Reisverhaal «Ierland»

Ierland | Ierland | 0 Reacties 24 Augustus 2021 - Laatste Aanpassing 26 Augustus 2021

We zijn opnieuw aan het reizen en dat doet deugd ! Het onderweg zijn, de ontmoetingen, het avontuur, dat gevoel waren we door de gekende miserie verloren. Maar het is dus terug en Ireland made it all happen.

Ryanair bracht ons op 25 minuten naar Dublin Airport, de terugvlucht wordt op 2,5 uur geschat. Auto ophalen, focus op het links rijden en we zijn on the road !

De eerste dag leverde meteen fotomateriaal op. De tuin rond Russborough House maar vooral het stokoude kloostercomplex Glendalough schitterden in het waterzonnetje. We logeerden een paar dagen bij de boer, in het oude Kyle Farmhouse met weids uitzicht op de Wicklow Mountains. ‘s Morgens vulde het Irish breakfast ruim voldoende om de dag door te komen. De vrouw des huizes bereidde het met plezier, de melkboer was vooral geïnteresseerd in de Belgische melkprijs, elk zijn interesse.

De Rother wandelgids staat garant voor mooie wandeltochten. Zo beklommen we Djouce Mountain en vertrokken vanaf Lough Tay de berg op. Lough Tay is wat rond en vooral pikzwart waardoor het in de volksmond Guinness-meer noemt, een mooi vooruitzicht! Zon, wolken, wind en wat drizzle zorgden voor echt Iers weer. Een prachtig afwisselend lichtspektakel dat ons twee weken lang vergezelde.

We wandelden met een ‘modern witch’ doorheen een restant van het ooit zo machtige Courtown Forest. Loraine las het bos als geen ander en doorspekte weetjes met verhalen uit de Keltische mythologie, de Britse onderdrukking, de horror tijdens de Great Famine en de schande van de workhouses. Ieren zijn trotse verhalenvertellers. Toen in een oud stenen kruis op een magische plaats in het bos de Keltische cirkel stond ingekerfd en we de betekenis leerden van de cyclus Samhain, Imbolc, Beltone en Lughnasadh, voelde Tineke haar nog meer in haar nopjes. Haar natuurcoaching is gebaseerd op de ‘bloeicirkel’ , ook de Kelten deelden deze levenswijsheid al.

De oversteek naar de westkust was toch vermoeiend. Vanuit Dublin vertrekken autostrades die al vlug steeds smallere tweevaksbanen worden. Maar wat een decor waar we ons in verplaatsten ! De zee dook langs alle kanten op tussen grillige veenbergen.

Ons tweede verblijf lag vlak aan de Atlantic Coast, dichtbij de landbrug naar Achill Island in Count Mayo. Hier zijn de kliffen 280 meter hoog, de hoogste van het land. We klommen vanaf Keem Beach tot aan de rand, tot het uiterste Achill Head. Het was ontzettend mooi en ook wel sompig. Gebaande paden zijn er amper zodat we ons zelf een weg baanden door het veen. Met de auto volgden we de ‘Wild Atlantic Way’ langs de rand van het eiland met enorme uitzichten. We zullen de route nog dikwijls kruisen. Achill Island verraste ons met surfstranden, baaien en hoge bergen waarvan de toppen dikwijls mysterieus in de mist lagen. Hier wordt niet geklaagd over het weer. Het is te nemen zoals komt. Een weerbericht dat ons Belgen doet binnenvluchten heeft op de Ieren weinig invloed. Er werd overal gezwommen, gesurft en gewandeld. Opwarmen gebeurt in de pub achter een pint Guinness. Zo hoort het, alweer een zorg minder, we volgden graag hun voorbeeld !

Het kon geen toeval zijn. Op de dag dat wij ‘The Irish Folk Experience’ volgden en op de viool, harp, mandoline, banjo en bodhrán musiceerden, speelde Mayo tegen Dublin het Gaelic football. Het is een spannende mix tussen voetbal en rugby. Het was jaren geleden dat Count Mayo, en om het even welk ander Count, won tegen de ploeg van de hoofdstad. Het was dus die avond het land tegen Dublin. Overal zagen we rood-groen, de kleuren van Mayo. Bij toeval waren dat ook de kleuren van mijn (pit zijn) regenjas, succes verzekerd. We zongen samen met Denny ‘Oh the green n red of Mayo’, het supporterslied voor later die dag.

Oh the Green and Red of Mayo

I can see it still

It's soft and craggy boglands

It's tall majestic hills

Where the ocean kisses Ireland

And the waves carress it's shore

Oh the feelin' it came over me

To stay forever more

Forever more

Denny leerde het ons op de instrumenten en we speelden en zongen het met overtuiging. Tussen de eilandbewoners in de Lynott’s Pub (‘where pub is a pub and a pint is a pint’) supporterden we alsof we een van hen waren. En wat deed Mayo die avond, geschiedenis schrijven en winnen natuurlijk!

