Reisverhaal «Op de Gili's van Lombok»

Een jaar van huis | Indonesië | 0 Reacties 20 Oktober 2014 - Laatste Aanpassing 14 Augustus 2015

20 oktober 2014

Met wat spijt namen we afscheid van Tetebatu en het unieke verblijf. Daar hebben we het echte Lombok ervaren, voor we naar het heel toeristische Gili reisden. We sliepen een nacht in Sengigi. De zonsondergang was er prachtig en de zichten op Bali naar verluid zeer mooi maar die zagen we niet, de vergezichten en bergen zaten even in het grijs. Het was er bloedheet, een echte sauna als je de door airco gekoelde kamer uitstapte. De klamme hitte kondigt de eerste moessonregens aan die nu snel dichterbij komen. Sengiggi zelf kon me niet echt bekoren. De toeristen komen niets te kort maar het geheel geeft mij de indruk van ‘willen maar niet kunnen’.

De Gili zijn drie paradijslijke eilandjes voor de westkust van Lombok. De overzet naar hier was een les. We hadden de dag voordien een goedkoop ticket geboekt. De bus die ons kwam halen was nauwelijks rijvaardig, die zette ons een kilometer voor de haven af bij een café waar opdringerige verkopers nog vanalles probeerden aan de man te brengen. Het paardenkarretje tot de haven moest nog betaald worden en de boot werd overvol gepropt. Volgende keer betalen we met plezier iets meer.

Gili Air en Meno zijn een echt vakantieparadijs met ferme uitzichten over Lombok en Bali. Geen auto’s of brommertjes, het enige vervoermiddel is de fiets of paard en kar. De eilanden tellen vele gezellige guesthouses en bungalows voor elk budget. Uitgebreid ontbijten en daarna lang blijven zitten in de bruga met zeezicht, zwemmen in het warme zeewater, spelen aan de bungalow, lezen in de hangmat, snorkelen, lesje geven met een coctail voor de neus, gezellig iets lekker drinken bij zonsondergang en daarna een prachtig eetplaatsje kiezen waar ze verse vis roosteren op de barbecue. Dat was het zalige scenario van een dag op de Gili. Na goed zoeken, vonden we nog wel wat authenticiteit bij de oorspronkelijke inwoners maar dat is niet de bedoeling. Hier moet je genieten en je als toerist laten verwennen. En zij liepen hier schaarsgekleed te showen met hun schone vormen of gespierde bast. Ze vormden een grappig contrast met het lange kleed en hoofddoek van de plaatselijke bevolking. Wat ben ik blij niet over zo’n goddelijk lijf te beschikken, daarmee paraderen lijkt me een vermoeiende bezigheid. Op het eiland Trawangan komt er nog een spetterend nachtleven bij, ook leuk maar dat slaan we over.

Veelkleurige koraalbossen vonden we hier niet zoeken, die zijn platgetrapt of kapotgetrokken door ankers. Tijdens het snorkelen zag ik wel een lange zeeslang en had enkele ontmoetingen met zeeschildpadden. Ze dreven in de stroming terwijl visjes de algen van hun schild aten. Na drie ademteugen dook het enorme reptiel krachtig peddelend met zijn voorpoten naar de diepzee. Ik volgde hem tot hij in de donkerblauwe diepte verdween. Alweer een moment waarbij ik even alles vergat en vol bewondering genoot.

Op Gili Meno, het middelste en minst bezochte eiland genoten we van de absolute rust, de palmbomen en de koraalzee voor we opnieuw naar Ubud in Bali trekken voor onze laatste dagen Indonesië. We beginnen uit te kijken naar de volgende bestemming, Nepal. Daar geen tropische zeeën maar het hoogste gebergte op aarde, de Himalaya.

Herman