, gebaarde de labeltjes-man. Eindelijk was het onze beurt en we vonden 2 vrije stoelen ergens in het midden.

Toen iedereen klaar was kwam de labeltjes-man vooraan in de bus een lang Thais verhaal doen. Toen hij klaar was, riep een jongeman tweemaal ... HEY FOREIGNERS !!! Wij waren de enige toeristen, dus dat zou wel tegen ons zijn zeker?

In gebrekkig Engels legde die gast uit dat we GEEN ZITPLAATSEN gekocht hadden maar STAANPLAATSEN !!!  Hoe STAANPLAATSEN. We bekeken de ticketten, volledig in het Thais natuurlijk, daar begrepen we  niks van. Was dit een practical joke of candid camera?

Op zo'n momenten probeer ik mijn grijze haren uit te spelen en ik replikeerde : Ge gaat een oude man toch geen 4 1/2 uur of 230 km laten recht staan in de bus, zeker?

"Toch wel" ... knikte de jongeman. Wel, wel ... dat is straf. Enfin, toch nog wat tegengeprutteld en dankzij mijn protest had Leen al een verdoken stoeltje gekregen naast de chauffeur. Ik hoopte stiekem dat na 50 km wel iemand zou afstappen en dan kon ik ook gaan zitten.

Niets was minder waar ... de volledige rit heb ik dus in de touwen gehangen ... of aan de lussen, zoals die man in het busstation zo geweldig goed had uitgebeeld.

Dus, de eerstvolgende keer dat er nogeens een vrouw een beetje meelijwekkend naar me kijkt ga ik drie-dubbel op mijn hoede zijn.

Groetjes van Leen en Jef