Reisverhaal «Ronde NW-Cambodja; Siem Reap-Beng Melea, 80km»

Cambodja | 0 Reacties 22 Maart 2007 - Laatste Aanpassing 10 April 2007

Vannacht rezen de twijfels dus opnieuw of ik de vele waarschuwingen wat de route Banteay Srei - Anlong Veng betrof, wel zou negeren. Misschien zijn ze hier nie zo overvoorzichtig zoals ik me voor nam en neem ik beter geen overbodige risico's met een fiets en uitrusting ter waarde van een lokaal gemiddeld jaarloon en met bovendien nog eens 500$ cash op zak doordat m'n LP van ZO-Azie 2006 aangaf dat er zich in geheel Cambodia nog geen enkele ATM zou bevinden, totaal achterhaald zo blijkt...
Ik vroeg rond naar een alternatieve route die me tot in Prasat Preah Vihear (PPV) kon brengen waarop ze mij de recent aangelegde weg Beng Melea - Koh Ker - PPV aanbevolen die nog niet op m'n landkaart voorkwam... Voor het eerste deel tot in Beng Melea gaven ze mij 2 mogelijkheden; de kortste en eenvoudigste route bleek via de te mijden highway nr. 6, 34km tot in Dam Daek en vervolgens noordwaarts nog eens een 30-tal km, 2de optie was terug naar Banteay Srei (BS), en vervolgens via de rand van Phnom Kulen zo tot in Beng Melea... Ik koos opnieuw voor deze laatste, die lag in een rustige en landelijke omgeving en zo kon ik bovendien m'n hemd ophalen bij de familie die ik gisteren had laten liggen...
En zo vertrok ik, veel vroeger deze keer rond half tien,  voor den derde keer dezelfde weg op die ik stilaan begon te kennen... De mensen daar moeten nogal gedacht hebben... Terug voorbij de vele indrukwekkende Angkor-tempels, en een 20-tal km tussen de rijen opeenvolgende stro- en bamboehutten op steltpalen door, allen gemiddeld een 50-tal meter van elkaar verwijderd, en tenslotte tussen de rijstvelden tot in BS. Haalde m'n hemd op, bedankte hen nog eens voor de uitnodiging en besloot te lunchen in een klein plaatselijk restaurantje ipv de vele toeristische voor de tempel iets verderop... Tijdens het eten krijg ik het gezelschap van 2 'casual' geklede mannen met hun chauffeur. Eén van hen blijkt mr. Kon te zijn die me heel wa vragen stelt over m'n reisplannen en die mijn manier van reizen alsook m'n basiskennis van de Cambodjaanse taal, het Khmer, wel lijkt te waarderen. Hij stelt me voor (of beter geeft me zowat op) in Beng Melea in het 'environmental office' van z'n schoonbroer mr. Too te overnachten. "Zeg dat mr.Kon van Siem Reap u gestuurd heeft, vraag naar mr. Too, ik geef u m'n nummer in het geval ze u nie geloven. Ik help je omdat jij meer van Cambodja wilt zien." De man lijkt heel vastberaden en vol zelfvertrouwen en uit zijn manier van eten, vragen stellen en bevelen ( "heb je een kaart, geef hier, zet u", (toont m'n plaats), "schrijf neer" (z'n nummer)) leid ik af dat hij het gewoon is alles naar z'n hand te zetten... Benieuwd naar wat hij doet in Siem Reap, krijg ik eerst een ontwijkend antwoord, "ik werk...(geeft me verdere instructies op m'n kaart)...voor de regering..." Het lijkt erop dat mr.Kon een hogere functie bekleedt dan hij wenst prijs te geven en wellicht z'n schoonbroer beloonde (en daarmee ook z'n zus) met een mooi lucratief postje in hun dorp... Ik bedank hem voor z'n hulp en geef hem nog mee dat Cambodja mij voorlopig heel erg aan Nepal doet denken; "de groene natuur, de hutten, het klimaat, de warme donkere zongeblakerde bevolking die ondanks een hard leven in armoede en recente tijden van oorlog er toch in slagen zoveel levensvreugde uit te stralen." Beiden stellen ze het ook met een zichzelf verrijkende corrupte regering die hun uiterste best doen om het toerisme te promoten en zo hun zakken nog meer te vullen, maar da laatste heb ik maar voor mezelf gehouden... Hij kon het goed met die eerste vergelijking vinden...
En zo vertrok ik, de laatste toeristische trekpleister achterlatend, met de welgekome hulp, het onbekende in... En wat ziet m'n ludderig oog nog maar enkele kilometers verder, wat mij nog meer aan Nepal doet denken? Een groot bord met een vlag die mij nog heel bekend voorkomt; sponsoring van een lokale school door 'het koninkrijk Belgie'! Olee! Zoals we in Nepal van dankbare leraars en directieleden vernamen steunt ons supersociale koninkrijkje ook hier blijkbaarde de lokale bevolking en hun toekomst! Give it up for Belgium, yeah! 
