Reisverhaal «Tetebatu, op de flanken van de Gunung Rinjani.»

Een jaar van huis | Indonesië | 0 Reacties 13 Oktober 2014 - Laatste Aanpassing 14 Augustus 2015

13 oktober 2014

We zitten in het grootste moslimland op onze aardbol en dat horen we hier letterlijk van alle kanten. Op een plekje midden in de rijstvelden met zicht op de Rinjanivulkaan is het voor tien uur 's avonds en na half vijf ' s morgens alles behalve stil. Vanuit verschillende moskeeën klinken hypnotiserende gezangen, afgewisseld met lange preken. Het geeft een eigenaardige sfeer aan de warme avond en ochtend. Een kakofonie van krekels, kikkers, roepende gekko's, nog enkele diergeluiden die ik niet kan thuisbrengen en dan de religieuze gezangen. Ook al ben je hier anders- of ongelovig, ontsnappen doe je er niet aan. “We beleven onze godsdienst wel fanatiek maar niet radicaal, met respect voor andere religies”, zegt onze ober.

Toen we in het guesthouse Hakiki in Tetebatu aankwamen, viel onze mond open. Op wat een mooi plaatsje zijn we nu weer terecht gekomen. Deze keer letterlijk middenin rijstvelden met een fenomenaal zicht. Nu niet de typische kegelvorm die de vulkanen in Flores zo mooi maken, de Gunung Rinjana is een bergmassief met verschillende hoge toppen die de rand van de grote krater vormen. De flanken zijn begroeid met regenwouden. Geen dor landschap maar diepgroen, verschillende bronnen hoog in de bergen zorgen voor de bevloeiing van de mooie rijstvelden en zijn de watervoorziening voor het gehele eiland. Met gids Ronny doorkruisten we de rijstvelden tot de voet van de vulkaan en de uitlopers van het regenwoud met onderweg veel interessante uitleg over de rijstteelt en de vele bomen en vruchten. Dat het regenwoud nabij is, merkten we aan de dieren. Insecten zijn oversized, een kanjer van een gekko in de kindjes hun kamer, een vliegende hagedis in de boom, slangen, insectenbeten op de benen en aapjes in de bomen. Die zochten we op in het woud en we hadden geluk. Na een kwartiertje naar boven kijken zagen we een familie grote zwarte makaken van boom tot boom springen. Eén van hen droeg een kleintje op haar buik, niet zwart maar rost van kleur. De evolutie bepaalde deze kleur zodat ze goed opvallen zolang ze worden gezoogd. Alweer een moment dat zal bijblijven. Ronny bracht ons bij Ron, een vriendelijke Indonesiër die vlot Nederlands spreekt. Voor een appel en een ei kookte hij lekker en zorgde dat we niets tekort kwamen. Lisse en Jolente waren moe en binnen de kortste keren zorgde Ronny voor wat jonge gasten met een brommertje die ons met plezier aan het guesthouse afzetten. Zo werkt dat hier, iedereen zorgt voor iedereen en voor wat hoort wat. Wij betalen Ronny, Ronny betaalt de rijstboeren waar Lisse en Jolente mochten meehelpen, wij betalen Ron voor het eten die op zijn beurt Ronny betaalt om ons tot bij hem te brengen, wij betalen de ojeks voor het vervoer en zij betalen Ronny omdat hij hen zocht , allen met een grote glimlach op de lippen.

Onze gids blijkt een leerkracht maar verdient voorlopig te weinig om zijn gezin te onderhouden. Door een corrupt systeem worden jaarlijks maar een beperkt aantal leerkrachten benoemd en krijgen een degelijke overheidswedde. Ronny kan voorlopig te weinig geld neerleggen om bij die gelukkigen te zijn en verdient bij door te helpen in het guesthouse. Ik voel mij onwennig en wat triest bediend te worden door iemand met eenzelfde diploma, hopelijk worden dergelijke wanpraktijken snel ingedijkt door de nieuwe regering, hij gelooft er alvast in.

Meester Ronny nodigde ons uit zijn school te bezoeken. We waren er welkom, bezochten elke klas en gaven zang-, dans-, klap- of tellesjes. In de leraarskamer kregen we thee, gebakken bananen en de plaatselijke tabak. De directeur ontving ons in zijn bureau maar bleek vooral te glimlachen en ja te knikken, verstaan deed hij ons niet. Hier wordt in elk geval met minder middelen en minder regeltjes lesgegeven dan bij ons. Is het beter zo of slechter, daar spreek ik me niet over uit. Meer middelen geeft meer mogelijkheden. Het overreglementeren beperkt dan weer en brengt het onderwijs ver weg van de essentie. Voor de leerkracht is het in elk geval makkelijker, het doet me denken aan de verhalen over hoe mijn grootvaders lesgaven.

In Lombok aten we al zeer lekker en heel goedkoop. 10 Euro voor ons 4, met een sprite voor Jolente en Bintang voor mij erbij. Vooral het traditionele Sasaketen valt zeer in de smaak, allerlei groenten in lekkere pikante saus op basis van kokos en curry. Medium spicy voor mij. Ik ben de, overigens zeer lekkere, visschotel in Flores niet vergeten. Ik stond toen in brand en het zweet bleef maar stromen, spicy is geen spek voor de bek van deze westerling ! Ron zijn keuken was zo lekker dat we een dag later een scooter huurden en hoog boven het dorp zijn warung opnieuw opzochten. Alweer bereidde hij een heerlijk gerecht met jack fruit deze keer. Zijn dochter bracht ons naar de waterval wat dieper de vallei in, een prachtig plekje om af te koelen. Ron vond ons leuk en wij hem en hij wou ons een mooi plaatsje tonen. Met de scooter volgden we hem langs bospaadjes (onze mtb-ervaring kwam goed van pas) tot in de jungle met onderweg prachtige zichten op de vulkaan, het regenwoud, apen en het zuiden van Lombok tot Sumbawa. Elke dag brengt van die ongeplande avonturen, reizen is zo leuk !

Het (bijna) dagelijks lesje geven we in de bruga. Een gezellig open hutje, gemaakt van bamboe en met een strooien dak. Oorspronkelijk stond het midden in de rijstvelden om in de schaduw, boven het water en de slangen, even uit te rusten. Supergezellig en we dromen al van een bruga in onze tuin in de Koevliet … hoewel, dat zou er dan niet passen.

Herman

 

 

 

 

Fotoalbums van locatie «Tetebatu - Lombok»

Tetebatu - Lombok (45)

13 Oktober 2014 | Een jaar van huis | Indonesië | Laatste Aanpassing 13 Oktober 2014

  • Jackfruit, lekker.
  • Een zwarte makaak.
  • Apen zoeken en vinden.

 

Plaats een Reactie

 

      
This site is only viewable in landscape mode !
Session Tracking