Reisverhaal «Pai, lang leve Ot en Mae Hong Son»

My First Trip... | Thailand | 0 Reacties 24 Januari 2006 - Laatste Aanpassing 24 Januari 2006

We hadden ons zoals gewoonlijk best goed geinformeerd over condities van onze nakende busrit van Chiang Mai naar Pai. Alles OK, dachten wij dan. Maar het draaide deze keer anders uit dan voorzien: we konden niet op het "afgesproken uur" vertrekken en het comfort van de bus sloeg alle voorgaande records aan diggelen. De piepende remmen, de beenruimte die net voldoende was voor een mens van 1m60 en de raampjes die nauwelijk open konden en waarbij het kozijn helemaal scheeftrok als we bij het verschoven, riepen Nepalese herinneringen op.  Voeg daarbij het moto " er is altijd plaats op de bus, zelfs als er geen vrije zetels meer zijn"  en dan weet je dat ons ritje in deze oranje vierwieler weer een hele onderneming was. Waren wij wat blij dat we slechts 4 uur op dit karretje moesten zitten. Tegen 09.00 vertrokken we voor een slingerende tocht door de bergen. Waar de beginsnelheid aanvankelijk rond de 50km/uur moet gelegen hebben, zakte dit zienderogen naar gelang het relief zijn scherpe kanten begon te tonen. Ter nauwer nood geraakte onze "bus" toch telkens weer het volgende colletje op, zodat we, zoals ongeveer gepland was, tegen 13.30 in Pai aankwamen.

Pai...ja...Pai...zo heet DE toeristische plek van Noord Thailand. Voor al wie ooit het authentieke Thailand wil komen opzoeken, die begint te huiveren bij een Nederlands opschrift aan een restaurant, die walgt bij het zien van tientallen massagesalons en die haast moet kotsen bij het zien van "de pseudo-alternatieve" reggae-love-and-peace toerist, schrapt beter dit plekje van zijn verlanglijstje. Ook voor ons was dit dus verre van een "droomplekje"... . Toch vonden we even buiten de stad een bungalow waar de westerse muziek niet meer hoorbaar was en waar de kikker, de mug en de krekel ons op allerlei momenten van de dag kwam vergezellen. Dat lag ons nauwer aan het hart.

Wat doet een mens vervolgens in deze "not-done" plek voor reizigers als wij? Gelukkig konden we op deze terechte vraag een gepast antwoord vinden zodat we iets of wat onverwacht  een meer dan aangename tijd hadden in dit stadje.

Een hoogtepunt op alle vlakken was zeker en vast het ritje op de olifant. Op tientallen plaatsen verspreid over het land kan je zoiets boeken. Haast overal bieden ze je dan een hobbelende rit aan in een gietijzerenbak op de rug van HET symbool van Thailand. Omdat we dat toch eens wilden meemaakten, zochten we ons te pletter naar een plek waar we dit gebeuren op een diervriendelijke wijze konden beleven. En ja man...die hebben we gevonden. Thom's elephant Camp was the place to be!  OT - zo heette ons 3,3 ton wegend superbeest - deed ons zo'n plezierige ervaring opdoen waardoor zelfs ik, die eerlijkheidshalve verre van een dierenvriend kan genoemd worden, week werd en op slag het beest wou adopteren om in ons tuintje in de Minckelerstraat te huisvesten. Het begon met een ritje door de jungle. Dat was nu niet het meest spectaculaire, maar het gaf ons toch de tijd om aan het beest te wennen. Zeker omdat we gewoon in zijn nek zaten of los op de rug van deze reus hadden plaatsgenomen. Enige houvast was hier dus niet te vinden. De dikke olifantenhuid, de stekelige zwarte haren op de kop, de gigantische schattige poten, de speelse slurf en het uitdagende karakter van het beest naar zijn begeleider toe om te pas en te onpas een struik, banananplant of wortel van de boom als lekker tussendoortje te verorberen daar waar het eigenlijk niet mocht, deed ons steeds meer sympathie krijgen voor dit dier. Maar het echte feest begon als we bij de rivier kwamen. De trainer van dienst gaf het beest allerlei commando's om zich door het water te rollen, door de knieen te gaan of op zijn gat te gaan zitten met als enige doel...het speelgoed dat op zijn rug zat - lees wij dus - in het water te krijgen. En daar is deze speelvogel van dienst meer dan eens in gelukt. Als je daarbij telkens de glimlachende of ondeugende gelaatsuitdrukking van Ot kreeg telkens hij in zijn opzet geslaagd was, werd dit voor ons een onvergetelijk waterfeest. Echt heerlijk.... Na 2 uur plezier en wederzijdse bedankingen, moesten we onze nieuwe vriend helaas achterlaten om onszelf wat rust te gunnen in de warmwaterbronnen.