Onderweg naar Count Donegal bezochten we de megalithische monumenten rond Sligo. Elke heuvel in de omgeving heeft een indrukwekkende cairn op de top, het vormt samen de grootste prehistorische begraafplaats in Ierland. We beklommen Knockarea en werden net voor de top overvallen door een dichte mist die razendsnel van over de oceaan het land binnentrok. Ierland is magisch, dat ondervonden we volop op deze heilige plaats, rond de cairn en steencirkels van Carrowmore en de indrukwekkend hoge dolmen in Kilclooney.

Hoog over de boglands reden we richting Fintown. Tattoos op de arm en een karakterkop verraadden dat Noel al een leven achter de rug had. Hij diende het Ierse leger aan de grens met Northern Ireland. Er was werk genoeg. Het hele conflict is een tijdbom, voorspelde hij met een pessimisme eigen aan een leven als militair. Hij verliet het leger om zijn huwelijk en lever te redden en vond rust in de bergen rond Lough Fin. Hier woonden de grootouders. Zijn vader en moeder zochten het geluk in de hoofdstad Dublin. Elke zomer reisde hij naar deze verlaten streek om er van de rust te genieten. Toen zijn oma en opa stierven en het farmhouse uit de late 19de eeuw in verval raakte, dreigde het een van de vele troosteloze ruïnes te worden. Hij vond het zijn plicht zijn jeugdherinnering in ere te herstellen. Nu logeerden we enkele dagen samen met hem in het ‘Jocks cottage’. Het was drie dagen Ierland van binnenuit beleven met prachtige verhalen aan de haard waar de turf non-stop gloeide. Hij vertelde over zijn grootvader Jock, strijder bij het IRA. Met trots toonde hij de medaille die hem eerde toen hij een wagon Britse wapens opblies. Jocks Cottage was een safehouse van de IRA, de laatste stop vooraleer de strijders door het moeras naar Portnoo werden gesmokkeld om van daar het land uit te vluchten. Het was een van de vele fascinerende verhalen. Toen ik mijn practise chanter bovenhaalde om mijn tunes te onderhouden werd hij emotioneel. Hij was een gerespecteerd piper in The Irish Army, boven zijn bed hing een trotse herinnering. Door een longoperatie kreeg hij de bagpipe niet meer geblazen en hing zijn instrument aan de haak. It’s like loosing a leg. Hij miste de doedelzak erg. Na twintig jaar speelde hij opnieuw en de tunes kwamen wonderwel terug. Er volgde een avond vol muziek, piper-stories en Guinness. Onvergetelijk. We reden opnieuw over the Wild Atlantic Way langs het Croaghnamaddy schiereiland en maakten een prachtige wandeling in het Glenveagh National Park. ‘s Avonds trokken we ons terug in de oude schapenboerderij. Noel maakte voor ons Irish stew die nooit meer zo lekker zal zijn. Dit zijn intense ontmoetingen die blijven kleven.

We reisden nog noordelijker naar het toeristisch stadje met de klinkende naam Dunfanaghy. Een mekka voor surfers met een beachbreak langs alle windstreken. De perfect rollende golven van de Atlantic en de enthousiaste instructor zorgden voor een les waarbij we allevier zoveel bijleerden in een fantastische omgeving. Waar we ook keken, zagen we de spectaculaire coastline van Donegal en in de verte het grillige silhouet van Tory Island. Daar vaarden we heen om het rond te wandelen. In een acht verkenden we alle uithoeken. Als een scheefgezakte steen ligt het 5 kilometer lange en 1 kilometer brede Toraigh een goede tien kilometer van de kust. De westkust met vuurtoren was prachtig, de hoge oostkust adembenemend. De dag nadien maakten we een lus langs Hornhead. Ongelooflijk mooi, de kleuren, het licht, de beleving. Als we dan de kaart bekeken en beseften hoe weinig we al zagen van dit bijzondere land, kunnen we enkel besluiten om terug te keren !
Met die troost verlieten we Donegal naar wat mijn broer het epicentrum van Ierland noemt, Galway. De ambiance spatte er meteen af. Ferme pubs, overal live music, al was het nog buiten. We mogen al content zijn dat de pubs sowieso open waren. Opnieuw de muziek binnen spelen is de volgende stap, ik ben er gerust in. “Galway heeft de vibe man”, stelde Lisse overtuigend. Ontbijten tussen de verschillende nationaliteiten en talen in de Galway City Hostel maakte het reisgevoel compleet, dit is weer echt leven ! Galway is wandelen met de uitzichten op The Bay maar vooral genieten van de sfeer en de Guinness. In Galway schreef mijn broer aan zijn boeken en ik begrijp de inspiratie die hij er vond.

Op onze laatste dag wandelden we in Het Burren National Park, doorheen een vreemd geërodeerd kalkplateau. De temperaturen waren zomers warm en eerlijk, we misten de wind, de wolken en de koelte toch wat. Onderweg stopten we bij het mysterieuze Kilmacduagh Monastery en ‘s avonds zochten we de gezelligheid van Galway opnieuw op.
Het was een prachtige reis die niets dan goede herinneringen achterlaat. Hier zien ze ons terug !

Herman

 

 

 

 

Fotoalbums van Ierland

Ierland (91)

26 Augustus 2021 | Ierland | Ierland | Laatste Aanpassing 26 Augustus 2021

  • Naar de surfles.

 

Plaats een Reactie

 

      
This site is only viewable in landscape mode !
Session Tracking