Reisverhaal «Djibouti»

Vijf maanden van huis | Djibouti | 3 Reacties 13 Januari 2019 - Laatste Aanpassing 13 Januari 2019

Zondag 13 januari 2019

De reisgidsen waarschuwden ons dat reizen in Djibouti een belevenis is die aan de ribben blijft kleven en inderdaad, dat deed het. De voorbije week beleefden we het ene avontuur na het andere. De vliegreis met tussenstop in Dubai was al bijzonder. Oman in vogelperspectief oogde zeer ruig en verlaten. Vanuit de luchthaven kregen we ook de skyline van Dubai te zien met de Burj Khalifa die er als hoogste gebouw ter wereld bovenuit priemde. Toch was het er vooral mensen kijken. De wachtende rijen voor de vluchten naar ondermeer Irak, Armenië en Indië waren boeiend en kleurrijk.

Djibouti is iets kleiner dan België en een veilige haven tussen vele conflictgebieden. Zowat alle grootmachten hebben er een militaire basis en ngo’s opereren vanuit Djibouti Centre. We logeerden bij Alain, een Belg die al jaren voor de Verenigde Naties werkt. Nu verzorgt hij de logistiek voor de voedselhulp naar Jemen. Het is amper voor te stellen dat hier juist de zee over, kinderen sterven van de honger in het door oorlog geteisterde land. We troffen het met Alain, samen met zijn vrouw startte hij een guesthouse, mooi gelegen in een rustige wijk van de stad. Hij bleek ook heel wat contacten te hebben en regelde voor ons zo goedkoop mogelijk de verschillenden uitstappen. Het was wat surreëel. We waren nog geen 24 uur in het land en lagen al op een boot in de Golf van Tadjourah op zoek naar walvishaaien. Hier begint (of eindigt) de Grote Riftvallei waar drie continentale platen uit elkaar schuiven. Dit geeft spektakel op geologische schaal natuurlijk. Het laat diepe meren, vulkanische vlaktes en de meest bizarre landschappen achter. Daarvan mochten we een week lang getuige zijn. Walvishaaien vertoeven het grootste deel van het jaar in de diepzee. Enkele maanden komen ze naar ondiepe kusten om in baaien op zoek te gaan naar voedsel. De Golf van Tadjourah is één van die uitzonderlijke plaatsen. We legden de oude visserssloep voor anker aan een koraalrif en stapten over op kleine bootjes. Na wat zoeken vonden we de grootste vissen op aarde. Vlug deden we onze snorkelbril aan en doken het water in om letterlijk naar adem te happen bij het zien van deze giganten. Het was alweer een fantastische ervaring en een droom die uitkwam. Toen we terug op de boot kwamen, stond de barbecue warm en konden we vanop de boot het warme zeewater induiken. Onder ons openbaarde zich een heel koraalbos met zoveel kleurige visjes.

Vorig jaar vierde Djibouti haar veertig jaar onafhankelijkheid van Frankrijk. Op culinair gebied heeft deze koloniale tijd veel lekkers nagelaten. Croissants bij het ontbijt en baguette en kaas in de kleinste winkeltjes viel natuurlijk in de smaak bij Lisse en Jolente. Ook het grote aantal expats, diplomaten en militairen in de stad zorgen voor goede voorzieningen die met de meter verder van het centrum verdwijnen en overgaan in bittere armoede. Djibouti hoort bij de minst ontwikkelde landen ter wereld.