We snorden met ons brommertje naar een plek te midden van de bossen en vonden daar een riviertje dat gevoed werd door een 80 graden warme bron. Bij de bron vonden we Thaien terug die hun eitjes in het hete water kookten, wat verder stroomafwaarts zagen we bosjes westerlingen zichzelf verwennen in dit meer dan genietbare plekje. Zo laveerden we onszelf door de rivier, werden we op een natuurlijke wijze gemasseerd door de kracht van het water en ontdekten dat deze "sauna" te midden van de natuur een zoveelste hemel op aarde was. We sloten deze - hoeft het nog te zeggen prachtige -  dag af op de top van de plaatselijke canyon bij het zien van de ondergaande zon die het bosrijke en bergachtige landschap weer tot ongekende schoonheid deed verkleuren...

De volgende dag lasten we een culinair moment in. Bij toeval zagen we dat we de geheimen van de Thaise keuken ook in ons eigen guesthouse konden ontdekken. Nong, de kokkin des huizes, nam ons mee in haar scoutskampachtige keuken om ons te tonen hoe wij achteraf thuis de heerlijkste Thaise gerechten ook op jullie bord zullen kunnen toveren. We werden helaas niet heel actief ingeschakeld in het gebeuren, maar zagen wel op authentieke wijze hoe alles bereid werd. Groot was onze verbazing om te zien dat de hygienische omstandigheden ver, om niet te zeggen, heel ver van de westerse normen verwijderd waren (ik bespaar jullie de details over allerlei kleine diertjes die in het domein van de chef-kok rondliepen), maar dat hier toch de heerlijkste gerechten te voorschijn kwamen! 

Tot slot vonden we de tijd rijp om ook eens iets extrasportiefs te ondernemen. Een raftingavontuur trok onze aandacht: in een rubberenboot op een wildwaterrivier peddelen op de commando's van de kapitein met als doel om overeind te blijven en niet te kapsijzen, dat leek ons wel wat. Spijtig genoeg liep het niet zo'n vaart. Aanvankelijk zaten we nog afwachtend en met een ei in het bootje, maar al gauw bleek dat de 'wilde rivier" enkel in het regenseizoen echt wild valt te noemen en dat de stroomversnelling, die er des ondanks toch nog waren, van een niet al te hoge moeilijkheidsgraad waren (voor de kenners, met moeite klasse 2). Zeiknat werden we er wel van...het avontuur was leuk, maar niet echt groots. 

Zo kwamen we na twee dagen varen en een nacht in de jungle aan in Mae Hong Son. Dit "zwitserland-in-de-bergen-stadje" was terug wat rustiger en minder hip dan Pai. Van hieruit maken we de volgende drie dagen een echte natuurtocht door de jungle onder de begeleiding van twee "Karen-mannen". Zo zullen we door de pure natuur geloodsd worden en langsgaan bij de familie van de gids om op die manier in contact te komen met een van de honderden bergstamvolkeren van Thailand...
Bij leven en welzijn tot zaterdag...