Reisverhaal «Kuching, Semenggoh natuurreservaat en Bako NP»

Een jaar van huis | Maleisië | 2 Reacties 07 Juni 2015 - Laatste Aanpassing 15 Augustus 2015

7 juni 2015

We moesten toch wat bekomen van de vliegreis tussen Australië en Borneo en met 'we' bedoel ik voornamelijk Tineke en mezelf. We brachten de nacht door in de luchthaven van Darwin en legden in Kuala Lumpur heel wat kilometers af om met pak en zak de ‘Air Asia-luchthaven’ te vinden. Lisse en Jolente verteren de lange verplaatsing, het wachten, in- en uitchecken en gesleur op de luchthavens veel beter dan wij. Op de grond slapen, filmpje kijken tijdens de vlucht, even de ogen dicht als het nodig is, poseren voor de douanecontroles en blijven rondkijken naar al het nieuws dat ze beleven. Wat zijn we toch trots op hen !

En nu zijn we op onze laatste bestemming, Maleisisch Borneo. Toen we drie jaren geleden beslisten om deze lange reis te maken stonden meteen twee landen bovenaan mijn verlanglijstje, Nepal en dit Borneo. De regenwouden met een ongeziene diversiteit aan planten en dieren en daarin verscholen de koppensnellers met hun blaaspijpen, spraken al van kindsbeen af tot mijn verbeelding. 'Vlucht 714' , mijn favoriete Kuifjestrip die ik ontelbare keren las, speelt zich af in Borneo en nu mogen we het live beleven !

We acclimatiseerden in Kuching, de evenaar is niet zo ver dus de zon schijnt bijna loodrecht op onze hoofden en het is hier plakkerig heet, zweten en laten zweten is de boodschap. Kuching was onze uitvalsbasis voor de verkenning van het regenwoud in Zuid Sarawak. Van hieruit gingen we naar het Semenggoh natuurreservaat waar de Orang Oetangs bestudeerd en als het moet opgevangen worden. De ontmoeting met deze mensapen was ontroerend en het was prachtig mekaar in de ogen te kijken. Het beeld van een gigantisch mannetje die tussen de dichte begroeiing van de jungle verdween, zal altijd bijblijven. Misschien moeten we als toerist hier wel niet komen en deze bosmensen in alle rust laten, diep in hun woud ...

Hét junglegevoel beleefden we in het Bako National Park dat enkel met de boot te bereiken is. De accomodatie was primitief en het zweet stroomde met liters maar dat maakte de beleving alleen maar intenser. We wandelden door het regenwoud, namen de boot langs de veelkleurige en grillige kliffen en gingen na zonsondergang met een ranger het woud in. We zagen slangen, gifkikkertjes, zeeotters, schorpioenen, grote spinnen, baardzwijnen, wandelende takken, makaken, vleesetendende bekerplanten en nog zoveel meer. De mooiste ontmoeting was met de zeldzame neusapen, hoog in de bomen, middenin het woud en 's avonds bij de mangroves. Het zijn prachtdieren die enkel in Borneo leven. Door hun grootte, blik in de ogen en de manier waarop ze in de bomen zitten, doen ze heel menselijk aan. Het zijn vegetariërs die leven op een moeilijk dieet van bladeren en vruchten. Zoals alle planteneters hebben ze een lang spijsverteringskanaal wat hen een dikke buik geeft. De mannetjes met een lange neus zijn aantrekkelijker voor wijfjes dus zorgde de evolutie voor een grappige slurf.

Onze eerste regenwoudervaring liet al meteen een onvergetelijke indruk na. We voelden ons vereerd dit perfect evenwicht te mogen ervaren. Een evenwicht dat reeds 130 miljoen jaar stand hield en daarmee is dit woud het oudste op aarde. Maar vanaf de jaren '60 slaagt de mens er weer in ook deze balans grondig te verstoren. Wat is dit toch ook een trieste constante tijdens tien maanden reizen.

Ons respect voor de natuur was al groot en groeit nog elke dag !

Herman