Reisverhaal «het leven in Bangkok»

My First Trip... | Thailand | 0 Reacties 09 Oktober 2005 - Laatste Aanpassing 09 Oktober 2005

We kunnen bij deze stellen dat we aan het aankomen zijn in Bangkok. Het Presuri-guesthouse is onze eerste echte thuisbasis waar we nu reeds een derde nacht gaan slapen. Dit gezellig plekje lijkt soms op een gemeenschapshuis waar iedereen van de straat binnen en buiten loopt en waar wij als Blanke ook rustig ons ding mogen doen. We hebben zelfs al eens het geluk gehad van hun plaatselijke keuken te kunnen genieten. Helaas bedient de chef-kok maar tot 17.15 dus als je even daarna een bestelling plaatst, dan krijg je met een glimlach "sil, estauant close", in volmondig Engels uiteraard. Gelukkig hoef je hier maar even uw gat op te heffen om ergens anders te kunnen eten. Eerlijkheidshalve gezegd durven we het nog niet aan om aan een plaatselijk kraampje te eten en begeven we ons daarom naar het restaurant om de hoek. Het blijft verbazend weinig kosten; een volwaardige maaltijd - die bovendien overheerlijk is - voor 1,50 euro pp. 

De stad zelf blijft een kakafonie van je welste. Ons guesthouse ligt in een piepklein steegje waar net een auto kan manoeuvreren tussen eetkraampjes, stilstaande brommertjes en platic tafeltjes, maar eens de straat uit komen we op een 10 baansweg (!) waar tuk-tuk, vier soorten bussen, brommertjes en auto's als gekken voorbij scheuren. Op de stoep staat jan-en-alleman etenswaren te verkopen, lopen straathonden heen en weer en hangen boven je hoofd tientallen elektriciteitskabels te zwabberen. Wij steken al die dingen in de grond. De Thaien vinden het blijkbaar interessanter alles op te hangen. Wat ook direct opvalt, is dat de mensen hier ontzettend veel respect hebben voor hun koning. Op de bovenvermelde superbaan staan om de 100 meter huizenhoge foto's van de koninklijke families. Bovendien draaien alle bezienswaardigheden ook bijna altijd rond de koning.De grootste, indrukwekkendste, superieurste dingen eerst voor de koning. Die mens krijgt super veel plek terwijl zijn bevolking op een zakdoek bij elkaar leeft. De enige concurrent die de koning heeft is Boeddha, of wat dacht ge! tJonge zo'n tempels dat hier staan. Ons eigen Scherpenheuvel of Lourdes verbleekt bij de pracht en praal van deze tempels. Soms lijkt het wel allemaal wat overdreven, maar ja dat nemen we er wel bij.

Wat we van de Thaaien zelf moeten denken, daar zijn we nog niet volledig uit. Op straat worden we meermaals aangesproken. Uit sympathie, om hun Engels te oefenen of om ons de weg te tonen...met hun tuk-tuk uiteraard. Veelal zijn het 'studenten' en dat is toch vreemd. Elkeen die zich kan voordoen als student zal het precies wel doen en heeft bovendien minstens al enkele jaren Engels geleerd. Spijtig genoeg bevordert het niet altijd de communicatie. Omdat we er toch eerder een negatief dan positief gevoel bij hebben gaan we niet op hun voorstellen in en wandelen bij gevolg verder in de vaak broeierige hitte. Stilaan proberen we hier ons dagritme te verschuitven; opstaan met de zon en tegen 21.00 uur gaan slapen lijkt precies idealer. Vele bezienswaardigheden sluiten immers tegen 16.00-17.00 en na 18.00 valt de avond direct. We voelen ons nog niet zo goed om in die avonddonktere rond te gaan wandelen op straat. Afin, we zien nog wel, want het lawaai op straat staat ons momenteel nog niet toe om vroeg te gaan slapen. 

Ko-lan!! (of zoveel als daaaaaaaaaaaag, als we die 'student' mogen geloven)