Reisverhaal «Samaipata: vijftig tinten groen»

TROPENTRIP | Bolivië | 2 Reacties 05 September 2014 - Laatste Aanpassing 11 September 2014

Het leven in La Vispera beviel ons zo goed dat we besloten er nog een weekje langer te vertoeven. Net zoals de Bolivianen namen we uitgebreid de tijd om in deze zogenoemde 'pascana' wat aan het klimaat te wennen voor we verder de hoogte in reisden.

Een week lang ontdekten we alle tinten groen die de omgeving rijk is: van de kruidentuin tot de prachtige panorama's.

Maar na drie weken begon het toch ook wel al wat te kriebelen om verder te reizen en de rest van het land te ontdekken. Of zou het hunkeren zijn naar een bed na drie weken kamperen?

DROMEN IN DE TUIN

Aan werk geen gebrek op de finca, dus startten we op maandagmorgen vol gedrevenheid aan onze tweede werkweek. Ja, ook wij zijn op 1 september goed gestart. :)

De tuin was al een stuk meer bekend terrein, dus was het al snel duidelijk wat we konden doen. Aangezien er vooral veel werkjes alleen op het programma stonden, haalden we beiden nog eens onze muziek boven om het werk wat op te vrolijken. Leen stond te strijken of bloemetjes te plukken terwijl ze '1000 klassiekers' beluisterde. En ook Ruben droomde wat weg bij het plukken van tomaatjes toen hij z'n favoriete Spotify playlists hoorde. De muziek vormde onbewust een brug naar het thuisfront dat we ondertussen toch al 8 maanden achter ons lieten.

Bijzonder opgewekt waren we dan ook telkens toen we na een drukke werkdag even met het internet verbonden waren en de vele toffe, lieve berichtjes en reacties ontvingen. Leuk om te zien dat jullie graag wat meeleven en reizen met ons.

Waar er 's morgens nog kon weggedroomd worden, was 's middags opperste concentratie vereist. Ook al lijkt Spaans verdacht goed op het gekende Frans, toch moesten we telkens goed bij de pinken zijn als we weer een nieuwe tijd of woordenschatlijstje aangeleerd kregen. Tja, het waren opnieuw boeiende maar volle dagen. Vandaar ook dat we besloten om na de oogstdag op woensdag nog twee dagen vrijaf te nemen. Zo konden we nog wat wandelen en rustig inpakken.

Stoppen deden we met een dubbel gevoel. Er was nog zoveel te doen hier. En we vonden het best wel leuk om in Mario's team te werken. Maar ook in de rest van Bolivië valt nog zoveel te ontdekken. Ook dat willen we graag zien. Gelukkig konden we op de valreep nog de naambordjes schilderen voor de vele kruiden in de tuin. Zo vinden de volgende vrijwilligers of bezoekers hopelijk iets sneller hun weg in al die groene gelijkaardige kruiden.

WEETJES DELEN

Niet enkel onze kennis Spaans schaafden we bij tijdens ons verblijf in Samaipata. Dankzij een boeiende uiteenzetting van onze maffe Hollandse gastheer leerden we ook heel wat bij over het land Bolivië. Met 30 jaar ervaring in het achterhoofd vertelde Pieter ons bij een glaasje perensap over de meest uiteenlopende streken alsof hij z'n eigen reisgids uit z'n hoofd aan het voorlezen was.

Ook van het bezoek van het Zwitsers koppel vorige week hadden we wat opgestoken. Ze leerden ons hoe ze broodjes bakten op een kampvuur. Terwijl we de vers aangeleverde lading brandhout wat verwerkten, zagen we onze kans om dit zelf ook eens uit te proberen. Leens creativiteit zorgde er zelfs voor dat we volgende dag een soort krenten- en chocoladekoekjes hadden. Alweer iets nuttig geleerd dus.

Zelfs op onze vrije dag wilden we graag wat bijleren. Na een kort bezoek aan het plaatselijke archeologisch museum vertrokken we voor een tocht naar de ruïnes van El Fuerte. Tweede keer, goeie keer. Zij het dan wel langs de aangeduide weg. Een ferme klim bracht ons 9 km later aan de overblijfselen van wat ooit een religieus en administratief centrum van de Inca's en later van de Spanjaarden was geweest. Gelukkig stonden er heel wat borden met uitleg langs het parcours, want de kennis over Inca's en Spaanse kolonisatie zaten toch iets verder dan gedacht. De prachtige uitzichten gecombineerd met de boeiende geschiedenis maakten er opnieuw een geslaagde tocht van. Ze zullen alleszins niet kunnen zeggen dat we de streek niet verkend hebben. Amai, onze voeten.

'T WAS HIER GOED

Dikwijls terwijl we aan het werken of wandelen waren in Samaipata klonk het liedje van Flip Kowlier "t is ier goed" door ons hoofd. We genoten echt elke dag van het prachtige decor dat de natuur ons bood. De vele tinten groen die we vanaf de keukentafel konden aanschouwen, wisten ons keer op keer te bekoren.

Aan het kampvuur maakten we met een Corona in de hand de voorlopige balans op van onze reis. "Waarom wou jij op wereldreis? En wat na deze wereldreis?"

Ja, we zijn nog lang niet uitgepraat hoor. En plannen worden hier elke dag gevoed door hopen inspiratie.

Het was hier goed. Tijdens onze laatste dagen verkenden we al wandelend met de hond van Werner en Suzanne de laatste onbekende stukjes van het landgoed. Vanop de troon bovenaan de heuvel genoten we samen met de honden Bingo en Panda van het zalige panorama.

Ohja, mocht je na het lezen van onze voorbije verslagen ook verliefd geworden zijn op Samaipata, dan hebben goed nieuws. Finca La Vispera staat te koop. Ligt jouw droom in Bolivië? Kom eens kijken...