Reisverhaal «Swaziland»
Vijf maanden van huis
|
Swaziland
|
2 Reacties
07 December 2018
-
Laatste Aanpassing 31 December 2018
Vrijdag 7 december 2018
De Malolotja Mountains behoren tot de oudste gebergtes op aarde. Rotsen van 3,5 miljard jaar liggen geplooid en granietbollen met een diameter van paar kilometer kwamen door erosie bloot als enorme druppels. We bezochten de Sibebe rock , de grootste granieten pluton van die leeftijd op aarde. Het is ongelooflijk indrukwekkend om zo naar het ontstaan van onze planeet te kijken. Toen ontwikkelde het eerste leven diep in de oceanen. Geen complexe levensvormen maar eencelligen. Deze oude rotsen bevatten hiervan fossielen. Tussen dit fascinerend landschap brachten we onze tijd in Swaziland door.
Een hobbelig baantje slingerde op slakkentempo naar de Sicunusa - Houdkop grensovergang. Na wat formaliteiten voelden we ons welkom in het land van de eSwatini. Swaziland is niet getekend door de apartheid en dat voelden we. De mensen moeten deze verschrikkelijke bagage niet meesleuren en zijn daardoor gemoedelijker dan in Zuid-Afrika.
Het was zondag en we stopten aan een klein kerkje. De priester heette ons van harte welkom en we volgden de kerkdienst mee. Een dokteres, vermoed ik, was net bezig de mensen voor te lichten over gezonde voeding en beweging en hoe om te gaan met HIV-besmetting. Geregeld werd haar uiteenzetting onderbroken door gezangen waarbij de groep gelovigen rechtveerde en met klinkende stem begon te zingen en dansen. Vooraan zat een koortje kindjes, vrouwen gaven de papfles aan babies, wie dorst had ging even buiten om wat water aan het kraantje drinken, we werden begroet en geholpen om de teksten te begrijpen en de liederen mee te zingen. Het was een gezellige en meeslepende ervaring.
De wegen dieper in het Malolotja NR vroegen het uiterste van onze Toyota en brachten ons tot het Logwaja view point. Hier startte de dagtocht, een lus die ons tot bij de 95 meter hoge Malolotsja Fall bracht. Wat een prachtig en verlaten landschap. De uitdagende wandeling ging over passen en diepe dalen. De warmte was uitputtend maar de tocht zo mooi dat hij nooit verveelde. Alsof het nog niet genoeg was, werden we op de terugweg getrakteerd op een kudde zebra's en elandantilopes. 's Avonds staken we opnieuw het kampvuur aan en genoten van de spectaculaire zonsondergang en sterrenhemel. Ondertussen renden en sprongen jonge bonte bokken wild door het landschap, enkel de scherpe luide schreeuw van roofvogels doorbrak de stilte.
Na de droge winter snakt alles en iedereen naar water. Met de zomer is ook het natte seizoen in aantocht en tegen de avond ontwikkelden zich warmte-onweders en dan gaat het er onstuimig aan toe. De wolken pakten samen tot formidabele formaties en kleurden de bergen in een onwerkelijk licht. De bliksemschichten zorgden voor een spectaculaire lichtshow en de wind blies stevig. We ruilden veiligheidshalve de tent enkele nachten voor een huisje met een subliem uitzicht op de bergen. De zachte matras en gordijnen die de eerste lichtstralen tegen hielden, zorgden voor een heerlijke nachtrust. De ruimte, het kookvuur, de zetels, de badkamer. Het deed allemaal deugd na een maand in de tent, en toch verlangden we terug naar de eenvoud van het kampeerleven.
Amper 38 kilometer van onze verblijfplaats ligt de archeologische site van Nsangwini. Niet ver volgens ons aanvoelen en de gps-aanwijzingen, maar Swaziland is België niet. Eenmaal weg van de wat grotere baan, gaat het onverhard verder en dan is het stapvoets manoeuvreren tot de bestemming. In 1934 werden niet ver van het dorpje 4000 jaar oude rotstekeningen van de bosjesmannen ontdekt. Alleen geraak je er niet, dit ligt op het grondgebied van de plaatselijke gemeenschap en zij brachten ons ter plaatse. Na wat wachten stelde een jonge dame voor om gids te zijn. Een steil pad bracht ons tot de voorhistorische site. De overhangende rots keek prachtig uit over de vallei. Daaronder stonden tientallen taferelen afgebeeld in rood, geel en zwart. We herkenden olifanten, buffels, leeuwen, giraffen, dansende figuren met vermoedelijk veren rond de armen en lenden. Hoe meer we rondkeken hoe meer we ontdekten. Het was prachtig. De gids ratelde vlug en ongeïnteresseerd uit het hoofd geleerde zinnetjes af over de geschiedenis van de bosjesmannen. Toen we doorvroegen werd duidelijk waarom. Ze zou veel liever studeren voor dokter dan een zeldzame toerist voor een habbekrats rondleiden, maar het geld ontbrak. Dat beetje fooi dat we extra gaven zal spijtig genoeg geen oplossing gebracht hebben. De autorit langs primitieve dorpjes was bijzonder mooi maar ook confronterend. Vooral kinderen die de auto probeerden te stoppen om te bedelen, dat went nooit. Vlug wat geld geven helpt niet en een onwennig schuldgevoel is moeilijk te onderdrukken. Het was weer een ferme les in relativeren.
Swaziland gaf hoge en zacht afgeronde bergtoppen, diep ingesneden dalen en vriendelijke, gastvrije mensen. We hebben genoten van ons kort verblijf in dit kleine land met een aparte sfeer.
Herman
