Reisverhaal «"Excuse me..."»

My First Trip... | Vietnam | 0 Reacties 14 April 2006 - Laatste Aanpassing 14 April 2006

Het was even na 07.15 dat het busje ons oppikte aan onze "residentie". Eens in het busje leek het verkeer plots dreigender dan het is op de fiets. Je moet blindelings je vertouwen stellen in de chauffeur en lijdzaam toekijken hoe hij zich hopelijk veilig een weg weet te laveren door het onbegrijpelijk verkeer in Vietnam. Net zoals op alle andere plaatsen in Azie is de ochtendspits ook hier op de ringweg echt wel het drukste moment van de dag. Wat dan te zeggen van het motorgeweld in de vele kleine straatjes in "het oude stadsgedeelte". Het is daar waar het economische hart bonkt. Het bruist en gonst er van de wandelende verkopers die hun verkoopswaren balanceren op hun houten buigzame stokken die als de vleugels van een vogel sierlijk op en neer bewegen terwijl hij deze last op zijn schouders torst. Daar rij jij dan met je veel te brede paus-mobiel-lijkende-comfortbakje tussen. Even wordt ik niet goed bij de gedachte deel uit te maken van de echte stoet der dollar-touristen. Een uur later was het busje echter gevuld en stevende we langs de grote baan af op een van de trekpleisters van Vietnam.

Onderweg naar Halong Bay werden we gewaar dat we niet alleen zouden zijn in de baai. Op de vaste busstopplek verzamelden zich in geen tijd een 20tal gelijkaardig gevulde busjes zodat er op geen tijd geen een nog kon bewegen voor er zich 3 anderen zouden verzetten. Dit was slechts het voorspel op de echte drukte die volgde aan de pier. Om 11.30 lijkt dit plekje op een groot westerse kolonie waar het moeilijk is om een Vietnamees tussen te vinden. Op dat tijdstip meren zowat 40 boten aan en staan er evenveel mensen klaar om die zelfde boten meteen weer te bemannen. Dit is big-business! Je verliest hierbij meteen de illusie dat je iets unieks gaat beleven. Maar toch is alles de moeite waard. 
Varen tussen de meest bizarre en grillig begroeide rotsformaties die kriskras en als uit het niets uit de zee oprijzen. Ja, dat moet je toch gezien hebben. Bovendien vergezelde een fel schijnende zon ons doorheen de hele dag. Hierdoor werd elk golfje een blinkende parel, contrasteerde de grijs-groene karstenformaties sterker met de diepblauwe lucht, werd zwemmen een heerlijke opfrissing en was kayakken een trip van klein-duimpje tussen de reuzen. Echt chique. Naast dit natuurschoon vertoefden we ons ook tussen een jong, internationaal gezelschap wat tot goede en interessante babbels leidde over bv. de Poolse maffia en hoe ook andere reizigers gefrustreerd raakten door een gelijkaardig en beangstigende Biman-Dhaka ervaring (zucht). 

