Reisverhaal «Nieuw-Zeeland: Queenstown & Routeburn »

Nieuw Zeeland | 0 Reacties 20 Februari 2019 - Laatste Aanpassing 20 Maart 2019

Queenstown & Routeburn

Het is een mooie zonnige dag, we zitten op de groene bus richting Queenstown en rijden door het mooie berglandschap van Nieuw-Zeeland. Na 3 bochten ligt Kim zoals gewoonlijk te slapen op de stoel naast mij. Met muziek in mijn oren kijk ik door het raam en laat mijn gedachten afdwalen. Ondertussen ben ik al ruim 5 maanden van huis, en ik bevind me ongeveer in het middelpunt van mijn reis. En wat een reis is het tot nu al geweest! Een vage stem op de achtergrond wekt me uit mijn dagdroom. Het is de chauffeur die ons toespreekt en ons waarschuwt dat we er bijna zijn.

Ik & Kim

We komen aan op een historische plaats; de Kawarau brug. De eerste plaats ter wereld waar je kan betalen om met een touw aan je benen van 43 meter hoogte de dieperik in te springen. We eten onze lunch met uitzicht op de brug, en kijken toe hoe er iedere 5 minuten iemand gillend van de brug springt. Zelf springen we die dag niet. Ik heb in Queenstown terug afgesproken met Ligia en Marina, samen met hun zal ik morgen de 134 meter hoge Nevis bungy jump doen.

De Kawarau brug

Wanneer ik incheck in het hostel is het een blij weerzien met deze fanatische dames en we zorgen dat we op dezelfde kamer kunnen liggen. Het is ook een blij weerzien met Adrew en Amy, en ook Palloma die de lekkerste toast avocado ooit voor me maakt. In de loop van de dag loop ik ook nog wat andere bekenden tegen het lijf. En tot mijn grote verbazing kom ik de keuken van het hostel weer ook de twee Duitsers tegen met wie ik een kamer deelde en Jaegermeister dronk op het Noordereiland. De wereld is klein. Ze hebben een kampeerwagen, maar komen hier om stiekem gebruik te maken van de keuken. Duitse vindingrijkheid?

Ligia en Marina, twee fantastische Braziliaanse dames!

Met z’n allen nemen we de kabelbaan naar de Queenstown Skyline luge. Hier hebben we een mooi uitzicht over stad en de omringende bergen, maar de voornaamste reden dat we naar hier komen is om in Mario Kart-achtige karretjes naar beneden te racen. Ik denk niet dat het nodig is om te zeggen dat we ons enorm geamuseerd hebben. Na de race twijfelen we om aan te schuiven voor een beroemde Fergburger, maar de wachtrij is belachelijk lang. We laten de Fergburger voorlopig voor wat het is en houden het bij fish&chips.

Mario-karten met fantastische uitzichten

Later op avond heb ik terug met Amy, Palloma, Andrew en Sarah afgesproken voor een afscheidsdrink, want sommigen zullen morgen jammer genoeg alweer verder reizen. Onderweg naar de bar loop ik voor de tweede keer vandaag Fred tegen het lijf. Fred is een Duitser die ik een paar bussen geleden heb leren kennen. Ik nodig hem uit om mee te komen. In het café speelt een liveband en er hangt een gezellig sfeertje. We halen herinneringen op en we wisselen reisverhalen uit, maar helaas is het ook weer tijd om elkaar vaarwel te zeggen. Leuke ontmoetingen en weer afscheid nemen, op reis gaan deze twee altijd hand in hand.

Afscheid van deze leuke groep mensen

Mijn wekker trilt onder mijn hoofdkussen en meteen schiet ik wakker, vandaag is de dag! Vandaag doe ik een bungy jump! Hier kijk ik al lang met een dubbel gevoel naar uit. Na een licht ontbijt trek ik er samen met mijn enthousiaste Braziliaanse vriendinnen op uit. Een gouden bus brengt ons naar de plaats waar het allemaal gaat gebeuren. Opgewonden trekken we de veiligheidsuitrusting aan, en de spanning loopt meer en meer op. Een kabelbaan brengt ons naar een gondel die met stalen kabels boven de ravijn gespannen hangt. De zenuwen slaan toe wanneer ik voor mijn neus iemand naar beneden zie springen en besef, over enkele minuten is het aan mij. In de gondel zelf is een glazen vloer zodat je niet anders kan dan naar beneden kijken, en zien hoe de persoon voor jou aan het touw hangt te bengelen. Er speelt luide popmuziek en we proberen de zenuwen onder controle te houden door mee te zingen en te dansen op de muziek.