We kregen een dag de diensten van de privéchauffeur van Alain om ons naar het kratermeer Lac Assal te brengen. Hiervoor moesten we een deel langs de beruchte handelsweg naar Ethiopië en Alain vond het raadzaam eerst een dag met Kasim op stap te gaan vooraleer zelf achter het stuur te kruipen tussen de vele gammele trucks. Het meer is het laagste punt van Afrika en na het Don Juanmeer op Antartica het zoutste op aarde. De rit was bijzonder spectaculair langs zwarte lavavelden waar ineens de Baai van Goubbet helblauw tegen af stak. We hadden een prachtig zicht op Ghny Knma. Deze vulkaan midden in de baai is gehuld in allerlei mythes. Hier woont de duivel volgens de Afar en Jean Jacques Cousteau voedde deze geruchten door in 1981 verslag uit te brengen van een vreemd groot wezen tijdens een duik in de baai. De dag erna liet hij een kooi met daarin het kadaver van een kameel in het water. Wat later haalde hij verwrongen staal naar boven zonder kameel erin. Er zouden beeldopnames van bestaan maar niemand zag ze ooit. Vermoedelijk was Cousteau op zoek naar sponsors voor zijn expedities en zag hij zo een manier om belangstelling in de media op te wekken. Het blijft natuurlijk een fantastisch verhaal dat perfect bij het mysterieuze landschap past. De immense zoutvlakte, tot 60 meter dik, en de vele kleuren in en rond het meer waren fantastisch. De hoge zwarte flanken van de krater rondom vormden een fel contrast. Het zout kristalliseerde in schitterende formaties en de duik erin was een bevreemdende ervaring. Drijven in het stroperige mengsel was grappig maar al gauw begon de huid te pieken en jeuken. We spoelden ons af met flessen water die we hadden meegenomen maar het zout kroop overal en zullen we nog een tijdje tegen komen. Overal langs de route naar Ethiopië liggen wrakken van vrachtwagens en leeggeroofde containers. Soms staan ze gewoon midden op de weg. Ze achterlaten is blijkbaar goedkoper dan te takelen. Ondertussen dienen ze als woning of liggen verder te verroesten.

We huurden voor twee dagen een Nissan terreinwagen om een uitstap naar Lac Abbé te maken. De eigenaar van het guesthouse had de tocht zonder gids gemaakt en mits de nodige voorbereiding ging het ons ook lukken, verzekerde hij. Dit waren de meest intense reisdagen die we tot nu toe al hadden. Door de woestijn, offroad en over lavavelden, baanden we ons een weg naar de bestemming. De dorpen die we passeerden waren hutjes in het verlaten landschap. Het kwam hard aan en we werden stil en geëmotioneerd van de primitieve leefomstandigheden, dit was een echte cultuurshock. Na uren door de zandvlaktes klommen we over een vulkaan, dat vroeg even het uiterste van mijn rijkunsten en de auto en toen arriveerden we in het meest bevreemdende landschap ooit. Het vulkanische meer ligt op de ‘Afar driehoek’. Juist hier schuiven de drie continentale platen uit elkaar en zorgen voor een maanlandschap, met hoge rokende kalk- en zandstenen ‘schouwen’. Warm water pruttelt omhoog en de spookachtige constructies van de natuur bliezen soms stoom uit. Het was al laat in de namiddag en herders met hun kuddes geiten en ezels kwamen terug van de groene vlaktes dichter bij het meer, de wind wervelde dustdevils als zuilen de lucht in en wilde dromedarisen slenterden in een rij door de vloeibaar lijkende horizon. De ondergaande zon kleurde het landschap magisch. Op de heuvel lag ons kamp waar we de nacht doorbrachten in een traditionele Afarhut, we waren er alleen. Er werd een geit geslacht die wat later op ons bord terecht kwam. De wind stak op boven de Danakil woestijn, de muggen zoemden luid rond het muskietennet en ’s morgens om vijf uur werd uit de Koran gezongen. Nomaden met kamelen liepe in de vlakte en de kuddes vertrokken opnieuw richting het meer. Met open mond en jeukende benen van de vele insectenbeten waren we getuige van deze andere wereld, fantastisch !!! We gaven in het terugrijden de zoon van de familie waar we verbleven graag een lift naar het dichtste dorp met school, hij maakte dankbaar gebruik van onze 4X4. Onderweg leidde hij ons nog naar een van de vele plaatsen waar de hete ondergrond naar boven borrelt. We moesten een dagje bekomen van zoveel indrukken.

Als afsluiter huurden we en motorbootje. Het bracht ons naar Maskali, een paradijslijk en onbewoond eilandje voor de kust. Onderweg sprongen de dolfijntjes naast de boot en we snorkelden boven het koraal aan de Canyon. De mangrovebossen stonden met de voeten in het water en de blinkende witte zandstranden en helblauwe zeewater maakten het een echt ‘bountystrand’.

Nog nooit zagen we op enkele kilometers rijkdom en armoede zo afgetekend. De landschappen en woestijnervaring waren betoverend en het traditionele leven overal aanwezig. Het was niet de gemakkelijkste en goedkoopste bestemming maar een onvergetelijke en heel intense belevenis.

Herman