Reisverhaal «Madaba, De Dode Zee en Karak»

Vijf maanden van huis | Jordanië | 0 Reacties 05 Maart 2019 - Laatste Aanpassing 08 Maart 2019

Dinsdag 5 maart 2019

In 1994 ondertekende Israël en Jordanië een vredesakkoord en begon de ontmijning van de grensstrook aan de Jordaan. Het was pas dan dat de ruïnes van Bethany-Beyond-the-Jordan werden herontdekt. Na wat heen en weer geruzie, bevestigden de archeologen dat de historische plaats waar Jezus werd gedoopt aan de oostelijke kant van de rivier lag, die volgde toen een andere bedding. De site ligt in militaire zone en controle is overal. Symbolisch hoe de boodschap van vrede en hoop 2000 jaar later ontaard is in godsdienstig en militair machtsvertoon. Het deed ons iets op die plaats te staan. Gelovig of niet, we zijn met de verhalen opgevoed en het maakt deel uit van ons collectief geheugen. Waar de Jordaan nu stroomt, staan dopelingen van de twee landen een tiental meter van elkaar aan weerszijden van de rivier. Hoewel de wapens letterlijk op elkaar gericht staan, heerste er een uitgelaten sfeer. Kopje onder gaan in de sterk vervuilde rivier houdt tegenwoordig gezondheidsrisico’s in maar dat hield de gelovigen niet tegen. Bijzonder was een groep Ethiopiërs die zingend en dansend de Jordaan in ging. We zagen in Ethiopië met eigen ogen welke emoties de Timkatfeesten (waarbij de doop van Jezus wordt herdacht) losmaakten, dus dit moment moest voor hen echt het summum zijn. We zetten onze Bijbelse tocht verder en bezochten Mount Nebo of de Mozesberg en de ruïne van het paleis van Koning Herodes waar Johannes De Doper werd onthoofd. Naast historische plaatsen en bedevaartsoorden was er telkens ook een prachtig panorama op de Dode Zee en de Palestijnse gebieden van de westelijke Jordaanoever. De wegen van en naar het enorme meer waren bijzonder spectaculair. We waren nog steeds in de grote slenk, dezelfde tektonische krachten die de ophoging van Djibouti en Ethiopië veroorzaakten, zorgden hier voor het laagste punt op aarde. Het wateroppervlakte van de Dode zee ligt nu 430 meter onder de zeespiegel. We dreven in het water terwijl de zon achter de Palestijnse bergen van Judea ondergingen. Na Lac Assal in Djibouti was het de tweede keer dat we het bijzondere gevoel mochten ervaren. Door klimaatverandering en verspilling daalde de waterspiegel de laatste jaren meer dan dertig meter, we wandelden op de droog gekomen zoutvlakte, een bevreemdend mooi landschap. Al het vuil dat op de bodem lag, wordt nu ook triest zichtbaar. Plastiek is zoals overal een immens probleem, ook Jordanië wordt geteisterd door overal aanwezig zwerfvuil.

Het is niet nieuw dat Lisse en Jolente zoveel deuren openen maar hier in Jordanie zien ze hen toch wel bijzonder graag. Zeker met hun bedoeïensjaal op hun hoofd zijn ze heel populair. En als ze dan nog horen dat we Belgen zijn, kan het niet meer stuk. Belgie steunt de Palestijnen en dat wordt in een land waar drie kwart van de bevolking Palestijnse roots heeft geapprecieerd. Een Jordaanse tourgids die we ontmoetten belde prompt zijn vriend op en we konden voor halve prijs zwemmen in de Dode Zee.

We logeerden een paar dagen in Madaba. Na godsdiensttwisten eind negentiende eeuw, vluchtten christenen weg en vestigden zich hier. Naast islamitisch is hierdoor een relatief hoog percentage van de mensen katholiek of Grieks orthodox. Het is een voorbeeld hoe verschillende godsdiensten vreedzaam kunnen samenleven en dat is niet evident in het Midden Oosten. De christenen bouwden kerken op byzantijnse ruïnes waardoor een schat aan vijfde en zesde eeuwse vloermozaïeken tevoorschijn kwamen. De bekendste is die in de Sint Joriskerk. Het stelt een gedetailleerde kaart van Palestina voor. Maar er was veel meer, zowat elke kerk verborg wel een prachtig mozaïek. We werden uitgenodigd bij de eigenaar van het appartement waar we verbleven om thee te drinken en kennis te maken, gastvrijheid is hier gemeend. Van zijn tien kinderen wonen nog maar enkelen in het land zelf, ze zijn uitgevlogen van Florida tot Duitsland. Hun dochter werkt in Jemen voor Artsen zonder Grenzen. De mama was oorspronkelijk van de havenstad Aden in Jemen. Ze verloor twee broers in de vuile oorlog. We hadden een interessant gesprek over de spanningen in de regio. Hij sprak verbitterd over de rol die Amerika hierin speelt en benadrukte dat veel gebeurt in naam van de Islam maar er in werkelijkheid mijlenver af staat. We beseffen goed middenin een kruitvat te reizen, het is misschien wel een constante deze reis. Fantastische ontmoetingen hebben en dingen beleven in politiek moeilijke en licht ontvlambare gebieden.

Na het islamitisch fort van Aljoun was het fascinerend het christelijke kruisvaarders fort van Karak te bezoeken. Alleen al de weg ernaar toe was overweldigend. Onderweg langs de King's Highway stonden we plots voor de grand canyon van Jordanië, de Wadi Mujib. Onvoorstelbaar hoe jarenlange erosie zo’n gigantische sleuf uit het landschap sleet. De omvang en ligging van het fort was enorm maar uiteindelijk toch niet goed genoeg. Na maandenlange belegering vanaf een nabijgelegen heuvel, werd het uiteindelijk veroverd door de Islamieten onder leiding van Saladin. Het was indrukwekkend rond te lopen in de nauwe gangen van het fort waar ooit legendarische kruisvaarders als Baldwin streden.

Jordanië is de perfecte mix van cultuur en natuur. De Romeinse steden in het noorden zijn prachtig en het groene decors wondermooi. De natuur en vergezichten die we de afgelopen dagen voorgeschoteld kregen waren ronduit spectaculair. Alweer reizen we in crescendo en zijn we vol verwachting naar het vervolg. Wat is reizen toch een boeiende bezigheid, zeker in zo'n gezelschap.

Herman