Terug onderweg maak ik kennis met de enorme verwelkoming van de plattelandsbewoners, nog vaker en intenser dan m'n intrede tussen Poipet en Sisophon wuiven en roepen ze me toe: "Hellooo", "wooow", "good", "hey", de duimen en handen de lucht in en af en toe krijg ik zowaar applaus! Ik voel mij hier als Tom Boonen, die op een zoveelste ritzege afstevent tijdens de laatste rit van de tour, die hij met een onoverbrugbare voorsprong zal binnenhalen, en nog eens de bevolking en z'n supporters groet dankend voor de steun... Zo onverwacht, zo blij mij te zien, ook al fiets ik hen voorbij en zie ik hen wellicht nooit meer weer... Onvoorwaardelijke liefde, zelfs na een eeuw kolonisatie door onze zuiderburen, waarbij nie veel waarde werd gehecht aan de ontwikkeling van de bevolking (rond de 2de WO telde Cambodja nog geen enkele universiteit en slechts 1 middelbare school!) meer geinteresseerd in de natuurlijke rijkdommen van Vietnam, geven ze mij hier een ontvangst die ik niet voor mogelijk had gehouden.. 
Dit gevoel wordt nog overtroffen wanneer ik voorbij een lange rij wegarbeiders fiets. Naardat de eersten hun hand omhoog staken om te zwaaien en ik hetzelfde deed, ging de rest in een rij staan en gaven we allen elkaar een 'high-five', schitterend gewoon! Nog verderop moet ik lachen als ik verschillende kinderen naar elkaar toe gericht zie balanceren op een balk dwars over een greppel gelegd. Ik kon zo voorspellen hoe dat zou aflopen... Vanaf den eerste mij in haar gezichtsveld kreeg, verbazend opkeek en begon te zwaaien, gingen ze als dominostenen 1 voor 1 allen de beek in, tot ieders plezier, het mijne nog het langst vermoed ik... Ik begon zo langzamerhand aan de realiteit te twijfelen, droom ik dit nu of is dit echt?! Sprookje of realiteit? Hier kan Louis Armstrong gefietst hebben toen hij 'what a wonderful world' bedacht, 'denk ik tot mezelf'...
Maar terug iets verder maak ik kennis met een harde realiteit. Ik hou halt bij een kleine familie (foto) voor hun houten kraampje om water te kopen, en wanneer ik betaal en de grootmoeder m'n dollars ziet, duwt ze haar ik schat vijfjarige kleindochter naar me toe en biedt ze haar opdringerig aan me aan.. Ik betwijfel het of het voor haar engelstalige kennis te testen is... De moeder wacht m'n beslissing af alsof het om de normaalste koop- of huurwaar gaat... Ik besluit er vooralsnog nie op in te gaan, de mening van Herman Brusselmans indachtig "zolang ze geen borsten hebben kunt ge der nie op", en die had ze nog niet...ha! Danig onder den indruk, -wat maakt een vrouw zo hard, egoistisch, gewetenloos- ging ik op en van slag door, geplaagd door medelijden met het jonge meisje... Wat als er straks, iemand minder aantrekkelijk dan mezelf, zich aanbiedt...? Ocharme... Toch blijft de gedachte door m'n hoofd spoken, zo koel, hard en egoistisch, vernietigend, geen enkele situatie kan zulk gedrag verantwoorden... Ik veracht da mens! 
Rond een uur of drie in de namiddag kom ik met 80 km in de benen in Beng Melea aan en al snel vind ik het 'environmental office' daar iedereen hier zowel Kon als Too blijkt te kennen. Ik maak er kennis met Too, z'n vrouw en baby-dochter, een bevriend gezin en nog enkele vrienden en/of medewerkers. Hun werkdag zat er blijkbaar sneller op dan bij de overgrote meerderheid het geval is... Ik vertelde dat ik volgens z'n schoonbroer hier zou kunnen overnachten en hij stemde daar onmiddellijk mee in... Daarna begon hij pas vragen te stellen waarmee ik m'n eerste gedachte ivm hun onderlinge verhouding bevestigd zag... (achteraf beklaagde ik mij dat ik Kon zo vroeg had vermeld en zo hun eigen gastvrijheid niet had getest maar ja...) 
