Reisverhaal «Lalibela»
Vijf maanden van huis
|
Ethiopië
|
3 Reacties
27 Januari 2019
-
Laatste Aanpassing 27 Januari 2019
27 januari 2019
Het is zowat het enige beeld dat ik had van Ethiopië, de kerk in de vorm van een Grieks kruis, in de diepte uitgehakt in rotsen. Het is niet de enige kerk, in totaal zijn er zo elf. Het wordt wel eens het achtste wereldwonder genoemd. Volgens legendes werd mankracht (met hamer en houweel) 's nachts overgenomen door goddelijke. De Ethiopiërs vertellen graag legendes voor waarheid. Dat heeft zeker ook te maken met hun heel sterk geloof. Het Christendom zou Ethiopië bereikt hebben via de apostelen, hoewel de eerste bronnen uit de vierde eeuw stammen. Hier wordt het christendom in zijn puurste vorm beleefd. Uit de luidsprekers klonken dikwijls lange gezangen, zondagnacht begonnen ze er zelfs aan om drie uur. Wie dacht dat enkel Alahu Akbar luid vanop de minaretten klinkt, is fout. Ook de Ethiopisch Orthodoxe Kerk houdt ervan de religie luid op te dringen. 's Morgens is het mooi rijen families in witte gewaden naar de kerk te zien gaan. Auto's zijn er amper in het straatbeeld, de verplaatsingen gebeuren te voet, op de ezel of met de tuktuk. Het was bijzonder toen we op marktdag een uitzichtspunt beklommen. Vanuit de omliggende dorpen kwamen landbouwers, kinderen en vrouwen de bergen uit, met ezel of rund, geladen met hun oogst of andere koopwaar. We babbelden met een voorbijganger, hij in het Amarhic, wij in het Engels. Het lukte ons wat info uit te wisselen, hij leerde ons tellen in zijn taal. Kinderen kennen allemaal wel een paar Engelse zinnetjes. 'Hello where are you from', 'What's your name'. Het is soms vermoeiend voor de vijfde keer op evenveel minuten de vragen te beantwoorden en soms vinden we wat uit, een goedbedoeld mopje. Dikwijls eindigt het met de vraag naar money. We doen er niet aan mee, zo lossen we de problemen hier niet op. Soms is het pijnlijk, toen een meisje zo oud als Lisse naar haar kapotte slippers wees met uitgestoken hand. Het was tijdens een wandeling in de bergen, we beslisten niets te geven. Moest er een verkoper in de buurt geweest zijn, kochten we haar onmiddellijk een paar. Maar wat ging ze doen met die paar birr ? Toen we iets later zagen dat haar plastiek zonnebrilletje werd afgenomen door een jongetje, hadden we een vermoeden wat er met het geld zou gebeuren. Het is niet altijd gemakkelijk, omgaan met de armoede rondom ons. Bij de tuktuk-chauffeur, die steevast het dubbele vraagt voor een verplaatsing, bied ik af en stap desnoods weg. Hoe weinig hij ook vraagt, het is een deel van het spelletje. De jonge dame met kindje dat langs de kant van de baan een paar bananen verkoopt en er zeker ook teveel voor vraagt, krijgt het bedrag, daar bied ik niet af. In die kleine dingen kunnen we misschien ook een heel klein verschil maken.
Tineke zocht zorgvuldig een airb&b en we boekten er een week. Tijd genoeg om de wereldwonderen te ontdekken en ook om de lesjes aan Lisse en Jolente gegeven. Met de Timkatfeesten was het wat moeilijker geweest daar regelmaat in te steken. Wat doen ze het nog steeds heel goed, het reizen, de indrukken verwerken, hun schoolwerk, ze zijn mekaars dikke vriend, zoals we allemaal zijn. Dat is toch wel heel belangrijk als je dit wil ondernemen. Hoewel we al een hele tijd onderweg zijn, beseffen we nog heel goed dat het unieke tijden zijn, waarbij elke dag een belevenis is. Soms glipt de gedachte al eens binnen dat aan dit avontuur begin april een einde komt. Het zal een opdracht zijn ook thuis die draai te vinden. Maar dat is nog lang, we zijn hier nu.
Het guesthouse was zalig om wat langer te blijven en werden door Burthekan verwend. Ze is amper 21 maar weet van aanpakken. Samen met haar zussen en nichten runt ze sinds een half jaar het Minilalibela b&b. Ze weet wat touristen willen, wat afgeschermde rust en properheid en dat zijn twee dingen die in Afrika niet zo vanzelfsprekend zijn. We voelden ons hier thuis, ze vlocht Jolente haar haar in, nodigde ons tweemaal uit om injera te eten en koffie te drinken en we deden samen met haar mama een kookklas. Heerlijk rustige reisdagen waren het. En zo bezochten we ook de rotskerken. Het ticket is niet goedkoop, de opbrengst zou ook naar de plaatselijke gemeenschap gaan, hoewel daar grote twijfel over is. Het is wel vijf dagen geldig en de tijd nemen is zoals steeds de beste manier. We huurden een halve dag een gids, hij was diaken in de Mariakerk en leidde ons door tunnels en smalle doorgangen van de ene rotskerk naar de andere. Koning Lalibela, zo gaat weer een van de verhalen, zou zijn landgenoten de lange, gevaarlijke bedevaart naar Jeruzalem willen besparen en stichtte de stad in Oost-Afrika. Overal is symboliek uitgehouwen of geschilderd, het is onvoorstelbaar hoe dit alles tot stand kwam. We kwamen een paar dagen later terug om de schoonheid van de plaats nog eens op te nemen. Zeker de avondzon kleurde de Bet Giorgy magisch. De andere groep kerken zijn minder goed bewaard maar dat deed niets af aan de beleving. De priesters, pelgrims, het dagelijkse leven maakte alles bijzonder fotogeniek, zelfs de kleinste verplaatsing laat een vracht aan indrukken na. Het is ook het land van de roofvogels. Buizerden, arenden en lammergieren cirkelen constant door de lucht. Zeker vanuit het Ben Abeba, een restaurant op een plateau midden de thermiek was het spectaculair de enorme gieren langs te zien zweven.
Het voordeel aan ergens wat langer zijn is dat we een thuisgevoel krijgen. We leerden de goede eethuisjes kennen en weten ons als tourist meer en meer een houding te geven in een land als dit. We hebben een bijzonder beeld gekregen van historisch Ethiopië en vliegen morgen naar Addis om verder naar het zuiden te reizen.
Herman