Op deze touristische topper mag natuurlijk de gids niet ontbreken. "Excuse me..." - op een zangerig Limburgs toontje uitgesproken en vergezeld van wat verwijfde armbewegingen -  waren steevast zijn eerste woorden. Onze vriendelijke gids zat vol positieve bedoelingen om de trip voor ons zo interessant mogelijk te maken. Helaas was de wijze waarop hij het deed niet altijd even succesvol. Bij het buitenrijden van de stad begon hij aan een 5min. durende introductie van zichzelf. Compleet met hobby's en interesse, alles er op en er aan. Niet echt iets waar je zit op te wachten als je op weg bent naar een der wonderen der natuur. Dus deed dat bij velen de wenkbrauwen fronsen. Even verder wist hij onze aandacht te vestigen op een ijzeren constructie over het water. Hij meldde ons met een grote fierheid dat dit een brug was... Waw. Het deed dat op die manier alsof het leek dat hij aan ons net een nieuw woordje had aangeleerd. Bovendien ging hij verder. Hij voegde er met een groot gevoel voor competitie meteen een schalkse kwisvraag aan toe door ons de vraag te stellen wie de bouwheer was van deze brug. Uiteraard was niemand daarvan op de hoogte. Wat hem uiteraard een grootste geluk van gelukzaligheid gaf. Want hij wist het natuurlijk wel. Toch ging hij het ons niet al te moeilijk maken en dus legde hij ons de keuze voor of het een Fransman of een Engelsman zou kunnen geweest zijn. Deze keuze voorleggen is als een leerling vragen hoeveel de uitkomst is van de rekensom als hij de oplossing op het bord kan aflezen. Uiteraard de Fransman als je je in het Aziatische land van de "baguette" bevindt en waar je even gemakkelijk een goeie Franse wijn kan kopen als een fles water. Maar het bleek hem te verrassen dat we het juiste antwoord uit zijn keuzemogelijkheden wisten te halen. En toen was voor hem de kous af. We wisten het dus. Maar wij blijven in onwetendheid achter omdat we dan toch wel even de naam van de bouwheer van de brug wilden weten. Maar daarop hebben we de hele twee dagen op kunnen wachen. Die kwam niet... . En dat was maar wat al te belachelijk als we nadien vernamen van anderen dat de brug ontworpen was door de heer Eifel. Bij deze was de toon gezet. We zouden niet meteen wijzer uit onze uitstap komen. Maar goed, gelachen, ja dat hebben we wel. Daardoor zullen we onze jonge knaap - - die notabene het grootste genoegen vond in het voortdurend goedleggen van zijn bles- niet snel vergeten. Het absolute hoogtepunt van zijn prestatie was tijdens onze gidsing door de grot die we bezochten. Hij daagde ons voortdurend uit om onze verbeelding te gebruiken bij het bekijken van de gevormde stalagmieten en - tieten om daarin een vorm te herkennen. Maar ook dat was niet moeilijk. Zelfs een blinde zou de overduidelijke vormgevingen herkennen. Maar, neen, hij bleef ons, met nog steeds de zelfde ernst, steeds een 3 tal totaal verschillende mogelijkheden voorleggen om de steenformaties te benoemen. Omdat we niet spontaan het antwoord gaven duidde hij op directe wijze een welwillende vrijwilliger aan die hem van een antwoord moest voorzien. En zo lag de groep al toe van het lachen als het aangeduide slachtoffer ogenschijnlijk in diep denken verzonken was over het echt niet evidente antwoord op zijn vraag. Hilarisch! Dit stukje meesterlijk pedagogische onderwijsleergesprek herhaalde zich meermaals in de overigens meer dan schitterende grot. Slechts een keer sloeg hij er echter volledig naast toen hij onze aandacht vroeg voor een rood verlichte steenformatie die als twee druppels water geleek op een penis. In een oogomslag herkende iedereen dit als het mannelijke geslachtsorgaan, maar toch volgde de vraag: "Excuse me,....do you know what this is?" Deze keer was Liesbeth de kwiskandidaat. Maar om het woord niet te noemen en niet weten of hij nu nog ernstig te nemen was, gaf ze het creatieve antwoord: "It's a gun!"...wat hij meteen - tot ons aller grootste verbazing - beaamde. "Yes, it's a gun!". Wij bestierven het van het lachen en hij ging verder met het staven van dit juiste antwoord. Kijk naar het plafond, vervolgde hij. En zie daar de krater die veroorzaakt was door de kogel... . Wij wisten niet meer waar we het hadden en hij...hij begreep maar niet waarom wij moesten lachen... .Hoogst bizarre!!

Zo kwam er na ons grotbezoek stilaan een einde aan onze eerste dag. Tijdens de uren die volgden deed de ondergaande zon de rotsen en het water wederom prachtig romantisch verkleuren, genoten we bij het bekijken van dit kleurenspel van een uitgebreide en hoogstverzorgde avondmaal (bestaande uit verse vis, fijn verwerkt vlees, een kransje verse en gekookte groenten, een bolletje rijst en wat frieten), volgde er nog een entertainend staaltje karaokezingen en lieten we ons vervolgens in slaap wiegen op het zachte ritme van de kabbelende golfjes... .

De volgende dag beleefde we een kopie van de vorige waardoor we zowat 45uur na vertrek een meer dan geslaagde 2-daagse afsloten met de woorden: " Excuse me...now it's time to say goodbye..en weten jullie wij er nu als eerste afgezet wordt?" God damned...dachten wij allen...kan ons een worst wezen. Zet ons gewoon af en bedankt voor de verhelderende informatie...!