Reisverhaal «De Peloponessos : van Athene tot Mani»
Vijf maanden van huis
|
Griekenland
|
1 Reacties
18 Maart 2019
-
Laatste Aanpassing 18 Maart 2019
Maandag 18 maart 2019
De zon ging onder boven het beloofde land en wij stegen op, het vliegtuig zwenkte naar links en we vlogen boven Israël en de bezette Palestijnse gebieden. Mijn gedachten dwaalden af naar de beladen geschiedenis van de streek en hoe uitzichtloos de situatie blijft. Het staat zo fel in contrast met de prachtige reisweken die we hadden in het Midden-Oosten. Zolang we in het Israëlisch luchtruim vlogen mocht de veiligheidsgordel niet los en was opstaan streng verboden. Onder ons lag een land in oorlog. De lichtjes van Tel Aviv fonkelden en de horizon van de Middellandse Zee kleurde oranjerood. Israël bombardeert Gaza opnieuw, nadat Hamas twee raketten afvuurde richting Tel Aviv, door hetzelfde luchtruim als wij vlogen. Oog om oog, tand om tand, het brengt vrede geen stap dichterbij. Zelfs Nieuw Zeeland, wij vonden het een zo vriendelijke samenleving, is voor sommigen een voedingsbodem voor terreur. Rechts extremisme verwoestte 49 levens en die van hun familie en vrienden. Het staat zo ver af van de vele hartverwarmende ontmoetingen die we hadden de voorbije maanden. We staan dikwijls letterlijk en figuurlijk ver van elkaar maar met goede wil en wederzijds respect is mekaar begrijpen mogelijk. We zijn allen nieuwsgierig genoeg om van elkaar te leren. Een open vizier is onmisbaar. Angst, veralgemeningen en egoïsme sluiten alle kanalen en dat is achteraf zo moeilijk te herstellen.
We zijn terug in Europa en het voelt een beetje als thuiskomen. Zoveel is vertrouwd en dat went ook vlug, zonder te vergeten hoe het anders was. De modieuze Atheners maakten van het verlengde weekend gebruik om te flaneren door hun stad. Die modeshow viel ons op. De meest primitieve samenlevingen die we bezochten in de Omovallei waren daar ook mee bezig. Ook zij liepen vol sieraden te pronken op de markten. Tot daar gaat de vergelijking op, mode is zowat het laatste waar mensen in ontwikkelingslanden mee bezig zijn. Het appartement dat we voor een paar dagen huurden in de hoofdstad was stijlvol ingericht, ook dat was na vier maanden Afrika en het Midden-Oosten nieuw. Het deed deugd en we genoten ervan.
De aflossing van de wacht voor het Griekse Parlement op het Syntagma plein is een niet te missen toneelvoorstelling. Hun folkloristische militaire outfit deed me zo in een Kuifjesstrip belanden. Met de sightseeing bus kregen we een goede indruk van de stad en deed ons denken aan de manier waarop we Kaapstad verkenden, onze eerste bestemming begin november. We zitten in de laatste weken van de reis en dan komen de herinneringen zeker boven. Het bedrijvige Plaka, levendige Monastiraki en het gezellige Anafiotaki zijn autovrije wijken waar het bijzonder leuk was om rond te wandelen, wijn te drinken op het terras of lekker te eten en dat deden we met veel plezier. Veel andere wijken oogden troosteloos, wat grauw en geteisterd door nietszeggende graffiti. Het hoogtepunt was natuurlijk het bezoek aan de Acropolis en de Romeinse en Griekse Agora. Het was heel bijzonder de geboorteplaats van onze Westerse beschaving te bezoeken. Zeker de combinatie met het Acropolis Museum was interessant. Het is op zichzelf al een bijzonder architecturaal gebouw. Vooral de bovenverdieping, die de afmetingen van de tempel heeft en waar de oorspronkelijke friezen worden tentoongesteld is indrukwekkend. Lege ruimtes worden vrijgehouden voor de gestolen panelen die nu nog in het British Museum hangen, misschien keren ze ooit terug.
We haalden de huurauto op en reden over het kanaal van Korinthe de Peloponessos binnen. De rust overviel ons. Nergens was er drukte en het lieflijke landschap vol olijfbomen kleurde prachtig door de vele veldbloemen. In de verte doemden de besneeuwde bergtoppen van de Taydetos hoog op en de diepblauwe zee speelde verstoppertje met de grillige valleien. Als Griekse atleten liepen we door de heldentunnel het stadium van Nemea binnen. Onze tenen krulden in de 2500 jaar oude startlijnen, twee evenwijdige inkepingen in een steen en net als hen streden Lisse en Jolente voor de eer. De airb&b die Tineke zorgvuldig selecteerde lag in Epdavros, een klein havenstadje met een roemrijke geschiedenis. Het was een heiligdom voor Asclepius, de god van de gezondheid en genezing. Vanuit het hele land kwamen de Grieken naar dit kuuroord dat bekend stond voor miraculeuze genezingen. Er waren gastenverblijven, tempels, badhuizen, atletiekbanen, altaren, zelfs Egyptische goden werden voor genezing aanbeden. Het antieke theater met een uitzonderijke akoestiek is pachtig bewaard en de geometrische vormen pasten mooi in het landschap. We wandelden langs de vele ruïnes, omgeven met veelkleurige en geurige wilde bloemen en kruiden. Ons verblijf lag op het domein van een olijfboer met een onwaarschijnlijk mooi uitzicht op de Golf van Megara. Hij en zijn vrouw hadden een ecoshop waar we de lekkerste delicatessen konden proeven en kopen. De rust en het uitzicht waren overweldigend. We wandelden langs de baai met knappe uitzichten op de vele eilanden en verborgen strandjes. Het was een unieke plaats en we waren bang nooit mooier te kunnen logeren maar die vrees bleek onterecht.