Achter ons de gondel waarvan we zullen afspringen

Plotseling hoor ik iemand mijn naam roepen, en mijn hart slaat een paar slagen over. “You’re up next big fella”, zegt iemand van de crew. Ik ga door het poortje en neem plaats op de pijnbank; de stoel waar je op moet gaan liggen terwijl ze het touw aan je voeten vastmaken. De gelijkenis met een stoel bij de tandarts is treffend.

Spannend!

De crew gebaart me om recht te staan, het is zover! Met mijn enkels samengeknoopt en het touw aan mijn benen trippel ik mini stapjes naar de rand van het platform. Ze zeggen altijd dat je niet naar beneden mag kijken, maar ik kan het niet laten. De spanning die je voelt is niet te beschrijven. Ik haal diep adem en probeer te ontspannen. Achter mij telt iemand van de crew luidop af, 3 2 1 .. Bungyyyy! Ik leun naar voren en ik spring! De wereld rondom mij bestaat even niet meer en het enige wat ik voel is pure adrenaline. Wat een gevoel! Het duurt 8 seconden voordat de elastiek gespannen is. Ondertussen is er zoveel bloed naar mijn hoofd gestroomd dat ik in een tomaat ben veranderd. De spanning op de elastiek trekt me terug naar boven, enkele seconden voel ik me compleet gewichtsloos voordat ik voor een tweede keer naar beneden stort. Dit gebeurt ook nog een derde en een vierde keer. Ik kom terug een beetje bij mijn zinnen maar ben opgewonden en dolenthousiast. Dit was absoluut het meest intense wat ik al ooit heb meegemaakt.

Acht seconden pure adrenaline!

De “buzz” van de sprong blijft nog een aantal uur hangen. Maar ik heb ook last van hoofdpijn, en van een wazig zicht omwille van mijn lenzen. Er zijn zelfs enkele bloedvaatjes gesprongen in mijn ogen. Maar Kim, wie dokter is, verzekert me dat er niets aan de hand is en dat het vanzelf wel zal overgaan. Met een hele groep van de Kiwi-bus gaan deze namiddag wel voor de beruchte Fergburger. Deze gourmet hamburgertent zou naar verluid de beste hamburgers ter wereld maken. Dag en nacht staan er mensen aan te schuiven in lange rijen. Het duurt ongeveer een uur voordat we eindelijk onze hamburger in onze handen hebben. En het is inderdaad een heerlijke burger. Maar zelfs al zou het effectief de beste burger ter wereld zijn, het is en blijft maar een hamburger.

Altijd lange wachtrijen bij Fergburger

Ik doe een heerlijk middagdutje en, na een korte stop om een fles wijn in te slaan, vergezel ik de rest van de groep terug aan de rand van het meer. Queenstown is werkelijk een heerlijke plek. Het is een klein, rustig en gezellig stadje. Gelegen aan een gigantisch meer met helderblauw water, omringd door hoge bergen. Op een grasveldje aan de rand van dit meer, brengen we het merendeel van de gezellige namiddag door.De regen zorgt ervoor dat we ons moeten terugtrekken naar het hostel waar we samen wat tv kijken. We nemen allemaal deel een biljartcompetitie georganiseerd door het hostel, waarbij je telkens maar 1 kans krijgt om een bal te scoren. Ik word nipt tweede en grijp zo helaas net naast 50 dollar aan gratis drank. Terwijl de rest van de groep een voor een afdruipt, ga ik samen met Andrew verder op café. Het is ten slotte zijn laatste nacht in Queenstown. En voor de tweede dag op rij eindigt de avond met het nemen van afscheid. Afscheid van iemand waarmee je op zeer korte tijd verrassend goede vrienden werd. Je had een onvergetelijke tijd samen, maar na vandaag ga je elkaar waarschijnlijk nooit meer zien…

Queenstown is werkelijk een heerlijke plek

Vandaag slaap ik uit en doe het wat rustig aan. Vanwege het gebrek aan deftige wifi waardoor ik mijn foto's niet kan uploaden, zit ik nu met een massa foto's en een vol gsm-geheugen. Dus ik blijf binnen om eindelijk eens wat foto’s te uploaden, en een film te kijken met mijn Braziliaanse vriendinnen. Wat later gaan we samen de stad in om wat te shoppen. Ik ben mijn reishanddoek ergens in een hostel vergeten en ga op zoek naar een nieuwe. We koken samen een avondmaal en trekken daarna weer de stad in. En opnieuw volgt er een afscheid aan het einde van een leuke avond. Want morgen reist het overgrote deel van wie er nog overschiet van onze groep weer verder.

Afscheid van mijn Braziliaanse vriendinnen

De volgende dag slaap ik uit, en bereid me voor op wat komen gaat. Want morgen vertrek op een 3 daagse trektocht door de bergen van het Fjordland nationaal park. Ik ga de Routeburn track doen, een van Nieuw-Zeeland’s “great walks”. Ik ga deze trek volledig alleen doen en zal dus voor mijn eigen eten moeten zorgen en dit 3 dagen meesleuren. Maar ik heb in het leger meer dan genoeg ervaring opgedaan met lange trektochten met een zware rugzak, dus maak me hier geen zorgen over. Voordat ik vroeg mijn bed inkruip spreek ik nog even af met de Duitsers om afscheid te nemen.

