Reisverhaal «7 weken Indonesië»

Een jaar van huis | Indonesië | 2 Reacties 21 Oktober 2014 - Laatste Aanpassing 21 Oktober 2014

20 oktober 2014

Nu Herman gaan snorkelen is, in de hoop nog eens een schildpad te zien, zijn de vrouwen aan het schrijven: Lisse op de GSM, Jolente in haar dagboek en ik aan de computer. Vooraleer ik me laat overweldigen door een ander land –volgende week vliegen we naar Nepal – wil ik nog enkele indrukken van reizen door Indonesië op digitaal papier.

Net wandelden we een grote kaart van de eilandengroep Bali-Lombok-Sumbawa-Flores voorbij. Onze ogen volgden de voorbije reisweg langs bekende plaatsen. De klinkende naam Labuan Bajo was geen tongbreker meer en Kanawa en Bajawa zullen dankzij hun Zeelse klank nog vaak in onze gesprekken voorkomen. Ernaast prijkte een foto van een Komodovaraan met de reismogelijkheden ernaartoe. Niet voor ons, wij hebben deze unieke draken al gezien, onvergetelijk! Welke dag dat precies was weet ik niet meer, de weken zijn weekendloos en de dagen dataloos. Lesgeven, eten, spelen, wandelen, snorkelen, zwemmen, lezen, rusten zoals het ons uitkomt, met de zon en zijn bijhorende hitte als maatstaf en een fles water binnen handbereik. En als de stipte boot, bus of taxi ons verwacht wordt onze thuis weer gereduceerd tot 2 valiezen en 4 rugzakken. Een restaurant, dierenasiel of een familie elfjes, allemaal van papier, worden vakkundig verhuisd in een plastic map.

Ons huis is nu een bungalow, 50 m van het strand, een tuin vol bananenbomen, terras met hangmat, airco en een badkamer om in te dansen. Een ruim verblijf aan redelijke prijs, dankzij wat onderhandelen: 450 000 roepies, zo’n 30 euro. Op het strand wisselen resorts, bungalows, duikclubs, gezellige bars en lokale winkeltjes elkaar af. Eén van de hotels hier op het strand biedt dagelijks een les yoga aan, maar kan qua locatie niet tippen aan Kuta waar we met slechts 4 dames op een platform stonden dat boven de baai torende.

Daar is Herman al terug, gebarend hoe groot de 3 schildpadden waren die hij deze keer zag. Ons Jolente vraagt zich af of dit dan een klas of een school schildpadden is. Op onze basisschool Pius X basis in Zele is het jaarthema ‘de vier elementen’. Hier wordt dus gewerkt om deze oerelementen aan den lijve te ondervinden. Op een vulkanisch eiland als dit waar ‘vuurke stook’ dagelijkse kost is en elke man rookt, is vuur nooit veraf is. Jolente kan een boek schrijven ‘100 vragen over een vulkaan’. Het element lucht ligt voor de hand met een vliegreis als deze. De wind zorgt voor afkoeling, ook al voelt die soms warm aan. De aarde wassen we ’s avonds van onze voeten. Op eiland Kanawa, onze exotische toplocatie, leefden we 4 dagen in een tentje op het zand, op en top kampeergevoel tussen de zingende krekels en onder een heldere sterrenhemel. Daar hing de aarde ook ’s nachts nog aan onze tenen. De grond is stoffig op het einde van het droog seizoen. Blootsvoets op de lavastenen balanceren langs het strand in Oost-Flores haalde het kind in mij weer boven. Water is de rode draad tijdens onze Indonesiëreis. Het aantal boten die ons heen en soms ook terug brachten kan ik niet meer tellen. Dolfijnen spotten met een kleine vissersboot, naar een paradijselijk vissersdorp dobberen, door het Komodo Nationaal Park varen en onderweg snorkelen tussen een manta, zeeschildpad, honderden vissen en even kleurrijke koralen, de overvolle ferry nemen naar Sumbawa en nog meer deinende ritten van eiland naar eiland. Voor vele kustbewoners zorgt hun boot voor broodwinning, de vis op de plank. In het vissersdorp naast Kuta waren we getuige van een visser die verdronk toen hij naar zijn boot zwom. We zagen de paniek bij de aanhollende dorpsbewoners die even hulpeloos waren als ons, want het baatte niet meer, hij had iets aan zijn hart gekregen. Daar stonden we met onze surfplank, om de kracht van de golven te gebruiken ons vooruit te duwen. Het evenwicht was zoek.

Varen, snorkelen, zwemmen, surfen, ondergedompeld in het zoute water is adembenemend en ontspannend. Figuurlijk werden we ondergedompeld in de Indonesische cultuur en levenswijze van hindoes, christenen, moslims, de sasak en andere traditionele volkeren dankzij talrijke ontmoetingen. Even voor de klas mogen staan in een plaatselijk schooltje in Lombok was leerrijk, maar naast de schoolpoort een keuken binnenstappen van een leraar, wiens moeder de picknick voor de werkers op het rijstveld in een doek wikkelt en op haar hoofd hijst, dat is pas ‘het leven zoals het is’. Hij grabbelde nog wat gefrituurde bananen mee om bij onze koffie te proeven.

Het is hier stil op Gili Meno. Je hoeft niet te gaan snorkelen om de stilte onder water op te zoeken. Geen auto’s of scooters, enkel een paardje met kar met belletjes en te stille toeter. Geen blaffende honden, enkel poezen, geiten, kippen met kuikens en een bruine koe. Lisse wil al hun namen in het Engels weten, ze steekt ze in haar Engelstalige song: I see the mountains, the sea, the sky and the tree. Jolente wil de beestjes graag op foto en kijkt graag mee als ik ze op de computer zet. Ik kijk niet mee, zegt Lisse, ik heb dat in het echt gezien. Ze heeft gelijk, maar net als dit schrijven is het een manier om het moment vast te houden. Hoe hou ik het aquariumgevoel en de gewichtloosheid onder water vast, de vermoeidheid na het peddelen op de surfplank, de kriebels op het dak van de bus of de pret op de scooter met een zingende dochter?

Ondertussen is het half zeven en wordt het donker. Als er toch routine is, dan is dat het smeren wel, nu van muggenmelk en morgenvroeg zonnemelk. En een maag die vraagt om eten, vegetarian curry met rijst of pannenkoek met ananas of mie goreng? Vanavond, na Harry Potter (wat duurt die lang om voor te lezen) lees ik verder in een boek op de e-reader, maar Herman opent ongetwijfeld de Rough Guide van Nepal. Mogen we daar eindelijk de jas en trui en wandelschoenen aantrekken die we al 2 maanden meesleuren?

Tineke