Reisverhaal «Northland»

Een jaar van huis | Nieuw Zeeland | 3 Reacties 14 Maart 2015 - Laatste Aanpassing 15 Augustus 2015

14 maart 2015

In Cambodja raakten we aan de babbel met een Aussie over onze Australische plannen. Toen we hem vertelden dat we ook Nieuw Zeeland gingen bereizen veranderde zijn toon. Eigenlijk is het niet eerlijk, vertelde hij ietwat jaloers. Mijn land is super maar Nieuw Zeeland is buiten categorie. Het lijkt of al het extreem mooie is verzameld op deze eilanden, sprak hij veelbelovend. En wat we tot nu toe al gezien hebben, bevestigt zijn woorden. We reden 5 dagen door Northland, de bovenste helft van het Noordereiland, met onze geweldige mobilhome. Wat een fijne manier om rond te reizen ! Alles bij de hand, om de paar dagen onze vuiligheid op een dumpen op de vele voorziene plaatsen en elke avond een mooi plekje zoeken om te overnachten. Ons huis op wielen is 'self contained', wat wil zeggen dat we een chemisch toilet hebben en ons afvalwater bijhouden en dan mag je in Nieuw Zeeland op vele plaatsen vrij kamperen. Het bevalt ons enorm en het is weer volledig anders dan de voorbije maanden.

De natuurpracht is ongezien, zelfs wat 'overdreven', haast elke nieuwe kilometer geeft weer een andere waw-ervaring.

We vertrokken langs de rotsen van de oostkust, de spectaculair hoge kliffen vanuit Uretiti en de romantische baaien van Matapouri en Whale Bay. We parkeerden onze mobilehome vlak aan het strand en vielen in slaap met het rustgevende geluid van de hoge golven van de Stille Oceaan die in gebogen lijnen braken. Wakker worden en zo de zee induiken, alweer onvergetelijk. Het binnenland is bergachtig, soms lieflijk en zacht, dan weer ruw of ondoordringbaar begroeid met exotische vegetatie afgewisseld met loofbossen en daartussen de ponga, voorhistorisch ogende varenbomen. Westenwinden blazen het zand hoog op en vormt gigantische duinen als in een woestijn langs de 'ninety mile beach'. We wandelden door dit desolate landschap en zoefden de duinen af op een sandboard. In het uiterste noorden is vulkanisch gesteente omhoog geduwd en vormt het ruige Cape Reinga. Deze plaats is heilig voor de Maori, zij geloven dat de ziel van de doden hier naar hun land van herkomst, Hawaiki, vertrekt. Het is een betoverende plaats waar de Pacific en de Tasmaanse zee woest samenkomen en waar Nieuw Zeeland hoog bovenuit torent.

Op het noordelijke eiland schuift de Pacific Continentale plaat onder de Indo-Australische plaat en dat geeft gigantische barsten waarlangs het binnenste van de aarde naar boven wordt geduwd. De grote vulkanen en thermische vlaktes zien we volgende week. We lagen wel al eens te koken in de Ngawha hot springs, de zwaveldampen en -stank moesten we erbij nemen maar zou een heilzame werking hebben op ons gestel.

De duizenden jaren oude bossen van Waipoua vond ik geweldig. 300 Verschillende boomsoorten waaronder de enorme kauribomen vormen een uitgestrekte jungle. Het noordereiland stond vol met deze giganten. De Maori geloven dat zij de benen zijn van Tane, de zoon van Papatuanuku (Moeder Aarde) en Ranginui (vader heelal). Tane duwde zijn vader en moeder uit elkaar en schiep zo licht en ruimte, het begin van alle leven. De Maori hebben veel respect voor dit eeuwenoude leven, Europese migranten hadden dat minder en begonnen met de dramatische kaalkap. De oerbossen en vooral de kauri zijn ontzagwekkend. Ik voelde me heel klein bij deze bomen waarvan de oudste vermoedelijk 2000 jaar geleden ontkiemden. Deze bossen waren ooit de habitat van veel soorten loopvogels. Door de afwezigheid van landzoogdieren konden zij evolueren tot ongeziene grootte zoals de uitgestorven Moa. De Kiwi is ook zo'n rariteit van de natuur maar nu sterk bedreigd door exoten zoals possums en ratten.

Wat is de natuur toch prachtig maar zo fragiel en het is onze plicht er veel zorg voor te dragen. Het is hoog tijd dat beleidsmakers daar een prioriteit van maken. Na zes maanden reizen is het duidelijk dat het ecologische evenwicht overal zwaar onder druk staat door toedoen van de mens, ook al zijn wij maar een recente, kleine maar dominante schakel in het geheel.

Het is hier al geweldig mooi en we reizen in crescendo. Hoe zuidelijker we gaan, hoe indrukwekkender het nog gaat worden. 'The best is yet to come', dat is al een constante tijdens onze hele reis !

Herman