De Peloponessos heeft de vorm van een hand zonder pink. De vier vingers zijn schiereilanden met centraal hoge bergketens. Onderweg naar de wijsvinger stopten we nabij Nafplion, in 1833 voor een jaar de eerste hoofdstad van onafhankelijk Griekenland. De ligging is uniek en de pleinen en steegjes met Venetiaanse huizen bijzonder gezellig. Het was heerlijk wandelen langs de kust met als einddoel een ijskraam of een koffie op een van de vele gezellige terrasjes. De kastro hoog op de rotsen was een altijd aanwezig oriëntatiepunt. We reden de Metarmorfosipas over naar het volgende verblijf, een klein huisje midden de olijf- en appelsienbomen, gezelliger kon haast niet. Wat verder lag het kleine slapende havenstadje Plitra, ingeklemd tussen hoge kliffen. Ik moest denken aan Schotland, zeker toen het weer enkele dagen onstuimig was. Niet zo ver lag Monenvasia, wat ‘één ingang’ betekent. Het is een eiland, vlak voor de kust met rotswanden die honderden meters hoog uit de Aegeaanse Zee oprijzen. Een smalle brug is de enige toegang. Bovenop ligt een immens fort en als een halve cirkel aan de voet nestelt zich een Byzantijns en middeleeuws stadje. Het was er ongelooflijk mooi en we waren er zo goed als alleen. In het hoogseizoen worden de smalle straatjes overspoeld door toeristen, wij genoten er van de idyllische rust. Het eiland is natuurreservaat met opnieuw overal de prachtige veldbloemen. We liepen verloren in de steegjes, tussen de meer dan 30 kerkjes en langs de overblijfselen van het gigantisch fort. Buien hingen als slierten boven de eilanden en de wolkenformaties dreigden boven de rotskusten, het was een prachtig schouwspel.
Zo gingen we verder naar de middelvinger, de Mani en dat gaf spektakel. Het is een ruig en onherbergzaam schiereiland. Jarenlang stak Mani de middelvinger uit naar al wie er zich mee moeide. Hier hielden de Spartanen zich schuil en het werd nooit ingelijfd door de Ottomanen. Later bevolkten gelukzoekers en vluchtelingen het gebied en er groeide in de 19de eeuw de wortels van de onafhankelijkheidsstrijd. Familieclans bouwden hoge versterkte woningen, de torenhuizen. Vetes en strijd om vruchtbare gronden veroorzaakten bloedige afrekeningen en conflicten. Gelukkig is die wrede tijd geschiedenis. De torendorpen staan nog steeds machtig verspreid tussen de indrukwekkende natuur als spooksteden of gerestaureerde dorpen. We logeerden twee nachten in zo’n torenhuis, moesten die muren kunnen spreken … ik werd wild van de gedachte wat er zich allemaal afspeelde aan de openhaard waar we ’s avonds gezellig een glas landwijn dronken. De natuur is hier puur en wild, het is een streek met karakter en daar ben ik graag. Hoge steile kliffen, azuurblauwe baaien, snijdende wind en op de meest onverwachte plaatsen de torendorpen, zoals het mysterieuze Vathias. We wandelden naar Kaap Tenaro, het einde van de wereld. Daar lag volgens de Grieken de ingang naar Hades, de onderwereld en in deze streek verrichte Heracles zijn heldendaden volgens de Griekse mythologie. Helemaal op het zuidelijkste punt van het Europese vasteland, op de plaats waar de Egeïsche en Ionische Zee elkaar wild ontmoeten, staat een fotogenieke vuurtoren, een tot de verbeelding sprekende plaats. In het rustige dorpje Lagia waar we sliepen gingen we ’s avonds in het restaurant van de pastoor eten. Het waren overheerlijke Griekse gerechten in een authentieke sfeer met op de achtergrond orthodoxe gezangen. In de verte rolden stijgingswolken als een waterval over de hoge bergkammen en kleurde de horizon betoverend rood terwijl een bijna volle maan het van de zuiderse zon overnam. Mani is voor mij een van de mooiste plaatsen waar ik ooit was.
De Peloponessos overtreft onze verwachtingen en die waren al niet min. We voelen ons thuis in de gezellige slaapadresjes die Tineke weet te vinden. Een bakker waar we eens zijn geweest is ‘onze bakker’ en ’s avonds gaan we niet naar het appartement maar ‘naar ons huis’. Elke dag geeft weer een nieuwe belevenis, het reizen blijft bijzonder boeiend !
Herman
