Reisverhaal «Beijing en Xi'an »

Zeven weken Moskou, de Transmongolian, met 4WD door Mongolië en Keizerlijk China. | China | 2 Reacties 07 Augustus 2016 - Laatste Aanpassing 03 September 2016

5 augustus 2016

Na de spectaculaire treinrit door de Gobiwoestijn en de vlotte grensovergang naar China was de ontgoocheling groot toen we 's ochtends door het raampje keken. Het landschap was plat, vol maisvelden en elektriciteitspylonen, doorkruist door glad geasfalteerde banen. Een treinrit van Zele tot Dendermonde gaf eenzelfde landschap. Het contrast met de natuurpracht van Mongolië kon haast niet groter. Gelukkig gaf enkele uren verder treinreizen een ander China. Onze transmongolian slingerde door een vallei langs hoge bergkammen en mooie meren en dat beviel ons veel meer ! Rond de middag bolden we Beijing binnen om een dik uur later midden in de stad aan te komen. Dit geeft een idee over de enorme omvang van deze metropool met 21 miljoen inwoners (ongeveer het dubbel van België). Na de frisse airco in de trein stapten we uit in een sauna. De vochtige hitte met liters zweet tot gevolg zal een constante worden tijdens de Chinareis. De mensenmassa, uniformen op straat, en de vele nieuwsgierige blikken vielen me onmiddellijk op.

Het Red Lantern Guesthouse ligt in een hutong en dat zorgt voor een echt Aziatisch gevoel. Smalle, drukke steegjes met eethuisjes, vis, vlees, groenten en fruit worden overal verkocht en daartussen manoeuvreren claxonerende brommertjes zich een weg. Er is wel een groot verschil met de drukte in zuidoost Azië, de brommertjes rijden hier verplicht elektrisch en dat geeft toch een zekere rust. Het is één van de maatregelen die werden genomen om de smog aan banden te leggen, Beijing was bijna steeds gehuld in een grijze mist. We bezochten natuurlijk de hoogtepunten en waren onder de indruk van de omvang van alles. De oppervlakte van het beruchte Tiananmenplein en de daaraan grenzende Verboden Stad, 500 jaar lang het paleizencomplex van de keizers. Het aantal bezoekers is begrensd tot 80000 per dag en die limiet was bij ons eerste bezoek al bereikt om twee uur 's namiddags. In de Hemelse tempel kwamen de keizers mediteren en offeren voor een goede oogst en klimatologische voorspoed. De perfect symmetrische architectuur en opnieuw de grootsheid (en de verlammende hitte) deden ons stil worden. En ja het kan nog grootser, kitscherig en met meer pracht en praal, daarvan waren we getuige bij het bezoek aan het Zomerpaleis. Het was prachtig en mysterieus.

China is de Chinese muur en omgekeerd dus waren de verwachtingen om dit bouwwerk live te zien heel hoog. En het ontgoochelde absoluut niet. We kozen op het gerestaureerde deel van Mutianyu te wandelen. Dit deel is iets minder druk bezocht dan Badaling en kronkelt mooi over de bergkam. We stonden versteld tot wat deze cultuur tot stand bracht. Technologisch zat ze tot 2000 jaar voor op de westerse beschaving. In de 19de eeuw maakte deze een inhaalbeweging en onderdrukte China, vooral militair tijdens de opiumoorlogen. Maar dat was maar even. Nu is China weer de grootmacht die het steeds was en dat merken we hier aan zoveel.

Absoluut spectaculair was de acrobatenshow. Zeker het nummer waarbij vijf motoren in een metalen bol werden gepropt en dan nog rondreden, was adembenemend. De zaal uitzinnige Chinezen kregen we er gratis bij. Na zoveel indrukken deed het enorm deugd 's avonds op het binnenpleintje van het guesthouse tot rust te komen, de kindjes bekeken een film of speelden en wij verwerkten de vele indrukken en praatten bij met andere reizigers.

Met de hogesnelheidstrein spoorden we tegen 300 km/u naar onze verste bestemming Xi'an. Deze stad was ongeveer 2000 jaar (1000 voor tot 1000 na onze tijdrekening) de keizerlijke hoofdstad van China en propvol met relieken uit deze glorieuze tijd. Wat we in Peking nog niet vonden of zagen, beleefden we hier. We namen genoeg tijd om Xian en de omgeving te verkennen. De bel- en drumtoren zijn herkenningspunten in de stad en gaven vroeger tijdsaanduidingen overdag en 's nachts. In de laatste woonden we een drumconcert bij. De intacte, zeventien kilometer lange, ommuring met verdedigingstorens en aan elke windrichting prachtige poorten is volledig verkeersvrij en fietsten we rond met de tandem. Heel plezant en ook indrukwekkend. Ooit leefden binnen de stadsmuren een miljoen mensen en was daarmee de grootste stad ter wereld en ging in die tijd Rome of Alexandria vooraf. Nu staat de ommuring als een oude herinnering in een moderne stad met 4 miljoen Chinezen.

