Reisverhaal «Alice Springs and The Red Centre»

Een jaar van huis | Australië | 3 Reacties 09 Mei 2015 - Laatste Aanpassing 15 Augustus 2015

9 mei 2015

Eén vijfde van de totale oppervlakte van Australië waar amper 1% van de bevolking woont. Het is The Red Centre, The Outback en het tropische Top End. Hier lezen Aboriginals al 40 000 jaar het landschap en voeren kangoeroes, emoes en dingo's een strijd om te overleven. Er zitten krokodillen in de billabongs, slangen en schorpioenen tussen de stenen. Dit is The Northern Territory en Swartwaterland (moest je dit laatste niet snappen is het hoogtijd om de thrillers van Depaepe-Depuydt te lezen). "You 'll never never know if you never never go" zingen ze hier maar dat geldt niet voor ons, wij reizen met de campervan van zuid naar noord door The NT.

Alice Springs is de tweede grootste stad van The Territory (groot = 25000 inwoners) en onze landingsplaats na een bijzondere vlucht over het rode en verlaten Australische binnenland. De beste kennismaking met Alice is naar de Colen, de plaatselijke supermarkt, gaan. Aboriginals, langharige eenzaten, avonturiers en Crocodile Dundees komen hier inkopen doen en het geeft een mooi beeld van de kleurrijke figuren die de outback bevolken. We parkeerden ons nieuw huisje op de camping net buiten het dorp. Onze campervan is de miniversie van de villa waarmee we door Nieuw Zeeland reisden. Het warme weer laat toe buiten te leven zodat de beperkte ruimte niet beklemmend wordt. Het is wel leuk en vooral gezellig Lisse en Jolente wat dichter bij ons te hebben tijdens de lange ritten. 's Avonds op de camping kwam Barry Skipsey (please call me Skip) optreden. Dat bleek niet de eerste de beste en trakteerde ons op een prachtige muziekavond met real Australian classics en eigen countrywerk. Ondertussen projecteerde hij knappe foto's van het leven in the outback. Zijn CD klinkt nu dagelijks door onze boxen en we zingen luid mee : "I am, you are, we are Australian". Hier hadden we ook een gezellige avond met Agnes en Adrien uit Parijs, zij reizen met hun 3 jongens anderhalf jaar de wereld rond. De kindjes speelden met elkaar en het was leuk herinneringen op te halen en ervaringen te delen over Azië en Nieuw Zeeland, we zullen elkaar blijven volgen op blog.

De frigo en kasten nog eens goed gevuld want we vertrokken voor een week naar het Uluru en Watarrka NP door de immens desolate woestijn. De ervaring om uren te rijden langs rechte banen waar een bocht een kilometer op voorhand wordt aangekondigd, is overweldigend. Gedurende een week passeerden we geen dorp, enkel hier en daar een 'cattle station' of een resort. Waar het kon kampeerden we vrij, middenin dit verlaten landschap, in de parken waren campings de enige mogelijkheid. Af en toe passeerden we roadtrains, imposante trucs met wel vier opleggers, eenzame fietsreizigers of een volledig omgebouwde bus, Australiërs die hun huis inruilden voor één op wielen en zo hun land rondreizen. Spijtig genoeg zagen we ook dode kangoeroes langs de weg, slachtoffers van het verkeer. Na kilometers rijden, rees uit het droge landschap met lage Witchetty bushstruiken en een eenzame Coolabahboom de enorme en rode Ulururots. Door het glad en blinkend oppervlak leek het wel een zandduin. 50 Kilometer verder ligt Kata-Tjuta, een nog grotere monoliet die erodeerde in verschillende afgeronde toppen. Het zijn 550 miljoen jaar oude afzettingen van keien en zand van een gebergte dat ooit hoger was dan de Himalaya. Latere plooiingen en verwering kantelden deze zandsteen en conglomeraat van keien en legde ze bloot. De permanente aanwezigheid van waterbronnen, verscheidenheid aan planten, emoes en kangoeroes, maakt dit al tienduizenden jaren het leefgebied van Anangu Aboriginals. Zij leven volgens de tjukurpa,hun leer, religie en wet die ze aan volgende generaties doorgeven in verhalen en liederen. Uluru is hun bijbel, bij elke rotsformatie of spleet hoort wel een verhaal. Grotten waren hun klaslokalen en de rotsen hun schrijfbord. Sommige delen van Uluru waren exclusief voor vrouwen of mannen. We maakten kennis met enkele van hun boeiende verhalen en levenslessen over Kuniya, Lira, Lungkata en de Mala . Oorspronkelijk hadden Aboriginals respect voor de natuur, verstoorden het evenwicht niet want ze wisten hoe afhankelijk ze ervan waren. Het waren nomaden die daar gingen waar ze konden jagen zonder uit te putten. Ze lazen de natuur als geen ander. Het moet voor hen een verschrikking geweest zijn toen Europeanen in de 19de eeuw vee op hun land hielden en de rots toeristisch begonnen uit te baten. Ze werden vermoord, verjaagd en gevangen genomen. Er bleef een ontwrichte samenleving achter met veel marginaliteit. De relatie met de Aboriginals blijft moeilijk, zelfs nu het gebied is teruggegeven aan wie het toebehoort, blijven toeristen respectloos de rots beklimmen. Het wordt door de overheid enkel ontraden en (voorlopig) niet verboden.