Milford sound & Routeburn track

Om 05:30 ‘s morgens vertrekt de bus naar wat soms het achtste wereldwonder wordt genoemd. De rit zelf wordt beschreven als een van de mooiste van Nieuw-Zeeland. Maar helaas staan de hemelsluizen volledig open en regent het pijpenstelen. Bovendien is het heel erg mistig, veel mooie uitzichten krijgen we dus jammer genoeg niet te zien maar de regen heeft wel 1 voordeel. Omdat de rotsachtige bergen rondom ons geen zachte toplaag hebben die al het regenwater absorbeert, onstaan er overal spontane watervallen wat een zeer dramatisch zicht oplevert. Van de cruise door Milford sound kan ik niet echt genieten. De regen valt met bakken uit de lucht en het is te mistig om echt iets te kunnen zien.

Milford Sound

Op de terugweg laat ik me afzetten aan de Divide shelter, hier begint de trek. Het regent nog steeds pijpenstelen en bijna onmiddellijk ben ik zeiknat. Het pad is volledig ondergelopen en heeft op sommige plaatsen meer weg van een rivier. Maar zonder de regen zou het prachtige regenwoud waar ik nu door wandel ook niet bestaan. Gelukkig moet ik vandaag niet zo ver wandelen, en na 2 uur kom ik al aan bij de houten hut waar ik vannacht zal overnachten.

Lake Howden hut

Als je in hostels slaapt, kan je verwachten dat je regelmatig last hebt van snurkers. Het lijkt soms alsof ze aan iedere kamer minstens 1 snurker toewijzen. Tijdens mijn nacht in de hut had ik er maar liefst 3! Ze snurken alle drie zo oorverdovend luid dat ik me afvraag of er ‘s morgens nog wel iets zal overblijven van het regenwoud. Zodra de zon opkomt sta ik op. Ik heb amper geslapen maar dat maakt niet uit. Ik bevind me in het midden in de ongerepte natuur van Nieuw-Zeeland, en bovendien is het gestopt met regenen. Ik ben enthousiast om aan de trek te beginnen, en terwijl de snurkers nog naar lieve lust liggen te ronken verlaat ik als eerste de hut.

Lake Howden

Zodra ik een paar minuten aan het wandelen ben vergeet ik dat ik weinig geslapen heb en dat ik moe ben. Ik geniet van de stilte en de natuurpracht. Het is nog steeds bewolkt maar ik krijg hier en daar toch een mooi uitzicht te zien. Ik kom voorbij een 174 meter hoge waterval die door de regen van de voorbije dagen extra indrukwekkend is. Ik kom voorbij het prachtige Lake Mackenzie en klim tot boven de boomgrens. Zodra ik boven aan de Hollyford Vallei kom is het helaas te bewolkt om iets van de vallei te kunnen zien. Ook de optionele klim naar Conical Mountain laat ik voor wat het is want door de wolken zou er niets te zien. Wanneer ik op het hoogste punt van de trek kom begint ook weer te regen. Maar aan deze kant van de berg heb ik geen last meer van laaghangende wolken en de uitzichten zijn prachtig. Na ongeveer 8 uur wandelen kom ik aan bij mijn volgende hut.

Een van de vele mooie uitzichten op de Routeburn Track

Ik heb weer het geluk om naast de toegewezen snurker van de kamer te liggen, maar door de vermoeidheid slaap ik toch beter dan gisteren. Opnieuw sta ik vroeg op, de zon schijnt en het is een prachtige dag. Ik dwaal wat van het pad af richting de rivier en stuit op een van de meest pittoreske plaatsen die ik al gezien heb. Ik heb een prachtig 360 graden uitzicht op de bergen met in de verte een waterval. Er is niemand behalve ik, en het enige geluid is het geluid van de natuur; de vogels die vrolijk fluiten en het kabbelen van de rivier. In alle rust en stilte hou ik een picknick, en geniet van mijn laatste momenten in de ongerepte natuur.

Op deze pittoreske plaats was ik helemaal allee

Ondanks het vele afscheid nemen en het slechte weer waren Queenstown en de Routeburn Track meer dan geslaagd. Van onze hele groep waarmee we de westkust hebben afgereisd schieten nu alleen nog ik en Kim over. Queenstown is een keerpunt in de reis door Nieuw-Zeeland. Van hieruit vertrekken we terug richting het noorden om de Oostkust van het Zuidereiland te gaan verkennen. Eerste stop: Mount Cook Village!

Uitzicht over Routeburn Flats