Reisverhaal «La Paz: wat een drukte»

TROPENTRIP | Bolivië | 0 Reacties 25 September 2014 - Laatste Aanpassing 29 September 2014

Na 4 dagen avontuurlijk toeren door het zuidelijk Altiplano en een nachtelijke busrit van 10 uur als toemaatje konden we wel een pitstop in La Paz gebruiken. Op een boogscheut van de Bus Terminal nestelden we ons in een typisch Boliviaans familiehostel om vooral wat uit te rusten.

Ook al verbleven we meer in onze kamer dan in de straten van deze drukke stad, toch deden we enkele indrukken op de we jullie niet wilden onthouden.

LEVEN OP EEN HOTELKAMER

Verwelkomd door een miezerig ochtendbuitje gingen we op zoek naar Hostal Isidoros. Ook al stond dit hostel niet op ons plannetje in de Rough Guide, toch waren we er rotsvast van overtuigd zo snel mogelijk ons bed te vinden. Een sluikende humeurigheid moest dringend weggewerkt worden door de nodige uurtjes slaap.

Eens uitgerust vonden we op wandelafstand van ons hostel een eetgelegenheid die ons een vertrouwde 'almuerza' kon aanbieden. Ook al werden we bij het oversteken van elke straat bijna overhoop gereden, toch konden we volop genieten van deze vertrouwde Boliviaanse vaste waarde: goedkoop en lekker eten. Zo goed zelfs dat we daags nadien terugkwamen.

Terwijl onze dagen vulden met vruchteloos proberen om alle verjaardagsfilmpjes te bekijken en onze terugreis planden, leek het of er buiten geen hectisch stadsleven bestond. Al verraadde een confronterende blik door het badkamerraam echter dat het leven buiten niet zo rooskleurig was als binnen. Vanuit onze luxueuse badkamer (naar Boliviaanse normen) zag Ruben hoe een vrouw zich boven de goot hurkte om haar gevoeg te doen. Hoe groot kan het contrast in een grootstad als La Paz zijn?

EVEN BUITEN WAS GENOEG

Om onze pitstop niet nodeloos lang te rekken, hadden we ons voorgenomen om daags na onze aankomst La Paz al weer te laten voor wat het was. Dat was echter buiten de snelheid van de 'lavanderia' service van Hostal Isidoros gerekend. Aangezien de was 24 uur na afgeven nog niet klaar was (en we nog heel wat te regelen en communiceren hadden in verband met onze terugreis), beslisten we dan maar om nog een dag langer in deze lawaaierige stad te bleven. Al verkozen we vooral onze ruime kamer als habitat voor ons verblijf.

Enkel eten en het regelen van de bus kreeg ons buiten. In het immense busstation (zo groot als een sporthal) vonden we na even zoeken het kantoortje van Vicuña Travel. Het YouTube-kijkende juffrouwtje kon ons als bij wonder in het Engels verder helpen. Daarbij de belofte dat we 's anderdaags gewoon aan ons hostel opgehaald zouden worden, overtuigde ons om met deze firma naar Copacabana te reizen. En wie weet zelfs tot in Peru?

Na twee dagen kamerzitting begon het toch wel wat te kriebelen om dan toch wat van de stad te verkennen. Gewapend met een tip van Ian trokken we, na enige aarzeling, de stad in voor ons avondmaal. Een taxi loodste ons door enkele eivolle straten vol auto's, bussen en voetgangers tot bij de Plaza San Pedro. Ergens in de buurt zou namelijk Bar Diesel Nacional te vinden zijn. Na wat blokjes rond te lopen, vonden we uiteindelijk de plek die ons werd aangeraden. En ja, het moet gezegd worden: het was de moeite! Treinsporen leidden ons vanaf de parking door een draaideur tot binnen in de perfect uitgelichte bar. Precies of we waren in een andere wereld beland. Het feit dat je daarenboven Stella Artois kon drinken en je er alle talen (behalve Spaans) hoorde, deden al helemaal niet meer vermoeden dat we in Bolivië waren. Tja, La Paz is duidelijk een internationale stad.

Tijdens de taxirit terug vertelde de chauffeur ons vol trots dat alle lichtjes die we op de bergflanken zagen nog steeds La Paz waren. En hoe mooi het was om vanaf de Mirador 's avonds naar de stad te kijken. Leuk, maar wij hebben toch een ander idee van schoonheid. Op naar de Lago Titicaca...