Langs de grote brede boulevards liggen hypermoderne en poepchique winkelcentra, daarnaast in de nauwere drukke zijstraatjes vonden we het andere China met goedkope eethuisjes en prullenwinkeltjes. Achter de drumtoren ligt de moslimwijk. De moskee was alweer een prachtig staaltje oud-Chinese architectuur. Xian lag aan de start van de zijderoute en Arabische handelaars introduceerden de Islam en bevolken nu deze sfeervolle wijk. Chinees - Arabische drukte met halalfood dat aan de man wordt geschreeuwd. De schapen worden op straat uitgebeend en op lekkere satés gespietst. China is trouwens zonder concurrentie het lekkerste Aziatische land. Van een dim sum ontbijt tot pikante vis op de barbecue langs de straatkant, superlekker en heel goedkoop. Zelfs mijn toch wel fragiele darmen verdroegen tot nu toe al dat streetfood. We zijn ondertussen wel wat gewend geraakt en kijken niet meer op van het gebrek aan hygiëne en de rochelende Chinees achter de kookpot. Alweer wordt nog maar eens bewezen dat reizen de beste les in relativeren is.

Wat buiten de stad bezochten we de grote Pagode, opgetrokken om Boeddhistische geschriften in te bewaren die de monnik Xuanzang uit het verre India meebracht. Mooi maar vooral de fonteinshow in het park errond sprak de kindjes aan. De grootste ter wereld zeggen ze zelf en het zou kunnen kloppen ook. Groot, groter, grootst en dan komt China, niet alleen hun geschiedenis maar heel waarschijnlijk ook hun toekomst.

Groots was ook de vogelmarkt die we bezochten. We gingen er met een bang hartje heen om naar de vele opgesloten dieren te kijken. Het was dikwijls triestig om zien maar gelukkig bleven we gespaard van Indonesische taferelen. Aan de rommel-, fruit-, vlees-, vis-, kruiden- en eetmarkt in de volledige wijk errond hadden we ons niet verwacht en kwamen zintuigen tekort en liepen verloren in de kleine steegjes. Dit was Azië op zijn best. We moesten ervan bekomen in ons fijn hostel, hier volgden de kindjes een les kalligrafie en tai chi op het dakterras.

En dan moesten we nog de terracottakrijgers bezichtigen, de hoofdreden waarom we hiernaartoe reisden. Zo'n 2200 jaar liet de eerste Chinese keizer Qin Shi Huang hier zijn mausoleum bouwen op een schaal die zelfs farao's liet blozen. Constant worden nieuwe archeologische vondsten blootgelegd en dat zal nog lang doorgaan. Zijn tombe zelf zou zo sprookjesachtig maar fragiel zijn dat hij nog ongeopend bleef. Of misschien een verplichting van de alles controlerende Chinese overheid om de mythe te bewaren. Een toptoeristische attractie in piekseizoen in dit overbevolkte land geeft natuurlijk een drukte. Volledig te begrijpen want het is bijzonder indrukwekkend. De aanblik van het leger als we de grootste hal binnenstapten zorgde voor een instant kippenvelmoment ! De levensgrote beelden met elk een uniek aangezicht zijn zo mooi, mysterieus en bovenmenselijk. Wetende dat dit maar een deel van het grote geheel is, als verering voor een keizer, doet de verbeelding helemaal op hol slaan. En zoals bij alle wonderen horen complottheorieën en non-believers. Het was aangenaam kennis maken met Tom en Ted. Twee beleefde Britten die in Hannoi lesgaven op de Brittish School. Tussen pot en pint vertelden we over reizen, ons werk, Azië en Tom bleek dus ook kritisch voor dit achtste wereldwonder.

We bezochten nog het Beilinmuseum in een voormalig Confuciaans klooster. Een prachtige rustige omgeving waar we een mooi beeld kregen van de keizerlijke, Chinese, Boeddhistische en kalligrafische kunst.

China bevalt ons enorm, Chinezen zijn soms luidruchtig en druk, zeker op momenten waarop wij het niet verwachten zoals midden in de rust van de natuur. Ze zijn ook vriendelijk, behulpzaam en nieuwsgierig, gewoon om met velen samen te leven maar ze worden ook geleefd. Controle is er overal, vooral op openbare plaatsen en ook op het wereldwijde net doe je niet wat je wilt. Ik denk dat ze daarom moeilijk te doorgronden zijn. Hoewel we nu tussen hen reizen, begrijpen we elkaar letterlijk en figuurlijk moeilijk.

Herman