Ik kon in de schuur overnachten waar ook zij sliepen op een houten bed, ik verkoos er mijn hangmat op te hangen... Daarna mocht ik mee aan tafel voor het avondeten; rijst, groentesoep en gedroogde geroosterde en gezouten vis. Wij mannen aten eerst, pas dan de vrouwen uit de overschotten die wij uit de gemeenschappelijke schotels overhielden...net zoals het hoort... Ik hield mij wat in, maar zodra ik zag hoeveel erover schoot keken ze nogal verbazend toen ik hen, verduidelikend met een handgebaar, vroeg of ze dat werkelijk gingen weggooien.. Het leek op een ja waarop ik "no, you don't' en prompt alles binnenkeelde.. Ik denk dat vooral de mannen moesten wennen dat een (vooral mannelijke) gast nog als laatste aan de restjes begon waarvan ik mij uiteraard niets van aan trok.. Ik moet niks weten van zulk gezever van eer of meerwaarde en da mochten ze gerust ervaren... De vrouwen daarentegen genoten zichtbaar hoe ik hun met zorg bereide maaltijd apprecieerde en misschien ook omdat ik me als man niet te trots voelde om na hen de restjes te eten...
's Avonds stelde een politieagent voor om naar een karaoke-bar (hier bijzonder populair) te gaan waar hij voor mij zou zingen! Ha, dit wordt lachen dacht ik, en even later kwamen we in een houten barak terecht mee ne groten TV, mengpaneel en vier grote 3500 watt-boxen... Maar uiteindelijk werd er helemaal nie gezongen, daarvoor (insinueerde hij) moest hij eerst een vijftal pinten achterover kappen die ik natuurlijk zou sponsoren. En ook z'n vriend dronk graag mee uiteraard. (wellicht 5 pinten nodig om het te kunnen aanhoren...) Ook de muziek, per generator aangedreven, diende betaald te worden, 10.000 riel oftewel 2.5$ / uur... Hij 'bekende' me dat hij met z'n 20$ maandloon zich geen pinten kon veroorloven, maar zelfs naar Cambodjaanse normen vond ik da wa overreven laag maar moet daar nog achter komen... 20$ per maand...verdienen m'n collega's per uur... Met al m'n waar fiets ik dus met een vijfjarig loon door onbekend terrein... Ik test hier wel heel erg het veiligheidsaspect, bedenk ik... Ik trakteer 2 pinten, een half uur muziek en weg zijn we...
Later op de avond belde mr. Kon me terug via de gsm van z'n schoonbroer om me te vragen of ik alles naar m'n zin had en ik goed werd ontvangen. Na m'n bevestiging en een extra dankbetuiging mijnentwege kwam de werkelijke motivatie voor z'n hulp en dit gesprek naar boven toen hij me meermaals op een retorische wijze vroeg; "now, when you return to your country, you're going to tell all your friends also to come visit Cambodia hey?" "That Cambodia is a nice country hey"? Even placht ik te antwoorden "I have no friends" maar ik hield het op "yes, so far, very nice country"...
De gedachte om mij voortaan als schrijver of journalist voor te doen kwam in mij op, maar dat zou het misschien 'te gemakkelijk' maken en me een verkeeld beeld laten opdringen. Ik beslis dat idee te laten varen... Die omschrijving daarentegen ligt me wel... Schrijver is de mooiste job die er bestaat, verrassend, informatief, leerrijk, gezond voor de geest, invloedrijk en enorm voldoeninggevend... Bovendien overal uit te voeren, wat een vrijheid! Als ge dat dan nog eens met een passie als reizen kunt combineren, heb je wat mij betreft de ultieme job...

 

 

 

 

 

Fotoalbums van Cambodja

The tour of NW-Cambodia (6)

12 April 2007 | Cambodja | Laatste Aanpassing 22 Maart 2007

  • In a little restaurant earlier that day, I met mr
  • Eerste confrontatie met de harde realiteit... Na h
  • Allright! Give it up for Belgium yeah! Zoals in Ne
  • Na de prachtige tempel 'Banteay Srei' liet ik het

Angkor-imperium (24)

20 Maart 2007 | Cambodja | Laatste Aanpassing 19 Maart 2007

  • Preah Kahn, built by the same king, Jayavarman 7,
  • The impressive Preah Rup from a distance...
  • Here I was amuzing myself during several attempts
  • The Buddhist mighty Bayon-temple, centre of Angkor

Welcome to Cambodia ! (6)

20 Maart 2007 | Cambodja | Laatste Aanpassing 18 Maart 2007

  • The road between Poipet-border and Sisophon, and a
  • A part of the road between Sisophon and Siem Reap
  • My one-dollar dormbed with a very appreciated pers
  • And this is my favourite Khmer so far... Such a fu

 

Plaats een Reactie

 

      
This site is only viewable in landscape mode !
Session Tracking