Reisverhaal «Champasak en de indrukwekkende ruïnes van Wat Phou»

Een jaar van huis | Laos | 1 Reacties 30 December 2014 - Laatste Aanpassing 14 Augustus 2015

31 december 2014

De verplaatsing van Pakse naar Champasak deden we met de boot op de Mekong. Die manier om ons gepakt en gezakt te verplaatsen, deden we nog niet. Het was leuk, terwijl andere verplaatsingen dikwijls aanvoelden als een noodzakelijk kwaad, was dit een uitstap op zich. De brede Mekong stroomt langs dichtbegroeide bergen, uitgestrekte vlaktes en stroomafwaarts verschijnen er ook meer eilandjes, ondiepe stukken, rotsen en stroomversnellingen. Onze schipper beschikte gelukkig over de nodige parcourskennis om ons hier veilig doorheen te slalommen. De vissersdorpen langs de kant en de vele vissers in hun houten bootjes zorgden voor een typich uitzicht. De boot zelf was er een zoals je die in Azie mag verwachten, een gammele constructie met een haperende, luidruchtige dieselmotor waar enkele rijen plastiek stoeltjes in waren geplaatst, de reddingsvest moest dan maar voor een veilig gevoel zorgen. Niet teveel nadenken en een oogje dichtknijpen hebben we in die maanden wel al geleerd.

Stilaan verschijnen de palmbomen terug en wordt de sfeer exotischer, we zijn dan ook al heel wat kilometers zuidwaarts opgeschoven. Champasak staat ons meteen aan, superrustig, gezellig en in een mooi decor van de Mekong met zijn eilanden en daarachter enkele bergmassieven. We waren allen akkoord om hier met zorg een guesthouse te zoeken om heel rustig de overgang van oud naar nieuw te verteren. Het merendeel van de Laotianen ligt niet wakker van deze feesten, hun kalender viert het nieuwe jaar ergens in april. Geen nieuwjaarsgekte dus en zo heb ik het graag !

Het is hier nu stil en wat slaperig maar dat was ooit anders. Tot vijftig jaar geleden zetelde hier de koninklijke familie en nog veel langer geleden was deze omgeving pas echt belangrijk. De vorm van een berg in het massief vlakbij heeft de vorm van een Lingam (fallussymbool verbonden aan de Hindoeistische goden Shiva en Parvati). Daarbij kwam er ook nog eens een bron uit de berg gedruppeld, perfecte ingrediënten om er een heilige plaats van te maken. Jayavarman II, één van de eerste koningen van het Khmerrijk dat in dit deel van zuidoost Azie 600 jaar lang een machtige beschaving opbouwde, beval in de 9de eeuw voor de bouw van een tempel aan de voet van deze heilige berg. Voor een korte periode werd het hier zelfs even hun hoofdstad. Huidige archeologische opgravingen leggen nog steeds resten van de grote en, voor die tijd, moderne stad bloot. We bezochten dit zeer indrukwekkende en uitgestrekte tempelcomplex, prachtig gelegen in de schoot van de 1400 meter hoge toppen. Het geheel heeft iets heel mysterieus, veel over de Angkorcultuur is nog steeds een groot vraagteken. Lisse en Jolente luisterden heel geinteresseerd naar de verhalen en lieten hun verbeelding de vrije loop over hoe deze ruïne er moet hebben uitgezien.

Het was zweten op de fiets van en naar Wat Phou maar altijd een belevenis wat je onderweg te zien krijgt, van dansende Lationen op een trouwfeest tot overstekende varkens en overal wijzende vingers naar onze blonde kindjes die tot de verbeelding blijven spreken. 's Avonds dansten de traditionele poppen in het schaduwpoppentheater met livemuziek op hun mooie, dikwijls onbekende instrumenten. Van het verhaal snapten we niet veel dus vonden we er zelf een uit. We geven lesjes onder het winterzonnetje (dat bij ons een hoogzomerzonnetje zou zijn), maken onze blog up to date, spelen, plannen verder of doen gewoon niets en genieten van dit paradijsje aan de Mekong.

Herman