Reisverhaal «Badplaas, Barberton en Kruger»

Vijf maanden van huis | Zuid-Afrika | 1 Reacties 15 December 2018 - Laatste Aanpassing 16 December 2018

Zaterdag 15 december 2018

Na de ruige natuur van Swaziland genoten we volop van ontspannen vakantiedagen in Badplaas. De seekoeispruit is een warmwaterbron waar helend, zwavelrijk water uit de grond borrelt. Rondom deze bronnen is een heel vakantiepark aangelegd. Het grote thermale bad was zalig om gewoon luilekker in te nietsen. Wat verder zijn lange glijbanen, een wildwaterafdaling in rubberen banden en een groot zwembad, niet verwonderlijk dat Lisse en Jolente er hoogdagen beleefden. Het park is groots opgezet maar dat deed niets af aan de rust en het paradijselijke uitzicht op de bergen van Ndlumudlumu, het Swazi voor 'plek van veel donder'. En het deed zijn naam alle eer aan. Het onweer dat we na zonsondergang kregen was spectaculair. Een salvo aan bliksemschichten verlichtten de omringende bergen. Toen we in dit stroboscopisch licht het verre silhouet van een struisvogel zagen, kon de verwondering niet op. Het was niet het enige wild dat in het savannelandschap voor onze tent passeerde. 's Ochtends zagen we ook nog giraffen behendig bladeren uit de acaciabomen plukken. Tussen de mooie, tropische vegetatie van het park liepen grote leguanen en veelkleurige hagedissen. Een verscheidenheid van nectaretende vogels, luide ibissen en de wat oversizede insecten zijn een constante. We hadden alweer spijt dat we vertrokken maar weten ondertussen dat 'the best yet to come' is.

Nu al staat Barberton en omgeving bij mijn hoogtepunten van de reis. In Barberton Town woedde van 1884 tot 1888 de goudkoorts. Edwin Bray ontdekte in de omgeving de rijkste goudmijn ooit, the golden Quarry. Per ton uitgehouwd gesteente leverde het 3 kilogram hoogkaraat goud op en dat is ongeëvenaard. Wyland van Dusty Tracks bracht ons naar de legendarische mijn. Toen gebruikte men geen dynamiet, elke kubieke centimeter werd met de hand uitgekapt en dat levert nu een kathedraal van een grot. Anderhalve kilometer onder de leeggekapte mijn wordt nog dagelijks goud bovengehaald. Aan de rivier in het dal kregen we elk een schaal en de technieken van 'gold panning' uitgelegd. Het is hard labeur en we haalden enkel wat gold dust boven. Tineke mocht trakteren, zij zeefde toch een klein korreltje van het edelmetaal. Barberton ademt nog de ruige, romantische sfeer en ook de rijkdom van weleer. Tijdens de heritage walk door het karaktervolle dorpje werden we twee eeuwen de geschiedenis in geslingerd. De goudkoorts woedt nog steeds. Er zijn drie mijnen actief rond de stad, in de rivierbeddingen wordt volop naar goud gepand en illegaal wordt in de rotsen gekapt en dat is een probleem. Het gesteente komt los te liggen en de gelukzoekers zijn ook niet steeds de meest vredelievende. De vallei stond eind negentiende eeuw bekend als the 'valley of death'. Malariamuggen, tsetsevliegen, nijlpaarden en krokodillen waren meedogenloos en de goudzoekers vestigden zich hoog op de bergkammen, ver weg van de moordende dieren. Nu zijn het spookdorpen waar ooit aan prostitutie, drank en gokken meer geld werd uitgegeven dan het goud ooit opbracht. Het is leuk en interessant met een gids stap te gaan. Ook de hedendaagse problematiek van Zuid Afrika kwam nog eens aan bod. Later op de avond maakten we kennis met een sympathieke, ietwat dronken Afrikaner. Hij vond het toch ook nodig te vermelden dat onze kinderen gezwommen hadden met de zwarten. Zij doen dat niet met 'those sort of people'. Apartheid kan politiek zijn afgeschaft, mentaal is de kloof dikwijls nog heel diep. Het hoogtepunt was de geotrail langs de miljarden jaren oude gesteentes, hetzelfde massief waar we langs wandelden in Swaziland. We zagen met ons eigen ogen sporen van vukaanuitbarstingen, tsunami's, metereoreninslagen, getijden, en 'matten' bacterieel leven van 3,2 miljard jaar oud. Wynand toonde ons trots zijn zelf verzameld museum, propvol curiositeiten uit de streek. Ik kocht bij hem een petje met als opschrift 'Barberton, genesis of life'. Het gaat niet meer van mijn hoofd ! Bij gebrek aan camping in het dorp mochten we voor een prijsje in de tuin van 'Fountain Bath' naast een houten chalet onze tent neerzetten. De kindjes genoten van de luxe van een echt bed, wij kozen voor de tent. De geluiden van de Afrikaanse nacht waren weer oorverdovend mooi en 's morgens was het schrikken als we wakker werden met bobbejanen (Afrikaans voor bavianen) vlak naast de tent. Blijkbaar kwam er ook regelmatig een luipaard op bezoek. Gelukkig hoorden we dat pas de laatste avond ...
Twee volle en twee halve dagen brachten we door in het Krugerpark, genoemd naar de vijfde president van de Zuid-Afrikaanse republiek, een berucht jager op groot wild. Hoe het ook zij, dit reservaat met de afmeting van België is een toonbeeld van natuurbescherming. Het is een immense savanne die deze tijd van het jaar kurkdroog staat. De volle twintig uur hebben we doorgebracht in de auto, van 's morgens heel vroeg bij zonsopgang tot 's avonds laat in het donker. We ondergingen de natuur. In een park met deze afmetingen is de mens geen baas, hier gelden andere wetten. Op enkele aangelegde paden mochten we voorzichtig getuige zijn van deze andere wereld. We waren heel stil en met veel respect getuige van zoveel diversiteit, puurheid en schoonheid. Wat we te zien kregen was fenomenaal, foto's zeggen veel meer dan woorden. 's Nachts in het Satara- en Lower Sabiekamp was de slaap soms moeilijk te vinden door de safari-opwinding. Onze vierdaagse in Kruger was één groot hoogtepunt. De nachtsafari waar Lisse het luipaard ontdekte en de ranger liet stoppen, de vele pasgeboren diertjes. De concentratie van de cheetah die we zolang konden bewonderden, Jolente haar lievelingsdier, ze was er lang naar op zoek geweest. De baobabboom en de zadelbekooievaar die met felle kleuren stond te pronken in de drinkplaats. Een opsomming zou eindeloos zijn, elke seconde die we hier beleefden was adembenemend !

Herman