Het was een eindje rijden naar Kings Canyon in het Watarrka National Park. Onderweg zagen we een dingo. Het was een mannetje die de roedel had verlaten om zijn territorium uit te zetten en te paren. Hij bekeek onze auto grondig, stak over en keek nog lang met zijn spitse oren naar de grote indringer op vier wielen. Op de camping in Curtin Springs hoorden we 's avonds dingo's huilen en zocht 's morgens een emoe te naar etensresten. Arenden en gahla's vlogen over en een hoop vliegen vielen ons aan vanaf we het hoofd buiten staken. De netjes om over ons te trekken vinden we nu al dé aankoop van de reis. De rimwalk in Kings Canyon was buiten categorie van schoonheid. 400 Miljoen jaar oude duinen en ondiepe zee zijn nu uitgesleten tot een indrukwekkend steile kloof. Bovenop de canyon zagen we de versteende rimpels van de bodem van meren. Een ondoordringbare leisteenlaag houdt het regenwater tegen zodat in deze droogte plots waterpoelen met een weelde aan fauna en flora opdoken. Een absolute topwandeling die ook voor Lisse en Jolente geen minuut tegenstak. Kathleen Springs in hetzelfde nationaalpark is een doodlopende kloof met aan het einde een waterpoel. Luritja Aboriginals jagen hier al 22 000 jaar op wild dat komt drinken. Volgens hun overlevering wordt deze plaats bewaakt door de regenboogslang. Alweer één van die mooie verhalen waarvan wij maar een klein deeltje horen, enkel Aboriginals kennen hun verhalen volledig. Verhalen zijn trouwens verbonden met een plaats en horen enkel daar thuis. Lisse en Jolente hangen aan onze lippen als we over deze boeiende cultuur vertellen. Ook verhalen over sterren en planeten die lichtjaren van ons verwijderd zijn, spreekt tot hun verbeelding. Zeker als na zonsondergang een ongeziene sterrenhemel verschijnt. Het is adembenemend mooi zonder elke vorm van lichtvervuiling en in combinatie met een absolute stilte. Voor Jolente wordt het zelfs wat beangstigend.

Na dit ommetje van een week was het hoogtijd de proviandkast en watervoorraad aan te vullen in Alice om door te rijden naar de westelijke Macdonnel Ranges. De centrale richel van dit gebergte bestaat uit gesteente van 800 miljoen jaar oud. Enkel eencellig leven in de diepste oceanen bestond toen, op het eerste meercellig leven was het nog 200 miljoen jaar wachten. Bijna nergens op aarde komt zo ongelooflijk oud gesteente (zandlagen van een ondiepe zee) bloot te liggen. We wandelden naar Serpentine Gorge en deden de Ghost Gummwalk over deze rotsen en dat gaf mij een supergevoel. Dikwijls tot hilariteit van de meisjes die al eens blazen en lachen als ik er nog eens over begin te vertellen. 8 Kilometer gelaagd gesteente werden door enorme tektonische krachten koepelvormig geplooid. Water en wind erodeerde de ene laag al wat meer dan de andere. Vooral de oudste lagen weerstonden de verwering goed en liggen nu centraal tot nog 1000 meter hoog opgeplooid. Hier en daar schuurden barsten verder uit en vormden diepe kloven. Tijdens de prachtige wandeling door de Ormiston Gorge sprongen op de rotsen twee rotswallabies. Het decor waarin we deze wondere diertjes zagen maakte dit weer tot een magisch moment !We kampeerden twee nachten in de ranges telkens op onvergetelijke plaatsen aan het Point Howard lookout en de Finke River waar de kindjes nog wat in de zandbak (de droge rivierbedding) speelden.

We wisten op voorhand niet wat we van Australië konden verwachten. Het duurde zelfs tot november vooraleer we beslisten welke deel we gingen bereizen. Wat we tot nu toe al beleefden overtreft ruimschoots onze verwachtingen !

Herman